Toeristen vertellen over hoe ze op reis werden opgelicht

Reizen kan hartstikke leuk zijn, maar als toerist – een starende kiekjesmaker die voor de hand liggende vragen stelt – kan je ook makkelijk opgelicht worden.

Sommige dingen kan je verwachten als je in het buitenland bent. Veel geld uitgeven aan souvenirs of taxi's hoort er nou eenmaal bij. Maar je loopt ook het gevaar misleid te worden door gluiperige figuren. Het is niet makkelijk om iemand te overtuigen om je grote sommen geld te overhandigen en daarom zijn de beste oplichterstrucs ingewikkeld, creatief en slim uitgevoerd.

Ik vind zulke oplichterspraktijken fascinerend, en daarom praatte ik met mensen die er in het buitenland in trapten. Hun verhalen zijn intrigerend, meelijwekkend en soms zelfs een beetje grappig. Hopelijk zullen deze anekdotes ervoor zorgen dat je zelf niet genaaid wordt als je verdwaald en kwetsbaar in een vreemd land ronddwaalt.

Ik reisde door Europa en besloot om een tijdje in Parijs te blijven. Ik zocht naar kamers op Craigslist en vond een advertentie van een meisje dat haar appartement wilde delen. Ik nam contact met haar op, ontmoette haar en we werden samen dronken. We konden het goed met elkaar vinden, en toen ze me naar een hippe Parijse vlooienmarkt bracht, dacht ik dat ik verliefd was geworden op mijn toekomstige huisgenoot.

Na een week sms'en mocht ik bij haar intrekken, hoewel ik nog wel rond de duizend euro over moest maken voor de eerste week huur en de borg.

Op de verhuisdag sjouwde ik al mijn spullen naar boven, toen ik een sms'je van haar kreeg dat ze pas later thuis zou komen. Ze zei dat de sleutel in een geheime vakje zat en ik maar vast naar binnen moest gaan. Maar er was geen sleutel en ze reageerde ook niet op mijn berichten of telefoontjes. Ik wachtte drie uur lang en klopte uiteindelijk op de deur van de buren, die zeiden dat het meisje drie dagen geleden naar de Verenigde Staten was verhuisd. De nieuwe huurders woonden er al.

Ik ging naar haar werk, maar niemand wist wie ze was. Ze had een schuilnaam opgegeven. Ik kwam erachter dat de bankrekening waar ik geld op had overgemaakt van haar moeder was. Toen ik haar moeder probeerde te vinden, kwam ik nergens op uit. Ik eindigde uiteindelijk op de bank van mijn tante.

Ik was negentien jaar toen ik in mijn eentje door Goa reisde en een man tegenkwam die erg aardig was. De daaropvolgende dagen brachten we met elkaar door. Hij zei dat hij voor een textielbedrijf werkte en introduceerde mij uiteindelijk aan zijn baas, die me meteen een baan gaf.

Ze wilden dat ik een pakketje met juwelen op de post zou doen aan een gozer in Sydney. Ze zeiden dat de importbelasting voor Australië erg duur was, maar als ik – een Australiër – de juwelen via de post zou versturen, het beschouwd zou worden als mijn eigendom, waardoor ik er geen belasting over hoefde te betalen. De juwelen waren blijkbaar tienduizend Australische dollars waard, en ik zou veertig procent van dat bedrag krijgen.

Ik vond het een beetje ongeloofwaardig klinken, maar ik had geen mobiel of internet of iemand met wie ik erover kon praten. Daarom ging ik er gewoon voor.

Ik pakte de juwelen zelf in – zodat ik zeker wist dat er geen drugs in het pakketje zouden zitten – en verzekerde het pakketje voor tienduizend dollar. Toen het eenmaal verstuurd was, zeiden ze dat ze op me zouden passen totdat het pakketje langs de douane was. Ze lieten me in een hotel slapen, gingen met me uit, gaven me eten, zorgden ervoor dat ik dronken werd en betaalden voor bijna alles.

Na een paar dagen kregen we een telefoontje van de douane in Bombay. Ze vroegen me waarom ik een pakket met juwelen ter waarde van tienduizend Australische dollars op de post deed zonder bonnetje erbij. Ik raakte in paniek en deed alsof de lijn werd afgebroken. Uiteindelijk begon de man tegen me te schreeuwen: "We weten waar je mee bezig bent. Je probeert illegaal juwelen te exporteren! Je hebt 24 uur om naar de douane te komen en te bewijzen dat je hiervoor hebt betaald, anders zetten we je paspoort op de zwarte lijst!"

Ik was helemaal over de rooie en dacht dat ik naar de gevangenis zou gaan. De "baas" zei dat we allemaal een beetje in de problemen zaten, maar verzekerde me dat hij achter me stond en dat hij een stuk meer had te verliezen dan ik. Hij zei dat ik hem al het geld moest overmaken dat ik had, zodat ze een bonnetje konden namaken en daarna door konden sturen. Het klinkt nu dom, maar het leek mij de beste kans om uit de gevangenis te blijven.

Ik had maar 1.700 dollar op mijn bankrekening, wat een grote teleurstelling voor ze was, maar ik maakte het meteen over en beloofde dat ik meer geld zou lenen als ik eenmaal thuis was. Binnen vijf uur zat ik in een vliegtuig terug naar Sydney.

Thuis zocht mijn broer op internet naar wat er was gebeurd, en vertelde me dat ik was opgelicht. De juwelen waren praktisch waardeloos. De douanebeambte die ik had gesproken was nep. Ik had al mijn geld overgemaakt en ik was opeens weer terug in Australië.

Afgelopen september ging ik met twee vrienden naar Tokio voor tien dagen. Tijdens de tweede nacht zwierven we door straatjes en ontmoetten we een grote, vriendelijke man die erop stond ons mee te nemen naar een bar. Hij leidde ons enthousiast naar een bar waar drie meisjes op ons stonden te wachten. Het was zijn harem. We wezen de dames af en zeiden dat we een drankje zouden drinken, en daarna weg zouden gaan. De man schonk bier in en duwde ons op stoelen.

Het volgende dat ik me herinner was dat ik wakker werd op de vloer van de bar, omringd door de meiden. De gozer was aan het schreeuwen dat ik ergens voor moest betalen. Ik was nog helder genoeg om hem te vragen waar er een pinautomaat was en hij bracht me naar buiten om er een te vinden. Toen ik een brandtrap zag, rende ik zo snel als ik kon weg.

Ik werd de volgende ochtend wakker met mijn gezicht op de vloer. Dit keer in ons eigen appartement. Mijn vrienden waren daar ook, in dezelfde toestand als ik. We waren gedrogeerd en onze bankrekeningen waren bijna volledig leeggeroofd. In totaal waren we vierduizend dollar kwijt en nog een camera ter waarde van vijfduizend dollar.

Het vreemdste was dat onze pasjes nog steeds in onze zakken zaten. De man heeft ze waarschijnlijk eruit geplukt toen we bewusteloos waren. Toen we de bank belden om te vertellen dat we gedrogeerd en beroofd waren, zeiden ze dat onze kaarten meerdere keren waren gebruikt om kleine bedragen te pinnen. Daardoor leek het alsof we onszelf naar de klote hadden geholpen die nacht. Het ergste is dat ik nooit zal weten wat er die nacht is gebeurd.

Ik was in India, waar ik door een Brits-Indiase man werd benaderd. Hij vertelde dat hij was beroofd en daardoor geen paspoort meer had. Er ontbrak een tand in zijn mond en hij had blauwe plekken op zijn gezicht, waardoor ik niet aan zijn verhaal twijfelde. Hij zei dat zijn broer geld kon overmaken via Western Union, maar dat de transactie via mijn naam moest plaatsvinden, omdat zijn paspoort was gestolen.

De Britse ambassade was gesloten vanwege de Onafhankelijkheidsdag in India, waardoor hij zijn paspoort niet kon vervangen. Na een tijdje kletsen liet ik zijn broer geld overmaken op mijn naam en gingen we op zoek naar een Western Union die open was. Het schemerde toen we begonnen en vier uur later was het donker en hadden we nog steeds niets gevonden. Zonder geld of paspoort ben je in India erg kwetsbaar, ik voelde me verantwoordelijk voor zijn veiligheid.

Volgens hem was zijn beste optie een taxi naar Delhi nemen, waar zijn familie een huis had. Ik had nog vijfhonderd dollar, en dat gaf ik aan hem.

Ik maakte me niet druk: hij zag er oprecht bezorgd uit en hij had geld op mijn naam overgemaakt. Eenmaal terug in het hotel begon ik toch te twijfelen. Ik besloot het op te zoeken op internet. Het bleek dat deze man dit trucje al jaren flikte.