In de nacht van 2 juni 2016, trok ik de bossen in ten noorden van Huautla de Jiménez, een stadje in de Mexicaanse staat Oaxaca, op zoek naar Salvia Divinorum. Ik droeg een poncho met een sombrero, en hield in mijn linkerhand een ceremoniële schelp vast. Mijn route liep soms over privéterrein, en vanuit kleine huisjes die aan het zicht onttrokken werden door de bomen blaften honden luid en aanhoudend. Ik klauterde een heuvel op en zag de planten. Eerst maar een paar losse planten, hier en daar, in de vochtige grond rondom een beekje. Maar toen ik hoger klom, vond ik tientallen planten die dicht op elkaar groeiden.
Advertentie
Als Salvia Divinorum binnen of in een kas wordt gekweekt, ziet het er vaak een beetje ziekelijk uit; de bladeren drogen uit en vallen eraf, en de steel heeft de neiging om te breken wanneer de plant meer dan een meter hoog wordt. Maar wat ik zag in Huautla was anders; de planten waren bijna net zo hoog als ik, met dikke stelen en grote, oude bladeren die waren aangevreten door insecten. Ik volgde de aanwijzingen van de oudere curandera (genezer en sjamaan) die mij het bos in had gestuurd in traditionele Mazateckledij, en kneep in elk blad met mijn rechterhand (mijn linkerhand zat nog steeds om de schelp) tot ik dertig bladeren had verzameld.Ik liep met de bladeren terug naar het huis van de sjamaan in Huautla, en ging haar ceremoniële kamer binnen, een klein betonnen hok dat volhing met katholieke iconen. De sjamaan zette me in een kleine houten stoel, en begon in Mazatec te zingen terwijl ze de bladeren in een kom met water waste. Vervolgens rolde ze de bladeren op tot kleine rolletje die, afhankelijk van hun grootte, uit één of twee bladeren bestonden. Ze gaf me de rolletjes en ik at ze zonder te praten op. De bladeren smaakten bitter, maar niet overweldigend, en ik kauwde ze langzaam en grondig voordat ik ze doorslikte, om er zeker van te zijn dat ze zo lang mogelijk in contact kwamen met mijn mondslijmvliezen.Twaalf minuten nadat ik het eerste blad in mijn mond had gedaan, begon ik de effecten te voelen: ik begon te zweten, en voelde een ritme door m'n lichaam trekken, waardoor ik heen en weer begon te schommelen in de houten stoel. Maar de sjamaan bleef maar rolletjes maken en ze aan mij geven, en ik at door. In twintig minuten had ik acht rolletjes opgegeten, voor de sjamaan vond dat het genoeg was. Mijn tanden en lippen zaten onder de vlekken van de chlorofyl en ik wilde heel graag wat water drinken, maar durfde het niet te vragen omdat ik haar bezweringen niet wilde onderbreken.
Advertentie
Voor 2,5 uur zat ik te luisteren naar de velada (wake) van de sjamaan. Ik begreep niet wat ze zei, maar de intensiteit van het ritueel en haar eerbied voor de plant raakten me. Mijn gehoor was niet verstoord door de salvia, het was zelfs scherper, maar ik had wel vreemde vestibulaire hallucinaties; alsof er een kracht uit de spiraal van de schelp kwam, die ik nog steeds in mijn hand had. De roze en blauwe linten van de sjamaans huipil (een traditioneel gewaad) gloeiden, en toen ik mijn ogen dichtdeed zag ik visioenen van groeiende Salvia Divinorum.De sjamaan masseerde me en smeerde groene tabak op mijn lichaam, en we dansten samen in het maanlicht. Drie uur nadat ik begonnen was met bladeren kauwen was ik nog steeds niet nuchter – hoewel ik wel weer helder genoeg was om verbaasd te zijn over de duur van het effect. Normaal gesproken duurt de ervaring niet langer dan een uur. Om vier uur in de ochtend vond ik dat het, ondanks mijn staat van bewustzijn, tijd was om te gaan. Terwijl ik de ceremoniële kamer verliet, toverde de sjamaan een foto tevoorschijn van Salvia divinorum, groeiend in de zon. Haar man vroeg of ik van poncho wilde ruilen met hem, en ik gaf ze hun schelp en sombrero terug. Vier uur en tien minuten nadat ik de eerste effecten voelde was ik nog steeds in een andere staat, maar ik kon wel slapen. De man van de sjamaan had beloofd dat ik levendige dromen zou hebben die nacht, maar mijn slaap was donker en droomloos.
Advertentie
Bekijk hieronder een paar foto's van de ceremonie.— Hamilton MorrisHamilton Morris is de host van Hamilton's Pharmacopeia, waarin hij de kijkers meeneemt op een reis door de geschiedenis, chemie en maatschappelijke impact van de meest bijzondere drugs ter wereld. Hamilton's Pharmacopeia is binnenkort te zien op VICELAND.
Een vrouw loopt door de straten van Huautla de Jiménez, een stad in de staat Oaxaca.
Sommige gebieden waar Salvia Divinorum groeit kunnen alleen per ezel bereikt worden.
Morris verzamelt bladeren van wilde salvia.
Morris kijkt toe terwijl de sjamaan de bladeren met een vijzel vermaalt op een steen.
De sjamaan doet de bladerpulp in een kalebas met rivierwater en perst het in een beker van schuimplastic.
In een van de twee ceremonies wordt de salvia gekauwd in plaats van gedronken als thee.
De man van de sjamaan helpt Morris met het vinden en plukken van de bladeren voor de ceremonie.
De sjamaan smeert groene tabak op de handen van Morris terwijl de salvia begint te werken.
Wanneer de salviatrip z’n hoogtepunt bereikt kan Morris niet langer op een stoel zitten, en gaat hij op de betonnen vloer liggen.
Na de Salvia ceremonie vraagt de man van de sjamaan of Morris met hem van poncho wil ruilen.