Een blik op de chaos van de explosies in Boston

(Foto via)

Afgelopen maandag werd de Boston Marathon bruut verstoord door een, in de woorden van President Obama, terreurdaad. Volgens een lokale politieagent die ter plekke was toen de bommen afgingen, heerste er totale chaos.

De agent, die een goede vriend van me is maar officieel niet over de gebeurtenis mag praten, had die dag de taak om het verkeer in goede banen te leiden, en overenthousiaste of verdwaalde autobestuurders van de marathonroute af te houden. Hij werkt elk jaar op de marathon.

Toen waren er twee explosies, bloedende mensen en een enorme mensenmenigte die onder controle moest worden gehouden. Hij was maar een paar blokken van Boylston Street verwijderd toen de bom afging, maar schat dat er zo'n 10.000 mensen tussen hem en de explosie stonden.

Vlak daarna werd elk achtergelaten item—en dat waren er nogal wat in het centrum van Boston op Patriots’ Day—bestempeld als een verdacht pakketje. Paranoia zou de stad de rest van de dag in z’n greep houden.

De politie spoot verdachte pakketjes nat met een waterkanon, zegt hij. “Daar werden sommige mensen echt superbang van.”

Ook zegt hij dat de politie werd gebeld over een verdacht pakketje dat voor de Rattlesnake Bar lag, een kroeg op Boylston Street die bekend staat om z’n dakterras en beroerde service. Het bleek een vals alarm te zijn.

De omgeving moest ontruimd worden. Het werd de taak van de agent om tegen mensen te schreeuwen dat ze moesten vertrekken, en snel een beetje. “Er waren veel dagjesmensen van buiten de stad, die allemaal hun spullen wilden pakken voordat ze weggingen, en dan zei ik, nou, we hebben meldingen gekregen van verdachte pakketjes. Dus denk je dat je later je spullen kunt pakken?”

De marathonlopers werden naar het Boston Common-park gedreven, wat betekende dat veel van hen niet bij hun spullen konden, die in bussen van de start naar de finish zouden worden vervoerd.

Een groot deel van de renners zou de volgende paar uur rillend van de kou in het Common-park doorbrengen, zich afvragend wat er was gebeurd.

(Foto via)

Patriot’s Day—of Marathon Maandag, zoals het in de volksmond wordt genoemd—is een hele happening in Massachusetts. Ik ben geboren in Brighton, een stad vlakbij Boston, en groeide op zo’n honderd kilometer ten westen van de stad op.

Op deze dag spelen de Boston Red Sox een thuiswedstrijd. De wedstrijd begint altijd om elf uur ’s ochtends. In combinatie met de marathon betekent dit dat de sfeer in de stad altijd vrolijk en feestelijk is.

Maar het betekent ook dat er heel, heel veel mensen op de been zijn die heel, heel erg vroeg heel, heel erg dronken zijn, omdat je niet nuchter naar een honkbalwedstrijd kunt kijken. Maar over het algemeen is de sfeer vrolijk, wat ongebruikelijk is voor een stad die zich meestal gedraagt als de chagrijnige oom van Amerika.

Langs het laatste stuk van de marathon staan de toeschouwers meestal vier of vijf rijen dik. Het is moeilijk om je een weg te banen door de menigte op de stoep.

Erin Glencross, die ik nog van de universiteit ken, was in het centrum om Dave, de echtgenoot van één van haar vriendinnen, aan te moedigen bij de finish. Ze gaat elk jaar naar de marathon, en vorig jaar kwam ik haar tegen op de plek waar nu de eerste explosie plaatsvond. Dave jogde twee minuten voordat de eerste bom afging over de eindstreep. Hij kreeg net z’n marathonmedaille aangereikt toen een luide knal het juichen van de menigte overstemde.

Glencross, een 27-jarige docente, was net het warenhuis Lord & Taylor ingedoken om de drukte bij de finish te ontlopen, toen de eerste bom aan de overkant van de straat afging. Ze dacht dat het een auto-ongeluk was. Toen ging de tweede af. “Dat was het moment waarop we wisten dat er iets mis was.”

Glencross en haar vrienden renden het warenhuis uit, maar kwamen daar terecht in een menigte die juist het warenhuis in probeerde te komen. Sommigen riepen “Bom!” en er was erg veel rook. Een paar mensen hadden kleine wonden, maar Glencross zag geen mensen met ernstige verwondingen. Ze kon Dave zo’n 45 minuten lang niet bereiken, omdat niemand bereik had op z’n mobiel. De autoriteiten hebben misschien de netwerken platgelegd, mogelijk omdat ze bang waren dat de bommen geactiveerd werden met mobiele telefoons.

“Het was zenuwslopend,” zegt ze.

(Foto via)

De politie leidde iedereen naar het Copley Plaza hotel, dat een paar uur lang op lockdown werd geplaatst. Er waren mensen die huilden. Mensen die schreeuwden. Wilde geruchten over wat er was gebeurd. En een hele hoop verwarring.

Zoals de meeste mensen in de stad had Josh Weinberg de maandag vrij genomen. Hij neemt elk jaar met Patriot’s Day vrij. De 27-jarige groeide op in Ashland, een woonwijk die langs de marathonroute ligt. Als kind stond hij elk jaar langs de route om de renners te zien.

“Het is meestal een heel erg feestelijke gelegenheid. Patriot’s Day brengt heel veel verschillende mensen samen. Het is een belangrijke dag voor New England,” zegt Weinberg, die in de televisie-industrie werkt.

Net als Glencross was hij het warenhuis Lord & Taylor ingedoken om de drukte te ontlopen, toen de eerste bom afging. Hij schat dat hij zo’n honderd meter van de explosie vandaan was. Hij ging naar buiten. Een paar toeschouwers waren in paniek en schreeuwden; anderen waren kalm, vertelt hij. Hij liep naar een bar, hij weet niet meer welke. Hij bestelde een biertje en keek naar het nieuws. Toen hij hoorde dat er twee bommen af waren gegaan, liet hij het biertje op de bar staan en wandelde hij vijf  kilometer naar huis, omdat het openbaar vervoer stil lag.

Amanda Riley stond vlakbij het Lenox Hotel en keek geconcentreerd naar de renners die langsliepen,  op zoek naar haar zusje Stephanie, die voor de derde keer de Boston Marathon liep.

Ze stond met haar rug naar de finish toen de eerste bom afging. Terwijl ze nog probeerde te verwerken wat er was gebeurd, ging de tweede bom af. Ze heeft de explosie niet gezien en herinnert zich niet dat ze een dreun voelde.

Samen met de rest van haar familie schoot Riley, een 26-jarige masterstudente, een steegje in naast het hotel om weg te komen van de explosie.

Ze belde haar zus, net voordat het netwerk uitviel. De politie had haar zus minder dan 1,5 kilometer van de finish tegengehouden. Het kostte ze drie uur voordat ze door de menigte heen konden komen en elkaar vonden.

(Foto via)

Kinderen huilden en schreeuwden. Er werd tegen Riley gezegd dat ze uit de buurt moest blijven van prullenbakken, omdat men dacht dat de twee bommen daarin geplant waren.

“Al die onschuldige mensen die hier waren om feest te vieren. Het is verschrikkelijk,” zegt Riley. “En voor de mensen die hier zo lang voor getraind hebben, en dat de dag dan zo verpest wordt…het is gewoon verschrikkelijk.”