De soorten backpackers die je tegenkomt als je gaat backpacken

Deze zomer gaan bevoorrechte westerse jongeren weer massaal backpacken om het behalen van hun schooldiploma te vieren, het floppen van hun studiejaar te bekoelen, of hun existentiële leegte op te vullen met fullmoonparty's. Ook jij hebt mogelijk de afgelopen tijd hectoliters bier getapt om aan wat geld te komen en bent beduidend vaker bij je ouders op bezoek geweest om aan de rest van het geld te komen, en nu is het tijd om met een knapzak de wijde wereld in te trekken.

Dat wil zeggen: met een backpack de Lonely Planet-route door India, Zuid-Amerika of Zuidoost-Azië af te leggen, tegelijk met honderden andere backpackers die precies dezelfde route afleggen en die je dus de hele tijd tegen gaat komen. Je kunt met deze mensen maar beter vanaf het allereerste moment weten wat voor soort backpackvlees je in de kuip hebt, want voor je het weet past die gierige dreadlock-Portugees drie maanden lang haar hele reisschema aan aan het jouwe, omdat jullie dan kosten kunnen delen. Tegelijkertijd heb je op zo'n reis ook vrienden nodig, om te voorkomen dat je elke avond eenzaam ligt te masturberen in een hostelstapelbed. Zelfs als je met een vriend of vriendin uit Nederland reist kan de lol er snel afraken als je beseft dat je gewend bent geraakt aan de geur van zijn of haar ochtendscheet.

Zorg dus dat je vanaf de eerste ontmoeting goed inschat of je iemand in de buurt wil houden. Om je hierin een beetje voor te bereiden is hier een opsomming van exact alle types backpackers die je gaat tegenkomen. Ik zal proberen niet te generaliseren.

"Wat een lul is voor een hoer, is een Opel voor een boer," zei mijn vader altijd. Ik heb nooit een flauw benul gehad van wat hij daar nou mee bedoelde, maar sommige wijsheden moet je gewoon aannemen. Ik zou er wel graag van willen maken: wat een lul is voor een hoer, is een felgekleurde zonnebril, geblondeerd haar, een haaientand om de nek en een tepelpiercing voor een Australiër. Ik snap niet waarom letterlijk 100% van alle Australische backpackers daarvoor kiest. Misschien proberen ze er een soort cultureel gemeengoed van te maken, zodat de gekleurde zonnebril over een paar eeuwen zoiets is als wat klompen voor Nederlanders zijn, of de alpinopet voor Fransen. Je moet natuurlijk ergens beginnen met het creëren van een nationale cultuur die verder reikt dan 'we hebben wel kangoeroes', maar kom op. Dat Australië ooit een Britse strafkolonie was en veel Australiërs dus afstammen van misdadigers, mag nooit een reden voor ze zijn om zich ook zo te kleden.

Het is heel mooi dat je hebt besloten om eigenhandig een einde te maken aan sociaal onrecht en chronische armoede, meisje met linkse inborst en idealen waar babyboomers als Martin Bosma hun cynische blanke reet mee afvegen! Als mijn penis net zo groot was als jouw hart zou-ie constant tussen m'n spaken komen. Ondanks je goede bedoelingen gaan die paar maanden werken in een weeshuis het mondiale hongerprobleem, de misdadige bankenwereld, politiegeweld, structureel racisme, IS, slavernij in de textielindustrie, vrouwenonderdrukking en klimaatverandering nauwelijks een strobreed in de weg leggen. Dat is niet erg, maar chillax een beetje met onophoudelijk praten over je goedheid.

De backpackende doucheneus lijkt op het eerste gezicht een ontzettend aardige gast. Hij is namelijk vriendelijk en heeft bovendien wiet die hij met je wil delen. Zijn domme hoedje en bloemenzwembroek vergeef je hem dus maar. Dat hij je twee keer per zin aanpreekt met 'dhuuuude' – hetzelfde geluid dat een leguaan maakt als je op z'n staart gaat staan – staat je wel behoorlijk tegen. Dat hij echt over niks anders kan praten dan over hoe slecht de wiet hier is en hoe saai hij dit prachtige exotische land vindt omdat er niet elke avond een fullmoonparty is, begint op je zenuwen te werken. Maar als je hem dan ook nog de volgende dag met een gitaar onder een palmboom ziet zitten en Bob Marley hoort zingen, dan weet je dat het tijd is om deze doucheneus met backpack en veren uit je nabijheid te jagen.

Backpacken is fantastisch, maar heeft ook z'n duistere kanten; vooral het leven in hostels kan luguber zijn. Je slaapt in een zaal met snurkende Argentijnen en zweterige Israëliërs, de volgende ochtend stap je gebroken onder een koude douche terwijl nagels en haren tussen je tenen kriebelen, en als je teleurgesteld de kraan uitdraait en je je handdoek in je gezicht drukt, ruikt het alsof Schimpie de voetschimmel een boer in je gezicht laat, aangezien je hem eergisteren zeiknat hebt ingepakt. Ook een fatsoenlijk ontbijt zit er niet in, omdat je zo nodig peperdure duiklessen wilde nemen en nu voor de achtste dag op rij bent aangewezen op droge toast met jam. Toch is dit alles geen reden om 24 uur per dag chagrijnig te zijn, zou je zeggen. Tenzij je Frans bent. Dan kun je er – blijkbaar – in hostels gerust bij lopen alsof je op je bruiloft in een giertank bent gevallen, net nadat je complete familie is uitgemoord en je je vliegtuig hebt gemist. Als iemand geïrriteerd snuift als je hem in het hostelkeukentje 'goedemorgen' wenst, dan weet je quel heur est-il.

Tegenover de chagrijnige Fransen staat de vrolijke Frans, die dus niet uit Frankrijk komt, maar 24 uur per dag extreem goedgemutst is. En daarmee bedoel ik niet eens de safarihoed die feilloos bij de rest van z'n zandkleurige safaripak past, en eigenlijk ook bij z'n wandelstok en z'n buiktasje, waar hij een verrekijkertje en zalf in bewaart. Frans is de hele dag zo vreselijk in z'n sas dat-ie tijdens het lopen net iets te grote euforische stappen zet, waardoor hij in feite huppelt. Hij glundert bij elk bakkertje waar hij naar binnen loopt alsof hij een verborgen tempel heeft ontdekt en groet iedere lokale inwoner alsof het zijn allerbeste vriend is.

Frans zal niet schromen een praatje met je aan te gaan, en te vragen of je net als hij ook al de nabijgelegen berg hebt beklommen, het ondergrondse museum hebt bezocht, de vlinderexcursie hebt gedaan, hebt gedoken, en jezelf een op maat gemaakte peniskoker hebt laten aanmeten. Als je antwoordt dat dat niet zo is omdat je pas drie dagen op deze plek bent, antwoordt hij dat hij er pas twee dagen is. Bedremmeld mompel je dat je honger hebt, waarna hij je aanraadt forel te eten bij een plaatselijk tentje dat hij heeft ontdekt. De forel smaakt natuurlijk voortreffelijk, maar je krijgt er op de een of andere manier toch verschrikkelijk het zuur van.

Toen het oude, eenzame reismannetje zich na ettelijke mislukte huwelijken en carrièreplannen realiseerde dat hij nooit verder de wereld had verkend dan de regenachtige streek waarin hij opgegroeide, gooide hij het roer om. Hij werkt zes maanden om de rest van het jaar de wereld te verkennen. Hij verzamelt verhalen en inspireert met zijn avontuurlijke inborst mens en dier. Ook komt hij altijd met een rode wijnneus bij je zitten op het moment dat je eindelijk die lekkere Canadese chick uit het hostel aan het schaken bent. Morgen vertrekt ze. Je zult haar nooit meer zien, maar het oude, eenzame reismannetje houdt niet op met verhalen vertellen over de eskimo's die hij heeft ontmoet en de zelf geschoten eland die hij ooit heeft gegeten. Ook de dagen daarna blijft hij maar over zijn avonturen ratelen. Je wil dat hij weggaat, dit verstrooide mannetje zonder vrouw, kinderen en vrienden. Maar als hij op een ochtend opeens vertrekt, moederziel alleen naar een nieuwe plek waar hij over z'n avonturen zal vertellen aan mensen die met geen mogelijkheid wegkunnen, schiet opeens de melancholie rechtstreeks je keel in en mis je hem.

Het moet eens afgelopen zijn met dat eeuwige racistische cliché dat Aziaten geen ziel hebben. Dat is pure frustratie over het feit dat ze altijd content zijn met alles. Ooit bezocht ik een extreem toeristische toeristenattractie. Loeichagrijnig stond ik om half vijf 's ochtends op een toeristentrein te wachten die ons naar een of andere verlaten stad op een berg zou brengen, maar de Japanners om me heen fotografeerden stralend alles wat ze zagen. De trein kwam niet, en de volgende dag moest iedereen opnieuw om half vijf verzamelen. Met ogen rood van de slaap en woede, zag ik dezelfde Japanners net zo glunderend opnieuw dezelfde dingen fotograferen! In de trein kon je voor bakken geld toeristenprullaria kopen – die de Japanners massaal kochten. Want waarom niet? Toen een stem omriep dat het niet de bedoeling was om tijdens en na het uitdelen van de snack naar de wc te gaan brulde ik "HOEZO? IN GODSNAAM HOEZO?", maar de Japanners hielden hun plas netjes op. Daarna waarschuwde de stem dat er op de berg muggen zouden zijn. Ik snoof daar wat onnodig demonstratief over, maar de hele trein rook al naar citroen door het spul dat de Japanners op hun bleke kuiten smeerden. Op de berg was een speciale Kodak-plek waar toeristen konden poseren. Wie doet dat nou, dacht ik, maar de Japanners stonden kirrend van plezier uren in de rij voor hun toeristenfoto. Thuis zouden ze die trots laten zien aan hun families. Ik zou thuis alleen zure verhalen vertellen over een trein die niet kwam.

Eindelijk ben je op een plek waar paradijsvogels rondvliegen, waar de lokale kinderen vlotten bouwen van mangobomen, waar je een vriendschap hebt opgebouwd met een aapje, waar je in hangmatten slaapt en waar je oren 's nachts wapperen van het krekelgekletter. Je telefoon is al dagen leeg, je checkt de sterren en je denkt aan het leven. Overal ruikt het naar plant. "Ha, Nederlanders!" klinkt het opeens. Een plofferig mannetje in een geblokt overhemd met korte mouwen gaat naast je zitten. "Ja ik hoorde je al, ik denk ik zal me even voorstellen. Wilco! Wel leuk he, hier? Ja, wij gaan morgen weer hoor. Schijnt een leuke camping in de buurt te zijn, met een zwembadje erbij voor de kids. Ik zat trouwens net even op mijn weerapp te kijken, maar het schijnt in Nederland vreselijk te waaien. Tussen Utrecht en Apeldoorn rijden de treinen al niet eens meer. Joke heeft nu een samenreiskortingabonnement en we hebben uitgerekend dat je dat er met vier ritten al uit hebt. Moet je wel de stoptrein naar Ede-Wage…" Je weet: verzet is zinloos. Die avond zit je met hem te rummikuppen, want iets anders is er toch niet echt te doen.

Attentie: we zijn verhuisd naar een andere facebookpagina! Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: