Ik nam een week lang een dagelijkse microdosis paddo’s

Het is maandagochtend, zeven uur. Ik zet mijn wekker uit, stap onder de douche en schuif aan tafel met mijn ontbijt: een kom Griekse yoghurt, wat druiven, en een gedroogde Psilocybe cubensis-paddo. Met een glas water spoel ik het weg. De treinreis naar mijn werk duurt ongeveer een uur, wat me genoeg tijd geeft om te wennen aan het effect van de paddo voordat ik bij de redactievergadering binnenstap. Om te kijken of een dagelijkse microdosis paddo's een beter mens van mij maakt, is dit de komende week mijn ochtendritueel.

Microdosing is het nemen van een kleine hoeveelheid van een psychedelisch middel zoals LSD of paddo's, waarbij de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid respectievelijk 6 tot 25 microgram en 0,2 tot 0,5 gram is. Met de juiste dosering hallucineer je niet en is het effect lichtelijk of helemaal niet voelbaar. Volgens James Fadiman, auteur van het boek The Psychedelic Explorer's Guide, verbetert een lage dosering het cognitieve functioneren, de emotionele balans en het fysieke uithoudingsvermogen. Fadiman is een pionier op het gebied van psychedelisch onderzoek en groot voorstander van microdosing. In zijn boek gaat hij diep in op de verschillende manieren van psychedelisch trippen en de voordelen van microdosing.

Psychedelica versterken iedere emotie, dus het zijn niet alleen de eerdergenoemde eigenschappen maar ook eventuele negatieve gedachtes die vergroot worden. Met een microdosis is dit een stuk minder intens en van kortere duur dan tijdens een echte trip. Volgens Fadiman kan verstandig gebruik van psychedelica leiden tot mentale genezing, wetenschappelijke doorbraken en spirituele openbaringen. Dit zijn woorden die mij wel aanspreken, niet omdat ik nou zo'n emotioneel wrak ben, maar verantwoordelijk zijn voor een klein wetenschappelijk doorbraakje is natuurlijk niet weg.

Met een milde grijns op mijn gezicht liep ik van de tram naar kantoor. De avond ervoor had ik slecht geslapen, maar ik voelde me uitgerust en scherp – alsof ik een paar sterke bakken koffie op had. Ik had het gevoel dat het een goede dag ging worden, voor mij en voor de hele wereld. Ik was ook wel een beetje gespannen, maar daar probeerde ik niet te veel aandacht aan te besteden. Het aantal keren dat ik paddo's had gebruikt was op één hand te tellen, en altijd in de vertrouwde omgeving van mijn eigen appartement. Nog even en ik moest omgaan met andere mensen, ideeën pitchen en werken.

Voordat de vergadering begon bekeek ik een filmpje van Ryan Gosling die weigert om zijn cornflakes te eten en lachte ik veel harder dan ik normaal gesproken zou doen. Een collega kwam kijken wat er zo grappig was en hij blies een keer flink door zijn neus als blijk van waardering. Ik had zin om te praten en te vergaderen – eigenlijk had ik overal zin in. Ik was helder en actief en de aanvankelijke nervositeit verdween volledig.

Een uur of twee later was ik aan het werk en het voelbare effect van de paddo werd minder. Ik was niet direct overtuigd van mijn verbeterde denkkracht, maar het voelde ook zeker niet verkeerd. Om het langer te laten duren at ik nog een steel – een klassieke beginnersfout. Een half uur later staarde ik naar het scherm van mijn laptop zonder iets te lezen, schrijven, of denken. De woorden verloren hun betekenis en de letters dansten voorzichtig heen en weer alsof ze probeerden los te breken van hun lettergrepen. Mijn koude, zweterige handen rustten op het toetsenbord terwijl ik mijn aandacht richtte op de voorbijtrekkende wolken buiten. Ik was in 'limbo' – een mentale staat waarin je niet aan het trippen bent, maar normale handelingen ook niet meer efficiënt kan uitvoeren.

Ik nam drie kwartier pauze buiten in de zon en probeerde mijn lunch op te eten. Mijn maag stond er totaal niet naar, hoewel ik de hele dag niks had gegeten behalve mijn ontbijt. Met een zwaar gevoel in mijn buik en lichte tegenzin in mijn hoofd liep ik terug naar kantoor, waar de onbegrijpelijke woordenbrij op me wachtte. Verrassend genoeg was het effect dusdanig afgenomen dat ik weer kon werken. 's Avonds stopte ik de paddo's in de blender en goot het in poedervorm in capsules, die per stuk ongeveer 0,2 gram paddopoeder bevatten. Hiermee kon ik het voortaan beter doseren en hoefde ik 's ochtends niet op taaie, uitgedroogde paddo's te kauwen. Ik had hoofdpijn.

Om de invloed van microdosing op fysiek gebied te testen ging ik dinsdag windsurfen. Voordat ik het water op ging nam ik één capsule. Na twee uur merkte ik geen verschil en nam ik er nog één. Die had ook geen voelbaar effect. Ik had wel veel energie en voelde me hartstikke vrolijk, maar niet meer dan normaal tijdens het surfen. Ik weet niet of de microdosissen iets bijdroegen aan mijn gevoel of fysieke prestaties. Misschien had ik met mijn ietwat hoge microdosering van maandag de lat hoog gelegd en was deze kleinere hoeveelheid daarom minder effectief.

Op de derde dag nam ik één capsule met mijn ontbijt. Het treinverkeer lag nogal overhoop, waardoor ik een half uur vertraging opliep en een flinke omreis moest maken. In het verleden heb ik me hier vaak genoeg enorm over opgewonden, waarna ik meestal ook nog de aansluiting miste en ik de NS nog harder vervloekte, maar nu vond ik het eerlijk gezegd een heerlijke reis en ik begreep niks van het gemekker van andere reizigers. Ik besefte dat ik er totaal geen invloed op had en dat ik het alleen maar ontzettend moeilijk voor mezelf zou maken als ik me erover opwond.

Rond twaalf uur 's middags nam ik de tweede capsule. Ik kon me goed concentreren op mijn werk – misschien zelfs beter dan normaal – en voelde me helder, opgewekt, en bovenal erg verbonden met mijn collega's. Ik keek om me heen en zag iedereen als meer dan collega; ik zag goede mensen en nieuwe vrienden. Ik bekeek iedereen en zag opeens wat voor personen er schuilgingen achter hun gezichten. Ik begon zelfs na te denken over wat voor problemen, onzekerheden, zorgen en ambities iedereen eigenlijk had. Waarom verbergen we die altijd zo goed, dacht ik.

Op de vierde dag was het treinverkeer helemaal één grote chaos. Na een uur in een bus zat ik uiteindelijk in de trein met allemaal dagjesmensen uit alle uithoeken van het land – eropuit om mijn innerlijke vrede op de proef te stellen. Toch voelde ik niet echt woede of ergernis, alleen bekroop me het gevoel dat alles in het leven nogal nutteloos is. Dat concludeerde ik uit de onnozel- en onhandigheid waarmee oude mensen op hun onvaste benen door de schuddende trein stuntelden terwijl we het station binnenreden, de paniek in hun ogen bij het uitstappen, en de smaak van goedkope parfum in mijn mond. Ik voelde me een cynische, oordeelvellende lul – maar wel een zelfbewuste lul, wat de eerste stap naar zelfverbetering is.

Eenmaal aangekomen op mijn werk spoelde ik de tweede capsule weg met een kopje zwarte koffie. De volgende twee uur werkte ik geconcentreerder dan ooit. Daarna nam ik een derde capsule om te kijken hoe dat beviel. Ik kon ermee werken, maar het was niet ideaal. Ik begon me ook opeens af te vragen waar eigenlijk de grens ligt tussen een microdosis en een gewone dosis.

Vrijdag werkte ik thuis. Toen ik wakker werd at ik een halve pizza en nam ik twee capsules (in totaal zo'n 0,4 gram). Met deze hoeveelheid voel je iets waar je de vinger niet op kunt leggen, maar wat er wel is. Door bijvoorbeeld naar een muur te staren en je op het gevoel te concentreren geef je de paddo de ruimte om zich lichtelijk kenbaar en bijna ook zichtbaar te maken. Maar met hetzelfde gemak stop je hem weer weg en ga je met ultrafocus verder met waar je mee bezig was. De tijd vloog voorbij en ik was inmiddels erg gewend geraakt aan het gevoel.

In het weekend nam ik dezelfde dosering als doordeweeks. Toen ik zaterdag ging kitesurfen merkte ik net als bij het windsurfen niks van de paddo's. Misschien is de adrenaline die er door het surfen door je bloed stroomt sterker dan het effect van de microdosis. Of je hebt gewoon niet echt tijd om er echt bij stil te staan. Mijn moeder vroeg of ik nog plannen had voor zondag, Moederdag, en ik zei dat ik dat eigenlijk maar onzin vind. Ze legde zich erbij neer, ik besefte weer dat ik een lul was, en ging toch op bezoek bij mijn lieve moeder.

Microdosing is als een psychedelische kop koffie waar je een paar uur relaxed, helder en gefocust van wordt. De scherpe randjes van de wereld verdwijnen, het maakt je zachter, bewuster, en het geeft je een gevoel van een soort universele verbondenheid. Met de juiste dosering kun je alle voordelen plukken met weinig – ik zou zeggen geen, maar je weet maar nooit – risico dat je bad gaat. Mijn persoonlijke voorraadje is nog niet op, maar dat is binnenkort wel anders.

Lees ook:
Waarom zijn dromen opeens zo intens als je stopt met blowen? Deze designerdrugs hebben 2014 gewonnen Een nieuwe synthetische drug maakt Britse gevangenen helemaal lijp

We stappen binnenkort over naar een andere facebookpagina. Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen: