Muziekrecensies uit het magazine!

Blue Dream and Lean 2
Eigen Beheer

Met deel 2 van de Blue Dream and Lean-serie blijkt Juicy J het imago van pillen slikkende, lean drinkende, jonko rokende dertiger te zijn ontgroeid. Hij is nu een pillen slikkende, lean drinkende, jonko rokende veertiger en ook deze rol is hem op het lijf geschreven. Deze tape is het zoveelste bewijs in zijn inmiddels meer dan twintig jaar durende carrière dat de J in zijn naam absoluut niet staat voor Jorrit.

Palmbomen II
Beats In Space Records

Het is bijna onmogelijk voor te stellen dat Palmbomen toch nog altijd zo'n aardige, kalme en galante jongen is gebleven. Je zou denken dat het dagelijks leven op een zeker moment ontzettend vermoeiend en onpraktisch wordt, als alles wat je aanraakt verandert in goud. Blijkbaar niet.

Aletta EP
Rwina Records

De jonge Ebbo Kraan is ooit via Jameszoo bij Rwina Records terechtgekomen en dat label lijkt hem te passen als een oude jas – zo'n trenchcoat weet je wel. Toevallig droeg Jameszoo zo'n zelfde jas, toen hij Ebbo het steegje van Rwina inlokte. "Pssssst, zoek je een platencontract?" Ebbo had hier wel oren naar en de kingpin van het label wist na een snippet van dertig seconden genoeg. De Aletta EP klinkt op snoeihard volume wanneer Clams Casino in zijn dromen wordt achtervolgd door zo'n uitgehongerde yeti uit Star Wars 5. Ebbo bewijst met zijn debuutrelease dat het een kwestie van tijd is voordat hij Nederland ontgroeit. Desondanks bevat zijn muziek ook nog wel oer-Hollandse elementen, tussen de 808's en kille synths door: hij samplet op track twee namelijk dezelfde muziek die Bassie en Adriaan gebruiken tijdens hun zoektocht naar de huilende professor. Als dat Kanye's aandacht nog niet weet te trekken weet ik het ook niet meer.

Eerie Bits of Future Trips
Siluh Records

Even zonder grappen: dit is met kop en schouders het allerbeste Oostenrijkse grunge-revivalalbum dat ik in maart van 2015 gehoord heb! Het is nogal een geplaagde tak van de popmuziek: grunge die gemaakt is door gasten die zijn geboren rond de tijd dat de directeur van Circus Grunge een pak hagel via zijn hoofd in de muur van een tuinhuisje joeg. Toch word je op dit album continu overvallen door verrassingen. Het hele album is als een dozijn aan Kinder Surprise-eitjes, maar je krijgt nooit hetzelfde stukje speelgoed. Dat scheelt, want ruilbeurzen voor Kinder Suprise-speeltjes zijn stukken saaier dan je denkt en je vindt er heel lastig een parkeerplek.

Sol
Apollo

Uit angst voor pisnijdige Inuit die 's nachts aan zijn hek staan te rammelen heeft deze Amerikaan de letter 'i' weggelaten uit zijn naam. Toch zou ik willen zeggen: Inuit, chill the fuck out. Ik wil me niet profileren als een toekomstvoorspeller en je moet me er dan ook absoluut niet op vastpinnen, maar ik denk dat ik niet heel hoog van de toren blaas als ik zeg dat de nalatenschap van Eskmo over tientallen jaren kleiner blijkt te zijn dan die van de bedenker van de slogan 'DING FLOF BIPS'. Maar goed, de tijd zal het leren.

Obaa Sima
Awesome Tapes From Africa

Ooit, in een tijd ver voordat er festivaltenten werden afgehuurd om een paar uurtjes ironisch op Afrikaanse muziek te dansen, kreeg Brian Shimkovitz per abuis een cassettebandje van Ata Kak in handen gedrukt door een Ghanese straatverkoper. Dit bandje was het begin van Awesome Tapes From Africa, een initiatief van diezelfde Shimkovitz om te bloggen over deze vette en vergeten Afrikaanse muziek. Jaren later is er naast het blog ook een platenlabel gekomen, en Shimkovitz heeft eindelijk uitgevogeld wie die blitse vent op de hoes van het cassettebandje is, die hem op zijn beurt weer toestemming gaf om dit meesterwerk opnieuw uit te brengen. Het klinkt alsof Francis Bebey en Ata Kak een potje Mario Kart 64 aan het spelen zijn. Bij het Donkey Kong-level wandelt er een soort Ghanese Scatman John het vertrek binnen die allemaal Ghanese woorden door een megafoon scandeert. Dit alles gebeurt op het opzwepende ritme van de tropische muziek. Dat hebben ze toen maar opgenomen, wisten zij veel.

Teaspoon To The Ocean
Weird World

Hallo daar, kind van de internetgeneratie! Ik kan me vergissen, maar ik gok dat je je met regelmaat verveelt in de tijd die je online doorbrengt. Zo zou het bijvoorbeeld kunnen dat je wel eens verdwaald bent in je uitgebreide maar oersaaie web van sociale netwerken. Nogal ongeïnspireerd klik je door de foto's van een skivakantie van de zus van een oud-klasgenoot, met als enige uitdaging die foto's niet per ongeluk te liken. Denk op dat soort momenten aan die keer dat je de muziekrecensies in VICE las en ik je de volgende tip gaf: het youtubekanaal van Jib Kidder. Hier vind je audiovisuele kicks, voor gratis! Jib Kidders zelfgemaakte videoclips passen perfect bij zijn slordige muziek, die klinkt als een collage van Animal Collective, lo-fi gangsterrap en intro's van cartoonseries met veel te veel reverb. De video's lijken gemaakt door Salvador Dali en David Lynch die onder invloed van ettelijke grammen ketamine een cursus Final Cut Pro hebben gevolgd. Maar mocht jij je nou nooit vervelen op het internet, dan is dit album echt totaal niks voor jou. Veel plezier op LinkedIn!

Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit
Mom + Pop

Don't blame it on the sunshine, don't blame it on the moonlight, don't blame it on the good times, blame it on de zweem van kleinkunstacademie die ervoor zorgt dat ik dit album niet heel vaak ga luisteren. De liedjes zijn echt prima, de teksten tot op zekere hoogte ook, maar op een bepaald moment wordt het zo wijsneuzerig quasinonchalant dat ik de zangeres alleen nog maar voor me kan zien als die tuthola van Taal Is Zeg Maar Echt Mijn Ding die in mijn oor neuriet. Dat kun je niet meer omkeren en dat is gewoon superkut.

Escape From Evil
Ribbon Music

Ontkennen is zinloos: iedereen gaat selectief te werk als het op eten van winegums aankomt. Je wil die rooie en die paarse, die oranje gaan ook nog wel, maar als het effe kan hoef je absoluut geen gele. Mocht je nou met een klomp Arabische gom in je maag en een joekel van een obstipatie een beetje dommig naar een nagenoeg lege zak met louter gele winegums zitten te kijken, stuur het restant dan op naar de Amerikaanse staat Baltimore. De band Lower Dens weet er wel raad mee. De gehele bezetting is zo verzot op deze nogal smakeloze Arabische gom dat ze er hele albums aan opdragen, die dan weer net zo veel leuke nummers hebben als er rode of paarse winegums in een zak zitten, namelijk teleurstellend weinig.

Tape Hiss
Kurious Recordings & Subroutine Records

Deze nieuwe van Rats on Rafts is het Rotterdamse antwoord op global warming. Tape Hiss is namelijk ijskoud en supervet. Je krijgt haast geen tijd om te acclimatiseren, want al in het eerste meedogenloze, zeven minuten durende nummer gieren de ijzige rillingen door je ledematen. Heel af en toe, bij paar rustigere nummers, is het klunen geblazen, om vervolgens te demarreren op een tempo waar Erik Hulzebosch een koelbloedige moord voor zou plegen. Wat mij betreft kan de Elfstedentocht dit jaar gewoon doorgaan. Beter ontdooien die rayonhoofden even en laten ze het parcours via de bevroren Rotterdamse haven weer richting Leeuwarden gaan, want laten we wel wezen: Hindeloopen is toch geen fucking stad?!

Brava
Bromance

Hoeren neuken, nooit meer werken! moet Brodinski gedacht hebben toen hij allemaal rappers uit Atlanta uitnodigde om te rappen over zijn zinderende technobeatzzz, en geef die jongen eens ongelijk.

Deeper
Captured Tracks

Halverwege het eerste nummer begint er een luchtalarm te loeien over een soort van industriële gothicbeat, waardoor het lijkt alsof de gothicterroristen eindelijk het goede moment hebben gevonden om het land over te nemen, namelijk de eerste maandag van de maand om 12 uur 's middags. Hiermee wil ik ze overigens niet op ideeën brengen, want als een stel gothics dit systeem omver moet gaan werpen doe ik het nog liever zelf.

Dark Sky Paradise
GOOD Music / Def Jam

Weinig mensen weten dit, maar Big Sean is de Marcel Duchamp van de moderne rap. Niet omdat hij iets geks doet met conceptuele kunst, of met regelmaat een toiletpot aan een museumwand hangt. Nee, niets van dat. Duchamp had ook gewoon een oerdeglijke flow, en het schijnt dat hij vlak voor zijn dood nog werkte aan een lettertype dat Ariana Grande moest gaan heten.