Hoerenlopers, kots en ramenlikkers: de gestoorde avonturen van een taxichauffeur

Toen ik tijdens mijn studie Pedagogische Wetenschappen een baantje zocht, kwam ik via vrienden uit bij een taxibedrijf. Hun baan klonk altijd wel chill - een beetje rondrijden in een Mercedes, nieuwe mensen ontmoeten, en het verdiende ook zeker niet slecht. Ik reed de reguliere taxi, maar deed ook scholenvervoer voor gehandicapte kinderen, en ouderenvervoer. Per dienst, zo'n 1 à 2 keer per week, reed ik - vaak 's nachts - ongeveer 500 kilometer. Ik heb dus goed leren rijden, en een hele hoop dingen meegemaakt.

De opmerkelijkste dingen overkwamen me natuurlijk vaak 's nachts. Tijdens zo'n dienst begon ik om vier uur 's middags, en lag ik vaak pas om zes uur 's ochtends in m'n bed. Ik reed veel mensen rond die uitgingen, of terugkwamen van uitgaan. En mensen die naar de klote zijn vormen nou eenmaal een bron van vermaak. Ik mocht met de taxi het terrein op na voetbalwedstrijden, terwijl de normale straattaxi's op de weg wachtten. Ik vervoerde dan voornamelijk zakenlui. Eén keer stapten er twee heren van middelbare leeftijd in de auto die ik naar Zundert moest vervoeren.

'Heb je Marjolein meegenomen?' vroegen ze.

Ik snapte er niks van - wie de fuck is Marjolein? Is dat ook een passagier?

Blijkbaar is Marjolein dus een schuilnaam voor coke, en bleek ik een stuk naïever dan gedacht. Gedurende de rit hebben de mannen hun trouwringen zonder gêne in hun zak gestopt, om vervolgens een uitgebreid telefoongesprek met een bordeel te voeren. Ze vroegen het bordeel of Linda en Emma aan het werk waren ("Hey Sjon, wil jij Linda?"). Uiteindelijk werd besloten dat ze maar wat meisjes klaar moesten zetten voor hun aankomst. "Dan kiezen we daar wel." Ik heb de heren bij het bordeel afgezet, en dat was het dan.

Maar vrouwen kunnen er soms ook wat van. Ik heb meer dan eens dronken vrouwen van middelbare leeftijd uit de kroeg moeten halen, die vervolgens onderweg hun handen niet van m'n bovenbeen af konden houden. Als ik ze vriendelijk verzocht te stoppen omdat ik me op de weg moest concentreren, luisterden ze vaak wel. Dan probeerden ze het soms nog op een andere manier. Ze vroegen dan bijvoorbeeld of ik nog een afzakkertje wilde komen doen, een kopje thee drinken of zoiets. Maar ja, ik was toen 21, en had niet echt de behoefte aan een cougar-avontuur.

Dronken mensen kunnen natuurlijk op heel veel verschillende manieren vervelend zijn. Ze kunnen lawaai maken, onhandelbaar zijn, of gewoon je hele taxi onderkotsen. Ik probeerde dronken passagiers altijd te instrueren uit het raam te braken als het er echt uit moest, maar dat lukte niet altijd. Dan sta je daar, om vier uur 's nachts, de kots van de achterbank te boenen. Als een klant had gekotst, moest-ie vijftig euro betalen. Een soort schadevergoeding, eigenlijk. Die gaat trouwens niet altijd op: er is ook wel eens een stoma losgeschoten tijdens een rit. Toen zat alles onder de plas en poep - maar daar kon ik de mensen niet voor laten betalen, natuurlijk. Ontlasting en viezigheid in de bus - dat hoorde er gewoon bij. En gelukkig was dit niet altijd afkomstig van het dronken nachtvolk.

Op een bijzondere dag reed ik een busje rond voor de Make-a-Wish-foundation. Er was voor de gelegenheid speciaal een game-bus geregeld voor een jongen van acht met een verminderde longfunctie, ADHD, diabetes en autisme. Terwijl hij werd rondgebracht naar verschillende locaties, kon hij videospellen spelen. Ik vervoerde zijn moeder, die in een rolstoel zat, en reed achter het game-busje aan. Die rit was bijzonder, want die vrouw deelde veel intieme informatie met me. Ze vertelde me bijvoorbeeld dat de vader uit beeld was, en ze zich zorgen maakte over de toekomst van haar zoon - maar altijd positief probeerde te denken. Dit soort gesprekken zorgden ervoor dat ik anders ging nadenken over het leven - en hoe we dat soms meer moeten waarderen.

Toen de dag om was, bleek dat haar incontinentieluier was doorgelekt in de bus. Ik heb die dag zonder ook maar een beetje te balen de bus grondig schoongemaakt.

Die gesprekken zijn misschien wel het bijzonderste aan een baan als taxichauffeur. Mensen zijn snel geneigd iets persoonlijks te vertellen in de auto. Je bent voor hen een onbekende, ze zien je waarschijnlijk nooit meer, en dat praat makkelijker. Vooral als je lang met elkaar opgescheept zit. Oudere mensen hebben vaak prachtige verhalen over vroeger, bijvoorbeeld over de oorlog. En tijdens het ziekenvervoer heb ik met een man urenlange gesprekken gehad over jazz en klassieke muziek. Dan bespraken we welke composities en componisten we goed vonden, en wat de ander een keer moest luisteren. Ondanks dat deze man tweeëntachtig was kon hij goed overweg met zijn tablet en had hij elke week wel nieuwe suggesties voor me.

Het kon natuurlijk ook zijn dat mensen na beroertes of zware operaties minder zin hadden om te praten over wat hen was overkomen. De één kan heel goed het positieve zien in wat hem of haar is overkomen, terwijl de ander hier veel meer moeite mee heeft. Ik heb vaak een vrouw met kanker naar het ziekenhuis moeten brengen, maar we hadden het nooit over haar ziekte. Ze vertelde me met passie over haar zoons, en hoe trots die haar maakten. Toen ik haar al een tijdje niet meer in mijn taxi had gehad, zocht ik uit hoe het met haar ging. Ze bleek te zijn overleden. Altijd als ik langs haar huis rijd, moet ik nog aan haar denken.

Na tweeënhalf jaar kwam er voor mij een eind aan mijn bestaan als taxichauffeur. Ik wilde geen nachtdiensten meer doen. Die waren meestal zo slopend dat ik drie dagen nodig had om bij te komen. Daarnaast blijft het een aparte sector. Binnen de taxibranche werden de kinderen met een handicap die we soms vervoerden bijvoorbeeld 'ramenlikkers' genoemd - omdat ze tijdens de rit met open mond naar buiten staarden. Ik haatte die term.

Een paar aanvaringen met de manager waren voor mij de druppel. Toch heb ik er altijd erg van genoten. Niet veel mensen kunnen zeggen dat ze zoveel mensenkennis hebben opgedaan tijdens hun baan. Dat contact is echt heel speciaal, en ik geloof dat je dat nergens anders zo meemaakt als in de taxi. Sommige ervaringen blijven me altijd bij. Het plaatste af en toe dingen in perspectief. Eén of twee keer in de maand zo'n bank schrobben is dan zo erg nog niet.