De Vengaboys traden op in een Van der Valk-hotel in Hoorn

Ik weet niet meer precies wat ik dacht toen ik een kaartje kocht voor het feest Terug Naar De 80's en 90's, met een optreden van de Vengaboys in een Van der Valk-hotel in Hoorn. Het leek me lollig, een soort opeenstapeling van ellende en wansmaak. Nu ben ik hier, en het valt me zwaar. Ik had eigenlijk niet verwacht dat er veel volk op af zou komen, maar het is uitverkocht. Het is een beetje een vreemd feest, het voelt alsof ik op een personeelsfeest ben beland van mensen die bij de klantenservice van een zorgverzekering werken. Echt thuis voel ik me niet.

Het is tien uur 's avonds en het feest is al in volle gang. In de zaal is het druk en klam. In een hoek van de ruimte is een cocktailbar. De barman geeft me een boks – dat doet hij bij al zijn klanten – en ik bestel een Sex on the Beach. "Sex on the Hoorn, bedoel je?" Ik zie op het menu dat alle cocktails namen hebben die slaan op het hotel. "O ja, Sex on the Hoorn, lekker," zeg ik, en ik overhandig een paar muntjes. De cocktailman gaat aan de slag. Al snel vliegen er flessen drank door de lucht en hij begint aan een soort jongleeract met ijsblokjes. Nadat er een stuk of vier ijsblokjes iets verderop op de grond belanden, lukt het hem om er een paar in een glas te krijgen. Ik krijg mijn drank en nog een boks. Het voelt alsof ik een obstakel heb overwonnen en begin me een weg naar voren te wurmen.

Op het podium staat dj Dennis Verheugd van Radio 10. Een echte vakman; in het kleine half uurtje dat ik hier ben zijn er meer hits uit de jaren negentig voorbij gekomen dan in de volledige jaren negentig zelf. Hij rijgt ze naadloos aan elkaar en neemt steeds even een blokje van een kwartier met liedjes die qua stijl goed bij elkaar passen. Na Nobody's Wife van Anouk volgt bijvoorbeeld Like the Way I Do van Melissa Etheridge. Knap werk. Bovendien heeft hij er zichtbaar plezier in, wat ik persoonlijk erg indrukwekkend vind. Ik bedoel, het kan geen pretje zijn om altijd maar weer dezelfde hits te moeten draaien in deprimerende zaaltjes zoals deze. Maar hij vervult zijn taak monter, terwijl hij gretig uit een fles water drinkt. Het zal op het podium vast nog warmer zijn dan waar ik sta. Ik hoop dat hij na afloop lekker in een luxe hotelkamer verblijft.

Ik ga even in een hoekje staan, want het is allemaal wat heftig. Het valt me op dat veel bezoekers al minstens in de dertig moeten zijn geweest toen Backstreet's Back uitkwam. Sommigen zijn oud genoeg om iemands opa of oma te zijn. Ze zingen mee met DJ Sammy's versie van Forever Young. Ik heb cynische gedachten. Een man voor me dept het zweet van zijn voorhoofd met zo'n ouderwetse blauwe zakdoek en nipt daarna van een weinig verkoelend Flügeltje.

Op de facebookpagina van Van der Valk Hoorn werd het evenement aangeprezen als "Twee avonden boordevol jeugdsentiment en de allerbeste hits van toen. De grote finales met twee avonden op rij een spetterende show, ruime dansvloer, ventilatoren, cocktailbar, DJ Dennis Verheugd (Radio10) en de Vengaboys!" Ik vond het nog wat vreemd dat er zo nadrukkelijk werd geadverteerd met ventilatoren. Ik kan ze niet ontdekken in de zaal, maar als ze er zijn, is iemand vergeten ze aan te zetten. Ik besluit om even af te koelen met een biertje. Ik sta in de rij bij de bar, het is erg druk. Nadat ik een minuut of vijf sta te wachten, komt er een grote man aanlopen die zich pontificaal in mijn persoonlijke ruimte positioneert. Misschien heeft hij me niet zien staan. Hij heeft duidelijk dorst, want in plaats van netjes te wachten, begint hij te duwen tot hij vooraan staat. Af en toe zwiept er een leverworstkleurige arm de lucht in, en signaleert hij met twee vingers naar de barman, een vinger voor elk biertje dat hij graag wil hebben. Nou nou, denk ik. Rustig aan. Hij gaat eventjes op de teen van een mevrouw naast me staan. Als hij voor de vijfde keer zijn twee worstjes toont, blijkt dat zijn tactiek werkt. Zuchtend neemt hij zijn drank in ontvangst en tijdens zijn aftocht beukt hij een oudere vrouw die in zijn weg staat opzij.

Wat later zit ik met een biertje op een stoel buiten de zaal even uit te puffen en mezelf moed in te praten als de politie arriveert. Ik hoop dat ze de grote man komen arresteren wegens asociaal bestelgedrag, maar na een paar minuten verdwijnen ze weer naar buiten zonder hand te haven.

Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Nog veertig minuten voordat de Vengaboys beginnen. Ik wil eigenlijk weg hier, maar weggaan zou betekenen dat ik heb verloren. Ik staar een tijdje voor me uit terwijl ik fantaseer over een koude douche en een groot stuk taart.

Ik moet even in slaap gevallen zijn, want ik schrik ineens wakker van iemand die vlak naast mijn oor heel hard lacht. Het is de asociale grote man, hij druipt over een onzichtbaar geworden stoel. Snel loop ik terug de zaal in.

Daar is de sfeer extatisch, omdat de dj is overgestapt op happy hardcore. Of misschien omdat er inmiddels snacks worden verkocht. Er hangt een overweldigende geur van zweet, Coebergh en frituur. Met lood in mijn schoenen begin ik me weer een weg naar voren te banen, door een haag van senioren die tegen me aan beuken en uitzinnig meebrullen met Captain Jack. Ik weet even niet waar ik het moet zoeken.

Dan wordt de dj-booth aan de kant geschoven, en na de laatste klanken van Open Sesame van Leila K. volgt een korte stilte. Het is zover. Een overdreven bombastische intro schept de verwachting dat niet de Vengaboys, maar een vliegdekschip ten tonele verschijnt, maar nee: daar zijn ze en ze zijn het echt. Een dagje ouder, dat wel, maar nog steeds glimmend en strak. Kim Sasabone belooft dat het een avond wordt om nooit meer te vergeten. Dat zal.

Wat ik niet had verwacht: de Vengaboys redden de avond. Ik voelde me tot hun optreden begon ellendig, ontheemd, verward. Maar nu niet meer. Ik geniet met volle teugen van de strakke danspasjes en de ietwat pijnlijk uitziende glimlachen op de gezichten van de Vengaboys. Ze spelen al hun hits ­– wat er trouwens veel meer zijn dan ik me kon herinneren – en vullen die aan met toepasselijke liedjes van anderen, zoals I Gotta Feeling. Ze hebben ook hits waarvan ik helemaal niet wist dat ze van hun waren, zoals To Brazil (dat zo gaat van: Brazil, lalalalalalala) en Parada de Tettas. Het is een feest van herkenning.

Ik kon me misschien drie hits herinneren: Boom, Boom, Boom, Boom, We Like to Party (The Vengabus) en We're Going To Ibiza. Maar dan spelen ze ineens Kiss (When the Sun Don't Shine) en Shalala Lala en wow, ja, Up & Down. Helemaal vergeten. Net als al mijn zorgen. Ik voel me alsof ik eerst een helse tocht heb gemaakt door een woestijn en eindelijk bij de oase ben beland. Ik ben verrukt. Naast me staat de man die eerder op de avond voordrong bij de bar. Hij kijkt me lachend aan. Ik kan hem wel zoenen. Ik gooi mijn armen in de lucht tot het tijd is om te gaan. Als ik de volgende ochtend vroeg wakker word, denk ik eventjes dat het allemaal een droom was. Het was een surrealistische avond. Een avond waar ik helemaal niet had moeten zijn, maar waarvan ik achteraf blij ben dat ik er was.