Kurt Vile vindt het oké om oud te worden

De artiest is inmiddels 38 jaar oud, maar hij lacht nog als een kind. Hij maakt constant grapjes, en zijn brein werkt razendsnel. Het ene moment vertelt hij je over muzikant John Prine, dan refereert hij naar een moment uit een The Grateful Dead-documentaire, en begint vervolgens Trump de grond in te boren. Ergens tussendoor weet hij ook nog iets over Steely Dan te zeggen. Je zou denken dat dit verwarrend is, maar je gaat er volledig in mee. Zijn haar is dan wel obsceen lang, maar dat is dan ook het enige rocksterren-cliché dat je bij hem kan bespeuren. Wanneer je met hem praat kom je erachter dat hij eigenlijk veel op jouzelf lijkt, en dat is precies waarom zijn muziek klinkt alsof het voor ons allemaal gemaakt is.

Zijn nieuwe, alweer zevende plaat Bottle It In komt 12 oktober uit en is een typisch Vile-album. Ik probeerde het album hier te omschrijven, met woorden als ‘psychedelisch’, ‘grappig’, ‘vreemd’, ‘grauw’, en ‘vet’, maar heb ze allemaal gewist. Wat ik heb geleerd van Vile’s manier van werken, is dat zijn kunst in essentie een reflectie is van hoe het leven zich ontvouwt – een proces met ups en downs waar je soms gewoon in mee moet gaan voordat je het kan omvatten. Nummers als Bottle It In of Come Again laten zien hoe hij gemakkelijk een bepaalde gemoedstoestand kan grijpen en vergroten. Vile ziet het leven als een cirkel: hoe meer je leeft, hoe meer je ervan begrijpt, en hoe meer je begrijpt, hoe meer je leeft. Hij beschrijft zijn creativiteit al lachend als “iets dat in de lucht vliegt op de raarste manier mogelijk. Je hebt zoiets van wat de fuck is dat ding dat zowel naar voren als naar achteren gaat? Schiet het naar beneden!”

Met elke keer dat we spraken, merkte ik op dat onze gesprekken ook als cirkels waren. Vile refereerde naar dezelfde punten en onderwerpen als we het over Bottle It In hadden: Neil Young, hoe belangrijk ervaring is, groeien maar niet vergeten waar je vandaan komt, en hoe zwaar het soms is om te bestaan. Maar ondanks dat deze thema’s bleven terugkeren, had ik het gevoel dat zijn ideeën en gedachten over wat ons mens maakt grootser werden. Op een gegeven moment begon hij te praten over een kleine zenuwinzinking die hij heeft gehad toen hij het album opnam, om kort daarna weer terug te keren naar zijn grappige, gevatte manier van praten. Het heeft wat weg van hoe hij zijn nummers schrijft. Nadat we ons laatste gesprek hadden, voelde het alsof hij nog maar net aan het warmlopen was.

“Ik was nog een beetje te wazig om je precies te vertellen wat er allemaal aan de hand is,” vertelt hij mij over de eerste keer dat we elkaar ontmoetten in Philadelphia. “Maar nu ben ik lekker gesmeerd!” Hierna moest hij, uiteraard, lachen.

Noisey: Je blijft mij vertellen over hoe je het leven gewoon moet leven.
Kurt Vile: Zo heb ik het leven altijd benaderd. Maar het heeft me wat tijd gekost om daar te komen, ik was ergens in de twintig. In die jaren is er zoveel inspiratie rondom je dat je niet eens de tijd hebt om het allemaal te analyseren. Wanneer je ouder wordt raak je beïnvloed door iemand als Neil Young, of iemand die heel rauw is. Je zal altijd zien dat wat de meest rauwe mensen, de mensen met de meeste ziel, opnemen, overeenkomt met het leven.

Je was onlangs het voorprogramma van Neil Young. Hoe was dat?
Fantastisch. Dat was in Québec, voor ongeveer tachtigduizend mensen. Ik ken alle gasten waarmee hij speelt en ik heb Neil Young een paar keer ontmoet. Ik weet altijd ongeveer twee woorden met hem te wisselen en dan zijn er plots mensen die hem willen beschermen, voor mij, haha. Het was een goeie show, ik opende met het lied Wheelhouse, van mijn laatste plaat. Soms vergeet ik dat ik nog nerveus kan worden. Ik speelde een verkeerde noot in de intro, en ik draaide effe door. Ik kon niet meer bewegen. Ik wou een grapje maken, maar ik sloeg gewoon dicht.

Had je al eens voor zoveel mensen gespeeld?
Dat was het grootste publiek waar ik ooit voor heb gespeeld. Ik wou op m’n best zijn voor Neil. Ik wist dat hij niet zou kijken, maar z’n crew wel. Tja, whatever.

Maar kon je nog wel met hem praten die avond?
Nee. Ik heb maar een klein beetje met hem gepraat in mijn leven, en het is moeilijk om niet meteen compleet door te slaan als fan. Ik kan het gewoon niet verbergen. De eerste keer dat ik hem op tour zag, was in Nashville een paar jaar terug. Ik was backstage gekomen en ze speelden Down by the River, het duurde zo’n half uur. Ik zag hem en ik was gelijk zo van: “Ah man, Neil, ik heb je tien keer zien spelen en we hebben elkaar een paar keer ontmoet, maar je was vanavond beter dan ooit.” En dat was ook echt zo. Daarna zei ik iets als: “Het was alsof je ondergronds en tegelijk tussen de sterren was.” Dan keek hij mij in mijn ogen en zei hij: “We kunnen wanneer we maar willen naar de ruimte gaan.”

Heeft het politieke klimaat van de afgelopen jaren je muziek beïnvloed? Je hebt wat posters waarop ‘Vile ‘18’ staat, alsof je campagne aan het voeren bent.
Die zijn gewoon voor de grap, maar dat betekent niet dat er geen issues zijn. Stem gewoon. Stem tegen Trump. Je kan niet negeren wat er aan de hand is. Dat is onmogelijk.

Heeft politiek de manier hoe je over muziek denkt veranderd?
Je raakt er vaak geïnspireerd door. Het zit in al mijn nummers. Uiteindelijk, als je een bepaalde soort muziek blijft maken, moet je de dingen die rondom je gebeuren wel in je muziek stoppen. Anders maak je gewoon popmuziek. En ik hou van popmuziek. Ik maak ook popmuziek. Maar ik wissel erin af.

Heb je bepaalde verwachtingen voor je nieuwe plaat, na je succesvolle album met Courtney Barnett en je vorige solowerk?
Door de vorige plaat heb ik een paar superfans gekregen. Pretty Pimpin was mijn eerste hitsingle. Ik heb volgers gekregen, en we moesten hierdoor leren professioneel te spelen. Ik kan eindelijk doen wat ik wil. Ik weet dat, wat er ook gebeurt, deze nieuwe plaat goed is. Ik weet niet wat de tijdschriften er voor cijfer op gaan plakken, maar als ze slim zijn, geven ze een goeie recensie. Maar ik geef daar niets om. Ik ben er blij mee. Het is supermuzikaal, best episch, het heeft meer gitaarsolo’s dan ooit, het is psychedelisch en het combineert alles. Dat is wat ik doe. Had je tien jaar geleden verwacht dat je dit nu aan het doen was?
Nou, ik heb het altijd al gedaan. Ik kom uit een arbeidersgezin, en kom uit Philly. Had ik toen geweten wat ik nu aan het doen ben? Toen hoopte ik vooral dat iemand mijn shit wou uitbrengen. Als niemand dat had gedaan, was ik nu waarschijnlijk dood of zo, haha. Ik zou een heel duister persoon zijn.

Vind je dat je geluk hebt gehad?
Ik weet dat ik geluk heb gehad. Ik heb het voor een deel zelf gedaan, maar ik heb ook geluk gehad. Ik hoef nu niet zoveel meer te hosselen omdat ik dat vroeger al heb gedaan. Nu hoef ik alleen nog maar met de pers te praten.

Wat is jouw rol in de muziekgeschiedenis?
Ik heb heel veel gedaan waar ik trots op ben. Ik was laatst met John Prine en het was geweldig. Hij is de grootste levende songwriter. Ik scheet in m’n broek, een klein beetje dan, haha. Ik was heel blij hem te ontmoeten, maar ik doe dit al lang genoeg om het normaal te vinden.

Ben je dan nooit angstig?
Dat kan ik zeker zijn. Ik ben het nu niet, maar vorige week misschien wel. Het is de wereld waarin we leven. Ik ben meer een analoog persoon, maar soms kan ik dat niet zijn. Op een slecht moment kan ik boos worden omdat ik met een computer moet werken. Een deel van het rocksterbestaan bestaat uit goed zijn met data? Moet ik weer mijn laptop aanzetten? Het is deprimerend. Maar ook weer niet. Maar ook weer wel.

Ik herinner me nog het leven zonder internet of computers.
Dat is precies waar ik bitter van word, want ik herinner me dat ook. Er was veel minder stres toen.

Hoe voel je je over het leven in het algemeen?
Ik ben gelukkig. Ik ben gelukkig met mijn familie, maar de wereld is een nare plek. Niemand had zich kunnen voorstellen dat het ooit zo zou zijn. Trump zetten mensen tegenover elkaar.

Ik vergeet nooit meer wat Dave Chappelle zei nadat Trump verkozen werd: “Nou, we hebben op een internet-troll gestemd.”
Ik heb er genoeg van. Weer dat internet. Weer die computer die iedereen miserabel maakt.

Ik zou heel graag willen geloven en hoop willen hebben voor de toekomst.
Ik ook. Maar het is echt heel slecht momenteel. Meer dan slecht.

Ik zag je met John Cale spelen vorig jaar. Het was fantastisch.
Ik vond die show geweldig. Het was aan het einde van mijn tour met Courtney Barnett. Ik ging daar meteen heen. Ik was nog high van het touren en zat nog helemaal in die mindset. Het laatste dat ik op die tour had gedaan was een loop opnemen tijdens een soundcheck. Dus backstage speelde ik wat rond met John Cale, en ik schreef wat lyrics voor wat uiteindelijk het nummer Skinny Mini werd. Een paar dagen later ging ik naar LA om het op te nemen.

Kende je John Cale al voor die show?
Nee, zulke dingen pak ik gewoon ter plekke aan. Hij nodigde mij uit, en ik reageerde heel traag. Soms voel ik me een beetje schuldig dat ik aan het touren ben, ook al neem ik mijn familie mee. Maar toen ik aan het touren was, wist ik niet of ik die show met John Cale moest spelen. Ik had heimwee en kon slecht nadenken. Maar blijkbaar deed hij heel veel moeite om mij te laten komen, haha. Hij is een badass.

Zijn er dingen waarin jij je verkeerd begrepen voelt?
Nee, want ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. Ik denk niet meer zoveel aan dat soort dingen. Het is een beetje een strikvraag. Vorige keer dat we spraken zei ik iets als: “Mensen moeten mijn fucking plaat kopen!” En nu heb ik zoiets van: tja, tuurlijk, beter doen ze dat, en als ze het niet doen zijn ze dom, haha. Als ik hierna recensies ga lezen, ga ik zien of ze het snappen of niet.

We hebben allemaal verwachtingen van onszelf.
Zeker. Ik verwacht dat ik begrepen word, en ik zal je laten weten wanneer je mij verkeerd begrijpt, haha. In Long Strange Trip, die documentaire over The Grateful Dead, zoeken ze de tekstschrijver Robert Hunter op, en vragen ze hem om de lyrics uit te leggen. Hij citeert het nummer, en het is allemaal super psychedelisch, en hij zegt: “Wat hiervan legt zichzelf niet uit?” Dat is best wel badass.

Hoe voelt het voor jou om ouder te worden?
Dertiger zijn is cool, maar je hebt nog veel van de naïviteit van je twintigerjaren in je. Je doet veel wijsheid op als dertiger, en je krijgt een perspectief op dingen. Je bent ook wat meer moe natuurlijk. Er is een film die Neil Young in 1987 gemaakt heeft genaamd Muddy Track, en hij had net Life uitgebracht in datzelfde jaar. Hij was toen veertig. Met sommige dingen is hij heel erg in touch, en met sommige dingen ook totaal niet. Maar hij heeft geleefd. Dat nummer When Your Lonely Heart Breaks is heel mellow en duister en prachtig. Je zou iets dat zo fucked up en mooi is niet kunnen maken als je niet een bepaald perspectief hebt gekregen als je ouder wordt. Er zit humor in die film, het is hilarisch, en je zou zoiets nooit kunnen maken als je niet oud of ervaren bent. Dat is een van mijn inspiraties voor als ik ouder ben.

Voelt veertig worden als iets groots voor jou?
Mijn vrouw is net veertig geworden. Ik ben 38 en word 39 in januari. Ik dacht dat ik bang zou zijn voor veertig worden. Kijk, ik hou van deze periode in mijn leven. Ik hou van dit perspectief. Ik vind wat in mijn leven gebeurt prachtig. Op muzikaal gebied heb ik het idee dat ik alles onder controle heb. Ik heb soms een slechte show, maar als ik vroeger een slechte show had, was ik ook slecht. Nu, als ik me slecht voel, kan de show nog wel goed zijn, snap je? Daar bevind ik mij nu. Ik vind het eerlijk gezegd wel fijn als het een beetje shitty en fucked up is.

Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter .