We vroegen jonge vrouwen hoe het is om te skaten in België

Meer over alle manieren waarop ons vaderlandse beton in de vernieling wordt gereden vind je in de VICE-reeks 'SKATEN IN BELGIË'.

Vrouwen skaten hard. Dat is duidelijk wanneer je in skatepark Byrrrh naar een Girls Session gaat. Elke eerste vrijdag van de maand is het park enkel toegankelijk voor meiden, met als doel de vrouwelijke skategemeenschap te ondersteunen. Want hoe langer er in een land al wordt geskatet, hoe mannelijker de sport is. In ontwikkelingslanden beginnen jongens en meisjes net op hetzelfde niveau en wordt er geen onderscheid gemaakt. Een organisatie als Skateistan gebruikt de sport zelfs om jonge meisjes in Cambodja, Afghanistan en Zuid-Afrika meer kansen te geven.

In Byrrrh hadden we het met de skaters over hun rolmodellen, opduiken in failcompilaties en over hoe het is om als vrouw te skaten in België.

VICE: Hoi Caroline, skate je al lang?
Caroline: Ongeveer twee jaar. Ik was er even mee gestopt, maar ik ben enkele maanden geleden weer begonnen.

Krijg je veel steun van vrienden en familie?
Ja, mijn ouders zijn er echt heel cool mee. Ze vragen me of ik heb geskatet en wat ik heb geleerd. Ik probeer elke dag te oefenen. Mijn vrienden steunen me ook allemaal.

Was dat altijd zo?
Oorspronkelijk kom ik uit een Frans dorp dicht bij Zwitserland. Daar was dat minder. Ik was echt het enige meisje in het skatepark. Daarom ben ik er even mee gestopt, ik voelde me er niet zo op mijn gemak. Ik was niet erg zelfzeker en de kerels in het skatepark wilden me niet echt helpen.

Is dat in Brussel anders?
Ja, hier skaten meer meisjes. In het weekend spreken we vaak af met een groepje. In de week ga ik meestal skaten op de Place Morichar in Saint-Gilles, daar ben ik bijna altijd het enige meisje. Het is er een beetje zoals in Frankrijk. Ik vind het normaal dat er een onderscheid is tussen jongens en meisjes die skaten, maar ze kunnen toch gewoon proberen met me te praten?

VICE: Ha Jennifer, wanneer ben jij begonnen met skaten?
Jennifer: Euh, ik begon toen ik 19 was. Dus, vijf, zes jaar geleden? Ik wou al vroeger beginnen, maar ik denk dat ik te bang was.

Hoe en waar ben je begonnen met skaten?
Ik ben van Brussel, dus heb hier leren skaten. In het begin was dat enkel met jongens, maar na een tijdje heb ik ook veel meisjes leren kennen die skaten.

Kreeg je veel steun van je familie?
Mijn familie was gewoon bang, maar ze accepteerden het wel. Toen ze mijn filmpje zagen op ZapDeSpion [een failcompilatie, Jennifer zie je op 10:32, red.], zeiden ze wel dat ze het te gevaarlijk vonden.

No way! Je zit in ZapDeSpion met een bail?
Ja, dat had iedereen toen gezien. En volgens een vriend ook in Failarmy.

VICE: Hoelang skate je al, Mea?
Mea: Ik ben begonnen toen ik 14 was. Tussen mijn 17 en 25 ben ik moeten stoppen, omdat ik een knieprothese moest krijgen. Ik zou nooit meer kunnen skaten, maar zie me nu.

Kreeg je veel steun van familie en vrienden?
Ik ben oorspronkelijk van Hongarije. Daar is er echt geen onderscheid tussen jongens en meisjes. Je gaat er naar een skatepark en het is bijna gelijk verdeeld. Dus het was helemaal niet vreemd om als meisje te skaten.

Zijn er echt zo veel meisjes in Hongarije die skaten?
Ja, echt wel. Zelfs oudere mensen gebruiken het als transportmiddel in de stad. De dochter van de eerste minister heeft een betonbedrijf, snap je? Daarom zijn de steden er zo smooth, haha.

Dat lijkt me wat anders dan hier in Brussel?
Ja, hier is het heel anders voor een meisje. Mijn baas zei me zelfs dat hij het vreemd vond dat ik skate. Ook in het skatepark zijn er vaak kerels die niet blij zijn dat er een meisje is. Ik hoor ze dan stiekem zeggen: “Pff, waarom zijn die stomme meisjes hier?” Echt belachelijk.

Had je vroeger een rolmodel waar je naar opkeek?
Ik keek vroeger vooral op naar Chad Muska. Het waren eigenlijk allemaal mannen, puur omdat ik geen vrouwelijke skaters kende. Enkel de grote namen zoals Tony Hawk en Chad Muska waren bekend in Hongarije. We keken dan naar hun VHS-video’s in de skateshop.

VICE: Hey Evelien, van jou weet ik dat je al een tijdje skatet. Hoe lang is precies?
Evelien: Ik skate al 19 jaar. Ik ga al eventjes mee, haha.

Toen jij begon was je in België ongetwijfeld een van de enige vrouwen die skatete, toch?
Ja, skateboarden was helemaal nog niet zo populair. Toen ik de eerste keer in een skatepark kwam, had ik geen idee wat het was. Ik heb lang moeten zagen bij mijn ouders, maar gelukkig waren ze heel open minded. Mijn mama had een pot met Belgische franken in het café waar ze werkte. Als die vol was, mocht ik een plastieken skateboard gaan kopen in de Blokker. Sindsdien ben ik nooit gestopt.

Was het niet eng als 10-jarig meisje in een skatepark met enkel jongens?
Ik ben heel zelfstandig opgevoed, dus ik had zoiets van: fuck it. Als zij hier mogen skaten, mag ik dat ook. Een chille kerel kwam me meteen helpen. Die eerste dag heb ik zelfs al leren indroppen. Ik was verkocht.

Hoe zag de scene er toen uit?
Ik ging in die tijd met mijn vrienden naar het skatepark Zumiez, wat nu Rampaffairz is. Daar heb ik kleine Axel Cruysberghs nog onder mijn hoede genomen. Later gingen we vaak samen naar het buitenland om wedstrijden te skaten.

Vandaag zijn er veel meer vrouwelijke rolmodellen die jonge meisjes inspireren. Je hebt hardcore skaters zoals Lacey Baker en Leticia Bufoni. En dan zijn er ook fashion skaters zoals skatemoss. Ik snap hun vibe wel, maar het gaat daar vaak niet om skaten, meer om het influencer zijn.

Heb je zelf ervaren dat je meer als vrouw dan als skater werd benaderd?
Ja, toen ik nog heel jong was heb ik zoiets meegemaakt. Voor een photoshoot hadden ze me toen helemaal geschminkt en moest ik in een rokje skaten. Ik voelde me zo ongemakkelijk. Allemaal marketing, totaal niet hoe het moet.

Je bent er ook een tijdje tussenuit geweest.
Ja, vooral door blessures, maar door de economische crisis had ik ook veel sponsors verloren. Vrouwen waren geen prioriteit. Ook de Belgische sportfederatie heeft me nog nooit geholpen. Nu ga ik gewoon harder moeten skaten om er nog iets van te kunnen maken. Bovendien word ik een van de twee trainers voor Skateboard Vlaanderen en ga ik samenwerken met Maité Steenhoudt en Lore Bruggeman. Zij gaan het zo ver schoppen, niet normaal.

Ik ga nu ook eindelijk mijn eerste pro board ooit krijgen van mijn nieuwe sponsor Autonomy. Ondanks ik voor teams zoals Element heb geskate, heb ik nooit een pro board gehad. Die ga je binnenkort zien verschijnen.

VICE: Skate jij al lang, Aïcha-Louise?
Aïcha-Louise: Neen, nog niet zo lang. Nog maar twee maanden.

Waarom ben je ermee begonnen?
Een vriendin van me ging vaak skaten met een groep meisjes in Brussel. Dan ben ik met hen beginnen uitgaan en zijn ze ook mijn vrienden geworden. En mijn lief skatet ook.

Ga je dan meestal met hen skaten?
Ja, doordat ik deze groep ken is het makkelijker voor me om het te leren. Moest ik alleen zijn, met enkel jongens rond me, weet ik niet of ik het zou blijven doen. Om het te leren is het wat ongemakkelijk in die omgeving als meisje. Ik ben echt blij dat er sessies zijn zoals hier.

VICE: Hey Vicky. Hoelang skate jij al?
Vicky: Anderhalf jaar.

Hoe ben je ermee begonnen?
Er waren een paar jongens die ik kende die skaten en toen heb ik het ook eens geprobeerd. Daarna heb ik zelf een board gekocht.

Kreeg je veel hulp van hen?
Ze dachten dat ik het snel beu ging worden. Zo van: “Binnen een maand ga je er toch mee stoppen.” Uiteindelijk vonden ze het wel chill en hielpen me toen ik besloot om het te blijven doen.

En je familie?
Zij vonden het minder leuk. Vooral mijn broer keurde het af, omdat ik dan te veel met jongens zou optrekken. Mijn moeder haat het, omdat ik vaak helemaal vol sta met blauwe plekken.

Ga je soms alleen naar een skatepark?
Tuurlijk. Ik denk daar niet zo veel bij na. Soms is het kut dat ze me de hele tijd aanstaren. Ik kan daar echt niet tegen. Ik zou het niet in hun gezicht durven zeggen, maar dan heb ik echt iets van: fuck off.

Bang dat je onze beste verhalen mist? Schrijf je in voor onze wekelijkse newsletter en volg VICE België op Instagram.