Papi Mikey Dinero werkt hard aan het binnenslepen van een Latin Grammy

“Wie is Mikey Dinero, en wat doet hij eigenlijk?”, is een vraag die mij de afgelopen maanden met regelmaat gesteld is. Tot mijn spijt heb ik tot nu toe nooit echt een concreet antwoord kunnen geven, terwijl hij al jaren een soort enigma uit Amsterdam-Noord is, ik een tijdje geleden met hem te gast was in een radioshow en hem afgelopen november toch echt in een uitverkochte Melkweg zag rappen in het voorprogramma van De Jeugd van Tegenwoordig. Het was nooit echt duidelijk of het een gimmick was, omdat je door zijn laconieke houding – en misschien ook door die over de top clip in de mansion van Johan Vlemmix – er toch steeds in je achterhoofd rekening mee hield dat je op de een of andere manier in de maling werd genomen.

Maar nu kan ik met zekerheid mededelen dat deze zorgen nergens meer voor nodig zijn. Natuurlijk is hij nog steeds een markant cultfiguur en een van de allerhardste aspirant ballers van de lage landen. Maar nu zijn album H.E.C.T.O.R. elk moment uit kan komen wordt het ook tijd dat we hem serieus gaan nemen, als de artiest die met zijn latin trap een onbezorgde schwung, joi de vivre en een ontembare dorst in mezcal en margaritas moet terugbrengen in de Nederlandse muziekwereld. Op de eerste mooie lentedag van het jaar zat ik met hem op een terras in zijn geliefde Amsterdam-Noord, om hem te vragen hoe hij dat wil gaan doen.

Noisey: Ik weet dat H.E.C.T.O.R. een afkorting is, maar kun je ‘m ook omschrijven als persoon?
Papi Mikey Dinero: Hij is totaal niet de Hector uit Scarface, die guy met die motorzaag en ripdeals. Hij is eerder een bordenwasser uit Amsterdam-Noord die het beste van z’n leven probeert te maken. Een positieve jongeman, die elke situatie omzet naar iets positiefs. Noreaga had vroeger T.O.N.Y., Top Of New York, en Fat Joe had J.O.S.E., wat staat voor Jealous Ones Still Envy. Dus wij dachten: laten we dit ook doen om de best denkbare Chulo-tribute neer te zetten. Ik noemde mezelf altijd al Hazelnut Eyed Chulo, en het is makkelijk om daar dan nog T.O.R. aan toe te voegen. Dus voluit is het…
Hazelnut Eyed Chulo Trap Orientated Revolutionary. Chulo’s in de trap met hazelnootogen die op een revolutionaire manier iets beters willen maken van het leven. Want Hector wil niet voor altijd bordenwasser zijn. Hij wil een Latin Grammy pakken.

Dat is geen kleine droom.
Maar ook niet onmogelijk. Latin is the new black, shout out naar Narcos en Netflix daarvoor. Opeens was het cool om latino te zijn en reggaeton te luisteren. Wie heeft meer voor Hector betekend: Pablo Escobar of Bizzey?
Oei. Bizzey heeft het wel echt teruggebracht, terwijl hij geen latino is. Maar aan het einde van de dag is het toch Pablo geweest. Van het Arabische ‘drerrie’ ging het naar ‘chamos’, en ‘saaf’ werd ‘plata’. Opeens heeft iedereen connecties in Colombia.

Liggen jouw roots daar ook?
M’n moeder is Arubaans en mijn vader komt uit Venezuela, maar zijn moeder, mijn oma dus, is Colombiaans. Mijn vader komt uit Maracaibo, dat ligt aan de grens met Colombia. Ik ging daar als kind elk jaar naar toe, dat waren de echte gloriedagen, ver voor alle chaos die er nu is. Wat voor vakanties waren dat?
Ja, dan heb ik het echt over zomervakanties van twaalf weken lang. Toen was leerplicht blijkbaar nog geen zwaar ding. Elk jaar belde m’n moeder naar school om te zeggen dat mijn oma erg oud en ziek was en het waarschijnlijk het laatste jaar zou zijn dat ik haar kon zien. Daardoor kon ik gewoon wegblijven tot eind september. M’n oma had een traditioneel Venezolaans huis. Een verdieping, met een kapot groot stuk land eromheen met een poort en een krokodil, die met een ketting vastzit aan een palmboom. Geen deuren, geen glas in de ramen. Een grote veranda voor het huis. Wacht even. Een krokodil?
Ja. Op het erf stond een oude auto op stenen, en daaronder zat een krokodil. Dat is normaal daar. Voor inbrekers.

Hoe zijn krokodillen met kinderen?
Erg goed. We mochten alleen niet de bal daarheen trappen als we aan het voetballen waren. Verder weinig gepraat met deze krokodil. Hij heeft wel een keer voor m’n ogen een levende kip verscheurd. Ik was in één klap vegetariër, tot ik dat aan m’n vader vertelde en hij boos zei: “What?! You a gringo or something? We eat everything here!” Die avond aten we gewoon weer kip, zo gaat het leven daar. M’n ooms waren op maandag taxichauffeur, op dinsdag visser, en woensdag verkochten ze gekoelde biertjes op straat. Daarna begon het weekend, tot ze weer in de taxi stapten op maandag.

Ben je daar geboren?
Nee, in Tiel. Daar kwamen mijn ouders terecht toen ze voor het werk van m’n vader naar Nederland kwamen. Het lijkt eigenlijk erg veel op Amsterdam-Noord; het is een arbeidersstad waar een grote jamfabriek staat en alleen gastarbeiders en tokkies wonen. Mensen die alleen aan de korte termijn denken, nooit aan de toekomst. Zou je jezelf ook zo omschrijven?
Vroeger wel, nu niet meer. Ik heb nu kinderen, waardoor het mijn grootste angst is geworden om hen achter te laten zonder iets neer te hebben gezet waar ze wat aan hebben. Dus daar doe ik elke dag m’n best voor, en ik probeer ze te stimuleren om iets te doen wat ze gelukkig gaat maken. Dat was bij mij vroeger heel anders. Mijn vader was er eigenlijk nooit, ik zag hem alleen op m’n verjaardag als ik geluk had, en op die dag duldde hij geen tegenspraak. “Zeg, pa, luister, ik heb eens nagedacht en ik denk dat ik grafisch ontwerper wil worden,” zei ik dan. Nou, dan was het gelijk “No papi, you crazy?! What the fuck! I didn’t come to Holland for this!” Ja, man. Zo ging dat, Scarface-stijl. Oude latino uit de jungle. Dios Mio.

Word on road is eigenlijk dat Vieze Freddy jouw vader is.
Dat klopt, inderdaad. Vergeet het verhaal dat ik net vertelde. Mijn vader is een witte man genaamd Alfred, met roots in Oostenrijk. Nee, ik maakte altijd al muziek met vrienden, maar nooit echt serieus. Tot Freddy een keer iets hoorde en me belde om te vragen waarom ik niet bekend was. Nou, omdat ik geen normale muziek had uitgebracht. Toen heeft hij me de volgende dag gelijk uitgenodigd bij hem thuis, een visgerecht met heel veel wijn voor me gemaakt en me gevraagd waar ik wil zijn over vijf jaar.

Wat was je antwoord?
Ik wist alleen dat ik weg wilde uit de trap, iets positiefs doen met mijn leven. Dat kreeg vorm toen ik elke week met Willie Wartaal in de studio ging zitten, alsof het huiswerk was. Elke dag nummers opsturen en daar feedback op krijgen. Dat is na anderhalf jaar gaan lijken op wat uiteindelijk H.E.C.T.O.R. is geworden. Sindsdien hebben Willie en Fred een co-ouderschap over mij. Hebben zij jou uit de trap getrokken?
Nou, ja, eigenlijk wel. Ik denk dat we twee jaar over H.E.C.T.O.R. hebben gedaan, en er waren ook momenten dat ik geen geld had en liever wel wilde trappen. Dan maakte Willie wat geld over zodat ik me geen zorgen hoefde te maken en toch naar de studio kon komen. En dat was echt uit liefde; ze hebben geen contract met me, ze pakken geen percentages op mijn muziek. Ik ben hun geadopteerde latinobaby die hopelijk straks zonder zijwieltjes kan fietsen.

Je noemt je vader Scarface , maar je hebt zelf ook de nodige littekens.
Ik heb een auto-ongeluk gehad waarbij ik vijf keer over de kop ben gevlogen. Dat was op de nieuwjaarsnacht van 2013, na een feestje in de Melkweg. Op dat moment woonde ik hier in Noord, maar het meisje met wie ik was woonde in Tiel en ik had gezegd dat ik haar naar huis zou brengen. Was je de bob?
Ja, ik was helemaal nuchter. Maar het was noodweer, en inmiddels zes uur ‘s ochtends dus ik was best wel moe. Doggystyle van Snoop Dogg stond aan, en ik weet nog dat ik echt moeite had om wakker te blijven. Omdat er water op de weg lag, raakte ik op een gegeven moment de controle over het stuur kwijt, en zijn we gecrasht. We sloegen vijf keer over de kop de berm af, en omdat zij laag in de stoel naast mij lag te slapen en ik rechtop zat heb ik vijf keer de val van de auto via het dak opgevangen met m’n schedel. Daardoor heb ik ook twee hersenbloedingen gehad. Het ging heel snel, maar ik kan me nog alles herinneren. We waren tot stilstand gekomen en ik kon me niet bewegen maar nog wel zien. Het eerste wat ik zag was dat de voorruit helemaal kapot was en onder het bloed zat. Ik wilde lachen en een grapje maken tegen m’n vriendin, dat ik wel even Carglass zou bellen – het was haar auto namelijk. Maar toen merkte ik dat ik niet kon praten of bewegen. Ik hoorde haar hysterisch schreeuwen tegen 112 dat haar vriend dood was en dat zijn hele schedel open lag. What the fuck?!

Dacht je toen: o, ze kan nog weleens gelijk hebben?
Nou, ik had wel het gevoel dat mijn lichaam doorhad dat ik aan het sterven was. De pijn was niet te verdragen, wat misschien ook wel logisch was met zes gebroken nekwervels, twee hersenbloedingen en een ingeslagen schedel. Ik zat daar in een T-shirt, terwijl het vroor en keihard regende door de auto heen. Terwijl dat gebeurde was m’n vriendin contact met me aan het houden, want als ik weg was gezakt had ik het waarschijnlijk niet overleefd. Dan begint de angst te komen. Fuck, wat is dit? Ik was echt net nog op een feestje, en nu ben ik dood aan het gaan?!

Was je teleurgesteld?
Nou, ja, Het hielp ook niet mee dat er in die tijd best wel wat liquidaties in Amsterdam waren geweest, die voor onrust zorgden bij mij en m’n vrienden. Er was wel wat angst daardoor, maar, really, ik verongeluk gewoon? Gek dat dit de dingen zijn waar je op zo’n moment aan denkt. Toen kwam de ambulance, en hielden ze me in coma in het ziekenhuis. Het was oud en nieuw, dus er waren ook geen neurologen aanwezig. Later hoorde ik dat het gat in m’n schedel ervoor heeft gezorgd dat ik geen zuurstofgebrek heb gehad, anders was ik full Stephen Hawkings geëindigd. Toen ik wakker werd was het 16 januari.

Hoe was dat?
Een beetje alsof je geboren wordt, want je weet niets. Mijn familie stond naast m’n bed, maar ik herkende niemand. M’n moeder had ook een zuster kunnen zijn. Niet weten hoe eten smaakt, niet kunnen traplopen, opnieuw leren fietsen met zijwieltjes. Maanden lang niets kunnen, kwijlend in een rolstoel zitten met een pamper aan. Weet je hoe gek het is als iedereen dan zegt dat je een engeltje op je schouder hebt gehad? Ik had liever dood willen zijn op dat moment. Het is gek om er nu aan terug te denken op deze manier, omdat ik me nu, jaren later, zo goed voel. Neurologen snappen nog steeds niet hoe het kan dat ik nu doe wat ik doe, en gewoon weer loop en praat. Ik hoor in een tehuis te zitten met een dekentje over m’n bovenbenen heen. Snap je nu dat ik me nooit meer bezig wil houden met negatieve dingen? Ik werk elke dag om een beter leven te maken voor mezelf. Dus eigenlijk ben ikzelf Hector.