Luciano Winter van Rotterdam Airlines voelt zich soms het monster van Loch Ness

Omdat er weinig dingen op deze aarde leuker zijn dan praten over muziek met mensen die daar verstand van hebben, organiseren we op 19 oktober tijdens ADE Beats een panel in de Melkweg. In samenwerking met ADE Beats praten we hier over de toekomst van Nederlandse hiphop, want wat zijn de volgende stappen die gezet gaan worden in de industrie? En wat moeten muzikanten doen om nog succesvoller te worden? Is het mogelijk om deze monsterlijke groei door te zetten? Deze vragen (en meer) bespreken we met Angelo Diop a.k.a. Rotjoch a.k.a. Ridder Dinero (101Barz), Brahim Fouradi (La Foux/Syco/Sony) en Lorenzo Jonathas (Broederliefde). Komt allen! Een van de mensen achter het succes van hiphop in Nederland is Luciano Winter van Rotterdam Airlines. We spraken hem over hoe hij het stijgende vliegtuig in de lucht houdt.

De lift in het appartementencomplex van Luciano Winter is de sickste lift waar ik ooit in heb gestaan. Het is er bijzonder ruim, feng shui-technisch piekfijn in orde. Razendsnel op de gewenste verdieping, zonder angstaanjagende liftgeluiden. Ik zou dit kunnen gebruiken als metafoor voor de carrière van de oprichter van Rotterdam Airlines – geruisloos op weg naar boven, onmisbare spil in het leven van mensen die aan de top leven, enzovoort. Maar het zegt meer over hem als persoon dat die snelheid hem op het eerste oog vrij weinig lijkt te doen. In 2015 belandde hij met zijn label in een enorme opmars, met de indrukwekkende ontwikkeling van Sevn Alias als voornaamste brandstof. Gass werd een enorme hit, net als Tempo. Gate 16, het compilatiealbum van een hele hoop Rotterdam Airlines-artiesten, leverde het label een Edison op in de categorie hiphop. Ook Kevin groeide uit tot een van de meest succesvolle rappers van het land. Toen hij in dit voorjaar zijn album Lente uitbracht, werd een week van tevoren al een feestje op het kantoor gepland om te vieren dat het album op nummer 1 gaat binnenkomen. Klinkt als een sprookje, en dat is het misschien ook een beetje, maar sprookjes zonder tegenslagen die op het eerste oog onoverkomelijk lijken bestaan niet. Sevn staat na alle successen die hij in Rotterdam behaalde inmiddels onder contract bij Top Notch, er sloten artiesten aan bij het label die (nog) niet uit de verf komen, concurrerende labels werden steeds groter en groter in omvang en bereik.

Maar Luciano is moeilijk uit het veld te slaan. Hij gelooft nog steeds dat Rotterdam Airlines een label is voor de lange termijn, zonder financiële hulp en inspraak van een major. Zolang hij maar vast blijft houden aan zijn eigen visie.

Noisey: Heb jij nog weleens het gevoel dat je geen idee hebt waar je mee bezig bent?
Luciano Winter: Niet echt. Maar ik heb wel het gevoel dat ik iedere keer het wiel opnieuw moet uitvinden. Er bestaat geen vaste structuur in dit wereldje en de consumptie van het publiek verandert constant. Het is een beetje de afstandsbediening van een televisie, maar iedere dag zitten de knopjes die je het meeste gebruikt op een andere plek. Hoe interessant je als artiest bent op Instagram is nu belangrijker dan hoe goed je muziek is en waar je teksten over gaan. De aandacht trekken naar de artiesten die dit niet willen of niet kunnen is een uitdaging waar ik mee bezig ben. De muur van dit kantoor is te klein voor alle gouden en platina platen die jullie binnenhalen.
Dat is mooi. En leuk. Het helpt me om het succes te erkennen. Alleen, ja, het zijn maar platen. De eerste is heel speciaal en alles wat daarna komt ook, maar het zal nooit meer zo voelen als de eerste. Als er mensen langskomen is het prachtig om te laten zien dat Gass tweehonderdduizend keer verkocht is, maar voor mij is het maar een plaat.

Als die platen je niet veel meer doen, wat dan wel?
Het zal altijd succes vertegenwoordigen, dus meer is altijd beter. Maar het doel is nu om artiesten in de markt te zetten en te zorgen dat ze dertig jaar mee kunnen. Dat ze mee blijven groeien met het publiek en alle kanten van zichzelf op een goede manier kunnen laten zien. Die duurzaamheid is voor mij veel belangrijker dan nu een hitje scoren.

Wat doet het dan met je als een artiest met wie dat lijkt te lukken, bijvoorbeeld Sevn, ervoor kiest om dat te doen bij een andere partij?
Het is jammer, omdat je het liefst gaat voor een langdurige samenwerking, maar het was geen verrassing. Op het moment dat hij denkt dat dit de juiste keuze is zal ik hem daar nooit in remmen of kwaad worden. Natuurlijk wil je als label door met een artiest die samen met jou groot is geworden, maar die artiest moet ook door willen met jou. Anders gaat het nooit werken. Is dit simpelweg het lot van kleinere labels?
Grote labels hebben een voorsprong. Financiële middelen zijn groter omdat er major labels achter zitten. Dan moet je nadenken: gaan we proberen mee te gaan in het geld smijten? Nee, ik wil dat wij ons blijven focussen op het ontdekken en ontwikkelen van talent. En dan kun je nog steeds goede ideeën hebben en een visie om een artiest nog groter te maken, maar het gras aan de overkant lijkt altijd groener. Zelfs als dat betekent dat je maar een van de spelers bent daar, in plaats van de grootste hier.

Kun je het in dit geval vergelijken met voetbal? Nederlandse clubs leiden jonge voetballers op, maar als ze het grootste talent zijn komt er onvermijdelijk een grotere club met een zak geld om ze weg te kopen.
Ik denk het niet. Het zijn totaal andere werelden, de bedragen en het publiek zijn veel groter. Maar, ja, je leidt iemand op en dat gaat opvallen bij grotere partijen. Het is onze kracht dat we vanaf de bodem met een artiest durven te groeien, maar dat is ook tegelijkertijd een zwakte. De mix tussen privé en zakelijk vervaagt, en ze denken dat het succes van het label ook van hen is. Dat gaat zo ver dat bepaalde artiesten aan mij vragen: "Hé, waarom teken je die artiest? Ik vind hem niet hard." Ze denken het recht te hebben om mee te bepalen over wie er op het label past. Alleen omdat we samen zijn begonnen. Maar daarin wordt vergeten dat ik alle financiële risico’s op me heb genomen, de strategieën heb uitgedacht en de juiste contacten heb gelegd. Een label kan net als een voetbalclub niet opereren zonder spelers, maar de keuzes op het gebied van tactiek zijn aan mij. En daar ontstaat soms verwarring, wat ik totaal niet snap. Er zijn zelfs meerdere artiesten bij me langsgekomen die aandelen in het bedrijf eisten. Nou, koop dan? Maar ze dachten het te verdienen. Dat is een moment om aan je achterhoofd te krabben. Een vriendenclub die uitgroeit tot bedrijf. Iedereen wil altijd meer.

Hoe zit het eigenlijk met Kevin?
In welke zin? Is hij nog aan boord?
Ja. En hij gaat ook nog gewoon dingen uitbrengen bij ons. Je hoort geruchten zeker? Ja, die hoor ik ook.

Hoe ga je ermee om als een artiest naar je toekomt en zegt dat-ie ergens een tekenbonus kan vangen die zo gek is dat er wel getekend moet worden?
Ik vraag eerst om hoeveel geld het gaat, en daarna vraag ik of dat het enige is waarom hij weg wil. Stel het gaat om een tientje. Dan ga ik wel proberen om acht euro te bieden, en ervoor te zorgen dat we een plan maken waarin we samen die laatste euro’s gaan verdienen. Maar soms worden er onrealistische bedragen geboden van grotere partijen, puur om een groter marktaandeel te scheppen of om kleinere labels kapot te maken. Gelukkig sta ik er nu niet meer zo emotioneel in dat ik het gevoel heb dat ik in m’n rug word gestoken. Het zijn zaken.

Vind je het moeilijk om dit soort gesprekken te voeren?
Nee, maar ik vind het wel moeilijk om te zien hoe mensen ermee omgaan. Ik ben vrij eerlijk en direct, en in de industrie sta ik niet bekend als een aardig persoon. Niet omdat ik vervelend ben, maar niemand kent me, omdat ik niet over koetjes en kalfjes wil praten. Voel je je een bad guy?
Nee, maar wel iemand die dwarsligt. We horen er niet te zijn, een label in hiphop los van de gevestigde orde. En ook een grote onbekende, en mensen zijn bang voor het onbekende. Soms voel ik me het monster van Loch Ness, er zijn zoveel verhalen maar niemand weet precies wat er aan de hand is. Ik zou gemeen zijn, keihard, emotieloos, autistisch, een oplichter, een verwarde perfectionist. Is deze status waarom Rotterdam Airlines nog steeds niet is ingelijfd door een grotere partij?
Nee hoor, want ik heb wel genoeg aanbiedingen gehad. Die grotere stap waar we het over hadden kan ik ook maken, maar is dat wel wat ik wil? En is wat ze bieden wel wat ik wil? Ben ik wel klaar voor die stap? Wanneer ben je klaar? Over tien jaar? Volgende maand? Er zijn veel gesprekken geweest maar iedere keer als ik naar huis ging dacht ik: o, leuk, een berg met geld, en dan? Wat voor gesprekken zijn dat dan? Willen ze de hele boel kopen? Willen ze jou persoonlijk inlijven?
Daar doe ik liever geen uitspraken over. In ieder geval een bak met geld, en ook een stem. Ik vind het niet erg om te delen, want dat leidt vaak tot plussen en vermenigvuldigen. Maar ik vind het wel erg dat er een invloedrijke stem bijkomt die misschien niet dezelfde visie heeft als ik. Want mijn visie klopt, en aan iedereen die daar aan twijfelt vraag ik waarom ik de enige ben die nog overeind staat.

Word on road is inderdaad dat mensen jou te koppig vinden om mee samen te werken.
Ik kan samenwerken, maar ik ben wel de baas. Sorry. Van m’n team wil ik alles aannemen, maar ik kan niet werken op een manier die ik niet wil. Hoe groot is de rol die trots hierin speelt?
Vroeger heel groot. Ik vind het gek om te horen dat je praat over vroeger.
Ja, dat snap ik, maar dat komt omdat ik heel erg ben veranderd in korte tijd. Ik liet me eerst erg leiden door m’n ego. Alles wat ik hoorde over het label trok ik me persoonlijk aan, ik ging ermee naar bed. Overal hoorde ik dat het vliegtuig aan het crashen was, dat ik een oplichter ben, dat Rotterdam Airlines dood is omdat Sevn weg is.

Ik had geen idee wat ik moest doen. Zorgde niet goed voor mezelf, nam youtube-comments van kinderen van acht extreem persoonlijk, kwam twintig kilo aan. Tot ik mezelf afvroeg waar ik mee bezig was. Dit is niet het enige wat ik kan, het is niet wat ik moet doen. Er is maar één ding wat ik moet doen en dat is doen wat ik leuk vind. Op het moment dat ik er geen plezier meer in heb verkoop ik de boel en ga ik iets anders doen.

Om eerlijk te zijn dacht ik ook dat de boel in zou storten na het vertrek van Sevn. In ieder geval tot Young Ellens werd getekend.
Wat hierin wordt vergeten is dat Rotterdam Airlines valt of staat met mensen die oog voor talent hebben, dat kunnen aantrekken en het op een bepaalde manier kunnen ontwikkelen. Ja, Sevn is weg. Ja, dat is vervelend. Maar hoe verklaar je het succes van de andere artiesten? Komt dat door hem of door onze visie? Ik denk dat men ons heel lang heeft gezien als boyband waarvan de leadzanger is vertrokken, maar ondertussen hebben we alles op alles gezet om nieuw talent aan te trekken. Alleen, soms heb je even een tijdje niets. Zorgt dat voor paniek?
Nee. We overleven het wel. En zo niet, ook goed. Als je maandagochtend je agenda openslaat, wat zijn dan de dingen waar je echt plezier in hebt?
Ik heb nergens zin in op dit moment. Ik ben een doener, dus ik word blij van dingen waar ik actie in kan ondernemen. Nu moet ik heel veel met mensen praten. Zoals ik zei: dat is het onbekende, en mensen zijn bang voor het onbekende. Ik vergader liever niet, ik praat liever niet met mensen. Je praat toch nu met mij?
Ja, maar ik ben niet de socialize guy die ik misschien wel moet zijn. Ik hoor constant dat dit is waar ik aan moet werken, maar ik voel me heel snel erg ongemakkelijk. Ik voel me niet comfortabel op borrels, ik voel me niet op m’n gemak in de buurt van mensen die doen alsof het ze iets uitmaakt hoe het écht met mij gaat. Op zo’n moment kan ik nooit helder voor de geest halen waar we het echt over moeten hebben en vanaf dat moment beland ik in een soort lege waas. Ik wil dingen doen, bezig zijn, nieuwe shit bedenken. Is dat wat je het moeilijkste vindt?
Ik ben vanochtend wakker geworden en ik kan in principe twintig dagen keihard achter elkaar werken en alles voor elkaar krijgen. Maar ik ben ook iemand die op een klein ding drie hele dagen vast kan lopen. Dat vind ik moeilijk. Wat wil jij het liefst?
Ik wil domineren in urban muziek in Nederland, hoe lelijk die term ook is. Storylines neerzetten met artiesten voor op de lange termijn. Kun jij tevreden zijn als dat niet lukt maar je hebt er wel alles aan gedaan?
Als het niet lukt, en ik heb er alles aan gedaan… dan moet ik dood zijn. Anders heb ik er niet alles aan gedaan. Moeilijke vraag. Of misschien denk ik er te moeilijk over. Ik ben nu tevreden met wat ik heb bereikt, maar ik neem er geen genoegen mee. Ik weet niet of ik er ooit genoegen mee kan nemen. Maar als ik echt het plafond bereik en niet meer verder kan, zal ik iets anders gaan doen. Alleen dan. Volg Noisey op Facebook , Instagram en Twitter.

ADE Beats is het jaarlijks georganiseerde platform for hip-hop, bass en beats, dat plaatsvindt tijdens Amsterdam Dance Event op 19 oktober in de melkweg. Voor meer informatie en tickets zie www.beats.nl