Deze poolbewoners moeten vluchten omdat hun huizen door de zee worden opgeslokt

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE Canada.

Inheemse volkeren en mensen van kleur worden onevenredig hard getroffen door de wereldwijde klimaatcrisis. Maar in de media en activistische bewegingen worden ze vaak vergeten of uitgesloten. Dit is Tipping Point, een nieuwe serie van VICE waarin we verhalen behandelen over klimaatrechtvaardigheid, die we als het even kan laten vertellen door de mensen die de grimmige realiteit van onze veranderende aarde zelf ervaren.

Nu zijn er alleen nog kunstmatig aangelegde rotsblokken die hun huis beschermen van de vernietigende kracht van de golven van de Beaufortzee.

Sandy zegt dat de versterking van rotsblokken en geotextielen die drie jaar geleden is aangebracht, langzamerhand in het water verdwijnt. “Te veel, veel te veel” van zijn eigendom is weggespoeld, zegt hij hoofdschuddend.

Tuktoyaktuk, een plaats waar bijna duizend Inuvialuit wonen, is een van de eerste gemeenschappen in Canada die misschien wel verplaatst moet worden vanwege klimaatverandering. Ondanks meerdere pogingen om de kust van erosie te behouden in de afgelopen decennia, blijft de zee maar stukken land opslokken omdat het ijsseizoen korter is geworden, de zeespiegel is gestegen en de permafrost is ontdooid.

Sinds 2016 zijn er al zes gebouwen uit dit gebied verwijderd, vooral sociale woningbouw.

Het huis van Sandy en Sarah is, net als dat van Noella Cockney op The Point, twee van de vier huizen die met urgentie zijn aangemerkt om verplaatst te worden. Tuktoyaktuk ontving daar 800.000 dollar om ze te kunnen laten verhuizen naar Reindeer Point, zo'n zes kilometer verderop.

De verhuizing heeft nog niet plaatsgevonden. Het is een ingewikkeld proces omdat er op permafrost gebouwd moet worden. De gebouwen zijn meestal op palen of blokken gebouwd, en om te voorkomen dat de nieuwe huizen in de grond zakken moeten er eerst lagen grind worden aangelegd die bestand zijn tegen dooi en bevriezing.

Daar komt nog eens bij dat de meeste bouwwerkzaamheden in de winter plaatsvinden, omdat de grond dan stabieler is. Als je met zware apparatuur over de permafrost heen gaat als het buiten niet vriest, verandert het min of meer in een moeras.

Nu wordt er gesproken over de mogelijkheid om de kustlijn opnieuw te versterken.

“Om eerlijk te zijn heb ik geen idee meer wat er gaat gebeuren. Nu de winter is aangebroken, is niemand erover aan het praten of zich er zorgen over aan het maken,” zegt Cockney. Volgens haar heeft het buurtschap nog aan niemand laten weten wat er precies zal gebeuren.

Over de hele Canadese kust van de Beaufortzee zijn de gevolgen te zien van de snel voortschrijdende erosie.

Tuktoyaktuk-eiland, dat ongeveer een kilometer lang is, fungeert als natuurlijke barrière om de haven van Tuktoyaktuk te beschermen. Als de erosie op dit tempo doorgaat zal alles binnen twintig tot dertig jaar wegspoelen, volgens een rapport van W.F. Baird & Associates Coastal Engineers, dat door het buurtschap was ingeschakeld om mogelijke oplossingen te onderzoeken.

Het aantal dagen dat er geen ijs ligt rondom Tuktoyaktuk groeide al van 95 dagen (in 1975) naar 110 dagen, en zal naar verwachtingen in 2060 nog twee maanden langer duren, aldus het rapport.

Dustin Whalen werkt voor Natural Resources Canada. Hij zegt dat Pelly Island, een afgelegen eiland ongeveer 100 kilometer ten westen van Tuktoyaktuk, per jaar zo'n 30 tot 40 meter krimpt.

Op Pelly is het druppelende geluid van de ontdooiende permafrost goed te horen; je kunt het zelfs ruiken, aan de geur van de natte grond. Je moet ook goed opletten waar je loopt, omdat er diepe spleten in de toendra zitten waar de blokken zich af beginnen te scheiden van het eiland.

Het is nog niet helemaal bekend wat op lange termijn de effecten zijn van de ontdooiende permafrost op de omgeving. Voor de inwoners van Tuktoyaktuk is er naast de erosie en de dreigende overstromingen nog een ander gevaar: ze zijn voor hun levensonderhoud afhankelijk van de jacht en de visserij, maar het zeeleven wordt bedreigd door de verzuring van de oceaan, en er zitten steeds hogere concentraties kwik in de vissen.

Cockney en de Adams hebben geaccepteerd dat ze niet lang meer op The Point zullen wonen. Ze kijken uit naar de tijd dat ze zich niet meer druk maken over of hun huizen verzwolgen zullen worden door de zee.

Weronika Murray is een fotojournalist die in Inuvik woont, in de Northwest Territories. Ze legt sinds 2017 de impact vast van klimaatverandering op poolgebieden en de mensen die er wonen. Volg haar vooral ook op on Instagram.