Hoe Hans Kazan bijna verzoop tijdens een zonvakantie op Tenerife

In deze serie vragen we interessante mensen naar hun allersterkste verhaal. In aflevering 6 het verhaal van Hans Kazan, de bekendste illusionist van ons land. Hans slijt zijn dagen als goochelaar voor het grootste deel van het jaar in het altijd zonnige Marbella.

Dertig jaar geleden had ik een show op Tenerife. Ik zat een paar dagen in een mooi appartement met mijn vrouw en kinderen. Op een van die dagen ging ik een stuk lopen met mijn zoontje Oscar, die toen twee jaar oud was. Je hebt op Tenerife hele grote rotswanden. Er was een rotswand met een uitgehouwen trap, die leidde naar een groot plat blok basalt in de zee. Ik liep samen met Oscar van de trap, stond te genieten van uitzicht en even later kwam mijn vrouw Oscar ophalen. Hij moest een dutje doen.

Ik stond dus in mijn eentje op dat basaltblok naar de zee te kijken. Op dat blok was er nog een trapje - zo eentje die je ook in zwembaden hebt - die de zee inging. Plotseling kwam er een gigantische golf op me afgestormd. Zoiets had ik nog nooit gezien. De golf sloeg over me heen. Ik schrok, en haakte mijn armen nog door de leuning van dat trapje om me vast te houden. Maar de golf was veel te sterk, en ik werd gewoon losgerukt.

Toen ik weer boven water kwam, was ik zo’n honderd meter van de kust verwijderd. Daar lag ik dan, in het water, intensief te watertrappelen. Ik ben ook nog eens niet zo’n goede zwemmer, dus ik trappelde letterlijk alsof mijn leven er vanaf hing. Maar ik kwam niet dichterbij de kust. De stroming was veel te intens. Bovendien hielden de hoge golven niet op en werd ik steeds opnieuw de zee in getrokken. Ik kwam er gewoon met geen mogelijkheid tegenin.

Ik heb toen heel lang rondgedobberd, en raakte behoorlijk vermoeid.

Bovenop de rotswand, die zo’n tachtig meter hoog was, stonden bijna zestig mensen toe te kijken hoe ik bijna aan het verdrinken was. Niemand deed iets. Ik zwaaide en riep om hulp, maar er gebeurde gewoon niks. Na bijna een uur in het water te hebben gelegen dacht ik echt dat ik dood zou gaan. Ik was compleet buiten adem en ik kreeg veel water binnen. Ik had geen kracht meer.

Je geest kan wel door, maar ik voelde dat mijn lichaam het ging opgeven. Je hoort altijd dat mensen op zulke momenten hele mooie gedachtes krijgen, maar ik niet. Ik had ontzettend nuchtere gedachten. Ik verberg namelijk altijd mijn geld, sleutels en papieren op een bepaald plekje in het appartement, voor als er zou worden ingebroken. Ik dacht alleen maar: shit, ik ben dat helemaal vergeten aan Wendy te vertellen. Ik had alleen maar hele rare, praktische gedachten.

Er gebeurde nog iets vreemds. Ik had namelijk mijn slippers aan toen ik op die rots stond en die waren natuurlijk uitgegaan toen ik in het water werd gesmeten. Na zo’n drie kwartier trappelen zag ik opeens op twee meter afstand één van mijn slippers voorbij drijven. Ik weet niet wat me toen bezielde, maar ik wilde per se mijn slipper pakken.

Na ongeveer een uur gebeurde er een soort wonder. Er kwamen twee duikers langs. Een Nederlander en een Fransman. Ze zagen me, klommen op het rotsblok en gooiden een touw en een boei naar me toe. Ze riepen: “Zwemmen! Zwemmen! Pak die boei!” Toen ik met mijn laatste restje energie daarheen zwom en vlakbij was, riepen ze plotseling: “Weg! Weg!” Ik snapte het niet, en was in totale paniek.

In de zee zit - en dat wist ik toen nog niet - een soort ritme van de golven. Sting heeft daar ook een keer een liedje over geschreven: ‘The Seventh Wave’. Er zijn zes ‘normale’ golven. De zevende golf is de allersterkste. Als ik bij die zevende golf te dicht bij de kant zou zijn, zou ik tegen de rotsen gesmeten worden. Ik moest dus heel erg oppassen. Uiteindelijk, na bijna anderhalf uur, kreeg ik die boei eindelijk te pakken en dacht ik alleen maar: ik laat dit nooit, nooit meer los. Toen hebben ze me aan de kant gehaald en weer op dat blok gehesen. Ik voelde me als een leeggelopen ballon: compleet futloos.

Ik ben naar mijn appartement gedragen. Wendy schrok zich dood. Daar ben ik op mijn bed gelegd en heb ik een hele dag uitgerust. Ik kon niet meer praten en niet meer op mijn benen staan. Ik was volledig uitgeput. Ik heb nog jarenlang last gehad van een spier in mijn schouder.

Later hoorde ik dat een Duitse vader met zijn zoontje was omgekomen door een golf, op datzelfde rotsblok, een jaar eerder. De vader was door de zevende golf meteen tegen de rotswand doodgeslagen. Het jongetje hebben ze nooit meer teruggevonden. Ik heb achteraf zoveel geluk gehad. Oscar had ik nooit kunnen redden.

Het heeft diepe indruk op me gemaakt. Als die jongens er niet waren geweest, was ik waarschijnlijk dood geweest. Ik vind het nog steeds bijzonder dat zij hun veiligheid op het spel zetten om mij te redden. Bij dit soort situaties komt hulp altijd uit een totaal onverwachte hoek, leert de ervaring. Dat is toch wel heel mooi. Anders was ik verzopen op Tenerife.