Begin dit jaar spraken we kunstenaar Jelle Havermans over zijn fotoserie van de in 2016 gesloten Bijlmerbajes. Zijn project gaf een mooi inkijkje in de geschiedenis van die gevangenis. Doordat het gebouw sinds de opening nauwelijks is veranderd, kun je er nog altijd aan afzien hoe men in de jaren zeventig over gevangenissen dacht.Zijn nieuwste, nog naamloze project is een stuk kleurrijker. Richtte Havermans zich in zijn Bijlmerproject nog tot het verleden, nu gaat het het hem om het hier en nu: mooie plekjes in steden waar iedereen normaal aan voorbijloopt. Hij is van plan de wereld over te gaan om de “abstracte schoonheid van onverwachte plekken” vast te leggen. Die zit hem vooral in de juiste combinatie van architectuur en licht. “Ik reflecteer op de stedelijke maatschappij in een globale toekomst waarin steeds meer mensen in een betonnen jungle leven,” legt hij uit. “Maar zonder een oordeel te vellen.”
Advertentie
Het eerste en tot nog toe enige land dat hij voor deze serie bezocht, is Marokko. Wat hem daar opviel? “Ik zag veel traditionele architectuur, met prachtige patronen en kleiachtige kleuren, vaak samen met moderne raamwerken of felle pastelkleuren. Die contrasten kwamen op een eigenzinnige manier samen.”Havermans laat zich graag verrassen door composities, vormen en kleuren die hij toevallig tegenkomt. Licht speelt daarbij een grote rol, wat betekent dat hij snel moest handelen wanneer hij de juiste schaduw zag. “Ik liep oplettend door de stad, me altijd volledig bewust van de omgeving, maar niet altijd van datgene wat er recht voor me gebeurde. Een keer botste ik tegen een ezel terwijl ik bezig was een hoog gebouw te fotograferen.”Havermans liet zich onder andere inspireren door Edward Hopper. “Ik vermoed dat hij op een soortgelijke manier naar de wereld keek: kalm en observerend, met een oog voor lijnen en vlakken gecreëerd door schaduw en licht.” De manier waarop hij foto’s bewerkt is geïnspireerd op het werk van Nguan en Petra Collins. “Net als hen probeer ik sferische beelden te creëren waarin kleur en tinten een cruciale rol spelen.”
Hoewel in heel Marokko bepaalde kleuren de boventoon voerden, waren er ook verschillen tussen de steden waar hij kwam. In Rabat trof hij opvallend veel blauw en wit aan, terwijl de architectuur in Fez vooral zandkleurig was. Toch zit er samenhang in zijn werk: doordat de vormen overeenkomen, en door te spelen met kleur. Is een gebouw niet blauw, dan kan de lucht het wel zijn, of een deur.
Advertentie
Dan hebben we het nog slechts over één land, want Havermans is van plan om veel meer landen aan te doen. Deze zomer staat een reis naar het Schotse Edinburgh gepland, en daarna naar Aziatische steden als Taipeh (Taiwan), Hanoi (Vietnam) en Jakarta (Indonesië). “Iedere grote stad heeft zijn eigen karakter,” zegt hij. “Ik hoop dat je dat in mijn fotoserie terug gaat zien. Dat vind ik een interessant gegeven: de universele schoonheid van het stedelijke landschap te combineren met de kenmerken van een specifieke stad.”Meer foto's van Jelle Havermans vind je op zijn website en Instagram. En hieronder trouwens ook:
