We hebben de man achter het flash-spel toch NIET gevonden

Nog niet zo lang geleden begon ik een zoektocht naar de uitvinder van het flash-spel. Dat is dat spel waarbij je een cirkel maakt met je duim en wijsvinger. Als iemand dan naar die cirkel kijkt, dan mag je hem of haar op de arm slaan. Nadat ik door een aantal verwijderde Wikipediapagina's had gescrold, dacht ik dat ik de man achter het spel had gevonden: een zekere Matt Nelson, manager van een bowlingbaan in Ohio. Ik achterhaalde zijn contactgegevens, en belde om te checken of hij inderdaad de uitvinder was. Hij bevestigde mijn vermoeden. Ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik dacht dat ik een stukje menselijke geschiedenis had getraceerd tot haar oorsprong. Ik was ongelooflijk trots, en nam met opgeheven hoofd alle schouderklopjes van mijn collega's in ontvangst.

Maar nadat het artikel was gepubliceerd, en steeds meer mensen het erover hadden, gebeurde er iets. Mensen lazen het, en ze waren niet tevreden.

Het verhaal werd steeds ingewikkelder – verschillende data, allerlei familieleden, op andere plekken. Deze man zegt zelfs dat het niet eens het flash-spel heet, maar de "Geeb Game", wat dat dan ook mag betekenen.

Ik was die SpongeBob SquarePants-meme geworden. Niet die ene waarin hij doet alsof hij een kip is, maar die andere. Die ene waarin Meneer Krabs ronddraait, omdat hij zich realiseert dat hij in de problemen zit, en de wereld om hem heen aan het smelten is. Hoe had ik zo naïef kunnen zijn?

Ik had nog steeds de stille hoop dat het allemaal waar was – dat Matt Nelson inderdaad het flash-spel had bedacht, en dat de rest aan het liegen was. Maar het is waar wat ze zeggen: de wens is vader van de gedachte. Een aantal uur later werd ik door allerlei waarheidsvinders aangevallen op het internet. En toen stuurde Matt Nelson me een e-mail. En het was geen goed nieuws.

Waarom, Matt? Waarom? Je hebt mijn droom, genaamd het flash-spel, verpest. Nu is die droom aan het smelten in mijn handen, als een prachtig zandkasteel dat wordt weggespoeld door een golf. Ik sta met mijn handen in het haar, en schreeuw naar de hemel, "verdomme Matt Nelson."

Eigenlijk was het dom van me om te geloven dat ik de persoon achter het flash-spel had gevonden. Het is waarschijnlijker dat het spel niet één enkele schepper kent, net zoals het wiel of papier of angst. Dat is het leuke aan dit soort folklore, het verschijnt gewoon een beetje uit het niets, en blijft dan voor altijd bestaan. Wie heeft het woord "nang" bedacht, of die S die we op school altijd tekenden? Waarschijnlijk meerdere mensen – en het is best aannemelijk dat ze allemaal rond dezelfde tijd zijn geboren.

Ik ben niet boos op Matt omdat hij tegen me heeft gelogen. Als je in een nietszeggend dorp ergens in Amerika woont, een plek die zelfs de wind en de regen ongeïnteresseerd passeren, dan wil je op z'n minst één keer een beetje roem pakken. Je wil herinnerd worden. Je wil dat je gezicht een zandkorrel wordt in de grote zandloper van het leven. Je wil dat de geschiedenis jouw ultiem sullige leven enige betekenis geeft. Ik respecteer dat. Ik heb daar bewondering voor.

Maar verdomme Matt Nelson, door jou sta ik voor schut. Ik kan beter alvast Snopes bellen, en zeggen dat ze zich hier niet meer om over hoeven te bekommeren. Dankjewel, Matt.