Deze VR-baby met hoofdprojectie moet Japan weer aan het voortplanten krijgen

Toen ik naar de booth van 'Real Baby–Real Family' stapte op de SIGGRAPH-conferentie voor computergraphics, kreeg ik een smetteloos gezichtsmasker in mijn handen gedrukt met een QR-code die me naar een enquête leidde. Het was tijd om de eigenschappen van mijn virtuele baby te bepalen.

Binnen de kortste keren gaf ik antwoord op erg intieme – en mogelijk problematische – vragen op een groot scherm. "Wil je kinderen?" "Wat voor baby heeft je voorkeur?" (Hiermee werd het ras van de baby bedoeld, met zwart, wit en Aziatisch als enige opties.)

Het was nogal vreemd, maar Real Baby–Real Family probeert tenminste iets te doen aan een groot probleem. Het geboortecijfer in Japan is aan het dalen. En de kloof tussen oud en jong wordt ondertussen steeds groter.

De hoop is dat Real Baby iets aan dat dalende geboortecijfer gaat doen.

"Het idee is dat de ervaring een stuk echter wordt als je je eigen gezicht op dit kind ziet," zei hoofd van Emerging Technologies Jeremy Kenisky op SIGGRAPH.

Ongeacht wat voor "type" baby ik het liefste had, zou het kind maar één ouder hebben door een glitch in het programma. Ik baalde dat ik geen baby kon maken met mijn collega Sarah of met de David van Michelangelo, maar demodeelnemers kunnen nou eenmaal niet kieskeurig zijn. Ondanks dat ik toe moest geven dat ik geen kinderen wil, ging ik voor een "gezellig" type kind met de naam Dolores.

Het team maakte een foto van me, zette me neer voor een houten wieg en gaf me een mollige babypop. Ik deed de VR-headset op. Ik stond ineens middenin een virtuele middenklasse-woonkamer met Dolores. En ze had honger.

Een stem maande me om haar op te pakken. Ik rommelde in de erg realistische kribbe voor me alsof ik me een weg door het donker aan het tasten was, en nam Dolores in mijn armen. Het werd meteen duidelijk dat ik slecht ben in het vasthouden van baby's. Maar dat interesseerde de stem niet. Pak de fles en voed je baby, beval die.

Ik pakte de fles links van me op (in het echt een doorsnee VR-controller), en bracht hem naar de mond van Dolores. Ze reageerde met blij gegorgel en de fles trilde. Ik kon een giechel niet onderdrukken. Na haar gevoerd te hebben, te laten boeren en te knuffelen, kreeg ik op een gegeven moment de opdracht om de baby terug te leggen in de wieg. Het virtuele ouderschap had ongeveer vijf minuten geduurd.

Nadat Dolores in bed lag, werd ik gevraagd een aantal belangrijke vragen opnieuw te beantwoorden, zoals "Wil je kinderen?" En een paar nieuwe: "Vond je je baby leuk?"

Ik vond het ongemakkelijk om nee te zeggen, dus staarde ik naar de grote groene "JA" in mijn virtuele woonkamer totdat mijn antwoord werd geregistreerd.

Toen ik de headset af deed, was prof. Akihiko Shirai van het Kanagawa Institute of Technology, die me bij de oorspronkelijke enquête had geholpen, helemaal in zijn nopjes. "Zie je?" zei hij. Hij had de hele tijd op een scherm meegekeken. "Het kan je heel snel van mening laten veranderen."

"Als je naar veel geneeskunde-opleidingen kijkt, zie je dat ze daar leren opereren op dummy's," zei Kenisky, "ze gebruiken augmented reality om gezichten op dummy's te plakken om je het gevoel te geven dat je een echt persoon aan het opereren bent."

Shirai zou het Real Baby-programma graag gebruikt zien worden op scholen en in ziekenhuizen en klinieken, voor stellen die in verwachtingen zijn en schoolkinderen. Op een manier heeft zijn team de eieropdracht nieuw leven ingeblazen, en hoopt nu mensen niet alleen verantwoordelijkheid bij te brengen, maar ook om ouderschap minder mysterieus en menselijker te maken.

Persoonlijk weet ik niet of het me overtuigd heeft om toch kinderen te nemen, maar het is lastig te ontkennen dat ik Dolores wel heel leuk vond.