Ik at alleen in het meest romantische restaurant van Amsterdam met Valentijn

Ik moet iets opbiechten: ik vind Valentijn heerlijk. Ik weet dat ik dit eigenlijk niet mag vinden als millennial die cynisch moet zijn tegenover alles wat commercieel is. Maar ik hou ervan hoe de stad ondergedompeld wordt in immense kitsch. Etalages veranderen in een knalrood liefdesfestijn, er zijn allerlei cheesy events, zoals ‘pannenkoeken eten bij kaarslicht’ en het lijkt wel alsof de wereld is ondergekotst met een laagje hartjes en rozen.

Maar als vrijgezel word je helaas ook om de oren geslagen met allerlei kutte ‘ludieke’ evenementen om andere ‘treurige’ singles te ontmoeten, advertenties om een vriendje te huren (geen grap) en als dat niet lukt, word je geacht de avond alleen te spenderen op de bank met een emmer ijs en Netflix. En dat is zonde, want het is heerlijk om de liefde te vieren in een stad bedolven onder kitscherige hartjes en rozen, of je nu een liefje hebt of niet. Al jarenlang vier ik Valentijn op de ouderwetse manier, en daarom wordt het hoog tijd dat ik Valentijnsdag vier in mijn eentje. En dan wel met alle toeters en bellen: een vijfgangendiner eten bij The French Connection, een van de meest romantische restaurants van Amsterdam.

Ik doe heel erg graag dingen in mijn eentje, maar ik moet toegeven dat ik dit best wel spannend vind. Gaan ze me uitlachen? Is dit niet ongelooflijk triest? Wat als je alleen met twee personen binnen mag en ze me niet toelaten? Zullen alle verliefde koppeltjes me dan filmen en het op social media zetten met de tekst “Triestige single weggejaagd uit restaurant”?

Als ik arriveer in het restaurant zie ik alles in paren; zelfs de kaarsen hebben een date. Maar dat voelt al snel irrelevant, want dit restaurant is obsceen gezellig. Ik word met alle liefde ontvangen door het personeel. Ze zien dat ik gereserveerd heb voor één en begeleiden me zonder knipperen naar mijn tafel. Ik vraag aan een van de obers of er wel vaker mensen in hun eentje komen. “Ja hoor, er is een man die elke maand in zijn eentje komt eten,” vertelt hij, “maar die is er vandaag uiteraard niet, want het is Valentijn.” Oeps.

Maar ik wil me niet laten kennen, dus zeg ik dat hij me vanavond de volledige valentijnsspecial mag geven. Ik bestel de valentijnscocktail: vodka, kersen en witte chocolade in een plastic zakje met daarnaast de verplichte roos. Ik krijg er per ongeluk twee en begin meteen al de voordelen te zien van Valentijnsdag in je eentje vieren.

Als ik me comfortabel maak met een boek en die halve liter vodka in een plastic zakje, stromen de koppeltjes binnen. Ie-de-reen is hier deze avond met een partner. Ik voel me verrassend op mijn gemak, maar hetzelfde kan niet gezegd worden over de andere koppels die me vooral begroeten met een blik van medelijden om vervolgens snel hun hoofd afwenden.

Maar het went snel en na een paar minuten verdrinkt iedereen in elkaars ogen – of in hun eigen telefoon. Ik word onzichtbaar voor de koppeltjes. Mijn telefoon heeft überhaupt geen bereik in het restaurant en daardoor voel ik mij helemaal alleen. Maar wel op een hele lekkere manier, alsof ik me in een bad aan het volproppen ben met belachelijk dure bonbons. Ik ben zo ontspannen, dat ik een stockfoto van een ‘ontspannen vrouw’ had kunnen zijn.

Mijn oma zou deze avond “me-time” noemen; een woord dat volgens mij vooral gebruikt wordt door babyboomers. Maar man, wat ga ik goed. Zo nu en dan vang ik gesprekken op van mijn buren: “Schat, als jij nou je collega’s voor een borrel op vrijdag uitnodigt, dan zijn we echt het ideale koppel.” Ik bedenk me dat ik niemand hoef uit te nodigen voor een borrel op vrijdag, en voel me een vrije vrouw. Mijn vrolijke bubbel wordt af en toe doorbroken door een ober die wijn inschenkt of vraagt hoe het gaat. Het mag gezegd worden: ik heb nog nooit zo goed gevoeld hoe welkom horecapersoneel je kan laten voelen. S/o naar jullie.

En ook besefte ik eerder niet hoe heerlijk voedsel smaakt als je het in je eentje eet. Je proeft alles zoveel beter smaken als niet met een ander hoeft te praten. Ik eet een Aziatische kokoscrème met groene groenten, prei en passievrucht en een absurd lekker hapje met truffel. Mijn vijf gangen sluit ik af met een ‘duindoornbessendessert’ (wat dat ook mag zijn) met pompoen, wortel, meringue en rode peper. Mijn mond ontploft en ik vraag me af of het eten even lekker zou zijn als ik tegelijk appjes moest sturen naar mijn collega’s om ze uit te nodigen voor een borrel. Ik denk het niet.

Maar na enkele uren eten, drinken en Norah Jones op repeat, merk ik een minpunt aan alleen zijn op een belachelijk romantische avond als deze. Je wordt er geil van. En dat probleem is normaal gemakkelijk op te lossen, ware het niet dat dit erg ongepast is in een chic restaurant – of eigenlijk welk restaurant dan ook. Tijd om naar huis te gaan.

De avond voelde eindeloos lang en als ik opsta na de zakjes vodka en glazen wijn, merk ik dat ik dronken ben. Als ik naar buiten loop, zie ik nog een bordje met daarop “Bring a flower to your loved one” en een boeketje rozen. Ik besluit er eentje mee te nemen voor mezelf. Buiten fiets ik nog met mijn dronken kop een Dixi omver en kneus ik mijn vingers. Maar dat weerhoudt me er niet van om mezelf uitgebreid te bedanken voor deze heerlijke date.