Hoe het is om met een Mexicaanse drugsbaron getrouwd te zijn

Sinds de voormalige Mexicaanse president Felipe Calderon 10 jaar geleden de de oorlog heeft verklaard aan drugsdealers, zijn er ruw geschat al 200.000 mensen vermoord en worden er 28.000 mensen vermist. De huidige president van het land, Enrique Peña Nieto, gaat verwoed door met de oorlog, die ondertussen al 1,8 biljoen pesos heeft gekost – zo’n 81 miljard euro. Dat geld ging naar het ministerie van Justitie, Nationale Veiligheid, Openbare Orde en de Binnenlandse Veiligheidsdienst van Mexico. Ondanks dit alles voelt 70% van de Mexicaanse bevolking zich onveilig, volgens cijfers uit 2016 van INEGI (zeg maar de Mexicaanse versie van het Centraal Bureau voor Statistiek).

In de tussentijd is het drugsgebruik in Mexico de afgelopen zeven jaar met 47% toegenomen, volgens de Nationale Enquête over Drugs-, Alcohol- en Tabaksgebruik (ENCODAT, in het Spaans) die in 2016 en 2017 werd afgenomen. 8,4 miljoen mensen in de leeftijd van 12 tot 65 gaven toe dat ze ooit in hun leven weleens drugs hadden gebruikt. Wiet was destijds het populairst (van 6% in 2011 naar 8,6% procent in 2016), daarna cocaïne (van 3,3 procent naar 3,5 procent in dezelfde periode) en daarna hallucinogene drugs, waarvan het gebruik met 0,7 gelijk bleef.

Camila* is 35 en woont in een gemeente buiten Mexico-Stad samen met haar man Emilio*, een drugsdealer. De namen van hen beiden zijn gefingeerd, om hun identiteit te beschermen.

In sommige opzichten is het koppel en de manier waarop ze hun brood verdienen niet echt uniek te noemen – in januari 2017 alleen al waren er 20.000 plekken in Mexico-Stad waar illegale substanties werden verhandeld, volgens het Secretariaat van de Openbare Veiligheid van de stad. Maar Camila heeft Emilio door vele momenten geholpen, en er zelf soms aan deelgenomen, waar zelfs een doorgewinterde drugsbaron voor zou terugdeinzen. Dit is haar verhaal.

Ik leerde mijn man kennen via mijn broers, die met hem in de drugsbusiness zaten. We begonnen te daten in 2006, allemaal heel casual. Ik vond hem leuk omdat we op elkaar leken en dezelfde humor hadden. We houden allebei wel van een beetje lol trappen en domme dingen doen.

Emilio zat in een neerwaartse spiraal toen ik hem leerde kennen, en was al op het punt dat hij zijn bezittingen aan het verkopen was om zijn crystal meth-verslaving te kunnen financieren. Toen ik daarachter kwam besefte ik dat ik hem niet in zijn eigen sop kon laten gaarkoken – ik moest er voor hem zijn. Ik gaf hem injecties en probeerde hem de kliniek in te krijgen, maar stoppen met dat spul deed hij niet.

Op een dag was ik het echt zat en sprak ik niet meer met hem af. Zes maanden lang hoorde ik niets van hem. Toen ik hem weer een keer zag tijdens een feestje was hij van zijn verslaving af – hij had alleen geen cent meer te makken. Kort daarop – ik heb het over 2008 – kregen we weer een relatie. Niet veel later trouwden we en gingen we samenwonen. Hij begon met werken in Mazatlán, een badplaats in de westelijke staat Sinaloa.

Als je in de drugswereld zit, zet je uiteraard een hoop op het spel. Toen ik met Emilio trouwde waren er twee bendes oorlog aan het voeren, met als inzet controle over de regio. Los Zetas, het meest geavanceerde misdaadsyndicaat van het land, vocht samen met het Beltrán-Leyva-kartel tegen het Sinaloa-kartel (bekend van El Chapo). Mijn broer zat in een van de twee kartels en vroeg Emilio om met hem samen te werken. Hij gaf hem een huis in de stad Sinaloa, vanuit waar hij de leiding had over het bijhouden van de aangekochte goederen, en de verkoop ervan.

Vanwege het geweld tussen de twee kartels moesten we om de drie maanden verhuizen. Niemand van onze familie kon ons bezoeken en wanneer we ons huis verlieten moesten we altijd zeker weten dat we niet achtervolgd werden.

We zaten in feite opgesloten in dat huis, niemand wist dat we daar daar woonden. Het was zelfs zo erg dat het rivaliserende kartel foto’s van me had en me volgde. Toen ik dat ontdekte vertelde ik het aan mijn man, die me zei waar ik naartoe moest gaan. Ik bleef ergens wachten terwijl hij met wat mensen praatte, om erachter te komen wie me achtervolgde. Aangezien Emilio het huis nooit durfde te verlaten, uit angst dat hem iets zou worden aangedaan, wilden ze hem via mij te pakken krijgen. Ik moest er dus altijd zeker van zijn dat ik op weg naar huis niet werd gevolgd.

In januari 2010 was ik zwanger, maar ik vervoerde nog steeds alle illegale spullen, aangezien mijn man het huis niet kon verlaten. Vanaf een bepaald moment begon het geweld weer toe te nemen, en al het personeel van mijn man werd vermoord. Twee dagen voordat mijn dochtertje werd geboren, ontvoerden ze zijn bodyguard. Op de dag van haar geboorte, toen de zon opkwam, vonden we hem, hangend aan een brug.

Emilio moest verhuizen naar Nayarit en daarna naar Mexico-Stad. Een week nadat ik een c-sectie had ondergaan, moest ik een taxi nemen om geld en drugs af te leveren bij zijn nieuwe personeel. Ik had mijn dochtertje in mijn armen en was verschrikkelijk bang. Een jaar nadat mijn dochter was geboren vertrok ik met Emilio naar Mexico-Stad in januari 2011.

Ik dacht helemaal niet na over het gevaar. Nu kijk ik erop terug en denk ik: hoe heb ik dit ooit durven doen?

Toen we eenmaal waren verhuisd naar Mexico-Stad, probeerde Emilio niet dezelfde fout te maken. Met het geld dat hij verdiend had begon hij een fatsoenlijk bedrijf, en opende hij twee arcade-speelhallen. Maar in juli 2011 werd hij ontvoerd en het losgeld dat we moesten betalen zorgde ervoor dat we geen cent meer over hadden.

Nadat Emilio bevrijd was sliepen we in de speelhal, omdat we bang waren om terug te gaan naar het appartement waar we woonden. Vier jaar lang was dat zo’n beetje hoe ons leven eruitzag, vanaf het moment dat we trouwden tot aan het moment dat onze tweede dochter werd geboren in 2013 – tevens het jaar waarin Emilio voor het eerst drugs naar Mexico-Stad begon te smokkelen.

De luxe van getrouwd te zijn met een drugsbaron is dat je alles hebt wat je hartje begeert. Emilio geeft me alles. Hij gaf me ongeveer 100.000 pesos [zo’n 5000 euro] als verjaardagscadeau. Maar het beste cadeau dat ik van hem kreeg is mijn huis. Alles waarvan ik zeg dat ik het wil hebben, krijg ik van hem.

Als ik terugkijk naar onze moeilijke jaren besef ik dat ik het nu beter heb. Vroeger kon jij misschien een weekendje niet gaan feesten omdat je je geld al aan huur had uitgegeven – zelf kon ik niet eens een middagje naar zee met mijn dochters, omdat het me te veel geld zou kosten. Nu ga ik overal naartoe zonder me zorgen te maken om geld. Ik krijg alles wat ik wil, maar probeer er geen misbruik van te maken, of mijn familie te kwetsen met mijn uitgaven. Want dat is waar we uiteindelijk het meest omgeven: familie.

Buiten zorgen voor het gezin neem ik ook de boekhouding van Emilio op me. Hij is niet zo’n talent qua organisatie. Ik inventariseer, hou bij wat mensen hem verschuldigd zijn en check bij wie hij de spullen levert.

Ik ben de enige persoon die zich met zijn geldzaken bemoeit. Zijn broer zit ook in de zaak, en hij geeft het geld ook aan mij. Ik moet goed letten op de nieuwe bestellingen die elke dag binnenkomen, en klaarstaan om alles door te geven aan de dealers. Ik check ook altijd de portemonnee van de klant, zodat er minder kans is dat ze van ons stelen.

Als er tien gram mist moeten we terug naar het magazijn en uitzoeken waar de fout zit. Afgelopen week was ik pas om 3.00 uur ‘s nachts klaar met de boekhouding, waar ik al de hele dag mee bezig was geweest. Het is een ontiegelijke chaos. Mijn man raakt de boekhouding met geen vinger aan – hij zegt me dat niets gratis is en ik ook mijn deel moet bijdragen.

Veel mensen maken misbruik van ons. Ze willen altijd profiteren van wat we verdiend hebben en ze praten altijd slecht achter onze rug om.

Emilio’s personeel had vroeger altijd een pesthekel aan me, omdat ik nooit m’n best deed om iets te verhullen wanneer er iets niet goed ging. Ik moet het altijd aan mijn man vertellen als het personeel zich misdraagt, want anders denken ze dat je een idioot bent en nemen ze een loopje met je. Ooit verloor mijn man 400 gram cocaïne, wat ons 100.000 pesos kostte. Echt in een flits – de ene dag was het er nog, de volgende dag was het weg. En wie had het gepikt? Niemand weet het.

Een andere keer was ik de boel aan het tellen en kwam ik uit op 70 gram, terwijl de betreffende jongen die voor ons werkte maar 50 gram had opgeschreven. Ik zei mijn man: “Dit klopt niet.” Vier volledige pagina's van de administratie van deze werknemer bleken vol te staan met trucs en vervalsingen.

Emilio kreeg bijna een hartaanval. “Blijf scherp,” waarschuwde hij. Het is stressvol genoeg om jezelf op alle vlakken te beschermen, zodat je niet te grazen wordt genomen.

Emilio en ik hebben allebei problemen gehad binnen ons huwelijk, vanwege onze families. Ze zijn nieuwsgierig en als ze op zoek zijn naar problemen kan ik beter van ze wegblijven. Ik bid nog altijd elke dag voor ze, maar ik weet liever zo weinig mogelijk over waar ze precies mee bezig zijn.

En dan is er nog die andere vrouw en de roddels die erbij horen. Op een keer werd ik gebeld door een man met een anoniem nummer. Hij vertelde me dat Emilio in een hotel was met een andere vrouw. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam niet op. Uiteindelijk belde hij me terug en hoorde ik dat hij op een motor zat, dus ik heb geen idee wat er was gebeurd. Nou hou ik zelf ook wel van een beetje lol op z'n tijd, en ik hou er niet van om aan het kruis genageld te worden. Al met al is hij altijd erg goed voor me geweest, dus ik zei: “Of je nou iets uitspookt of niet, ik ga me er niet heel erg kut over voelen. Ik zoek zelf wel uit wat ik wil weten, en dat is het.”

Sommige mensen zijn ook echt doodsbang om tijd met je door te brengen, omdat ze bang zijn dat dat hen in de problemen kan brengen. Dit is ook de reden dat ik met niemand meer wil praten. Als ik een praatje maak met de buurman, zal hij altijd vragen wat we nou eigenlijk precies allemaal doen, aangezien hij ook wel weet dat we bakken geld verdienen. Als je mensen de kans geeft, trekken ze hun eigen conclusies. Je kan het beter laten bij een “goedemiddag”. We vertellen altijd dat we kleding verkopen.

Ik heb wel vrienden – voornamelijk de vrouwen van Emilio's vrienden – maar ik vertrouw niemand van hen. Ik ben vooral doodsbang voor hun jaloezie.

Ik vertel mijn dochters dat hun vader sneakers en kleren verkoopt. Blijkbaar heeft mijn dochter ooit op school verteld dat haar vader de toppen van gedroogde planten verkoopt. Ze heeft onze spullen weleens gezien, maar ik zeg haar altijd: “Je mag niets vertellen over wat je hier thuis ziet, want het zijn heel gevaarlijke dingen die ervoor kunnen zorgen dat je vader achter de tralies belandt.”

Ik wil graag een kledinglijn in de nabije toekomst opstarten, als een soort plan B. Emilio wil naar het noorden van Mexico verhuizen met mijn vader. Ze willen samen met pensioen gaan en de drugswereld achter zich laten. Het plan is om appartementen te kopen en ze te verhuren, of een visrestaurant te beginnen en de zaak te laten overnemen. Maar tenzij de dingen weer zo slecht worden als in 2008, twijfel ik eraan of hij echt ooit met pensioen gaat. Toch hoop ik het ergens heel erg, want ik ben altijd bang dat er iets heel ergs met hem gebeurt. Mijn familie is het allerbelangrijkste ding op aarde voor me. Als ik, hij, of de kinderen in gevaar blijken te zijn, weegt het geld en de materiële luxe daar nooit tegenop.