De keer dat Spike een overleden piraat tegen het lijf liep

In de serie 'Sterke Verhalen' vragen we interessante mensen naar hun allersterkste verhaal. Deze keer Spike, gitarist van DI-RECT, die één keer een vrij intense paranormale ervaring meemaakte in een verlaten gebouw in Curacao, waar in een ver verleden zieke mensen werden opgesloten.

Mijn fascinatie met het paranormale is geboren toen ik een klein jongetje van tien was. Mijn ouderlijk huis stond tegenover de Oud Eik en Duinen-begraafplaats in Den Haag, waar ik vanuit mijn slaapkamerraam over uitkeek. Toen op een dag mijn cavia doodging hebben we die in een schoenendoos gedaan en begraven op die begraafplaats. De jaren daarna tuurde ik soms urenlang over die begraafplaats, om te kijken of ik mijn cavia met vleugeltjes voorbij zag vliegen. Het gebeurde nooit. Toch was die begraafplaats voor mij heel bijzonder. Het had iets heel rustieks — ik heb het nooit eng gevonden.

Dit is eigenlijk allemaal een introductie op het echte verhaal dat ik nu ga vertellen. Jaren later had ik met DI-RECT een show op Curaçao. Het zal inmiddels een jaar of twaalf jaar geleden zijn. We waren uitgenodigd om een optreden op het strand te doen. We verbleven daar een week, dus we hadden alle tijd om te relaxen en het eiland te verkennen. Zo gingen we ook een dagje varen, met een klein bootje langs de Caracasbaai. In die baai ligt een berg, en bovenop die berg stond een prachtig oud vervallen gebouw.

Ik vroeg aan die schipper van ‘joh, wat is dat voor een gebouw?’ Het leek een soort spookhuis, helemaal verlaten daar op die berg. De schipper vertelde dat het een oud quarantainegebouw was. Het was in de negentiende eeuw gebouwd, met het doel om zieke en besmette zeelieden in op te sluiten, zodat het eiland behoed zou worden van epidemieën. Ik zag meteen voor me wat een narigheid daar moet hebben plaatsgevonden. De schipper wees ook op een geul, die vanuit het gebouw richting de baai liep. Iedereen die in het gebouw kwam te overlijden, gooiden ze langs die geul de zee in — een heel lugubere glijbaan.

We waren gefascineerd door dit verhaal, en Jamie — de drummer — en ik wilden erheen. Onze drumroadie Muggie en geluidsman Ron wilden ook wel mee. De dag erna reden we met z’n vieren in een jeep die berg op. De tocht ging door een enorme wildernis, tot we uiteindelijk bovenaan de berg uitkwamen bij een slagboom. Er stond een bordje bij: ‘Enter at your own risk’. De slagboom kregen we met onze handen makkelijk omhoog, dus we konden verder.

Het gebouw was duidelijk al heel lang verlaten, en vreselijk indrukwekkend. Ik ben zelf een groot fan van Ghost Adventures — dat kijk ik echt wekelijks samen met mijn vriendin. Natuurlijk zijn al die verhalen nogal aangedikt, maar die spanning vind ik gewoon prachtig. Goed, we liepen wat rond in het gebouw, dat twee verdiepingen had. Op de begane grond had je een soort ziekenboeg. De eerste verdieping was eigenlijk een beetje hetzelfde, alleen was er een grote vloer die vol met gaten zat. Je kon er met een trappetje komen, maar dat was levensgevaarlijk. Als je daar vanaf viel had je sowieso een flink gat in je schedel.

Er was ook nog een kelder. Daar was natuurlijk geen verlichting, dus we liepen een beetje met onze telefoons te schijnen. Het was een nogal onbehaaglijke plek, zoals je waarschijnlijk begrijpt, dus al snel wilden we er weer weg. Nadat we weer omhoog naar de begane grond waren geklommen stond ik naast Jamie. Op dat moment hoorde ik opeens voetstappen boven me. Ik zweer het je, vijf voetstappen, recht boven ons. Alsof iemand op z’n kisten liep te stampen.

Ik zei: “Jaim, hoor jij dat ook?” Hij antwoordde: “Ja, ik hoor het ook.” Wij dachten dat het misschien Muggie en Ron waren, dus ik riep wat naar ze. Ze riepen iets terug, maar hun antwoord kwam helemaal ergens van achter het gebouw. ‘Krijg de tering,’ dachten wij. We liepen met de angst in onze benen snel het trappetje op — niets te zien. We liepen weer naar beneden en keken verdwaasd een beetje rond. Enkele momenten later voelde ik uit het niets een ijskoude bries langs me heen gaan. Het was daar bloedje heet, een graad of dertig, maar op dat moment stond het kippenvel ijskoud op mijn armen. Ik keek naar Jamie en ik zag het kippenvel ook op zijn armen.

Ik draaide me om en ik zag Ron en Muggie bij de auto staan. Ik zei: “Volgens mij is het tijd om naar de bar te gaan en een heel sterke borrel te gaan drinken.” We stapten de auto in, zetten de motor aan, en wat horen we verdomme op de radio? Ons nummer Inside my head, op de Curaçaose radio. Het was echt krankzinnig. Jamie en ik zijn vervolgens lijkbleek die berg afgereden, en thuis hebben we flink wat tequila’s gedronken.

Het was de enige paranormale ervaring die ik ooit heb gehad — mijn eigen Ghost Adventure. Ik ben verder niet gelovig, maar ik geloof wel dat er iets is. Ik denk dat je ziel een bepaalde energie heeft die ergens kan blijven hangen. In dat quarantainegebouw zijn natuurlijk heel veel mensen op een vreselijke manier de pijp uit gegaan en die energie kun je wel voelen in zo’n ruimte, denk ik. Zo’n ijskoude wind is gewoon fucking bizar — dat kun je gewoon niet logisch verklaren.

-

Lees ook:

Aflevering #2 - Het levensverhaal van Kim Holland, die van strenge Jehova's getuige het roer omgooide en seksgodin werd.

Aflevering #4 - Het verhaal van Def P wiens leven gered werd in een Amerikaanse woestijn door een visioen.

Aflevering #6 - Over hoe Hans Kazan ooit op een haartje na verzoop in Tenerife.