Horecapersoneel vertelt over de vervelendste gasten op zonnige terrasdagen

Waar zijn we? Nederland! Wat is het? Warm! Dat betekent dat de perenijsjes bij de Albert Heijn direct op zijn, de meeste mannen rondlopen in geruite korte broeken van de Jack & Jones. En dat iedereen massaal het terras op duikt om zich met kleverige billen aan een stoel te plakken om daar de komende paar uur niet meer uit te komen.

Leuk voor de horecabazen, die over het algemeen van niets gelukkiger worden dan van winst, maar soms iets minder leuk voor het personeel. Op zonnige dagen bespreken we tijdens het naborrelen geregeld wie de meest onuitstaanbare gast van de dag was. Iedereen weet onderhand wel dat je niet naar personeel moet fluiten, met je vingers moet knippen of aan onze mouw moet trekken als je een bestelling wil plaatsen. Maar als de zon naar buiten komt, lijkt iedereens innerlijke lul, verblind door de drang naar verkoeling en vakantiegevoel, per ongeluk ook mee te komen.

Er zijn genoeg dingen waarvan je als horecapersoneel de neiging krijgt tijdens de nazit dartpijltjes naar iemands hoofd te gooien. Ik vroeg wat (ex-)collega's en bevriend horecapersoneel naar hun naarste ervaringen met mensen die 'lekker kwamen genieten van de zon' op hun terras.

Raoul (31), medewerker bij Nel, Amsterdam
Twee jaar geleden vloog een wesp rond de tafel toen ik drie mannen op het terras een nieuw rondje biertjes bracht. Ik wilde die beesten wegjagen maar sloeg per ongeluk tegen het glas van een van die mannen. Het viel in de schoot van een van de mannen en ondanks dat er nog nauwelijks een slokje bier in zat, gebeurde iets bizars. Hij stond op en gaf me met vlakke hand een klap in mijn gezicht. Ik was drie seconden stil en zei daarna verbaasd: "Meneer, wat doet u nu?" Hij ging vervolgens helemaal uit zijn stekker terwijl het hele terras vol zat en meekeek.

Mijn collega's namen me mee naar binnen, weg van deze gestoorde man, en hij ging zitten om rustig zijn nieuwe biertje op te drinken. Zijn twee tafelgenoten waren totaal verbouwereerd, spraken hem er op aan en verontschuldigden zich aan mijn collega's. De man in kwestie niet: een collega hoorde hem nog tegen zijn tafelgenoten zeggen dat hij werkelijk níét snapte wat hij fout had gedaan. Toen ik daarna weer aan het werk ging, kreeg ik applaus van het hele terras.

Ema (24), ex-medewerker bij 'Skek, Amsterdam
Mijn allergrootste ergernis is als mensen het terras behandelen alsof het hun privéstrand is waar ze op een handdoekje in hun zwembroek hun eigen muziek kunnen pompen. Zo was er ooit groep Scandinavische mannen van middelbare leeftijd op het terras die een soort midlife-crisis-reisje naar Amsterdam hadden. Ze waren met een stuk of tien en begonnen door hun speakertjes rockmuziek als AC/DC over mijn terras te knallen.

Ik verzocht hen vriendelijk hun speakers uit te zetten. Ze verontschuldigden zich, maar in plaats van het uit te zetten, draaiden ze het volume gewoon wat omlaag. De tafel naast hen had ook speakers mee en besloot hun Scandinavische buren weg te pesten door een battle aan te gaan. Ze draaiden alleen maar schlagermuziek die zo slecht was dat zelfs Frans Bauer er niet vrolijk van zou worden. Uiteindelijk begrepen de Scandinaviërs de boodschap; ze vertrokken.

Anastasia (24), ex-medewerker bij Rose's Cantina, Amsterdam

Alcohol brengt op warme dagen het duiveltje in de mens naar boven. Zo komen heel vaak groepjes zestienjarigen lekker cocktailtjes klappen. Vaak voor het eerst, want na één margarita staan ze direct op hun kop. We serveren veel nacho's met toppings. Ik kan je niet eens vertellen hoe vaak ik tipsy tieners koude, aangekoekte nacho's van een half leeggevreten bord van de buren die net weg waren heb zien graaien. Een keer had een jong meisje een pot guacamole van een tafeltje verderop genomen, en zag ik haar dat leeglepelen met haar vinger. Mijn manager had het ook gezien en omdat het groepje sowieso al hun best deed om zo weinig mogelijk cocktails in zoveel mogelijk tijd te bestellen, moest ik hen "op een professionele manier weg zien te werken."

De manager porde me wel vaker in de heup om ongemakkelijke terrassituaties op te lossen. Als een overmoedige man z'n t-shirt uittrok, moest ik er achteraan. Wie z'n kleren uittrekt, voelt zich plotseling teveel thuis. Ik liep een keer langs de mannentoiletten en daar zag ik een bollige man zijn bezwete buik en oksels inwrijven met water en handzeep. Hygiënisch, dat wel. Smakelijk, nee.

Maar waar ik echt een bloedhekel aan heb zijn van die jonge grutten die overduidelijk net een namiddag in het park hebben zitten zuipen, en vanaf het moment dat het een beetje te winderig wordt, een terrasje opzoeken. Zo was er eens een groepje – twee meisjes en drie jongens – die telkens ik me omdraaide de tuit van hun fles supermarktwijn uit een handtas toverden om onder tafel hun inmiddels lege wijnglazen bij te vullen. Ik heb hen vriendelijk verzocht nog een rondje te bestellen of het af te trappen, omdat een grillig fenomeen genaamd 'de realiteit' eist dat je op een terras daadwerkelijk drankjes koopt. Je mag tenslotte je met zweetparels gedecoreerde bilnaad aan een van onze tafeltjes parkeren. Ze gingen met schaamrood op de kaken weg.

Eva (22), Van Velsen, Utrecht
Op een dag met een vol terras zat er zo'n typische tafel die het fenomeen horeca gewoon niet snapt. Zij kregen het voor elkaar nooit tegelijk een drankje te bestellen. Ik was de hele tijd heen en weer aan het lopen met één lullig glas op mijn dienblad. Na vier keer begon ik me oprecht af te vragen of ze een grap met me aan het uithalen waren, dus ik besloot de andere gasten even voorrang te geven. Een van de heren gaf zich niet gewonnen en probeerde me aan te tikken, maar zijn arm bleek niet lang genoeg. Hij besloot zijn Weizener-glas – dat langer is dan een normaal glas – te gebruiken als verlengstuk van zijn arm en daarmee mijn kont aan te tikken. Ik stond daar, verbouwereerd. Gelukkig zat mijn bedrijfsleider ook op het terras: hij ging er meteen boos op af en daarna deden ze normaal.

Annelot (25), ex-medewerker bij Villa, Amsterdam
Het terras was vrij groot en lag deels in de zon en deels onder een luifel. Mijn ergste frustratie was dat gasten er een handje van hadden het terras te verbouwen. De irritantste tafel was er eentje met vijf vrouwen van middelbare leeftijd die, gok ik, een vriendinnendagje in Amsterdam hadden en zichzelf de koninginnen van het terras waanden. Veeleisend is een understatement: de een wilde in de zon en de ander niet, dus ze waren op zoek naar de perfecte schaduw-zonratio en ik was daar het slachtoffer van. Telkens als ik met hun drankjes naar buiten kwam waren ze weer naar een ander tafeltje verhuisd "dat net ietsje gunstiger gelegen was" en zwaaiden ze bijna hun arm uit de kom om mijn aandacht te krijgen. Toen ik een keer hun drankjes naar de verkeerde tafel bracht, werden ze boos. Ook eisten ze voortdurend dat hun gloednieuwe tafeltje binnen de minuut schoongemaakt werd.

Toen ze godzijdank uiteindelijk betaalden, mocht ik de rekening vijftig cent naar boven afronden. Daar kreeg ik een zelfingenomen glimlach en vette knipoog bij. Met heel erg veel moeite kreeg ik 'dank je' over mijn uitgedroogde lippen geperst en die avond ben ik me gaan bezatten om deze ellendige tafel uit mijn geheugen te wissen.