Zeehondenvlees eten is van levensbelang voor mijn gemeenschap

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op MUNCHIES in oktober 2014. Tanya Tagaq is een bekroonde zangeres en activist uit Nunavut, Canada.

Ik begrijp de logica totaal niet achter de protesten tegen deze volkomen duurzame jacht op een relatief klein aantal dieren. Het slaat nergens op dat mensen niet achter hun computer vandaan kruipen om actie te voeren tegen slachthuizen in plaats van een arme inheemse bevolken te belemmeren om van hun eigen ecosysteem gebruik te maken. Een paar beroemdheden zoals Paul McCartney hoeven maar te vertellen hoe schattig zeehonden zijn en iedereen wordt helemaal gek.

Als je niet uit een stad komt en niet bent opgegroeid tussen de wolkenkrabbers en al je eten uit de supermarkt haalt, begrijp je pas echt hoe een echt levend dier wordt gebruikt als eten. Maar veel mensen die vlees eten vinden de gedachten aan een dood dier vies – ze will het niet eens aanraken. Daarom heb ik de sealfie in de eerste plaats gemaakt. Ik wilde mijn baby er bij hebben om te laten zien dat dit niet vies is. We zijn allemaal gemaakt van vlees en bloed en we moeten het beest respecteren dat z'n leven heeft gegeven voor ons eten. Ik weet zeker dat als je een kipfiletje koopt bij de supermarkt, je niet denkt: bedankt voor het sterven, kip.

Iedereen die mij en mijn standpunt over zeehonden bekritiseert is nooit in de lente in Nunavut geweest. Dan zijn er zoveel zeehonden dat het lijkt alsof iemand het ijs met een pepermolen onderhanden heeft genomen. Het is belachelijk dat andere culturen gewoon gebruik mogen maken van onze natuurlijk hulpbronnen, maar wij dat zelf niet mogen. Er zijn veel mensen die het met mij eens zijn omdat wat ik zeg gewoon logisch is. En weet je wat onlogisch is? Duizenden mensen die nog nooit een zeehond hebben gezien, die achter hun computer zitten en over hun angst heen komen door een beetje te lopen trollen.

Door zeehonden verdienen dierenrechtenorganisaties veel geld. Een rijke vrouw in Brooklyn gaat geen $ 500 doneren als je ze een ansichtkaart met een kip er op stuurt. Ze hebben het lieve gezicht van een zeehond nodig omdat mensen daar veel meer voor voelen. Er zijn maar een paar groepen mensen die geld verdienen aan zeehonden, en dat zijn niet de mensen die met ze leven.

Toen ik "fuck PETA" riep bij de uitreiking van de Polaris-prijs, had ik twee minuten om alles te vertellen wat ik wilde zeggen. Maar PETA had uren en uren om een verklaring op te stellen, en alles wat ze zeiden was dat ik me "beter moet inlezen"! Het is totaal niet logisch wat ze zeggen en het is respectloos. Ze hebben Inuit generaties lang slecht behandeld, en als een van hen zich eindelijk in het openbaar tegen ze uitspreekt, blijkt het hoe racistisch ze zijn. Misschien was het niet het meest volwassen ding om te zeggen. Maar als je me kent weet je dat ik gewoon veel vloek en scheld, maar dat ik een goed hart heb.

Het is nogal moeilijk om een normaal gesprek te voeren met fanatici. Het gaat niet lukken om een gesprek te voeren met iemand die daar niet toe instaat is. Als ik online iets zeg over feminisme of inheemse rechten, is er altijd wel iemand die zegt dat ik aan het zeuren ben. Ik probeer zoveel mogelijk kanten van een onderwerp te bekijken, en ik ben bereid om mijn mening bij te stellen als dat nodig is. Maar als iemand dom genoeg is om te pleiten tegen fundamentele mensenrechten, wil ik niet met diegene praten.

Veel mensen die zich verzetten tegen zeehondenjacht, begrijpen niet dat kinderen in de inheemse gemeenschappen honger lijden, en het doet pijn om dat te zien. In de jaren 70, toen Greenpeace tegen de zeehondenjacht begon te protesteren, liep de zelfmoordpercentages in Nunavut op. Om mensen verder te helpen, moeten ze zich goed voelen en voor hun eigen gezinnen kunnen zorgen. Als je geld verdient met iets wat je al jaren doet, waar je van houdt en waar je ook nog je kinderen mee kunt voeden, helpt dit om de sociaaleconomische problemen te verlichten en neemt de levenskwaliteit van de gemeenschap toe. Dit heeft ook weer invloed op het aantal vermoorde en vermiste vrouwen in onze community. Het is allemaal verbonden.

Nunavut ligt zo ver naar het noorden dat er geen bomen zijn. Het zee-ijs in de winter is ongeveer zeven tot tien meter dik, dus het is een totaal ijswoestijn. Het is prachtig en het is geweldig, maar het is moeilijk om er te overleven. Er zijn geen kassen. Alles wat het met het vliegtuig hier naartoe wordt vervoerd bevriest. Er zijn geen wegen, dus alle groenten die hier aankomt is half bevroren of verwelkt. Het is moeilijk om hier vers fruit of verse groenten te krijgen. Sommige kinderen gaan hier zonder ontbijt naar. Dat breekt je hart gewoon. Je denkt dan: Oh mijn god, kon ik deze kinderen maar helpen met gezonde voeding. Maar als je voor ze op probeert te komen, krijg je te maken met allemaal chique mensen met een perfect dak boven hun hoofd en goed eten omdat ze zich biologische tofu kunnen veroorloven en even naar de supermarkt kunnen lopen voor wat voor fruit of groenten ze maar willen. Het is eigenlijk een soort mini-kolonialisme.

Toen de kolonisten en walvisjager naar het noorden kwamen sloegen ze steil achterover toen ze zagen dat we rauw vlees eten. Maar toen begonnen ze te overlijden aan scheurbuik omdat ze niet door hadden dat rauw vlees hier de enige manier is om de juiste vitaminen binnen te krijgen. Voor mij is vers vlees als perfect rijp vers fruit; je wil dat fruit ook niet dagenlang laten rijpen.

Zeehondenvlees is heel erg voedzaam – het is vol en donker. Mijn favoriet is rauwe zeehondenlever. De enige manier waarop ik ooit vlees heb bereid is heel simpel: gekookt of geroosterd. Het is iets waar je buik aan moet wennen, omdat het zo rijk van smaak is, en er zijn dieren waar je heel erg voorzichtig mee moet zijn, zoals een ijsbeer. Je moet de lever ervan niet eten omdat je dood gaat van de vitaminen die er in zitten.

Veel vlees, zoals dat van de kariboe, vind ik rauw en bevroren lekken. Als je er hele dunne plakjes van snijdt, is het verrukkelijk. Ik heb een goed recept voor gebakken kariboe dat ik graag wil delen omdat ik er echt van houd en ik het zelf heb bedacht. Ik vind het ook lekker om er bessen aan toe te voegen en daar jus van te maken. Het is echt mijn gerecht.

Ik denk dat eten een van de fijnste dingen in het leven is. Het mooiste aan mijn werk is dat ik in zoveel landen kom en de lokale gerechten kan proeven. Als ik vlees in het Zuiden koop, probeer ik dieren te krijgen die op een humane manier zijn behandeld. Je wilt geen dier eten dat gemarteld is. Je wilt als je op jacht bent ook een dier niet te lang achtervolgen omdat de adrenaline het vlees dan aantast, en dat proef je. Dieren uit de bio-industrie weten ook wat ze boven het hoofd hangt. Ze voelen het in de lucht hangen en ze hebben hun hele leven doorgebracht in veel te kleine hokjes. Je eet hun marteling en hun angst. Dat is niet goed voor je.

Er zijn veel mensen in het Noorden die nog steeds van het land leven. Het is mooi om te zien hoe ze de aarde respecteren en niet verontreinigen. We zouden als een van de laatste culturen die nog in harmonie met de aarde leeft moeten worden geprezen, in plaats van zwart te worden gemaakt door mensen hier ver vandaan die geld proberen te verdienen over de rug van schattige zeehonden. Als je kijkt naar wat er nu met de wereld gebeurt dan zie je dat mensen te ver van de natuur af staan. Iemand postte laatst op mijn Facebookwall dat het gestoord is om dieren uit hun natuurlijke omgeving te halen om op te eten omdat we al dieren voor de consumptie zijn. Dat slaat natuurlijk nergens op; totaal het tegenovergestelde is waar.

Mensen zijn ongezond omdat ze veel verschrikkelijk bewerkt, giftig voedsel eten dat het hele menselijke ras schaadt. Mensen moeten in staat zijn om goed eten te kunnen kopen. Ik ben op plekken geweest waar frisdrank goedkoper is dan water. Niemand zou moeten opgroeien met het idee dat dit goed voor ze is.

Het is tijd dat we respect voor elkaar hebben en we bewust zijn wat er allemaal om ons heen gebeurt. Ik wil gewoon mijn best doen om mensen op de meest positieve manier bewust te maken. In mijn hart heb ik een diepe hoop dat alle mensen op aarde kunnen bloeien. Ik denk dat dat niet te veel gevraagd is.

Zoals verteld aan Matthew Zuras.