Party in the back: een liefdesverklaring aan het poolskaten

Tino Razo's nieuwe fotoboek Party in the Back is een liefdesverklaring aan het poolskaten. Poolskaten begon in de jaren zestig en werd groot in de jaren zeventig. Ondernemende jonge skaters met weinig achting voor privé-eigendom waren toen volop in de weer met emmers, pompen en bezems. Terwijl de skatewereld op halsbrekend tempo geëvolueerd is (hoi Tokio), is het simpele genoegen van skaten in een leeg zwembad hetzelfde gebleven.

Razo maakte de foto's tussen 2013 en 2015 in het zuiden van Californië. Uit zijn fotoboek komen een hoop beelden en ideeën naar boven: de ruïnes van de Amerikaanse Droom, een herwaardering van spontane, niet-commerciële ervaringen, klimaatverandering en watertekort, en de vergane glorie van een zorgeloos, decadent bestaan.

Ik sprak Tino Razo over het veranderende beeld van skateboarden, het leegpompen van zwembaden en de Olympische Spelen van 2020.

VICE: Poolskaten heeft een echt doe-het-zelfkarakter, vind je niet?
Tino Razo: Klopt. De meeste tijd gaat zitten in het vinden van verlaten pools om in te skaten. Google Earth is een goed hulpmiddel, maar de satellietbeelden zijn vaak verouderd, dus soms wonen er al mensen in het huis als je ergens aankomt. We rijden ook rondjes door de regio op zoek naar verlaten huizen met een puincontainer voor de deur, vergeeld gras of dichtgetimmerde ramen.

Soms vinden we iets, en soms woont er al iemand. Als dat zo is dan zoek je die persoon op, maak je een praatje en voel je aan wat de mogelijkheden zijn. Voor een krat bier of een slof sigaretten mag je soms best in iemands zwembad skaten.

Andere keren vind je een pool waar nog water in zit. De vraag is dan hoeveel. Is het tot aan de rand gevuld? En: hebben we een pomp? Huren we een pomp? Is er elektriciteit in het huis, of moeten we een pomp met aggregaat huren? Waar laten we het water? Past het in emmers, of hebben we een kliko nodig?

Er verschijnt regelmatig een hoofd van een buurman boven de heg of schutting. Als die begint te schreeuwen kun je beter weggaan en wegblijven. Het komt ook voor dat de buren het cool vinden en je vaker kunt terugkomen. Maar het is zelden langdurig.

Poolskaten lijkt aan de greep van de commercie te ontsnappen. Je kunt het niet kopen of verkopen, het is iets authentieks.
Absoluut, het kost vooral tijd en werk, en mensen doen het uit liefde. Het ontdekken van nieuwe skatespots was altijd mijn favoriete bezigheid. Skaten opent de wereld om je heen. Je ziet de wereld ineens heel anders.

Je kan je fantasie kan de vrij loop laten.
Als skater ben je onbewust altijd op zoek naar goeie trappen, leuningen, banks, stoepranden, bankjes, gaps. Maar zwembaden hebben voor mij echt een compleet nieuwe wereld geopend.

Welke invloed heeft de bestaande beeldcultuur van poolskaten op jouw fotoboek gehad?
Geen idee. Nadat ik van New York naar Los Angeles verhuisd was in 2011 sprak ik af met vrienden die graag in pools skaten, Buddy Nichols en Rick Charnoski. Vanaf de eerste sessie was ik verkocht.

Is het door het watertekort in Californië steeds makkelijker om lege zwembaden te vinden?
Ik zou ja willen zeggen, maar mensen hier zijn toch nog best wel stom in dat opzicht. Als ze een zwembad hebben en het is warm buiten dan gooien ze het bad gewoon vol.

Hoe verhoudt poolskaten zich volgens jou tot de Olympische Spelen? 
Ach, uiteindelijk is het allemaal gewoon skateboarden. Wat ik zelf het vetst vind aan skaten is dat nostalgische kattenkwaadgevoel, en dat mist daar misschien wel een beetje.

Je broer Andre vertelde me dat je op je dertiende al je eerste tatoeage had.
Ja klopt, best een mooie ook, een zonnetje op mijn enkel. Eigenlijk best meisjesachtig. Misschien laat ik ook wel een zwemmende dolfijn rond m'n navel zetten.

In de jaren negentig, toen je achttien was, verhuisde je van Vermont naar New York. Hoe was dat?
Nou, ik ging vooral werken. Als eerste baantje maakte ik gigantische schuimsculpturen voor de kerstetalages van Macy's. Daarna werkte ik als bewaker bij de Max Fish-bar. Ik ben nu ook geen brede gast, maar toen ik net twintig was leek ik net een jongen van zestien. Ik probeerde dus altijd alles met woorden op te lossen.

Iets anders nog dat je graag wil delen?
Ik weet niet hoe ik dit goed moet zeggen, maar het boek is opgedragen aan mijn ex-vrouw Desiree Zondag. Het gaat dan wel over poolskaten, maar zij was de kracht achter dit alles.

We trouwden in 2006 en zijn in 2011 samen naar Californië verhuisd, maar een jaar later zijn we uit elkaar gegaan. Ik stortte me toen volledig op de zoektocht naar lege zwembaden en skaten. Na een tijdje realiseerde ik me dat ik eigenlijk nog steeds stapelverliefd op haar was. Ik probeerde haar terug te krijgen, maar zij had inmiddels haar eigen weg gevonden in surfen en andere dingen. Mijn hart was echt gebroken. Dat ik dit project nog had hielp me om er weer bovenop te komen. Het was eigenlijk een soort therapie voor me.

Het boek is inmiddels klaar, maar ik kan het niet meer met haar delen. [Ze is in de herfst van 2016 overleden bij een surfongeval]. Dus ik heb het aan haar opgedragen. Zij heeft me zo ontzettend gepusht om dit allemaal te doen, zonder het te weten of erbij te zijn.

Het boek 'Party in the Back' verschijnt op 21 februari.