Dave is het nieuwe gezicht van Britse rap

Dave verlaat het podium onder luid applaus. De tweehonderd fans bij zijn show in Londen zweten, gillen en lachen terwijl ze naar buiten lopen. Het was een succes. En niet omdat zijn vriend AJ Tracey mee was of omdat dit optreden beter ging dan zijn vorige. De reden dat dit als een triomf mag worden bestempeld is dat hij opeens doorhad dat hij al deze mensen in de zaal heeft geraakt. Hij besefte dat al die liedjes en freestyles die hij op zijn kamer bij zijn ma had geschreven iets deden met al deze onbekenden. "Ik zal jullie altijd zien als mijn supporters en vrienden," zegt hij tegen zijn fans. "En zoals jullie mij steunen, zal ik jullie ook altijd steunen."

Al vanaf het moment dat Giggs en zijn vrienden Britse rap wereldwijd populair maken, proberen veel artiesten het (vaak tevergeefs) naar een hoger niveau te tillen. Degene die het wel lukt is de negentienjarige Dave. Op zijn EP Six Paths vat hij perfect het geluid samen van een nieuwe generatie die is opgegroeid met meer mogelijkheden en tegelijkertijd meer onzekerheden dan ooit. De ene keer zingt hij melodieuze auto-tune refreinen die zo een househitje kunnen zijn en de andere keer gaat hij juist voor een snoeiharde grime-track. Wat hij ook doet, het blijft je achtervolgen.

Dave's talent is de wereld niet ontgaan. Drake schreef twee verses voor een remix van Wanna Know en bracht deze nieuwe versie naar zijn OVO-radioshow. Ondanks al deze shine blijft Dave rustig. Hij ziet zichzelf niet als rapper of zanger. Hij is gewoon Dave.

Na de show zit hij backstage tevreden te lachen. Hij kijkt uit naar zijn tour en de shows tijdens het festivalseizoen. Hij staat onder meer op 12 augustus op Appelsap in Amsterdam op de Noisey-stage. Hij droogt zichzelf af met een handdoek en loopt naar buiten. Op straat wachten zo'n vijftig fans hem nog op. Ze duwen en trekken om maar in zijn buurt te kunnen komen om foto's te maken. Dat Drake hem een co-sign heeft gegeven, heeft niet alleen zijn streams en volgers doen groeien. Het heeft hem in een keer beroemd gemaakt. Hij lijkt overrompeld als hij met zijn fans poseert.

Een paar dagen later zitten we rustig in het appartement van zijn manager in het centrum van Londen. Zijn zakken zijn leeg. Zijn telefoonscherm is versplinterd in duizend stukjes. Hij is zijn portemonnee met identiteitskaart en pinpas kwijt. Hij heeft ook geen paspoort of cash bij zich. Hij lijkt gefrustreerd. De euforie van de show en de fans lijkt even ver weg.

"Het voelde gek om te zien dat er mensen zijn die respecteren wat ik doe, die mijn werk leuk vinden, die met mij op de foto willen. Het voelt nog steeds allemaal onwerkelijk," zegt hij terwijl hij op een bureaustoel schommelt. Zijn eerste aandacht kreeg hij in 2015 toen hij een freestyle dropte op het Britste youtubekanaal Bl@ckbox. Hij was zestien en blut. Terwijl veel leeftijdgenoten aan pocherige straatrap deden op drillbeats, koos Dave voor een veel diepere tekst waarin hij rapt over persoonlijke problemen.

Vier minuten lang vertelt hij op een duistere beat over hoe het was om zijn broer in de gevangenis te bezoeken en hoeveel pijn het hem deed om zijn moeder te zien worstelen met deze situatie. Hij vertelt over hoe het is om op te groeien in een moeilijke buurt in Londen waar veel misdaad en geweld is. "Every boy's a trapper till the shit hits the fan, and then the shit hits the wall, you're flushing bits of the raw," rapt hij tijdens die freestyle. "And every girl's a trap queen till they kick in the door, and now you're in the station telling stories like Roald Dahl." Het is een levendige beschrijving van de wereld om hem heen. Daarbij blijft het altijd bewust maar niet prekerig. Zijn talent voor observatie is niet te ontkennen.

"Dat krijg je als opgroeit in Streatham," legt hij uit. "Als je niet goed bent in observeren, kan van alles met je gebeuren. Als je niet goed kan zien wie of wat goed voor je is, eindig je met verkeerde vrienden op verkeerde plekken met de verkeerde mensen. Voor je het weet laat je mensen toe die zich tegen je kunnen keren."

Dave's freestyle op Bl@ckbox begint op dat moment ongelooflijk veel aandacht te krijgen, terwijl hij zijn middelbare school nog moest afmaken. Hij vertelt mij dat hij zich nooit echt op zijn studie kon concentreren, en dat hij zijn vrije tijd doorbracht met de filmsoundtracks van Steve Jablonsky en Hans Zimmer. Hij brengt uren door op YouTube en leert via tutorials de piano te spelen. Daarnaast hield hij van anime, rap uit het Verenigd Koninkrijk en tekenen. "Ik deed gewoon waar ik zin in had, denk ik."

Eenmaal toegelaten tot de hogere school – waar hij filosofie, ethiek, rechten en muziek studeerde – begint hij zelf weer aan muziek aan te werken. Hij neemt zijn eerste video op, JKYL + HYD, gefilmd in de buurt van zijn oude huis. Hier komt hij oog in oog te staan met zijn innerlijke conflicten: het snelle geld en het leven op straat waar hij zijn luisteraars constant over waarschuwt in zijn muziek. Tijdens zijn sessie bij Fire In The Booth in maart 2016 noemt hij zichzelf een kruising tussen Heath Ledger en Malcolm X, want: "One day it's put the knives down or put the peace signs up, the next day I'm at your home instead."

Dave legt uit dat hij een balans probeert te zoeken "tussen mensen vertellen dat ze juiste dingen moeten doen, terwijl ik zelf ook het juiste voorbeeld geef."

Terwijl hij dit allemaal probeert uit te vinden, blijft hij doorgaan. Hij combineert melodie en tekst nog steeds zoals alleen hij dat kan, en bouwt daar een reputatie mee op. De maanden die volgen gaan razendsnel. Hij doet featurings met grote namen en hij krijgt aan de lopende band pakketjes binnen van grote modemerken. Op Thiago Silva met AJ Tracey laat hij horen hoe breed zijn sound is, en deze track wordt dan ook een van de grime-anthems van 2016. Voor zijn video van Wanna Know vliegt hij met zijn maten naar Venetië, in de zomer gaat hij alle festivals af en vindt alsnog de tijd om Six Paths af te maken. Dit geesteskind maakte hij samen met producer Tyrell '169' en Fraser T Smith. Op deze plaat samplen ze niets: Dave speelde op het keyboard, Fraser op de gitaar en Tyrell regelde de baslijntjes.

Op de plaat weet Dave de emoties van zijn freestyles perfect in tracks van drie minuten te gieten. Six Paths kwam daardoor in de BBC Music Sound of 2017 terecht en het duurde niet lang voordat hij tot de aankomende koning van de scene werd gekroond. Dave zelf vindt niet dat hij die status al verdient. "Ik zie mezelf niet echt als onderdeel van een bepaalde scene. Ik wil niet in een hokje geplaatst worden. Ik ben geen grime-act, ik ben geen rapper en ik ben ook niet enkel goed in melodietjes schrijven. Ik maak gewoon muziek."

Het lijkt erop dat hij nu vrij tevreden is met zichzelf. "Op het ene moment werkt het ene geluid, en dan doet iedereen dat," zegt hij. "Op het andere moment werkt iets anders, dus dan springt iedereen maar weer daarop. Iedereen profileert zich door te zijn wat nu gaande is, maar niemand is zichzelf."

Het afgelopen jaar bestond uit ups en downs voor Dave. Hij reed rond in een Mercedes in het zonnige Los Angeles, hij trad op in het Royal Opera House en hij bezocht zijn vrienden in de gevangenis. Hij reisde de wereld rond en ontmoette fans in alle continenten. Hij maakte muziek met de grootste artiesten ter wereld, maar bleef zijn videoclips opnemen met zijn vrienden in Zuid-Londen.

Wat mensen blijven vergeten is dat hij tijdens veel van deze gebeurtenissen nog maar negentien jaar oud was. Hij vond anime nog leuk (en heeft daar nu geen tijd meer voor), werkte heel de nacht door en sliep in de middag, en bleef een trouwe fan van Manchester United. Hij bevond zich altijd op de grens tussen twee extremen.

"Het zijn wel gekke extremen," zegt hij. "Maar hoe ik nu leef bevalt me wel. De grootste les die ik heb geleerd is dat je nooit aan iets moet wennen omdat alles weer kan veranderen. Je moet dankbaar zijn voor wat je op het moment hebt, en nog belangrijker: je moet hard werken."

De avond valt. We praten nog even over de toekomst. Dave wil later met een vriend afspreken, als het hem lukt om een werkende telefoon te regelen. Maar nog verder ziet hij zichzelf de wereld overnemen en awards winnen. Hij is bereid om geduldig naar die visie toe te werken. Dave kreeg snel succes, maar toch is hij een geduldige gast. Hij kent de onvoorspelbaarheid van het leven en daarom kan hij maar één ding doen: zichzelf blijven.

Dave staat 12 augustus op de Noisey Stage op Appelsap. Hier kun je nog kaarten halen voor het festival.