Wetenschappers kunnen foto's opslaan in DNA en weer aflezen

We produceren zoveel data – kattenfilmpjes, foto's waar we nooit op terugkijken, onafgemaakte romans, medische dossiers – dat het moeilijk is om het allemaal nog een plek te geven. Er wordt geschat dat er 44 biljoen gigabyte aan data zal bestaan in 2020 – genoeg om zes stapels iPads te vullen die tot de maan rijken.

Heel veel informatie opslaan is echter een probleem dat de natuur lang geleden opgelost heeft in de vorm van DNA. Wetenschappers proberen onze digitale data nu ook in DNA te bewaren: een idee is bijvoorbeeld om alle data van Wikipedia in een bos bomen te bewaren.

In een nieuw paper beschrijft een team van University of Washington en Microsoft hoe ze digitale data konden coderen, opslaan en uiteindelijk ook ophalen in DNA-moleculen. Voor het experiment codeerden ze digitale data van vier fotobestanden in de nucleotidesequentie van synthetische DNA, wat gedehydrateerd kan worden voor opslag.

De foto's werden geselecteerd omdat "ze een hoop ruimte innemen," vertelt Luis Ceze, assistentprofessor computerwetenschap aan Motherboard.

"DNA is een fantastisch opslagmolecuul voor informatie," vervolgt hij en het is bovendien veel compacter dan alles wat we gebruiken. Volgens Ceze zouden we dezelfde hoeveelheid data waarvoor we nu een datacenter ter grootte van een Ikea nodig hebben op kunnen slaan op "een paar suikerklontjes" aan DNA.

Wat belangrijk is, is dat ze niet alleen de informatie konden opslaan, maar later ook weer konden aflezen – zonder een byte aan informatie te verliezen.

Als het DNA gedehydrateerd wordt en goed opgeslagen, kan het onzettend lang mee gaan – misschien wel duizenden jaren – in tegenstelling tot je bekraste oude CDs die je niet meer kan afspelen.