Er hangt een enorme wolk ruimteafval rond de aarde

Meer dan 170 miljoen stuks ruimteafval cirkelen op dit moment de aarde met 27,000 km/u, en elk van die stukjes kan een satelliet compleet verwoesten. Deze week vond er in Duitsland een conferentie plaats waarin dit probleem onder de aandacht werd gebracht van 300 onderzoekers en ruimtebeleidsmakers. Want die bestaan, mensen die ruimtebeleid maken. Niet alleen satellieten zijn in gevaar, ook het ISS kan geraakt worden. En dat zou om het zacht uit te drukken onprettig zijn voor de astronauten aan boord. Een stukje aluminium van 10 centimeter groot zou daar namelijk in kunnen slaan met de kracht van pakweg 7 kilo TNT en het ruimtestation zo goed als verwoesten.

Het probleem ontstond op 10 februari 2010. Op die dag knalden onverwachts twee satellieten op elkaar en ontstonden er meer dan tweeduizend brokstukken die allemaal in hun eigen baan rond de aarde bleven vliegen. Daarvoor vlogen er ook al brokstukken rond, vooral omdat China in een omstreden experiment een van hun satellieten opblies. Ook zweven er nog allemaal stukken raket, oude satellieten en andere troep rond, die allemaal een gevaar vormen voor de satellieten die ons gps, communicatie en wetenschap opleveren. Wat zoveel betekent dat als het echt misgaat, je niet meer kan bellen, je route kan plannen of Whatsapp gebruiken.

Wat het probleem nog erger maakt, is dat niet alleen die grote objecten satellieten kunnen uitschakelen. De enorme snelheid waarmee dingen rondvliegen maken zelfs piepkleine dingetjes potentieel levensgevaarlijk. In 1983 veroorzaakte een piepklein stukje verf, 0.2 mm groot, tegen de voorruit van de Space Shuttle een bijna fatale krater. Voor mensen op aarde is het een minder groot probleem: de meeste stukken ruimteafval branden op in de atmosfeer. Toch schat de NASA dat de kans dat je geraakt wordt door een stuk ruimtepuin op 1:3,200, tweeduizend keer zo groot als dat je geraakt wordt door bliksem.

Naast dat het klote is dat satellieten die miljoenen gekost hebben uitgeschakeld worden door vuilnis, is er nog een groter gevaar wat zelfs een naam heeft: het Kessler Syndroom. NASA-wetenschapper David Kessler schreef in 1978 al dat een botsing in de ruimte mogelijk een soort dominoeffect kan veroorzaken waarbij brokstukken weer andere satellieten raken, die weer brokstukken veroorzaken, enzovoorts, totdat de aarde omringd wordt door een allesvernietigende zwerm ruimtetroep. En dat beginnen ruimtemensen nu pas serieus te nemen.

De oplossing voor dit groeiende probleem is niet makkelijk. Toch werden er deze week een paar oplossingen voorgesteld die best wel crazy klinken. Engeland kwam op de proppen met een soort ruimteharpoen die ongebruikte satellieten de atmosfeer in moet slepen om op te branden:

Tegelijkertijd ontwikkelt Zwitserland een gigantische klauw (die de conciërgesatelliet genoemd wordt) die satellieten moet grijpen en de atmosfeer in moet trekken:

Ruimtetroep blijft in ieder geval voorlopig nog een groot probleem aangezien niemand verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn eigen rotzooi. Net als met het enorme plastic eiland in de Stille Oceaan is het voor niemand per se een een goede investering of een prioriteit. Tot het helemaal misgaat natuurlijk, want zo zijn wij mensen.