Goal Click is een wereldwijd project met een simpel idee als basis: stuur een stapel wegwerpcamera’s naar voetballers over de hele wereld, en laat ze hun eigen ervaringen documenteren. Dit jaar stuurde de onderneming camera’s op naar een groep spelers die zich aan het voorbereiden was op het WK vrouwenvoetbal, uit onder andere Thailand, Nieuw-Zeeland en Engeland – en vroeg hen om foto’s te maken van hun levens. Voor professionele voetballers bleken ze aardig te kunnen fotograferen.
We spraken Matthew Barrett, CEO en oprichter van Goal Click, over de 21 foto’s die voor het begin van het WK genomen zijn.
Videos by VICE
VICE: Hoi, Matt. Vertel eens: hoe is Goal Click ooit begonnen?
Matthew Barrett:
Het begon ongeveer vijf jaar geleden met een simpel idee: wat nou als we in ieder land ter wereld iemand zouden vinden, ze een camera zouden geven, en daarmee de mogelijkheid om zelf hun eigen verhaal te vertellen. Hoewel het wereldwijde project van Goal Click ook nog in volle gang is, ligt onze focus nu meer op specifieke series, of dat nou voor een specifieke stad of een land is, of een specifiek probleem of toernooi.
Hoe zijn de foto’s van het WK vrouwenvoetbal anders dan van de mannentoernooien?
Dit is de eerste keer dat we diep in het professionele vrouwenvoetbal duiken. Wat ik bijzonder leuk vind aan deze foto’s is de grote hoeveelheid verschillende situaties die ze beslaan. Toen we voor het eerst begonnen aan dit project was een van onze zorgen dat alle foto’s veel op elkaar zouden lijken. Dat we alleen maar foto’s van trainingen zouden krijgen. Maar op de foto’s is te zien dat de verschillen binnen vrouwenvoetbal enorm groot zijn.
Binnen mannenvoetbal heb je ook wel verschillen, maar aan de top begint alles er vrij hetzelfde uit te zien. Ook al heb je te maken met vrouwenvoetballers die allemaal op het hoogste niveau spelen, er zijn grote verschillen in hun omstandigheden – qua voorzieningen, voorwaarden en zelfs de kwaliteit van de velden waarop ze spelen.
Waarom denk je dat wegwerpcamera’s zo goed werken hiervoor?
De camera’s zorgen ervoor dat de foto’s allemaal dezelfde sfeer hebben. Daarnaast voelen mensen zich sneller op hun gemak. Wegwerpcamera’s hebben iets heel natuurlijks en onopvallends. Het heeft een aantal foto’s opgeleverd waarvan ik zeker weet dat buitenstaanders ze niet hadden kunnen nemen. En omdat je maar 27 foto’s kan nemen met één camera geeft dat de foto’s een bepaalde doelbewustheid mee, die samen echt een verhaal vertellen. Het zorgt ervoor dat je de spelers van dichtbij leert kennen.
Wat is het meest interessante dat we van de foto’s kunnen leren?
Ik ben vooral geraakt door de krachtige band tussen de voetballers. Die is op heel veel van de foto’s terug te zien.
Door de verhalen heen zie je ook telkens dezelfde soort obstakels. Hopelijk is dit de laatste keer dat we verhalen horen van vrouwen die op jonge leeftijd met de jongens samen voetbalden totdat dat niet meer mocht, of verhalen over het niet hebben van een team of de nodige steun. Ik hoop dat dit soort verhalen verleden tijd zullen zijn als we dit project over vier en acht jaar opnieuw doen.
