Ik testte een week lang alle hardnekkige stereotypes over millennials

Maar millennials, zo blijkt, redden ook openbare bibliotheken, zijn meer aan het sparen voor hun pensioen, en kopen huizen zodat hun huisdieren een tuin hebben om in rond te rennen. Twee uitersten, maar welke stereotypering is waar? We kunnen toch niet massaal de bierindustrie boycotten en tegelijkertijd onze Franse bulldog knuffelen én tussendoor even in ons pensioen investeren? Luie mensen zijn immers slecht in multitasken.

Maar dat gegeven boeit marketingbureaus, trendwatchers en anderen die graag een slaatje slaan uit het generaliseren van millennials niets. Het is tijd voor wat opheldering. Wat betekent het tegenwoordig om een millennial te zijn? Wat ligt er diep in het hart van een millennial? Ik probeerde erachter te komen door een tijdje het meest stereotype millennialbestaan ooit te leven.

Het spijt me, maar mijn familie overleefde de Japanse bezetting van Hong Kong niet zodat hun kleindochter later met een klein vlijmscherp mesje haar gezicht kon laten bewerken. Maar gelukkig blijkt uit deze poll onder 5000 winkelende millennials dat de nummer één beautytrend gezichtscontouren is. Bekentenis: ik heb eerder gecontourd, dus ik heb iets ‘extra millennials’ toegevoegd om dit onderdeel naar het volgende level te tillen: een youtubetutorial.

Ik heb nog nooit een tutorial gekeken, dus ik klikte random rond tot ik " How to Contour for Beginners" vond van de Australische vlogger Tina Yong, die 1,7 miljoen abonnees heeft.

Yong heeft de gladde, porieloze huid die ik zou verwachten van een beautyvlogger en een oogopslag die haar zo maar eens een contract bij een groot beautymerk zou kunnen bezorgen. “Als je nieuw bent op het gebied van contouring, kijk vooral verder,” moedigt Yong haar kijkers aan, met op de achtergrond iets wat lijkt op een glitterend douchegordijn.

Contouring bestaat naar mijn ervaring meestal uit drie fases: eerst de “wat ben ik in hemelsnaam aan het doen” fase, daarna de “ik denk dat dit prima is”, en tot slot het “dit is zeker weten volledig verpest maar ik heb de energie niet om het er weer af te halen” eindstadium.

Zoals je ziet op onderstaande foto’s, haalde ik met gemak fase drie en ben ik nu oranje. En gezien het feit dat ik een luie millennial ben, heb ik totaal geen zin om overnieuw te beginnen.

Ik heb geen idee wat een kleur te maken heeft met genderidentiteit en Scandinavische woontrends, maar ik vind millennial roze wel een hele flatterende tint. Helaas mogen millennials een kleur niet gewoon leuk vinden, want dan zouden trendbureaus failliet gaan.

Lauren, mijn 23-jarige collega en officiële millennialconsultant in dit project (ze is geboren in de jaren negentig, een gedachte waar ik bijna onpasselijk van word), heeft nog een verklaring voor de hype: “Omdat de maatschappij ons als baby’s behandeld denk ik dat we massaal terugkeren naar de kleuren uit onze jeugd,” vertelt ze. “Ofzoiets.”

Mijn vrienden hadden genoeg roze kleding in hun kast hangen om mij van een volledig millennialroze outfit te voorzien. Ik maakte het af met een roze New Balance-nektasje, een perzikkleurige emoji-pin, en een roze pet met een Franse bulldog (de ultieme millennialhond, drukt Lauren me op het hart, nog meer dan de mopshond).

Ik denk dat ik er best oké uitzie, een soort van. Onderweg naar werk merk ik dat mensen me vreemd aankijken. Drie jongens roepen uit een auto ‘baby’ naar me, hoewel, zo lijkt het in ieder geval, met tegenzin. ‘Millennials zijn baby’s’ zorgt wel voor 10 miljoen hits op Google, dus ik denk dat ze ergens een punt hadden.

Gelukkig denkt Lauren er anders over wanneer ik op kantoor aankom. “Je ziet eruit als iemand met wie ik bevriend wil worden, heel trendy,” zegt ze. Ik vraag of ze sarcastisch is. “Nee! De kleuren zijn zo hip en helemaal millennial.”

Missie geslaagd.

Tim Gurner is de projectontwikkelaar die beroemd werd met zijn quote over millennials die al hun geld zouden uitgeven aan avocado’s en koffie, in plaats van te sparen voor een koophuis en aandelen – of zoals babyboomers: het milieu verpesten, bij de vleet vreemdgaan, en alle andere dingen waar de vorige generatie bekend om staat.

Maar jammer voor jou Tim Gurner, want ik kocht vanochtend vier avocado’s in de bonus voor €3,80. Wel bij een van de meest overprijsde supermarkten van de stad, maar net als een ware millennial werd ik aangetrokken door de lege beloftes van het kapitalisme (en het label dat las: “perfect rijp, klaar om te eten, rijk en romig”).

Sindsdien eet ik al bijna een week geprakte avocado, en het is funest voor mijn stoelgang, en eigenlijk ook mijn portemonnee. Eerst genoot ik ervan. Nu vind ik het verschrikkelijk. Die unieke romige vaagheid is vervangen door de hardnekkige smaak van gras en tofu.

“Je moet eigenlijk alleen avocado’s eten die geteeld zijn op plekken waar de zon schijnt” legt Regina uit, mijn Braziliaans-Franse collega. Ze heeft gelijk. Avocado's die vanuit een ontbost Mexicaans gebied in grote getale in een koeling hierheen zijn verscheept smaken niet zo lekker. Vooral niet als je, net als ik, de afgelopen week bijna een avocado per dag eet.

Het leek er even op dat mijn zoektocht naar dit ultieme millennialspeeltje onsuccesvol zou zijn. Ze zouden op allerlei plekken verkocht worden, maar ik had er na vier verschillende winkels nog steeds geen gevonden.

“Ze zijn overal uitverkocht,” weet een verkoper van middelbare leeftijd me te vertellen. “Ik heb er eentje die kapot is, als je er echt een moet hebben.”

Hoewel ik me niet weer wilde laten afschepen door de zoveelste babyboomer, werd ik ook een beetje wanhopig. Ik kocht de kapotte spinner en keerde terug naar kantoor. Net als de economie waar millennials door de babyboomers mee opgezadeld zijn, is deze fidget spinner kapot.

Maar toen hoorde ik dat mijn collega Alex een werkend exemplaar op zijn bureau had liggen. “Toen de fidgetspinner gekte voor het eerst uitbrak was ik sceptisch,” vertelt Alex. “Want wat doen ze eigenlijk? Waar zijn ze goed voor? Maar toen ik er eenmaal eentje heel hard in mijn handen had draaien en de opwindende snelheid voelde begreep ik het.”

Ik leende zijn spinner, begon te draaien, en eerlijk: ik begrijp de hype. Een fidgetspinner maakt een soort ASMR-geluid, ligt lekker in de hand, en kan gewoon heel hard draaien. Wanneer je duizenden euro’s studentenschuld in je nek voelt hijgen, en je druk maakt over de stijgende zeespiegel, dan heb je deze simpelere dingen in het leven misschien hard nodig.

Dus ik heb gecontoured, roze outfits gedragen, avocado’s gegeten, met een fidgetspinner gespeeld, maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik de echte millennialervaring voor geen meter beter begrijp. Net als een millennial die noodgedwongen een baan zonder enig toekomstperspectief begint, word ik na mijn experiment lusteloos en onbevredigd wakker.

Net op dat dieptepunt zag ik het voorbijkomen: een eenhoorn-toast pop-upwinkel.

“Gestart om hongerige Londenaren eraan te herinneren dat het leven beter is met brood (#BetterWithBread),” vertelt het persbericht. “Een dag lang zal dit café gratis eenhoorn-toast uitdelen om de voedzaamheid van brood te vieren.”

Er is niets meer millennial dan een pop-up die met regenkleurigbrood probeert millennials weer massaal aan de koolhydraten te krijgen. Ik voel me intens gelukkig terwijl ik in de rij sta om mijn glitterende, regenboogkleurige brood te kopen. Het voelt alsof ik het millennialbestaan eindelijk zal gaan ervaren. De ultieme bekroning op al mijn inspanningen.

Natuurlijk was het ongelooflijk goor.