Ik maakte een Tinder-profiel aan als jonge Jozef Stalin

Ik ben op date met Sofia, die ik via Tinder heb ontmoet. We zitten in de kroeg, en wat mij betreft is er zeker een klik. Wanneer ze me een sigaret aanbiedt, vergeet ik spontaan dat ik net had besloten om eventjes te stoppen met roken.

Het enige probleem is alleen dat ik eigenlijk geen schijn van kans bij haar maak, omdat deze date het gevolg is van een experiment. Zij denkt dat ik Jozef Stalin heet.

Knappe mensen komen altijd overal mee weg op datingapps. Maar gaat die regel ook op voor een van de bekendere dictators van de twintigste eeuw? Dat begon ik me af te vragen toen een vriend van me een cadeautje had meegenomen uit Georgië, het geboorteland van Jozef Stalin. Een man die ook wel bekendstaat om de uitspraak: “De dood van één mens is een tragedie; de dood van miljoenen slechts een statistiek.”

Het cadeau was een pakje lucifers, met aan de ene kant een afbeelding van Stalin zoals we hem allemaal kennen: een man van middelbare leeftijd met een dikke borstelsnor. Aan de andere kant zag ik een jongere Stalin – zonder snor, maar wel met golvende haren en prima kaaklijn. Hij had de toetsenist kunnen zijn van een indiepopbandje, of een model voor de lentecollectie van Calvin Klein, maar dat is hij niet. Hij is een totalitaire communist die zijn tegenstanders naar goelags liet deporteren en verantwoordelijk is voor miljoenen doden.

Om erachter te komen of je écht puur en alleen op basis van je looks iets kunt bereiken op Tinder, meldde ik me aan als de 27-jarige Jozef Stalin.

Ik kan helaas geen romantisch citaat vinden om mijn profiel mee op te leuken – Stalin liet zich nu eenmaal liever uit over revoluties en zuiveringen dan over zijn eigen liefdesleven. In een toespraak zei hij bijvoorbeeld een keer: “Hitlers komen en gaan, maar Duitsland en het Duitse volk blijven bestaan.” Maar goed, ook prima. Ik typ in mijn bio: “Relaties komen en gaan, maar liefde blijft altijd bestaan.”

Het is niet heel moeilijk om een degelijk Stalin-profiel in elkaar te zetten, maar een date vinden is toch wel wat lastiger. Ik heb een kwartier lang iedereen naar rechts geswipet, maar met geen enkele match tot gevolg. Betekent dit dat mensen beter op de hoogte zijn wie hij echt was dan ik dacht? Ik probeerde het nog wel te compenseren door “FCK NZS” en “anti-fascisme” in mijn bio te zetten, maar dat is blijkbaar niet genoeg.

Ik verander de volgorde van mijn foto's en vergroot de maximumafstand. Geen succes. Ik pak mijn creditcard en betaal voor Tinder Plus, en stel in dat ik ook op mannen val. Nu ik eindeloos superlikes kan versturen en Stalin biseksueel heb gemaakt, begint er eindelijk wat beweging in te komen. Binnen het eerste uur trilt mijn telefoon vijftien keer. De verkleinde profielfoto's dansen over mijn scherm en ik lees berichtjes in de trant van: “Het is een match, jij en Simon vinden elkaar leuk.”

Ik zoek naar de perfecte Karl Marx-quote om het ijs mee te breken. “Hallo daar kameraad, je hebt niets te verliezen, behalve je stalen kettingen dan.” Hij antwoordt: “Over welke kettingen heb je het?”

Natuurlijk doel ik op de kettingen waarmee het kapitalisme de arbeidersklasse heeft vastgebonden, maar aangezien dat me niet de meest effectieve manier lijkt om hem te versieren zeg ik wat anders. “Jij mag zelf bepalen waar je ze omdoet ;)”.

Mijn inbox stroomt vol, en ik kan de matches indelen in drie categorieën. Als eerste zijn er de mensen die blijkbaar geen flauw idee hebben wie Stalin echt was, en me overladen met complimenten. Daarnaast de mensen die sceptischer worden naarmate we in gesprek raken – “Ik realiseerde me niet dat ik met een dictator aan het chatten was, misschien moet ik voortaan wat beter naar de bio's kijken”. De derde groep is een beetje een combinatie van deze twee. Met deze mensen kan ik vrijuit spreken over het testament van Lenin terwijl ik een zwijg-emoji stuur, en praten over de moord op mijn rivaal Trotsky met behulp van de pikhouweel-emoji.

Dat ik de identiteit van een tiran heb aangenomen lijkt amper iemand wat te kunnen schelen – of althans, niemand zegt er een probleem mee te hebben. “Ik zou er niks op tegen hebben om een goelag met jou te delen ;),” zegt Alex zelfs. Lief!

Een van de vele mensen die ik een superlike heb gegeven is Sofia, een dertigjarige vrouw die “eerst gedachten uit wil wisselen, daarna pas lichaamssappen,” als ik haar profiel mag geloven. Ze begint het gesprek in het Russisch: “Leef je nog?” Daarna vraagt ze of ik terug ben gekomen om het communisme in ere te herstellen. Op basis van het kleine beetje Russisch dat ik op school heb geleerd en Google Translate formuleer ik een antwoord. “Waar ik ook ben, daar is het communisme.”

De matches blijven binnenstromen. Op maandag heb ik er honderd, en woensdagavond tweehonderd. Ondertussen schrijf ik terug in het Russisch, Engels en Duits, en praat ik met studenten, advocaten en tatoeëerders. Ik verwaarloos mijn gesprek met Sofia per ongeluk; ze stuurt me een berichtje dat ik “niet erg spraakzaam ben”.

Ik probeer iets te zeggen over hoe de Sovjet Unie niet zelfstandig kan industrialiseren. Ik verklaar mijn gebrekkige communicatie door te zeggen dat ik nu eenmaal wat paranoïde ben en niemand kan vertrouwen. Sofia stelt me gerust dat ze heus geen spion is en de kust veilig is, en dat zie ik als een goed teken. “Dat kan ik alleen beoordelen als ik je recht in je ogen aankijk,” antwoord ik.

Ik stel voor om af te spreken in Oost-Berlijn. Sofia gaat akkoord. Ik zeg dat ik een vintage voetbalshirt van het voormalige Oost-Duitsland aan zal trekken, aangezien dat het meest toepasselijke is dat ik in mijn kledingkast kan vinden.

Toch ben ik er niet helemaal op gerust dat ze echt op komt dagen. “Ben je er al?” stuurt ze me om acht uur. Ik weet zeker dat ze dat alleen stuurde omdat ze zich afvraagt of ik daadwerkelijk daar in mijn eentje in de regen sta, als een of andere idioot. Misschien is ze uit op wraak, omdat ik mezelf verschuil achter een fake account – het account van een moorddadige alleenheerser. En ja, het is natuurlijk ook wel een wat lugubere grap.

Maar dan zie ik haar aan komen lopen. “Sofia,” stelt ze zichzelf voor. “Mijn naam is Jozef,” antwoord ik met een zakelijke handdruk. ”Wacht, je heet echt Jozef?” vraagt ze, terwijl ze een laatste trekje van haar sigaret neemt en 'm uitdoet. Ze is groter dan ik, en haar bruine haar komt tot aan haar schouders. In tegenstelling tot haar, lijk ik voor geen meter op mijn Tinder-profiel. Op de app had ik het zelfvertrouwen van een dictator, maar in het echt ben ik nogal verlegen. Sofia lijkt blij te zijn dat ik geen opdringerige Stasi-officier ben, en zelf ben ik ook opgelucht dat ze geen lid is van de Vereinigung der Opfer des Stalinismus – de vereniging voor de stalinisme-slachtoffers – en ze deze gelegenheid zou gebruiken om voor eens en voor altijd wraak te nemen. We hadden afgesproken in Prassnik, een cafeetje in Mitte, maar daar was geen tafel meer vrij, dus liepen we weer naar buiten. Voordat we weer ergens anders naar binnen gaan, stel ik haar een vraag. “Waarom ben je op date gegaan met iemand die doet alsof hij Jozef Stalin is?”

Uit wanhoop kan het in ieder geval niet zijn geweest. Sofia ziet er goed uit, en is slim en grappig. “Het leek me wel geinig,” zegt ze. Ze vond het in ieder geval een stuk interessanter dan een gast die maar wat met zijn sixpack loopt te pronken.

Zodra we eindelijk een plek hebben gevonden waar we kunnen zitten, vertelt Sofia dat ze een lerares Duits is, en ze opgroeide bij de Duits-Poolse grens. Vlak na de middelbare school vertrok ze in haar eentje naar Moskou, ondanks dat ze geen woord Russisch sprak, waardoor ze later Slavische talen ging studeren.

We hebben een leuk gesprek – zo leuk dat ik wat afgeleid raak, en uit mijn rol val. Ik verklap per ongeluk zelfs mijn eigen naam. “Welke Paul bedoel je?” vraagt ze.

Als ze even naar het toilet gaat, pak ik mijn telefoon, en zie ik dat ik weer een stuk of tien nieuwe matches heb. Ik probeer de verleiding te weerstaan om ze te bekijken, maar dat mislukt. Een van de nieuwe matches is met Emre, die me er “magisch” uit vindt zien. Egon, een kalende man met een grijze tovenaarsbaard, stelt al snel voor om over te gaan op WhatsApp. Hij zegt dat hij het initiatief wil nemen tijdens de seks. Op mijn verzoek om eerst even te beginnen met een socialistische kameradenkus reageert hij niet heel enthousiast.

Sofia is ondertussen terug van het toilet. Ik doe snel mijn telefoon weg en besluit haar alles op te biechten. Ik zeg dat ik een schrijver ben, en een stuk schrijf over mijn Stalin-experiment. Sofia laat het even bezinken, en vraagt dan: “Zit je dit gesprek dan ook stiekem op te nemen?” Op de een of andere manier blijft ze verder gewoon zitten, en fantaseren we hoe dit af had kunnen lopen als het allemaal echt was geweest. Dat haar slaapkamer vol met Stalin-posters zou hangen en ze een dekbedovertrek had met een hamer en een sikkel.

Ze moet de volgende dag een examen begeleiden, dus ze schakelt over naar frisdrank. We zien hoe mensen zich op de dansvloer bewegen en besluiten te vertrekken. We geven elkaar een knuffel en spreken af om binnenkort eens samen naar het theater te gaan.

De volgende ochtend bedank ik haar voor de leuke date, en vraag ik hoe het examen was gegaan. Diezelfde dag nog krijg ik de melding op Tinder dat iemand heeft aangegeven dat ik aanstootgevend materiaal op mijn profiel laat zien. Ik word ook steeds gebeld door een Russisch telefoonnummer, maar als ik opneem hoor ik alleen wat ruis aan de andere kant van de lijn. Misschien is het tijd om mijn account te verwijderen. Voordat ik dat doe stuur ik Sofia mijn echte telefoonnummer. Sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland.