Een zelfportret van Albrecht Becker
Alle foto's zijn afkomstig uit de Hervé Joseph Lebrun collectie, Delmes & Zander

FYI.

This story is over 5 years old.

Fotos

Albrecht Becker overleefde de Tweede Wereldoorlog en werd een baanbrekende fotograaf

Beckers leven als een kunstenaar begon na een mislukt experiment met zijn pik.

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Albrecht Becker leefde om zijn verhaal te kunnen vertellen. In 1935 werd de fotograaf door de nazi’s opgesloten omdat hij homo was, iets waar in het Duitsland van Hitler de doodstraf op stond. Zestig jaar later, in 1996, maakte Rosa von Praunheim een korte documentaire over hem, Liebe und Leid (Liefde en Leed), en vertelde hij met een lach op z’n gezicht hoe het was om als homo in nazi-Duitsland te leven.

Advertentie

In de documentaire draagt de negentigjarige man een lichtblauw overhemd met een loszittend strikje. Boven de kraag van z’n shirt piept een donkere tatoeage, een aandenken aan de tweede helft van z’n leven. Nadat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog in een bunker in het oostfront terecht was gekomen werd hij een radicale artiest, die zichzelf tatoeëerde en het genot van pijn ontdekte.

Sommige zelfportretten van Becker lijken op van die gefotoshopte afbeeldingen waarbij het internet zich probeert voor te stellen hoe iemand met een heel lichaam vol tatoeages eruitziet als hij oud is. Becker was trots op zijn seksualiteit, zijn lichaam en zijn experimenten, ook degene die mislukten – waaronder eentje waardoor zijn penis permanent misvormd raakte.

Albrecht Becker

Becker schilderde vaak over zijn foto’s heen.

Becker stierf in 2002. Hij liet verschillende interviews, autobiografieën en verhalen van mensen om hem heen achter. Hierdoor zijn we iets meer over zijn leven en zijn kunst te weten gekomen.

In Liebe und Leid vertelt Becker dat zijn geaardheid aan het begin van het naziregime nog geen probleem was. In Paragraaf 175 stond dat seks tussen twee mannen verboden was, maar niemand in Würzburg, waar Becker in de jaren dertig woonde, maalde erom. Hij en zijn geliefde, een twintig jaar oudere professor, sliepen in hetzelfde bed zonder dat te verbergen. Hij zegt dat hij niet interessant genoeg was voor de nazi’s en dat de nazi’s hem politiek gezien ook niet interesseerden.

Advertentie

Dit veranderde allemaal in juli 1934 na de Nacht van de Lange Messen en de moord op de SA-commandant Ernst Röhm. Door het wegvallen van Röhm kreeg Hitler de macht en begon de vervolging van degenen die niet in het wereldbeeld van de nazi’s pasten. Nog dat jaar werden Becker en zijn geliefde gepakt door de Gestapo. “We wisten niet wat er zou gaan gebeuren. Pas drie jaar later kwamen we weer thuis,” zegt Becker in de film.



“Ik ben homo, dat weet iedereen,” vertelde hij de Gestapo. Zelfs toen al, toen hij eind twintig was, was hij zeker van zichzelf. Maar die zelfverzekerdheid bracht ook naïviteit met zich mee. “Tot mijn spijt gaf ik namen door van vrienden met wie ik naar bed was geweest.” Hij zocht er niets achter.

Becker had geluk en kreeg drie jaar gevangenisstraf in Nuremberg, waarschijnlijk omdat hij eerlijk was over z’n seksualiteit en omdat hij in z’n verhaal ook anderen verraadde. “Als een homo naar Dachau werd gebracht, was de kans klein dat je hem ooit zou weerzien,” vertelt Becker in een interview over de homovervolging aan de USC Shoa Foundation.

Toen Becker werd vrijgelaten pakte hij z’n oude leventje weer op. Als schilder verfde hij de ramen van nazi-Duitsland, en kocht hij een Leica om z’n vrienden te fotograferen. Maar in 1940 werd hij opgeroepen voor het leger en gestationeerd in Rusland, net buiten Stalingrad. In zijn biografie grapte hij dat hij ernaar uitkeek omringd te worden door jongen mannen aan de frontlinie.

Advertentie

Hij bleef tot de zomer van 1944 in Rusland maar zegt nooit gevochten te hebben aan het front. Hij vond ook geen geliefde in het leger. Maar heeft daar wel z’n masochistische kant ontdekt.

Albrecht Becker

Geïnspireerd door een stam op Borneo gaf Becker zichzelf een Prins Albert.

Becker zei dat hij er tijdens de oorlog snel achter kwam dat hij niet open kon zijn over z’n seksualiteit, uit angst om doodgeschoten te worden of naar een concentratiekamp gestuurd te worden. Hij had dus vier jaar geen seks waardoor hij een soort van seksuele ontdekkingsreis heeft gemaakt. In de bunker tatoeëerde hij zichzelf voor het eerst: vlammen op z’n pik. Hij gebruikte drie naalden, wat wollen draad, een potlood en zwarte inkt.

Hij sloot de gordijnen van z’n brits voor wat privacy en kwam erachter hoe opgewonden hij werd van tatoeëren. “Ik lag daar mezelf te tatoeëren en kwam ervan klaar terwijl de andere gasten aan het kaarten waren. Dat vond ik nogal een grappige situatie,” vertelde Becker. Dat was het moment dat hij geobsedeerd raakte door tatoeëren.

Beckers tijd aan de frontlinie kwam ten einde toen een granaatscherf zijn arm doorboorde terwijl zijn divisie zich terugtrok tijdens een luchtaanval. In het militaire ziekenhuis leerde hij art director Herbert Kirchhoff kennen. De komende tien jaar waren ze een stel, waarbij ze niet alleen samen leefden maar ook werkten.

Becker ontwierp met Kirchhoff een heleboel filmset en ontving zelfs twee keer een Deutscher Filmpreis. Dit is het gedeelte van zijn leven dat goed gedocumenteerd is. De andere kant van zijn leven speelde zich in tattooshops af en de queer kunstwereld van Hamburg, waar Becker in de jaren vijftig naartoe verhuisde om zich volledig in de wereld van sadomasochisme te storten.

Advertentie

Het lichaam van Becker werd beetje bij beetje met patronen bedekt, die hij als kunst tentoonstelde. Hij fotografeerde zijn tattoos soms aangekleed maar meestal naakt, en soms tijdens seks.

Albrecht Becker

Duitsland was gefragmenteerd, de muur werd gebouwd en de wereld was nog aan het herstellen van de oorlog. In die omstandigheden maakte Becker zijn eigen wereld. Hij las over een stam in Borneo waar ze een ritueel hadden waarbij ze het topje van hun penis pierceten en juwelen in het gat stopten. Het fascineerde hem. Het kostte hem twee jaar om zichzelf te trainen om de pijn te weerstaan en een heel uur om uiteindelijk de moed te verzamelen om de gloeiend hete naald door zijn penis te duwen. Met naald en draad lukte het hem om er een gat met een diameter van tweeënhalve centimeter van te maken. Toen Becker een oude man was, werd dit een van zijn favoriete verhalen.

Halverwege de jaren zestig raakte Becker ervan overtuigd dat zijn ballen te klein waren. “Ik injecteerde ze met paraffine” zegt hij in Liebe Und Leid. Hij had gehoord dat doktoren vloeibare paraffine gebruikten voor cosmetische chirurgie. Wat hij niet wist, was dat paraffine door het lichaam heen kan gaan stromen. Becker injecteerde gedurende een aantal jaar een liter of vier in zijn ballen, totdat het uiteindelijk in zijn penis terechtkwam en het, in Beckers woorden, een tweede buik werd. Hij kon geen normale seks meer hebben of een erectie krijgen. Het was alsof zijn penis was verdwenen in een grote paraffinebult.

Advertentie

“Mijn penis was eerst achttien centimeter, maar op het laatst was hij nog maar zes centimeter,” zegt Becker in de film. Hij vroeg eens aan een dokter om de bult te verwijderen, maar het was te laat – de paraffine was geabsorbeerd door het weefsel. In plaats van zijn penisbuik te verstoppen, begon hij meer foto’s van zichzelf te maken, wat uiteindelijk het blijvende resultaat zou worden van zijn experiment. Documentairemaker Hervé Joseph Lebrun, die vier jaar met Becker werkte, claimt dat dit het moment was waarop Becker daadwerkelijk een kunstenaar werd.

Albrecht Becker

Becker verstopte zijn misvormde lijf niet en gaf weinig om wat mensen ervan vonden. Hij had een groot ego, zelfs toen hij 92 jaar oud was en Lebrun hem voor het eerst ontmoette. In 1998 belde Becker Lebrun, die toen in Parijs woonde, op. Hij had wat werk gezien van de filmmaker en nodigde hem uit om naar Hamburg te komen.

“Na dat eerste telefoontje, stuurde hij me een boel foto’s van zichzelf in sadomasochistische situaties,” vertelt Lebrun. “Dat was mijn eerste indruk van Albrecht. Het was geweldig!”

Zodoende trok Lebrun naar Hamburg om hem te ontmoeten.

“Albrecht woonde in een prachtig huis met een tuin,” vertelt Lebrun over hun eerste ontmoeting. Het huis was gevuld met boeken over tatoeages. Toen deed Becker een kast open om zijn indrukwekkende collectie dildo’s te laten zien. Ze spraken over fotografie, seks en de oorlog. “Ik luisterde naar de verhalen die deze warme man te vertellen had. Ik keek op tegen hem,” zegt Lebrun.

Hij en Becker namen elke dag foto’s. “Hij werd elke ochtend wakker met de drang iets nieuws te creëren.” Vier jaar lang werkten ze samen, tot Becker stierf op 22 april 2002. Lebrun gaf op dat moment een speech bij hun laatste gezamenlijke privé-viewing in Lyon.

Albrecht Becker had geen naaste familie en liet een deel van zijn foto’s na aan Lebrun. De rest schonk hij aan het Schwules Museum in Berlijn voor lgbt-cultuur. “Ik mis hem,” zegt Lebrun. “Hij was een helder licht voor me en voor de mensen om hem heen.”

Dit artikel verscheen eerder op VICE Duitsland.