FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Ik probeerde een ongestelheidsonderbroek uit en het werd een broeierige bende

Het voelt alsof ik in mijn eigen bloed baad, een gevoel dat ik niemand kan aanraden.
Foto via Flickr-gebruiker rbmay
Foto via Flickr-gebruiker rbmay

Ik ben gezegend met een regelmatige maandstonde en de daarbij behorende onstuimige bloedstromen. Daar prijs ik mezelf in principe gelukkig mee, want met elke vier weken bloed verliezen is niets mis.

De hormonale werking van mijn menstruatie op mijn gemoedstoestand is weer een ander verhaal – nu richt ik me even op de onpraktische kant van het bloeden uit je vagina. Onhandig kan dat zijn. Hinderlijk, ongelegen en vaker vies dan fris. Rond mijn elfde werd ik vruchtbaar. Direct werd mij geleerd hoe ik dat vochtige, warme stroompje het beste kan opvangen. Eerst met maandverband, want tampons waren eng. Na een tijd toch overstag, want maandverband bleek verrekte irritant aangezien je het constant voelt zitten. Sinds twee jaar gebruik ik een cup, want van tampons droogt je vagijn uit. En zo zijn er verschillende manieren om dat vrij gutsen van je ongesteldheidsbloed te dwarsbomen. En sinds een paar jaar is daar een product dat – lekker recalcitrant en helemaal conform de tijdsgeest - het stromen juist toejuicht: de ongesteldheidsonderbroek. In mijn leven geïntroduceerd met lyrische facebookreclames van het Amerikaanse bedrijf uit wiens koker de broekjes komen. De plaatjes van stralende vrouwen in strak gevoerde slipjes begeleid door het opportunistische #leakfree doen mijn cynisme vrij snel verdampen. De vrouwen zien er onbezorgd en gelukkig uit in hun zwarte lingerie annex luier, en dat wil ik ook wel.

Advertentie

Dit is 'm, de best wel sexy luier.

Een paar weken later sta ik dus in mijn eigen ongesteldheidsonderbroek voor de spiegel te draaien. De vriend zorgt voor begeleidend commentaar: "Best sexy wel." We zijn uit kamperen in de Pyreneeën en nu wil het dat campings niet bepaald voorkomen in mijn top-10 lievelingsplekken om ongesteld te worden (ik lieg, er bestaat überhaupt niet zoiets als een aangenaam menstruatie-oord). Dit keer voel ik me echter goed bewapend met mijn arsenaal aan ongesteldheidsonderbroeken. Zorgeloos verlaat ik de Spaanse wc's, mijn vulva veilig ingekapseld.

Mijn nonchalante houding begint al snel scheurtjes te vertonen als ik – mijn oprechte excuses voor het beeld – het bloed richting mijn dijen voel druipen. Mijn cortisolwaarden schieten omhoog: ik lek door. Loos alarm, spreek ik mezelf vermannend toe. Mijn miraculeuze ondergoed vangt immers het bloed op. Dit is verantwoord doorlekken, toch? En exact de reden waarom ik de onderbroek draag: onbekommerd ongesteld zijn. Maar zorgeloos sijpelen is er voor mij niet bij. Het voelt alsof ik in mijn eigen bloed baad, een gevoel dat ik niemand kan aanraden. Eenmaal op de wc is het niet zo'n bloedbad als ik me had voorgesteld, maar ik besluit toch direct mijn cup weer te dragen, met de onderbroek als back-up.

Echt lekker doorluchten doet-ie niet.

Een paar dagen later zet ik de herkansing in. Mijn zware dagen vragen wellicht iets te veel van het ondergoed. We zijn inmiddels in Barcelona aanbeland en het struinen door de van hitte zinderende stad is best aangenaam als je je geen zorgen hoeft te maken over tampons of cups. Helaas is het niet alleen de stad die flink zindert, want ook rondom mijn kruis begint het te broeien. De ongesteldheidsonderbroek is opgebouwd uit vier verschillende lagen stof, die elk een andere eigenschap hebben. Zo heeft de een absorberende werking, en houdt de ander het woekeren van bacteriën tegen. Maar echt lekker doorluchten doet-ie niet. En als we de halve stad zijn doorkruist en ik in een tapasbar het toilet bezoek, ruik ik iets eigenaardigs. Het is de geur van een bebloede onderbroek onder de Spaanse zon: dat is op papier geen goeie combinatie en in praktijk al helemaal geen aanrader. Het wassen van de broekjes is ook enigszins beholpen in een teiltje voor je tentje.

Met de baanbrekende aspecten van de onderbroek ('bloedbestendig ondergoed dat je droog en fris houdt') waar ik sommigen op fora over hoor prediken, ben ik het niet helemaal eens. Het is inderdaad een alternatief als je liever geen tampon of cup bij jezelf naar binnen propt en het voelt totaal niet alsof je een luier draagt. Door het wassen is het vangnet bovendien hartstikke duurzaam. Daar is allemaal iets voor te zeggen. Maar mijn menstruatie opvangen met de ongesteldheidsonderbroek, daarvan kan ik de toegevoegde waarde niet ontdekken. Geef mij maar een cup, die vind ik al vrij revolutionair. Daarbij komt die in de vorm van flexibele siliconen en zonder vier lagen stof, en rieken doet-ie ook niet.