Lhbt'ers vertellen over de eerste keer dat ze een homobar bezochten

Vaak is de lokale homobar of -club de enige openbare plek waar je als homo kunt feesten zonder bang te zijn om veroordeeld of bedreigd te worden simpelweg omdat je jezelf bent. Tegelijkertijd is het voor jongeren best intimiderend om voor het eerst een homobar binnen te lopen – zeker als je je seksualiteit nog aan het ontdekken bent.

Om erachter te komen wat die ervaring betekent, vroegen we verschillende mensen uit Europa naar hun ervaringen tijdens hun eerste bezoek aan een homobar.

“De eerste gaybar waar ik heenging was in Venlo. Ik was 16 en net uit de kast, en een lesbische vriendin wilde daar eens een kijkje nemen. Ik was erg nerveus van tevoren, en toen we eenmaal binnen waren veranderde alles een klein beetje in een nachtmerrie.

Om te beginnen werd ik constant gevraagd naar mijn afkomst, waardoor ik het gevoel kreeg gefetisjeerd te worden. Ook hadden mijn vriendin en ik ons niet gerealiseerd dat er die avond een Britney Spears-thema was. Meteen al kwam er iemand naar ons toe om te vragen waarom we geen Britney-shirts aanhadden. Een paar minuten later werd ik ook nog in mijn kont geknepen door een oude man. Kortom: een nogal ongemakkelijke ervaring. Tien minuten later was ik weg en beloofde ik mezelf dat ik nooit meer naar een homobar zou gaan.

Toen ik 19 was, begon ik toch weer nieuwsgierig te worden. Ik had gehoord over de Berghain, en ben op een dag spontaan naar Berlijn gelift. Toen ik de club binnenkwam, voelde ik me eerst ongemakkelijk – ik was niet gewend om zoveel fetisjkleding en naakte mensen te zien. Maar het leek niemand wat uit te maken en ik realiseerde me dat dit was hoe vrijheid eruitzag. Het maakte niet eens uit dat het niet specifiek een gayclub is. Mijn vader is strenggelovig en had mijn homoseksualiteit altijd veroordeeld, dus ik voelde me er altijd ongemakkelijk over. Maar in de Berghain voelde ik me krachtig. Ik realiseerde me dat het cool was dat ik anders was dan al die heterokinderen die me hadden gepest.

Ik heb daar uren rondgelopen in m’n eentje en gedanst tot het ochtend werd. Het heeft mijn hele houding compleet veranderd. Tegenwoordig zie ik homobarren als mijn persoonlijke ambassades waar ik me veilig kan voelen.”

“Het moet ergens rond 2009 zijn geweest. Ik was net uit de kast gekomen, dus mijn vrienden en ik besloten om een avondje uit te gaan in de homobuurt van Madrid, Chueca. Ik wilde gewoon een leuke avond hebben met vrienden en naar veel verschillende cafés gaan. Ik had niet als doel gesteld om iemand te ontmoeten of zo. Sommige van de barren zaten vol met vrouwen, anderen zaten bomvol mannen. In een van de laatste tenten waar we kwamen werden we als koninginnen behandeld, omdat we daar de enige vrouwen waren. Ik had nooit gedacht dat ik me zo veilig kon voelen in een gebouw vol gespierde mannen.

Het leukst vond ik het in de clubs voor lesbiennes. Ik voelde me er vrij – alsof we allemaal een geheim met elkaar deelden. Ik kon er mezelf zijn en hoefde me geen zorgen te maken wat andere mensen van me dachten als ik met een meisje zou zoenen. Er hing een gevoel van respect en veiligheid dat ik niet kende van heteroclubs. En dan was er nog het voordeel dat je niet te zien kreeg hoe vreselijk sommige heteromannen omgaan met vrouwen.

Het wordt steeds beter in Madrid. Nu maakt het op de meeste plekken niet meer uit dat je gay bent, omdat iedereen te druk is met plezier maken. Of misschien is mijn houding wel veranderd en let ik gewoon niet meer op idioten die zich door mijn aanwezigheid beledigd voelen.”

– Zoals verteld aan Laura Muriel

“Het was oudejaarsavond, 2006. Ik was 17 en hing met twee vrienden toen een andere vriend voorstelde dat we hem zouden ontmoeten bij het Station des Artistes, een homobar in de stad Pau, in het zuidwesten van Frankrijk. Ik was al uit de kast bij mijn vrienden en voelde me opgenomen in de LHBTQ-wereld, maar ik was nog nooit in een homobar geweest. Dus ik besloot, vooral uit nieuwsgierigheid, dat het tijd was om het eens uit te proberen.

Het verliep niet echt volgens plan. Zodra ik binnenliep, voelde ik me geïntimideerd en beschaamd – bijna schuldig. Ik bleef denken: wat als iemand me hier ziet? Ik haalde wat te drinken en keek naar de menigte, in de hoop iemand te zien die net zo nerveus was als ik. Maar de meeste mensen daar waren tussen de dertig en veertig, en zichtbaar op hun gemak.

Toch raakte ik snel gewend aan de sfeer en al snel raakten mijn vrienden en ik bevriend met een groepje andere mensen. Een van hen ging ervandoor met mijn beste vriend. Ze zouden nog drie jaar bij elkaar zijn. Ik denk dat die avond vooral zo speciaal was omdat ik merkte hoe snel ik van gedachten veranderde. Ik kwam binnen met het gevoel iets verkeerd te doen, en ging naar buiten met een stel nieuwe vrienden die ik had leren kennen tijdens een geweldige avond.”

Ik was 14 toen ik voor het eerst naar een gayclub ging. Het was een club in het centrum van Belgrado, de Apartman. Ik ging er met mijn vrienden heen. Ik herinner me dat we dansten op Let Me Talk To You van Justin Timberlake en dat ik dacht hoe geweldig het was om op een plek te zijn waar ze muziek draaiden die ik leuk vond. Ik vond de algehele sfeer in Apartman te gek – iedereen danste, niemand deed onaardig of keek je vreemd aan. Ik weet nog dat er een gast was met een hemd van gaas en dat ik dacht: fuck, ik wou dat ik dat durfde. Het voelde magisch.

Ik heb niemand ontmoet die avond, maar wel een beetje gerotzooid met een meisje in een hoekje van de club. Uiteindelijk gingen we pas om 6 uur ’s ochtends weg. Ik sliep bij mijn vriendin en we hebben de volgende dag gespijbeld. De hele ervaring pakte zoveel beter uit dan ik had verwacht. Na die eerste nacht werden gayclubs mijn tweede thuis.”

“De eerste gayclub waar ik ooit heenging heette Queens – een beroemde plek in het centrum van Boekarest. Ik had wel geprobeerd om naar andere gayclubs in de stad te gaan, maar die avond in Queens was de eerste keer dat ik daadwerkelijk naar binnen durfde te stappen. Het was in 2002 nog echt een ding om naar een gayclub te gaan in Roemenië – homoseksualiteit was pas een paar jaar niet meer illegaal.

Er waren hoogstens vijftien mensen op de dansvloer die avond. Ik herinner me de gladde marmeren tegels, de zwarte plastic stoelen, de bankjes rondom de dansvloer en de nauwe trap die leidde naar de donkere en koude kelder van de club nog goed. Het voelde wel een beetje als een metafoor voor uit de kast komen in Roemenië.

Voorheen ging ik overal dansen in clubs in Boekarest, zonder iets te geven om wat mensen van me dachten. Ik was gewoon op zoek naar een leuke avond, net zoals mijn heterovrienden tegenwoordig als ze met me meegaan naar een homoclub. Ze hebben ontdekt hoe bevrijdend het kan zijn om naar een homoclub te gaan. Het is een soort vrijheid dat ik echt heb leren waarderen.”

Mijn eerste keer was toen ik achttien was en net verhuisd was naar Berlijn. Het was een van de eerste avonden in mijn nieuwe leven in de grote stad, en ik besloot om me uit te dossen met een smoking en een dure hoed en naar de legendarische gayclub SchwuZ te gaan.

In het begin stond ik in m’n eentje, met een biertje vastgeklampt, een beetje ongemakkelijk. Maar na een tijdje kwam er een groepje travestieten met me praten. Ik denk dat ze wel doorhadden hoe nerveus ik was. Ze hielpen me mijn hartslag wat rustiger te krijgen.

Tegen zeven uur ’s ochtends voelde ik me compleet op m’n gemak. Ik had twee pakjes peuken gerookt en verliet als laatste de club.”