Ik probeerde rijke vrienden te maken op Masters of LXRY

Stiekem lees ik heel vaak van die goedkope clickbait-artikeltjes met tips om rijk te worden. Eén gouden idee dat je daarin vaak terugvindt, is dat je je moet omringen met rijke vrienden, zodat je bij hen kan afkijken hoe dat eigenlijk moet, de rijke stinkerd uithangen. Omdat mijn vriendenkring hoofdzakelijk bestaat uit linksige, artistieke en dus arme types, ging ik dit weekend naar Masters of LXRY in de Rai in Amsterdam. Op die beurs, die vroeger de Miljonairfair heette, worden de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van luxe lifestyle gepresenteerd. Het leek me de perfecte plek om rijke mensen te leren kennen die vrienden met me wilden worden.

De beurs heeft niet echt de reputatie van een supergezellig feest waar iedereen openstaat voor nieuwe mensen en sociale experimenten. Als je zoveel geld hebt dat je in een sfeerloze evenementenhal op zoek gaat naar nieuwe manieren om dat uit te geven, zijn visie en inspiratie waarschijnlijk niet je allersterkste punten. Het lijkt een vrij moeilijke opgave om door het schild van verveling, verwendheid en wansmaak van de gemiddelde Rai-miljonair heen te prikken, maar ik kan het in ieder geval proberen. Want er zijn hier in ieder geval veel rijken bij elkaar.

Het blijkt eigenlijk reuze mee te vallen met hoe chagrijnig iedereen is. Bijna meteen krijgen fotograaf Maarten en ik bier aangeboden door Diederik, die een leuk sloepje staat te verkopen. Hij is zelf geen miljonair, maar misschien kan hij me tips geven voor het vinden van rijke vrienden. Diederik vindt het heel gezellig op de beurs, en zijn klanten zijn bijna vrienden van hem. “Je probeert het altijd een beetje zakelijk te houden, maar uiteindelijk sta je om de tafel te drinken.” Ik mag ook even op de boot liggen, ook al is wel duidelijk dat ik niet zomaar drie ton ga aftikken. “Iedereen is een kruiwagen,” zegt hij. De gemiddelde VICE-lezer is niet per se zijn doelgroep, maar wie weet vertellen ze over zijn boot aan iemand anders die wel een leuk spaarcentje achter de hand heeft. Volgens mij houdt Diederik gewoon van gezelligheid, en ik denk wel dat ik nu zijn kruiwagen/vriend ben. We maakten het ook facebook-officieel.

Om het toch een klein beetje zakelijk te houden, ga ik verder. Diederik is aardig, maar hij is geen miljonair. Bij de glamoureuze boodschappenautootjes die Connie Breukhoven op de markt bracht, kom ik Veronica tegen, en we beleven samen een intiem momentje in het mini-voertuig. Veronica komt niet per se voor het beursgebeuren, maar ook echt om dingen te kopen. Ze heeft een flinke Choices-ring met een paarse steen op de kop getikt, bij Gassan. Daar kun je online de prijs niet van vinden, dus ik neem aan dat Veronica wel wat te besteden heeft. Ik vraag haar of ze de fair toch wel een beetje gezellig vindt, en of ze misschien ook voor de leuke mannen komt. “Nou, voor jou wel. Haha.” Ik neem aan dat we nu vrienden zijn. Misschien wel meer dan dat. Als ik haar later als facebookvriend wil toevoegen, blijkt dat ik haar achternaam verkeerd heb genoteerd. Kut.

Vervolgens raak ik bij de safari-auto in gesprek met Hannie. Ze zit erover te denken om een keer op safari te gaan, en dat lijkt mij ook wel gezellig. Hannie wil best facebookvrienden met me worden, maar ze heeft nog geen Facebook. Volgend jaar gaat ze computerles nemen, dus wat niet is kan nog komen.

Ik blijf een beetje in de safarisferen rondhangen, en kom Marc tegen, die dode zebra’s verkoopt. Zijn werk is “keileuk, alleen maar leuke mensen. Hele goede vibe.” Hij werkt samen met een Belg die met zijn gezin in Afrika woont, en de zebra’s van wie de huiden zijn geweest worden ook gegeten. Marc geeft ontwijkende antwoorden als ik vraag of hij miljonair is. “Ik was vroeger aandeelhouder, dus ik heb wel wat centen. Dit doe ik niet voor het geld, maar omdat ik het leuk vind.” Ik heb goede hoop dat de amicale Marc mijn eerste rijke facebook-vriend gaat worden. Maar hij houdt zijn facebook niet goed bij, of vindt me stiekem toch niet zo leuk: op maandagavond staat mijn vriendschapsverzoek helaas nog steeds open.

Als ik verder loop blijkt dat vriendschap ook iets is om keihard over te onderhandelen. Dean van Vliet (rechts op de foto) wil pas facebookvrienden met me worden als ik de instagram van zijn familiebedrijf Luxograph volg, een bedrijf dat lichtgevende fotoprints maakt. Hij is nog niet eens rijk, maar wel vast van plan het te worden. Als we eenmaal facebook- en instavrienden zijn, is hij wel heel aardig, en gaan zijn compagnon en hij met me op de foto. Alleen al leuk omdat ze matchen met mijn broek. Maarten en ik krijgen koffie en mogen altijd terugkomen voor (lauw) bier.

Elfreyda is ook al geen miljonair (“I wish!”), al heeft ze wel een Yves Saint Laurent-tas. Ze is wel gezellig en al snel zijn we facebookvrienden. Ze is mijn enige nieuwe vriend die achteraf ook echt op het duimpje drukt voor mijn berichten, en we zwaaiden zelfs naar elkaar in facebook messenger!

Ik ben moe geworden van al dat vriendengemaak, en rust uit met met een elektronische nekmassage, naast Jacky en Maud. “We zijn stin-kend rijk,” zegt Maud (links) licht sarcastisch als ik vraag of ze miljonairs zijn. “Ik kom hier met een behoorlijke dosis scepsis. Al die nieuwe rijken vind ik niks. We nemen alles met een knipoog. Maar er zijn mooie producten, de gin bijvoorbeeld, echt een authentiek iets.” Maar ondanks dat we hier allemaal met een knipoog zijn, willen ze geen vrienden met me worden. “Nee joh, vind je het erg?” zegt Maud. “We hebben al geen tijd voor de huidige vrienden,” voegt Jacky eraan toe. Jammer.

Het gaat niet zo goed met mijn zoektocht naar rijke vrienden. Er is eigenlijk nog geen enkele echte, onbetwistbare miljonair die mijn vriend heeft willen worden. Van pure ellende ga ik maar aan de bar hangen. Daar kom ik Priy Werry tegen, die een business-studie doet en hier is om het gedrag van miljonairs, zijn toekomstige klanten, te analyseren. Zelf is hij er dus geen, maar het is leuk om met hem te barhangen. Ik besluit dat ik het anders aan moet gaan pakken: bij netwerken hoort het leggen van connecties tussen mensen. Als Priy op een gegeven moment zegt dat hij van mooie auto’s houdt, denk ik weer terug aan de kruiwagentheorie van botenverkoper Diederik. Misschien kan ik Priy wel interesseren voor Diederiks boot, zodat ik weer goodwill kweek bij Diederik die me dan weer kan introduceren bij zijn superrijke klantvrienden. Een groot spiegelpaleis van kruiwagens.

Onderweg naar de boot van Diederik kom ik Sander Bijl tegen, de antiquair waarvan ik ooit voor een tientje een schilderij dat zeven ton waard was heb proberen af te troggelen. Het is een gezellig weerzien.

Het blijkt supergoed te klikken tussen Priy, de vriend waarmee hij is en Diederik, en het voelt bijna alsof we met zijn allen een snoepreisje naar Saint Tropez aan het maken zijn. Ik doe tevreden een French exit en laat ze achter in de boot. Er moeten nog meer vrienden gemaakt worden. In een feeststemming loop ik naar een pianobar, waar ik een dansje waag.

Eerst solo…

En dan met de zangeres, Petra Schreurs. Later vraagt ze aan Maarten en mij waar we van zijn. “VICE.” “Ik dácht al zoiets. Hier heb je mijn kaartje, laat maar weten of jullie ook gewonnen hebben!” Ik heb geen flauw idee wat we zouden moeten winnen, behalve als ze verstond dat we van The Voice zijn.

Ik hang nog even aan de bar met Geert Brekelmans, een “bijna-miljonair”, die heel graag met me op de foto wilde. Blijkbaar heeft het hangen tussen de rijken me inmiddels toch een bepaalde allure gegeven waardoor allerlei wildvreemden met me willen poseren. Geert gaf me zijn facebook, maar toen ik het gisteren opzocht bleken we geen vrienden te zijn geworden, en kon ik het vriend-knopje ook niet vinden. Hm.

Dan kom ik Tahnee Bulo tegen, die net in een dikke sportwagen stapt, en ik vraag of ik er ook bij mag zitten. Tahnee heeft namelijk een uitstraling alsof ze dagelijks tripjes maakt in dit soort auto’s. Zover is het helaas nog niet. “Ik hoop ooit zo’n Maserati te ownen. Jij ook toch?” Ze heeft me door, maar haar tactiek is anders dan die van mij: Tahnee is bezig een modellencarrière op te zetten: “Ik wil selfmade miljonair worden”. Ze denkt dat het voor mij makkelijker is om hier vrienden te maken omdat ik wit ben, en als ik rijke vrienden heb gevonden mag ik ze zeker aan haar voorstellen. “Ik wil weten hoe zij het gedaan hebben, ik wil de formule weten.” Ondanks al onze plannen om rijk te worden en dan deze auto aan te schaffen, worden we na een minuut of vier op een onnodig botte manier de auto uitgestuurd door de verkoper ervan “Het is niet de bedoeling dat jullie de hele tijd in de auto zitten”. Die dombo heeft duidelijk nog nooit van de kruiwagentheorie gehoord.

Ik neem afscheid van Tahnee, en ga meer rijke vrienden voor ons zoeken. Deze mensen zien er wel rijk uit, maar ik ga niet meer beleefd doen. Ik vraag ze gewoon meteen of ze rijk zijn. “Miljonairs? Nee we zijn biljonairs. Haha, grapje.” Ze zijn wel in het gezelschap van iemand uit Dubai, en zeggen na hun ‘grapje’ meteen dat ze toch geen tijd voor me hebben.

Ik weet genoeg. Het is bijna onmogelijk om miljonairvrienden maken op Masters of LXRY. Veel mensen die er rondlopen zijn, net als ik, juist op zoek naar rijkdom en glamour, en degenen die wel poen hebben, kijken wel uit om zich met pauperige onverlaten in te laten. Bijna al mijn vooroordelen zijn bevestigd, behalve dat vooroordeel dat de beurs saai en ongezellig zou zijn. Ik heb de tijd van mijn leven gehad en er waren hele leuke mensen, al waren het niet allemaal miljonairs. Terwijl ik zo’n beetje in mijzelf sta te reflecteren op de avond, rent fotograaf Maarten ineens richting de kraam van Connie Breukhoven. De diva herself is gearriveerd!

Ik weet niet of Connie miljonair is, maar ze is in ieder geval een celeb, en ik zie ook zeker potentie in die luxe 45-kilometerkarretjes van haar. En het beste nieuws van de avond moet nog komen: als ik haar vraag of ze mijn vriend wil worden, zegt ze:

“Jaaaa, túúrlijk.”