Ik probeerde in een uur een online pokerbaas te worden

Zoals de meeste dingen in mijn verschrikkelijk sneue bestaan, is mijn interesse in poker voortgekomen uit het kijken naar compilatiefilmpjes op YouTube. Meestal is poker op televisie kijken voorbehouden aan mensen die last hebben van slapeloosheid, of mannen die na een avondje stappen een koude kapsalon op de bank eten, maar ik kan zelf urenlang kijken naar video's van "zieke" handen, boze spelers die op "tilt" slaan, en de zogenaamde "slow roll", wat blijkbaar het ergste is dat je in de pokerwereld kan doen, afgezien van een kogel door het achterhoofd van Wild Bill Hickok jagen.

Gisteravond, toen ik voor de vijfde keer een clip van "poker brat" Phil Hellmuth zag waarin hij een of andere arme man die gebrekkig Engels sprak een "idioot" noemde, dacht ik bij mezelf: hoe moeilijk kan het nou eigenlijk zijn? Als ik vasthoud aan de mantra's van mijn tv-pokerhelden, zoals de voormalige drugsverslaafde Justin Schwartz met zijn scheve gebit, zou ik dan ook een pokerster kunnen worden? Zou ik de volgende armbandwinnaar van de World Series of Poker kunnen zijn?

Ik downloadde de pokerapp Full Tilt, zette vijftig euro van mijn eigen centen op mijn account, en bereidde me voor op een bloedserieus potje Hold 'em. Maar eerst moest ik de huid van een winnaar kruipen en helemaal in de goede mindset komen, en voor poker betekent dat:

Iedereen met hersens en een vitamine D-tekort weet dat de enige manier om succes te boeken bij een online toernooien is om toegewijd genoeg te zijn om de hele nacht door te spelen. En als je te arm bent om elk half uur een flinke lijn cocaïne je neus in te jagen, zullen energiedrankjes moeten volstaan. Om me voor te bereiden op dit gouwe ouwe kaartspel, dronk ik voor het eerst in mijn leven een blik Monster, wat – en ik vind het niet erg om jullie lezers dit te vertellen – echt fucking walgelijk was. Ik nam drie slokjes en mijn tanden voelden alsof ze zelfbewust waren geworden.

Het lijkt erop dat alle spelers die een beetje kunnen kaarten een zonnebril tevoorschijn halen voor het volledige pokerface-effect. Ik weet dat ik online zou gaan spelen, maar je hebt nog steeds ballen nodig als je op internet de confrontatie aangaat met anderen, zoals iedereen die weleens een langdurige twitterruzie heeft gehad met een of andere uitgerangeerde beroemdheid je kan vertellen. Je speelt hier met totale onlinepokerfanaten. Ze zijn in staat om het scrollwieltje in je muis te horen rammelen en beven als je een paar tweeën te pakken hebt. Je moet je kalmte weten te bewaren. Ik moest mijn kalmte bewaren. De zonnebril ging op en de Monster ging erin. Ik was er klaar voor.

Het enige dat ik nu nog moest doen – zoals ik had geleerd van de groten – was:

Ik had nog nooit eerder gegokt, afgezien van de stomme weddenschappen die je in de kroeg afsluit met je maten, waarbij geld slechts een bijzaak is en of je echt zes bier in een minuut kan drinken veel belangrijker. Maar nu ik om echt geld speelde was het tijd om er keihard in te gaan. De "taurine en "L-carnitine" pompten door mijn aderen, en het leek slim om mijn mannelijke matrixcollega's een beetje op te jutten met wat spottende opmerkingen. Als ik erin zou slagen om hun zelfvertrouwen tot een schokkend niveau te verlagen, zouden ze minder geneigd zijn om terug te vechten tegen mijn exorbitante inzetten. Oké, ik ging erin met 25 euro (en de blinds waren minder dan een euro per stuk), maar je moet ergens beginnen als high roller, toch? Rome werd niet gebouwd in een dag.

De Canadese pokerspeler Daniel Negreanu heeft in de afgelopen tien jaar zes keer de World Series of Poker (WSOP) gewonnen. Hij is ook een kletsmajoor die tijdens het spel onophoudelijk babbelt en voortdurend probeert (meestal met succes) om de handen van de andere spelers te raden, waardoor ze helemaal gek worden. Ik realiseerde me dat dit zonder het intimiderende effect van mijn zware baritonstem wellicht niet zo goed zou werken op de Full Tilt-pokerapp – maar als ik het niet probeerde, zou ik mezelf voor altijd haten.

Ik voelde dat de ninja en de piraat afgemat raakten, en de hond op het punt stond om de handdoek in de ring te gooien en te folden, ondanks dat de pot op een ongelofelijke 2,16 euro stond.

Maar het werkt niet als je het slechts één keer doet: je moet erop blijven hameren. Je bent een pokergoeroe. Je bent de Nostradamus van online Vegas, en je tegenstanders zouden er goed aan doen om jouw superkrachten niet te tarten, als ze tenminste niet ál het geld in hun pot willen verliezen (ongeveer evenveel als een blikje Cola kost).

Ondanks al mijn grootspraak, deed ik het niet al te goed. Nadat ik een full house van heren en vrouwen in mijn handen gedrukt kreeg, alsof er tussen m'n vingers een goed bezochte orgie zat, werd ik uiteindelijk totaal genaaid door de chipleader, die op de een of andere manier een betere hand had – een soort glorieuze gangbang waarbij mijn vijftal in het niet viel.

Mijn toch al magere startbedrag van 25 euro was nu een zielige 5,79. Ik had mijn helden teleurgesteld. Het spijt me, Daniel Negreanu, Wild Bill, "Action" Dan Harrington. Ik ben gewoon een sukkel, net als alle andere sukkelende sukkels.

Mijn Power Hour zat erop. Ik slaagde erin om weer omhoog te krabbelen naar twintig euro of zo, maar mijn beeld van poker – nu ik de bedwelmende en mierzoete Monstersmaak van online poker voorzichtig had geproefd – was voor altijd veranderd. De kick van geld winnen was leuk, maar ik werd niet wild enthousiast van het verliezen ervan.

Ik dacht dat een pokerster zijn voornamelijk veel schone schijn was; veel groene smurrie drinken en een lelijke zonnebril dragen en een lul zijn; en ik ga er nog steeds vanuit dat het daar grotendeels om draait. Maar ik leerde ook een waardevolle les over poker: dat het een talent is, en dat het vooral om vertrouwen in jezelf en in de spelers om je heen gaat.

Ik verliet de tafel op het juiste moment, voordat ik ten prooi viel aan de verleidingen van vrouwe Fortuna en al mijn geld verspeelde.

Grapje, ben alles kwijt.