Een Nederlandse bolletjesslikker vertelt over haar ervaringen

Ze slikte honderden cocaïnebolletjes en ging drie keer met een volle buik van Curaçao naar Nederland. Eén keer kwam ze vanuit Jamaica met een drugskoffer. Mijn achternicht Sharon (haar schuilnaam op Curaçao) is terug van weggeweest. Ik ga bij haar langs om te vragen wat ze zoal uitgespookt heeft.

Sharon leunt achterover op haar zwarte leren bank en vindt het raar dat ik er zo benieuwd naar ben. "Ik snap niet wat er zo interessant is aan bolletjes slikken." Ze is Surinaams-Nederlands, maar praat met een Antilliaans accent, en dat terwijl ze opgroeide in een klein dorp in Noord-Holland. Daar verveelde ze zich. Vanaf haar dertiende werd ze opgeslokt door de straten van Amsterdam-Zuidoost. "Ik was nieuwsgierig naar een andere cultuur. Er waren alleen maar Nederlanders waar ik opgroeide, dat vond ik niet leuk. Ik wilde optrekken met donkere mensen, die wel op me leken." In de Bijlmer kreeg ze vrienden en vriendinnen die haar gekookte coke gaven en haar leerden hoe ze het beste mensen op straat kon beroven. Haar moeder probeerde Sharon tevergeefs uit de onderwereld te trekken. "Ze gaf me de keuze: of ik ging naar Suriname of naar het internaat. Ik koos voor het internaat, want in Suriname wist ik dat ik mattenkloppen zou krijgen." Ze hobbelde van open naar gesloten internaat, van jeugdgevangenis naar volwassen gevangenis ("voor berovingen en zo, ik was klein"). Het dorp waar ze opgroeide zou ze niet meer zien.

In 2001 ging ze voor het eerst naar Curaçao. Daar zou ze een drugskoffer ophalen die ze zou krijgen na de douane, en die ze in Nederland weer voor de douane zou afgeven. "Maar die mensen hadden hun zaakjes niet op orde. Dus toen bleef ik daar." Op het eiland kreeg ze constant de vraag of ze bolletjes wilde slikken. Sharon was een gemakkelijke prooi: ze kwam daar niet vandaan en had er ook geen familie wonen. "Vooral als je uit Nederland kwam vroegen ze je. Maar ik zei altijd 'nee'. Totdat ik een vriendin van me tegenkwam die ik kende van hier. Zij vroeg of ik voor haar wilde slikken." Ze haalt haar schouders op. "Iedereen slikte toentertijd. Het vliegtuig zat altijd vol met zeker tien, twintig mensen die slikten. Op Curaçao verkopen zelfs omaatjes drugs." Ze slikte eerst één bolletje om het te proberen. Dat ging best oké. Vervolgens deed ze er zo'n zeventig in haar mik. Een bolletje was tien gram. Ze kreeg duizend gulden per honderd gram.

De coke zat verpakt in plastic, daaroverheen zat een laag latex (van een handschoen), dat was weer ingetapet met speciaal plakband en dat pakketje zat in nog een laag latex en plastic. "Het is gewoon heel goed verpakt. Sommige mensen kunnen het niet wegkrijgen. Die gaan oefenen met een stuk wortel, ofzo," ze lacht alsof dat de mietjes zijn. Als een echte pro slikte ze de bolletjes in één keer door met een banaan of met water. Maar zo goed zijn ze niet altijd verpakt. Een negentienjarige vriendin stierf nadat er een bolletje was geknapt in haar buik. "Maar dat was pure coke. Ik slikte gekookte coke. Daarvan ga je niet dood, zeggen ze. Ik heb ook veel bolletjesslikkers gezien die bij de polikliniek werden gedropt." Thuis bij haar vriendin die de coke verhandelde, bekeek ze in een bak water per bolletje of ze bleven drijven of niet. Als ze naar de bodem zakten, moesten ze opnieuw worden verpakt. "Is toch simpel." Het kwam Sharon wel goed uit, dat bolletjes slikken. Ze wilde toch terug naar Nederland en zo kreeg ze een gratis ticket.

Die eerste keer was ze niet zenuwachtig. Ze stond in de rij met bekenden die ook hadden geslikt. Heel ontspannen ging ze langs de douane. "Ze letten heel erg op mensen die niet eten, want ze denken dat dat niet kan met bolletjes. Maar ik at gewoon, hoor. Je moet ook geen bange indruk maken. Of zenuwachtig gaan lopen doen. Ze stelden me wel vragen, maar ik antwoordde normaal. 'Moet ik me nog uitkleden of wilt u nog iets controleren?' vroeg ik nog." Gelukkig heeft ze nooit de bolletjes per ongeluk tijdens een vlucht uitgepoept, want dan moet je ze weer inslikken. Dat zijn de bolletjesslikkers die uit hun mond ruiken. "Eeiih!" Sharon schudt van het lachen. Zij poepte de bolletjes na aankomst uit met speciale laxeerchocolade. Daarna moest ze ze gelijk afgeven. "Als je dat niet doet, heb je een probleem." Wat voor een probleem laat ze in het midden – het is Sharon nooit overkomen. De bolletjes ("zo groot als de helft van je vinger") poepte ze gemakkelijk uit binnen een paar uur. "Geen aambeien, hoor." Wel kent ze een jongen, toen achttien, bij wie de bolletjes ooit dwars zaten. Zijn buik werd opengesneden en de chirurg droeg de vangst – niet de jongen – over aan de politie. Artsen moeten zich aan hun zwijgplicht houden.

Van het geld kocht Sharon kleding. Met nostalgie denkt ze terug aan de tijd toen ze nog wat te besteden had – nu moet ze rondkomen van een uitkering. De kleren waren cadeautjes aan zichzelf als het slikken gelukt was. En dat was niet altijd het geval. In 2007 werd ze gepakt. Niet met bolletjes slikken, maar met een nep-pik gevuld met drugs, die ze in haar vagina had gestopt. "Ze gingen foto's maken. Ik dacht dat ze alleen foto's van mijn buik zouden maken, maar toen maakten ze opeens ook foto's van hieronder." Ze wijst naar haar schaamstreek, waar nu buik overheen hangt. Het was op Curaçao en ze was niet de enige die uit de rij werd gehaald. "Je hoeft niet vast te zitten als je onder de drie kilo hebt. Je praat met die mensen en dan mag je weer weg. Ik heb toen geen politiebureau gezien." Er is maar één gevangenis op Curaçao en die is goed gevuld. Na tien dagen moest Sharon voorkomen. Omdat haar moeder veel telefoontjes had gepleegd met justitie, mocht ze gelijk naar Nederland. "Was wel zielig voor mijn moeder, want toen moest ze een nieuw ticket kopen." Als straf werd haar paspoort doorgeknipt en mocht ze een jaar niet vliegen. Haar moeder zag haar kans schoon om Sharon terug te halen naar het kleine dorp in Noord-Holland. Ze kickte af van de drugs en begon met eten. Nu weegt ze meer dan 120 kilo.

Sharon kijkt naar Caribische videoclips op haar breedbeeldtelevisie. Rappers op mooie stranden, grote honden en prachtige vrouwen komen voorbij. Haar ogen glimmen als ze langs de filmpjes zapt. Ze verveelt zich in Nederland. "Hier is alles zo ver, daar is het altijd lekker weer." Nu zit ze hele dagen op haar bank Facebook te checken of tv te kijken. Ze heeft onlangs nog het hele seizoen van Orange is the new black er doorheen gejaagd. "Maar in Amerika is de gevangenis heel anders dan hier, hoor. In Nederland is het echt luxe." Ze kan het weten. Ze heeft heimwee, maar niet naar drugssmokkel. Het zijn niet de 100 procentscontroles die haar afschrikken. "Ik ben gewoon oud geworden." Sharon snapt bovendien niet wat ze er 100 procent aan vinden. "De controle slaat nergens op als je hebt geslikt. Je wordt gefouilleerd, je moet bukken, schoenen uitdoen, ze controleren al je bagage. Dan zien ze toch geen bolletjes?" Maar de drugshonden hebben goede neuzen. Bovendien zorgt de bodyscan er wel voor dat de hoogtijdagen van de bolletjesslikkers voorbij zijn. Door de röntgenstraling zijn voorwerpen in het lichaam detecteerbaar. Wettelijk gezien mag je weigeren, maar dan krijg je vervolgens wel verplicht een 100 procentscontrole. Als er na alle controles nog wordt vermoed dat er drugs is geslikt, wordt de passagier officieel verdachte. Hij of zij wordt dan pas vrijgelaten wanneer er drie keer "schone ontlasting is geproduceerd".

Sharon pakt er een bakje macaroni met tonijn en augurk bij. Met volle mond vertelt ze over de keer dat ze vanuit Jamaica ("echt leuk daar") een koffer moest vervoeren. "Mensen bij de douane op Jamaica hadden geld gekregen. In Nederland pakte een andere drugskoerier mijn koffer en zo liepen we naar buiten langs de douane. Ik hoefde er niets voor te doen." Omdat Jamaica geen 'risicoland' is, wordt er minder op die vluchten gecontroleerd. Er liep zelfs een heel gezin vrolijk mee naar buiten met drugskoffers aan de hand. Het reisje leverde haar drieduizend euro op. Sharon beaamt wel dat het nu veel moeilijker is. "Ook vanuit Colombia naar Curaçao wordt er meer gecontroleerd. Ik weet ook niet wat de nieuwste methodes zijn. Ik ga het toch niet meer doen." Ik zie dat ze het meent. Alleen met carnaval wil ze nog wel terug naar Curaçao, om te feesten. Ze zet het lege bakje weg en gaat languit op de bank liggen. "Wat wil je nog meer weten? Ik zei toch dat het niet interessant is." Ze gaapt. Terwijl de dushi's en bunita's op de achtergrond schallen, doet ze even haar ogen toe. Ze zou ooit nagelstyliste willen worden, en misschien wil ze wel een kind. Ook heeft ze van een vriend gehoord dat je bijna kosteloos je maag kan laten verkleinen. "Dan ga ik alleen nog maar sexy kleding dragen." En dan kan er zeker geen bolletje meer in.

Update 17 augustus 2016: Om de privacy van de geïnterviewde en de auteur te beschermen is dit verhaal geschreven onder een pseudoniem. De naam van Sharon is gefingeerd. De echte naam van de auteur en geïnterviewde zijn bekend bij de redactie.