Nederland is het beste land van planeet aarde

Nederland, oh Nederland. Wij Nederlanders vieren beledigende feestdagen, zijn als de dood dat asielzoekers in naam der IS onze dochters komen neuken en we zijn gierig. Verder zuigt ons wietbeleid, zijn onze politici karakterloze pannenkoeken, waren we laf in de oorlog, verantwoordelijk voor de gruwelen van de slavernij en alle effecten die daarvan tegenwoordig nog te voelen zijn. Voor straf regent het hier dus altijd.

Op het eerste gezicht is Nederland dus niet per se een likeable land. Daarbovenop lijkt het alsof iedereen die wél trots is op Holland de hele zomer reikhalzend heeft uitgekeken naar een najaar quizzen met Linda met Mol, of op zijn minst een facebookfeed heeft die vol staat met semi-racistische memes.

Dat gezegd hebbende: Nederland is het beste land van planeet aarde. Onder jonge mensen uit grootstedelijke gebieden, zoals ik, is dat geen populaire opinie. Nationalisme is een goor woord geworden dat gereserveerd is voor mensen met schoudertatoeages van de PVV-meeuw.

Maar je laat je liefde voor je vaderland toch niet verpesten door een paar imbecielen met xenofobische spandoeken? Ook zonder een lul te zijn kun je houden van Nederland. En wel hierom:

Sta hier eens bij stil: eeuwen voordat foodies opeens nat werden van 'kale', wisten wij Hollanders dit superfood al op waarde te schatten. We noemden het boerenkool en hielden het ver uit de buurt van ingewikkelde powershakes: we prakten het dwars door de aardappelen heen. Op voedselgebied gaat er dan ook niets boven de Nederlandse cuisine, zonder twijfel de meest ondergewaardeerde keuken van de wereld. Zo lomp en primitief dat je bijna de elegante doeltreffendheid over het hoofd ziet.

Geen gemieter met meerdere pannen, kruiden of voorbereiding. Gewoon een paar (maximaal drie) soorten voedsel bij elkaar in één gerecht. Eventueel nog een keer extra prakken, opeten en weer door. Een eeuwenoude traditie waaruit vrij recentelijk nog de moderne klassieker 'kapsalon' is voortgekomen. Het verbazingwekkende pad dat een uitheems gerecht als döner heeft bewandeld om in een aluminium bakje vol patat, kaas, ijsbergsla en een half plakje roze tomaat terecht te komen staat wat mij betreft symbool voor de integratie, flexibiliteit en inventiviteit die ons land op haar best typeren. En dan hebben we het nog niet eens over de frikandel gehad. Dat brengt me bij het volgende punt.

Niet alleen onze gerechten zijn fantastisch, ook de manier van opdienen overtreft alle andere manieren van opdienen die er bestaan. Ik bedoel, snacks komen hier uit de muur. Snacks. Uit de muur.

Nooit een dag beginnen met een python in je laars. Thuis een steelpannetje uit de kast pakken zonder bang te zijn voor een beet van een insect dat door zou kunnen voor een middelgroot zoogdier. Geen wandeltochten waarbij ontmoetingen met moordlustige katachtigen aan de orde zijn. Nooit kopzorgen om van die beesten die je plasbuis inzwemmen terwijl je rustig een baantje trekt. Dit alles is slechts een kleine greep uit de voordelen die Nederland op faunagebied kenmerken.

Van alle prachtige plekken die deze planeet ons te bieden had, wilden wij per se in een koud moeras wonen waar het altijd regent. Toen ze zeiden dat we niet in het moeras konden wonen bouwden we wat dijken en molens. We legden dit alles droog en woonden er alsnog. Toen ze zeiden dat het land te drassig was om te bebouwen, mepten we palen in de grond. Toen het vol begon te raken maakten we er een enorme hap land bij. Gewoon, daarom. Stel, ik was een Chinees, dan betaalde ik met alle liefde een onwijze schep geld om vanuit een touringbus aan de andere kant van de wereld met mijn eigen ogen te kunnen aanschouwen wat voor wonderen zo'n inventief topvolk kan verrichten. Het Nederlandse landschap is een wereldwonder, en doet daarmee niet onder voor bijvoorbeeld Machu Picchu. Toch zijn we er nooit arrogant over gaan doen, dit in tegenstelling tot die Peruanen. Sterker nog, we zijn er zelf al een beetje op uitgekeken. Klaar voor de volgende uitdaging. Karakter noemen ze dat.

Daar hoor je ze nooit over in Den Haag.

Als land geassocieerd worden met een prachtig kruid als dat van de cannabisplant is niet alleen een compliment voor stoners, maar eigenlijk voor iedereen met een Nederlands paspoort. Het betekent namelijk niet dat de buitenlanders denken dat we hier constant apenstoned zijn. Het betekent dat ze Nederland associëren met vrijheid, tolerantie en 'je lekker voelen'. Ze weten niets van het tegenstrijdige gedoogbeleid waar de generaties aan politici ons in hebben geluld. In eigen land is het voor de niet-Nederlander meestal tien keer erger. De niet-Nederlanders komen hier om even weg te zijn van het bekrompen thuisland. Gelijk hebben ze, en welkom zijn ze, mits ze ver van de fietspaden wegblijven.

Zowel Giethoorn als Amsterdam hebben een plekje op deze superspeciale internationale editie van het wereldberoemde Monopoly-bordspel. Pak aan, rest van de wereld!

Thuiskomen betekent voor Nederlanders met name terugkeren naar het regelwoud. Prachtig onderhouden wegen en meer verkeersborden om rekening mee te houden dan dat er daadwerkelijk verkeer op de weg is. Zelfs onze parken worden bewaakt door grote plakkaten vol met richtlijnen voor hoe je moet zonnen, barbequen en normaal doen. Maar regeldrift is net zo erg deel van onze identiteit als zeuren over regeldrift. Beide komen voort uit het feit dat we zo min mogelijk last willen hebben van anderen, en zelf tegelijkertijd zo min mogelijk beperkt willen worden. Dat evenwicht levert een heleboel regels op, maar ook veel vrijheid.

De leukste feestdag van het jaar ter ere van de verjaardag van een pannenkoek met wapperwangen,van wie alleen die royaltywatcher van RTL-Boulevard en de maker van Lucky TV zich iets aantrekken. Genoeg reden voor de Nederlander om een regionaal kampioenschap toiletwerpen op touw te zetten en totaal naar de tyfus te gaan.

Toen de rest van de wereld nog met één been in de middeleeuwen stond, gingen wij vrolijk aan de haal met met radicale ideeën zoals vrije handel. Vette dingen zoals de microscoop en de slingerklok kwamen destijds uit onze koker. Bijna alle grote filosofen uit die tijd woonden een tijdje in Nederland omdat we het enige land waren waar je mocht denken wat je wilde. En nog steeds, al zullen conservatieve politici er alles aan doen om dat eruit te persen.

Onze architecten, zakenlui, wetenschappers en kunstenaars scharen zich nog steeds onder de beste van de wereld. Dat kunnen niet veel andere piepkleine landjes ons nazeggen (ik kijk naar jou, Montenegro!).We hadden geen riemen om mee te roeien, dus brachten we de juiste mensen bij elkaar om de motorboot uit te vinden. Nederland bestaat bij gratie van ons vermogen om nieuwe mensen en ideëen samen te brengen en tradities te breken. Laat niemand je iets anders vertellen. Neem al deze argumenten in ogenschouw als je op de ochtend van 26 april weer eens zit te kankeren dat "de kleur oranje zo lastig te combineren is".

Al jarenlang betaalt onze overheid voor het drugsgebruik van bijvoorbeeld de laatste heroïneverslaafden van Nederland en presentatoren van BNN. Grensverleggend als dat laatste voor mensen uit andere landen misschien is, voor ons is het niet echt een big deal. Dat soort programma's wordt uitgezonden op een dinsdag en het grootste discussiepunt in de nasleep ervan was toch altijd de stem van Filemon Wesselink.

Soms lijkt het alsof de doorsnee Nederlander het liefst alle Marokkanen terug ziet verhuizen naar Istanbul. Maar dat is alleen een fractie van alle Nederlanders die het verpest voor ons allemaal. Bij demonstraties voor Zwarte Piet, of tegen asielzoekers komen niet écht veel mensen opdagen – ze brullen altijd gewoon heel hard. Geert Wilders heeft nog nooit een verkiezing gewonnen, dat moet toch iets betekenen. Wat vooral Nederlands is aan bijvoorbeeld dit filmpje, waarin een handjevol Hagenezen protesteert voor Zwarte Piet, is dat we er met zijn allen om kunnen lachen. Tante Riet met haar aanstootgevende facebooktijdlijn hoeft dus echt niet de enige te zijn die trots is op Nederland.