Alle foto's door de auteur
"Ik dacht dat Duitsland het paradijs zou zijn. Iedereen dacht dat alles in orde zou komen, zodra je Duitsland bereikte," zegt Ahmed Kanaan. De negentienjarige Syrische immigrant is een van de ongeveer anderhalf miljoen vluchtelingen die dit jaar in Duitsland worden verwacht. Nu hij Berlijn heeft bereikt, stelt hij zichzelf dezelfde vraag als vele anderen: En nu?Elke vluchteling heeft een ander verhaal over zijn of haar reis naar Berlijn, en iedereen gaat door zijn eigen vagevuur terwijl ze wachten om een nieuw leven te beginnen. Voor sommigen duurt het dagen, voor anderen maanden.
Advertentie
Elke vluchteling in Duitsland moet beginnen bij het Landesamt für Gesundheit und Soziales (LaGeSo), ofwel het landskantoor voor gezondheid en sociale zaken. LaGeSo regelt onder andere zaken als huisvesting, een ziektekostenverzekering en vervoer voor vluchtelingen. De organisatie laat mensen ook weten wanneer ze officieel asiel en een verblijfsvergunning kunnen aanvragen. Die status hebben vluchtelingen nodig voor ze een appartement of een baan kunnen krijgen.
Buiten het LaGeSo-gebouw krijgen vluchtelingen een nummer, en moeten ze van 's ochtends vroeg tot na zonsondergang in rijen wachten, in de hoop dat hun nummer opgeroepen wordt. Dan kunnen ze geregistreerd worden, en krijgen ze toegang tot een iets beter verblijf in een van de overvolle kampen in de buitenwijken van Berlijn. Het kan zijn dat hun nummer wekenlang niet wordt omgeroepen. Daardoor worden vluchtelingen gedwongen om urenlang buiten het gebouw te wachten, en het wordt elke dag kouder. Eenmaal in een kamp moeten de vluchtelingen wachten tot LaGeSo en het federale kantoor voor Migratie en Verblijf ze helpen bij het vinden van een vaste verblijfplaats. Dat kan maanden duren.Fotograaf Alexander Coggin en vertalers Qudsija Ansary en Yasmine Jamal spraken met verschillende vluchtelingen in verschillende stadia van hun asielprocedure. Sommigen woonden in vluchtelingenkampen, anderen stonden al dagen buiten de LaGeSo-gebouwen te wachten tot ze een plekje kregen in een opvangkamp. Een aantal had het proces al doorlopen, en stond op het punt om aan een nieuw leven te beginnen. Dit zijn de verhalen die ze ons vertelden over hun tocht naar Berlijn, en wat er gebeurd is sinds ze er zijn.
Advertentie
Ali Ahmad (37) uit Afghanistan.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 10"Ik verliet Afghanistan 28 dagen geleden. Ik kwam hier met een smokkelaar. Eerst met een kajak, daarna een grotere boot, en tenslotte lopend. Ik weet niet precies wanneer ik aankwam in de EU, maar ik ben nu tien dagen in Berlijn. Ik heb familie die hier een appartement heeft, dus daar verblijf ik. Ik kwam hierheen met mijn vrouw en mijn twee zoons. We betaalden een smokkelaar achtduizend dollar voor mij, en voor mijn vrouw ook. Het kostte vierduizend dollar per zoon. Daarnaast moesten we ons eigen voedsel betalen, want de smokkelaars gaven ons niets te eten.We hadden wel wat eten mee, maar het was niet genoeg voor 28 dagen. Ik kan als het moet wel een paar dagen zonder eten, maar mijn kinderen niet, dus gaven we hen eerst. Ik kom elke dag naar LaGeSo, en wacht dan van acht uur 's ochtends tot zeven uur 's avonds. Ik ben bang dat mijn nummer wordt omgeroepen als ik even vijf minuten weg ben. Dan loop ik mijn kans mis om geregistreerd te worden door de overheid."
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 10"Ik verliet Afghanistan 28 dagen geleden. Ik kwam hier met een smokkelaar. Eerst met een kajak, daarna een grotere boot, en tenslotte lopend. Ik weet niet precies wanneer ik aankwam in de EU, maar ik ben nu tien dagen in Berlijn. Ik heb familie die hier een appartement heeft, dus daar verblijf ik. Ik kwam hierheen met mijn vrouw en mijn twee zoons. We betaalden een smokkelaar achtduizend dollar voor mij, en voor mijn vrouw ook. Het kostte vierduizend dollar per zoon. Daarnaast moesten we ons eigen voedsel betalen, want de smokkelaars gaven ons niets te eten.We hadden wel wat eten mee, maar het was niet genoeg voor 28 dagen. Ik kan als het moet wel een paar dagen zonder eten, maar mijn kinderen niet, dus gaven we hen eerst. Ik kom elke dag naar LaGeSo, en wacht dan van acht uur 's ochtends tot zeven uur 's avonds. Ik ben bang dat mijn nummer wordt omgeroepen als ik even vijf minuten weg ben. Dan loop ik mijn kans mis om geregistreerd te worden door de overheid."
De Syrische Aws (30) uit Homs en Steven (24) uit Aleppo.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 30"Toen we in Berlijn aankwamen, zochten we een plek om te slapen. We werden in een kamp gestopt waar meer dan zestig mensen in een kamer zaten. We bleven er drie nachten, maar er was niet genoeg eten. We gingen terug naar LaGeSo, en daar ontmoette ik een Duits meisje. Ik vertelde haar dat ik hier met mijn vriend was, en dat we niet terug wilden naar het kamp omdat ze zouden merken dat we homo zijn, en dat is gevaarlijk.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 30"Toen we in Berlijn aankwamen, zochten we een plek om te slapen. We werden in een kamp gestopt waar meer dan zestig mensen in een kamer zaten. We bleven er drie nachten, maar er was niet genoeg eten. We gingen terug naar LaGeSo, en daar ontmoette ik een Duits meisje. Ik vertelde haar dat ik hier met mijn vriend was, en dat we niet terug wilden naar het kamp omdat ze zouden merken dat we homo zijn, en dat is gevaarlijk.
Advertentie
We wonen nu bij een jongen in zijn appartement en hij zorgt voor ons. LGBT-mensen helpen ook. Ze voelen zich verantwoordelijk voor ons. We wachten nog steeds tot ons nummer wordt opgeroepen bij LaGeSo. Zodra we geregistreerd zijn, willen we trouwen. Het is een vrij land, dus we kunnen elkaar hier kussen en openlijk homo zijn. We willen werken en leren, we kwamen hier niet om geld te krijgen van de overheid. We willen in een vrij land leven, omdat we niet onszelf kunnen zijn in Arabische landen."
Kathem en Wijdan Selim met hun kinderen – Muemel (15), Ahmed (13), Abrar (8), Anwar (8) – uit Basra in Irak.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: ongeveer 60Kathem Selim: "Ik werkte in Irak in een ziekenhuis als zuster. Voordat we vertrokken, kwamen er een paar militanten naar mijn kliniek die wilden dat we ze behandelden zonder daar officieel een melding van te maken. Dat vond ik eng, dus ik zei 'nee'. Als het officiële militairen waren, konden ze gewoon naar een normaal ziekenhuis. Ze sloegen me op mijn hoofd, sloegen me in elkaar. Ik moest mijn werk bij de kliniek stoppen, omdat ik zo veel bedreigingen kreeg. Drie weken later ontvoerden ze mijn dochter. Ze namen haar mee, voor ons huis. Drie uur later kreeg ik een telefoontje van een geblokkeerd nummer. Een man zei dat ze mijn dochter hadden en dat we vijfduizend dollar moesten betalen om haar terug te krijgen. We hadden dat geld niet.Mijn dochter was drie dagen weg. Toen belden ze weer, en zeiden ze dat ik mijn dochters lichaam bij de voordeur kon vinden. Ze dachten dat ze dood was, maar ze was alleen buiten bewustzijn, en had zware brandwonden over haar hele lichaam. Ze hadden ook dingen in haar gestoken. Ze ademde nauwelijks. Ik was te bang om haar naar een ziekenhuis te brengen. Ik nam haar mee naar het huis van mijn zwager en behandelde haar zelf. Het kostte haar zes maanden om te herstellen.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: ongeveer 60Kathem Selim: "Ik werkte in Irak in een ziekenhuis als zuster. Voordat we vertrokken, kwamen er een paar militanten naar mijn kliniek die wilden dat we ze behandelden zonder daar officieel een melding van te maken. Dat vond ik eng, dus ik zei 'nee'. Als het officiële militairen waren, konden ze gewoon naar een normaal ziekenhuis. Ze sloegen me op mijn hoofd, sloegen me in elkaar. Ik moest mijn werk bij de kliniek stoppen, omdat ik zo veel bedreigingen kreeg. Drie weken later ontvoerden ze mijn dochter. Ze namen haar mee, voor ons huis. Drie uur later kreeg ik een telefoontje van een geblokkeerd nummer. Een man zei dat ze mijn dochter hadden en dat we vijfduizend dollar moesten betalen om haar terug te krijgen. We hadden dat geld niet.Mijn dochter was drie dagen weg. Toen belden ze weer, en zeiden ze dat ik mijn dochters lichaam bij de voordeur kon vinden. Ze dachten dat ze dood was, maar ze was alleen buiten bewustzijn, en had zware brandwonden over haar hele lichaam. Ze hadden ook dingen in haar gestoken. Ze ademde nauwelijks. Ik was te bang om haar naar een ziekenhuis te brengen. Ik nam haar mee naar het huis van mijn zwager en behandelde haar zelf. Het kostte haar zes maanden om te herstellen.
Advertentie
Dat was een jaar geleden. We waren te bang om in de regio te blijven, dus verplaatsten we ons veel door Irak. Uiteindelijk betaalden we smokkelaars twintigduizend dollar om ons hele gezin naar Duitsland te brengen. Toen we aankwamen in Duitsland hebben we ons gelijk gemeld bij de politie. Sindsdien hebben we ons ook geregistreerd bij LaGeSo, maar we hebben nog geen geld of Duitse identiteitskaarten gekregen. Ook geen medische hulp. We kregen een datum waarop onze aanvraag verder verwerkt zouden worden, maar die wordt steeds uitgesteld. We moeten morgen terug naar LaGeSo."
Siwar Rasho (19) uit Aleppo in Syrië.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: ongeveer 60"Ik kom uit Aleppo en ik ben net negentien. Ik vertrok omdat er veel druk op me werd uitgeoefend. Ze wilden dat ik me aansloot bij het leger van Assad, en dat ging ik niet doen. Ik vertrok naar Turkije en probeerde daar werk te vinden, maar dat was lastig. Syriërs worden zwaar uitgebuit in Turkije. Ik had geen geld om met een boot naar Griekenland te gaan, maar als je het niet kunt betalen, bieden ze je soms aan om de kapitein van de boot te zijn in ruil voor een gratis overtocht. Ze gaven me drugs zodat ik niet bang was. Het waren pillen, ik weet niet wat voor soort. De boot had een kleine motor, en er voeren 48 mensen mee. Normaal gesproken passen er maar twintig in. Elke passagier moest twaalfhonderd dollar betalen om de zee over te steken. We vertrokken om middernacht, en ik moest het licht van de maan volgen. Na vier uur kon ik twee eilanden zien. Een ervan had een rood licht, de ander niet. Ze zeiden dat ik naar het eiland met het rode licht moest varen. Er waren onderweg geen problemen met de boot.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: ongeveer 60"Ik kom uit Aleppo en ik ben net negentien. Ik vertrok omdat er veel druk op me werd uitgeoefend. Ze wilden dat ik me aansloot bij het leger van Assad, en dat ging ik niet doen. Ik vertrok naar Turkije en probeerde daar werk te vinden, maar dat was lastig. Syriërs worden zwaar uitgebuit in Turkije. Ik had geen geld om met een boot naar Griekenland te gaan, maar als je het niet kunt betalen, bieden ze je soms aan om de kapitein van de boot te zijn in ruil voor een gratis overtocht. Ze gaven me drugs zodat ik niet bang was. Het waren pillen, ik weet niet wat voor soort. De boot had een kleine motor, en er voeren 48 mensen mee. Normaal gesproken passen er maar twintig in. Elke passagier moest twaalfhonderd dollar betalen om de zee over te steken. We vertrokken om middernacht, en ik moest het licht van de maan volgen. Na vier uur kon ik twee eilanden zien. Een ervan had een rood licht, de ander niet. Ze zeiden dat ik naar het eiland met het rode licht moest varen. Er waren onderweg geen problemen met de boot.
Advertentie
Toen we eenmaal op het eiland waren, verbleven we een paar dagen in een kamp. Daarna kreeg ik een ticket om met een veerboot naar Athene te gaan. We bleven door reizen, en bereikten uiteindelijk Hongarije. Daar werden we gepakt, en naar een kamp gestuurd. Een paar dagen later werden onze vingerafdrukken afgenomen. Toen het mijn beurt was pakte ik het apparaat op en gooide het stuk op de grond. Ze sloegen mij en tien vrienden in elkaar, en stopten ons drie dagen in de gevangenis. We kregen geen eten of drinken. Later namen ze alsnog onze vingerafdrukken af en mochten we gaan, maar ik had geen geld meer.Ik nam de trein via Oostenrijk en München naar Berlijn, en ik verstopte me de hele tijd in wc's. Tussen Berlijn en München werd ik betrapt en kreeg ik een boete van 450 euro. Ik heb die nog niet betaald. Het duurde anderhalve maand voor ik asiel kreeg in Berlijn. Ik wil weer werken. Ik zou het te gek vinden om een rapgroep te beginnen. En uiteindelijk wil ik trouwen en hier een leven opbouwen."
Inana Alassar (20) uit Syrië.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: Ongeveer 60"Ik zit hier nu bijna twee maanden. Ik kom uit Syrië en het kostte me 25 dagen om hier te komen. Het kostte veel geduld om het land binnen te komen. Het was gekkenwerk, je voelt je alsof je leven op pauze staat, snap je? Nu verblijf ik bij een vrouw van 49 die een kamer in haar flat over had.Toen ik hier kwam, was het de eerste keer dat ik me gezegend voelde om lesbisch te zijn. Het is illegaal om homoseksueel of lesbisch te zijn in Syrië. Je kan ervoor worden opgepakt. Je voelt je je hele leven verdoemd en depressief, alsof je vervloekt bent omdat je lesbisch bent. Het voelt alsof je levend begraven wordt, en uit angst kijk je altijd over je schouder – het is verstikkend.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: Ongeveer 60"Ik zit hier nu bijna twee maanden. Ik kom uit Syrië en het kostte me 25 dagen om hier te komen. Het kostte veel geduld om het land binnen te komen. Het was gekkenwerk, je voelt je alsof je leven op pauze staat, snap je? Nu verblijf ik bij een vrouw van 49 die een kamer in haar flat over had.Toen ik hier kwam, was het de eerste keer dat ik me gezegend voelde om lesbisch te zijn. Het is illegaal om homoseksueel of lesbisch te zijn in Syrië. Je kan ervoor worden opgepakt. Je voelt je je hele leven verdoemd en depressief, alsof je vervloekt bent omdat je lesbisch bent. Het voelt alsof je levend begraven wordt, en uit angst kijk je altijd over je schouder – het is verstikkend.
Advertentie
Gewoon in staat zijn om te zijn wie je bent is geweldig. Als dit allemaal voorbij is, wil ik een zangstudie doen en professioneel zangeres worden. Hopelijk heb ik dan een eigen flat, samen met iemand anders. Ik kijk heel erg uit naar die ander."
Ahmed Almasri (24) uit Aleppo in Syrië.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 60"Ik sliep een week lang buiten het gebouw van LaGeSo terwijl ik wachtte om geregistreerd te worden. Ze gaven me een voucher zodat ik in een hotel kon overnachten tot ik opgeroepen werd, maar het moest minder kosten dan vijftig euro per nacht, want dat is hoeveel de Duitse overheid vergoedde. Ik ging in mijn eentje op zoek, maar elk hotel zei 'nee'. Ze weigerden omdat het vaak twee jaar duurt voordat het hotel de vergoeding uitbetaald krijgt van de overheid, als die vergoeding al komt. Ik ging naar LaGeSo om te vertellen dat er geen plek was, maar ze zeiden dat het mijn eigen probleem was. Ik had de voucher, en nu was het mijn eigen verantwoordelijkheid om een hotel te vinden. Buiten LaGeSo zijn er mensen, net smokkelaars, die weten welke hotels vluchtelingen opnemen. Ze brengen je er heen voor twintig of dertig euro per persoon.Ik bleef buiten LaGeSo slapen, en het aantal mensen daar bleef groeien. De media begon er aandacht aan te besteden, en zodra journalisten foto's begonnen te nemen, werden er bussen geregeld om mensen naar kampen te brengen. Nu wil ik weten hoe ik mijn familieleden hierheen kan halen. Alleen moet mijn familie in Syrië nog een paspoort regelen."
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 60"Ik sliep een week lang buiten het gebouw van LaGeSo terwijl ik wachtte om geregistreerd te worden. Ze gaven me een voucher zodat ik in een hotel kon overnachten tot ik opgeroepen werd, maar het moest minder kosten dan vijftig euro per nacht, want dat is hoeveel de Duitse overheid vergoedde. Ik ging in mijn eentje op zoek, maar elk hotel zei 'nee'. Ze weigerden omdat het vaak twee jaar duurt voordat het hotel de vergoeding uitbetaald krijgt van de overheid, als die vergoeding al komt. Ik ging naar LaGeSo om te vertellen dat er geen plek was, maar ze zeiden dat het mijn eigen probleem was. Ik had de voucher, en nu was het mijn eigen verantwoordelijkheid om een hotel te vinden. Buiten LaGeSo zijn er mensen, net smokkelaars, die weten welke hotels vluchtelingen opnemen. Ze brengen je er heen voor twintig of dertig euro per persoon.Ik bleef buiten LaGeSo slapen, en het aantal mensen daar bleef groeien. De media begon er aandacht aan te besteden, en zodra journalisten foto's begonnen te nemen, werden er bussen geregeld om mensen naar kampen te brengen. Nu wil ik weten hoe ik mijn familieleden hierheen kan halen. Alleen moet mijn familie in Syrië nog een paspoort regelen."
Ahmed Kanaan (19) uit Kobani in Syrië.
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 60"Iedereen dacht dat alles in orde zou komen, zodra je Duitsland bereikte. Alles zou dan veranderen. We dachten dat er dingen voor je geregeld werden. Ik dacht dat het een paradijs was: dat je een appartement kreeg en 390 euro per maand, en mocht gaan werken. Dat is allemaal niet gebeurd. Ik wil gewoon mijn middelbare school afmaken."
Dagen sinds aankomst in Berlijn: 60"Iedereen dacht dat alles in orde zou komen, zodra je Duitsland bereikte. Alles zou dan veranderen. We dachten dat er dingen voor je geregeld werden. Ik dacht dat het een paradijs was: dat je een appartement kreeg en 390 euro per maand, en mocht gaan werken. Dat is allemaal niet gebeurd. Ik wil gewoon mijn middelbare school afmaken."