VICE NLRSS feed for https://www.vice.com/nlhttps://www.vice.com/nlnlThu, 22 Feb 2024 17:59:21 GMT<![CDATA[Deze mensen eten dolgraag in bad]]>https://www.vice.com/nl/article/xgwppk/eten-in-badThu, 22 Feb 2024 17:59:21 GMTHet is woensdagavond 9 uur, en een enkel frietje dobbert tegen mijn tenen aan, omgeven door een zee van bubbels. Ik neem voor het eerst in jaren een bad, en heb mijn avondeten als gezelschap meegenomen. Mijn tieten zijn een vervangend tv-dienblad geworden, waar ik mijn bord McDonald’s kipnuggets, friet en aardbeienmilkshake op probeer te balanceren. Ik heb mezelf zelfs verwend met een ontiegelijk dure paarse badparel waar – blijkbaar – knettersnoep in zit. Terwijl ik Netflix aanzet op een iPad die op hachelijke wijze op een prullenbak is gepositioneerd voel ik me een beetje alsof ik in een bak warme ontbijtgranen lig, maar zelfs dat kan de pret niet drukken: ik lig met een food baby in gelukzaligheid te badderen. Waarom heb ik dit nog niet eerder gedaan?

De wereld van banketbadderen mag dan nieuw voor mij zijn, maar het is de norm voor veel meer mensen dan je zou denken. Onderzoek door StudyFinds uit 2022 suggereert dat een vijfde van ons regelmatig in bad eet. Zelfs de beroemdheden doen mee: Kourtney Kardashian heeft in het verleden op Instagram foto’s gedeeld van een feestmaal in bad met burgers, fruit en champagne. Vorige week zorgde Jessica Biel nog voor oproer op TikTok door op dat platform haar liefde voor eten onder de douche te verklaren, en op te roepen tot een volwaardige “douche-eten-beweging”.

De bad-eten-beweging is al in volle gang, (mede) dankzij memelord Justin Deveaux, die recent @bathfoods op Instagram en Reddit lanceerde om de gemeenschap te verbinden. De in Boston woonachtige 28-jarige beheert ook @shippedbeans – de memepagina waarmee dit allemaal is begonnen. Die pagina heeft 110.000 volgers en legt opmerkelijke eetgewoontes vast, zoals het gebruiken van de bekerhouder in een auto om ravioli uit te eten.

“Mensen stuurden zoveel badfoto’s naar Shipped Beans dat ik zes maanden geleden heb besloten om er een volledige aparte account voor aan te maken,” vertelt Deveaux aan VICE. “Er zijn steeds meer mensen die in bad eten.” Sindsdien heeft Bath Foods 18.000 volgers gekregen op Instagram, en krijgt hij meer dat 140 inzendingen per week. De feed wordt gevuld met mensen die Taco Bell, sushi en zelfs gebraden kippen in de tobbe eten, waarbij veel mensen ook sokken dragen, zodat het niet in een voetfetisjistenparadijs verandert.

De 33-jarige Randal Landsdel eet elke keer dat hij in bad gaat, zo’n vier tot vijf keer per week. “Ik neem al zo lang ik me kan herinneren eten en activiteiten mee het bad in,” vertelt hij aan VICE. “Want waarom zou ik het niet doen? Wie houdt er nou niet van een snack tijdens een heerlijk ontspannend bad?” Je hebt ook nog het “twee vliegen in één klap”-element, aangezien de combinatie van de twee voordelig is voor zijn drukke werkweek. Voor Landsdel is er niks dat niet ook lekker in bad gegeten kan worden – ook al valt er af en toe een beetje tacovulling in het water. 

Wat betreft zijn ontdekking van de Bath Foods-gemeenschap: hij kreeg de Instagrampagina recent doorgestuurd door vrienden die vroegen waarom hij er niet ook op stond – wat onderhand zeker wel het geval is. “Sommige foto’s zien er een beetje geënsceneerd uit, maar je kunt wel zien wie de echte badeters zijn,” voegt hij toe, met de opmerking dat het zeker niet de mensen zijn die kleren dragen.

Het voetenaspect van de foto’s heeft tot veel discussie geleid. “Is dit een fetisj?” leest een van de Instagramcomments. “Nee, het is een levenswijze,” antwoordt iemand anders. Allerlei andere comments vragen zich af of dit stiekem eigenlijk een kinkpagina is.

“Ik heb zeker wel per ongeluk op de voetfetisj-gemeenschap ingespeeld,” grinnikt Deveaux. “Sommige mensen proberen dit opzettelijk raar te maken, maar dat is niet echt het punt of de bedoeling achter de gemeenschap.” Sommige mensen sturen hem zelfs naaktfoto’s, met verzoeken als “Kun je mijn genitaliën vervagen om de foto op de feed te zetten?” Dat is echter niet het raarste aan dit alles: Deveaux eet zelf niet eens in bad. Hij heeft het zelfs nog nooit geprobeerd.

“Ik ben altijd meer van het douchen geweest; een bad nemen voelt als zoveel moeite. Ik geef mensen die dit doen gewoon een ruimte om hun authentieke zelf te zijn,” zegt Deveaux, eraan toevoegend dat hij het binnenkort misschien wel gaat proberen. De ruimte lijkt in ieder geval gewaardeerd te worden – hij is gevuld met mensen die een gevoel van erkenning ervaren door andere mensen zoals zij te ontmoeten. “Het is zo fijn om te weten dat ik niet de enige ben die dit soort shit doet,” schrijft een volger. 

De in Virginia woonachtige Kenny Powers (26) was ook verrukt toen hij op Bath Foods stuitte. “Ik dacht dat ik de enige was die volledige maaltijden in bad at!” vertelt hij aan VICE, en hij zegt dat de meeste mensen gechoqueerd zijn wanneer ze over zijn badeetgewoontes horen. “Ik denk dat er een soort stigma is, zeker bij volwassen mannen die graag in bad gaan. Het doet me goed om te horen dat andere mensen het ook graag doen.”

Voor Powers is het perfecte badderscenario rond 5 uur ‘s middags, wanneer hij thuiskomt van werk, en een “snacky snack” pakt – wat meestal een boterham met jam en pindakaas is of een paar minipizza’s. Hij zet het bad aan zodra hij thuiskomt en zet zijn favoriete YouTubekanaal klaar voor zijn één uur durende baddersessie. De perfecte temperatuur? Volgens zijn metingen is dat 42,7 tot 46,1 graden Celsius.

Misschien zie je een extra badparel in gehaktvorm niet zo zitten, maar de vrede en voldoening van dit soort momentjes voor jezelf is wel voelbaar. “Mensen vinden dat het vies is, maar het is echt niet anders dan je eten buiten het bad eten,” zegt de 18-jarige Ori, die om privacyredenen haar achternaam niet wilde delen. Ze eet al jaren in de badkuip, en haar favoriet is cornflakes.

Ori denkt dat het naakt eten-aspect ervan mensen er zo raar over laat voelen. “Mensen zijn meestal niet naakt als ze aan het eten zijn, maar het is bevrijdend. Laten we eten in bad gewoon normaliseren,” zegt ze. “Het is leuk, en je krijgt het beste van twee werelden: eten en badderen.”

Wat betreft mijn eigen badbanketreis, ik moest wel mijn milkshake op de vloer laten staan om hem niet te snel te laten smelten, maar het was verbazend makkelijk om mijn vingers grotendeels droog te houden – met een hand die het bord vasthield en een hand die eten in mijn mond propte. Ik ben dankbaar dat ik een nieuwe liefde voor in bad eten heb ontdekt, maar het risico dat mijn afbeeldingen in content voor voetfetisjisten verandert (die fout heb ik al eens gemaakt) is me nog steeds iets te hoog om in deze gemeenschap te gaan posten. Maar volgens mij heeft Landsdel het wel voor elkaar.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
xgwppkElizabeth McCaffertyBecky BurgumFoodRedditInstagramcommunitybad
<![CDATA[Wat gebeurt er als je asbest en andere dubieuze poeders snuift?]]>https://www.vice.com/nl/article/5d9aez/asbest-snuivenThu, 22 Feb 2024 13:39:34 GMTHet is een van die eeuwenoude vraagstukken: wat zou er met je gebeuren als we, helemaal per ongeluk, een dikke lijn asbest zouden snuiven? Wat zou er daadwerkelijk gebeuren? Het is een vraagstuk dat, voor in ieder geval één Redditor, beantwoord is. De vriend van deze gozer heeft er op een huisfeestje namelijk per ongeluk een “nakkie” van gedaan, en gezien de ruim 300 comments onder de onderhand viral post was de verwachting dat hij het zou overleven niet bijster hoog.

Maar is dat ook terecht? Kan een lijntje asbest je daadwerkelijk de das om doen, en zo ja, hoe en wanneer? En toen dachten we: Hoe zit het dan met andere, niet-recreatieve drugs en substanties? Wat zou er gebeuren als je daar je neus mee poederde? Zou je een koffieachtige buzz krijgen? Of wat gebeurt er als een smiechterige dealer je een poets bakt en je een lijntje suiker of zout doet?

Dan is er ook nog een hele hoop alledaagse snuifbare materialen die verveelde tieners over de hele wereld hun neus in hebben gejaagd. Kortom, het leek ons een goed idee om contact op te nemen met KNO-arts Florian Bast om antwoord te krijgen op onze meest prangende neuspassage-gerelateerde vragen. (De vriend van die Redditor maakt het trouwens goed blijkbaar – voor nu dan.)

VICE: Hoi Florian! Bedankt dat je met me wil praten over het snuiven van alledaagse substanties. De neus is toch wel een wonderlijk ding!
Florian Bast:
De neus wordt vaak gebruikt voor veel verschillende soorten medicatie, omdat we allemaal weten dat absorptie via het neusslijmvlies erg snel gaat. Het is best handig om hem te gebruiken – je hoeft geen pil te slikken, en je hebt ook niet de systemische bijwerkingen. Dus als ik bijvoorbeeld een nasale steroïdespray zou nemen, zou ik niet de systemische bijwerkingen krijgen die bij een orale steroïdespray komen kijken. Daarnaast ademen we dagelijks ook tonnen vervuilde lucht in, zeker in grote steden. Dus de neus is het wel gewend om een hoop permanente schade op te lopen.

Dus, zullen we beginnen bij asbest?
Het is bekend dat asbest kankerverwekkende eigenschappen heeft. Als er asbestvezels in je longen komen, dan kun je asbestose ontwikkelen – of je kunt zelfs longkanker of een mesothelioom ontwikkelen, wat ook een vorm van kanker is. Als je pure asbest snuift, in een hoge concentratie, kun je dit proces potentieel versnellen, maar normaliter gaat de ontwikkeling van bijwerkingen best langzaam. Dus direct asbest snuiven kan het risico op bijvoorbeeld longkanker vergroten, maar het is niet mogelijk om een exacte tijdlijn te geven of te voorspellen wanneer je er aan dood zou gaan.

Oké, dus we zouden kunnen zeggen: potentieel te overleven?
Oh ja, zeker wel. Je kunt oraal een significant hogere hoeveelheid inademen dan wanneer je het snuift, omdat de neus een filterorgaan is. Ik kan je niet precies zeggen hoeveel asbest er van een gesnoven lijntje in je systeem of longen zou komen, waar het vervolgens de respiratoire epitheel zou kunnen beschadigen en potentieel tot longkanker zou kunnen leiden. Het is een moeilijke vraag. 

Oké, de volgende is zout.
Zout is geen schadelijke substantie zoals asbest. Je gaat zeker niet dood als je het snuift, maar het kan wel voor veel ongemak in de nasale doorgang zorgen, waaronder neusbloedingen en pijn. Het kan het kraakbeen irriteren en potentieel tot wat langere ontstekingen in de neusholte leiden. Maar van alleen een beetje zout snuiven zul je niet doodbloeden, dat zeker niet. 

Oké. Suiker?
Hetzelfde geldt voor suiker. Nogmaals, het kan mogelijk lokale ontstekingen veroorzaken, pijn in je neus, bloedingen, ademhalingsproblemen, etc., maar dat is het ook wel.

De volgende is bloem. 
Nou, de zoon van een vriend van me in Duitsland had zich voor carnaval als deel van het stel uit Pulp Fiction verkleed. Ze snoven bloem en deden alsof het cocaïne was. Ze kregen neusinfecties. 

Kun je dat krijgen van bloem?
Ja, want het droogt de neus uit, en daarbij heb je allemaal korrelig spul in de neus, en dat kan tot een infectie leiden. Als je heel veel inhaleert en er bloem in je longen komt, dan kun je potentieel een aandoening genaamd aspiratiepneumonie ontwikkelen. Maar dan moet je wel erg veel inademen, en moet het in je longen terechtkomen. Die zoon van die vriend had alleen plaatselijke problemen en heeft een neusspoelmiddel gebruikt, waarna alles weer prima was.

Het volgende is gips.
Gips en andere bouwmaterialen bevatten verschillende andere stoffen zoals kiezelaarde, en die kunnen schadelijk zijn voor de huid. Dit spul heeft normaliter nogal scherpe randen, dus het kan tot schurende irritatie van de neusslijmvliezen leiden als je het inademt, wat op zijn beurt weer tot bloedingen en lokale ontstekingen kan leiden.

De volgende is betonpoeder. Een van mijn collega’s suggereerde dat het mogelijk zou kunnen opdrogen en stollen als het in contact komt met vocht?!
Ja, precies. Dus als je er veel van binnenkrijgt kan het mogelijk opdrogen, of, als het in contact komt met het neusslijm, verharden en potentieel de nasale luchtweg blokkeren. 

Zou je daar dood aan kunnen gaan?
Je zou dan veel moeten inademen. Als alleen de neusholte is verstopt kun je nog steeds door je mond ademen, dus ik denk niet dat je meteen dood zou gaan aan een geblokkeerde luchtweg. Maar beton kan potentieel ook andere longziektes veroorzaken. Bijvoorbeeld silicose – dat is een ziekte die je ook kunt krijgen als stof inademt, en het kan mogelijk ook door betonstof worden veroorzaakt. Maar het is niet meteen fataal. Het is een langer proces.

Lemsippoeder tegen verkoudheid en koorts?
Lemsip bevat paracetamol en een beetje fenylefrine, oftewel een vaatvernauwende substantie. Het is niet alleen een vreemd lichaam, maar ook een actief medicijn. Het kan leiden tot ontsteking, onbehagen en mogelijke neusbloedingen. Maar je weet niet hoeveel er echt in je bloedsomloop terechtkomt. Een paracetamoloverdosis is een serieuze complicatie, het kan potentieel fataal zijn omdat het tot leverschade leidt. Maar dan moet je er ook wel veel van in je neus krijgen. Ik denk niet dat een capsule of zo’n zakje snuiven tot veel problemen zou moeten leiden. 

De volgende is sneeuw.
Ik bedoel, sneeuw is water – het is niet giftig. Het is mogelijk om in een stedelijk gebied sneeuw op te rapen waar troep of hondenpis in zit. Dan is het een ander verhaal. Maar normaliter kan het koude deel alleen voor wat irritatie zorgen. Als je het dan bijvoorbeeld doorslikt kan het dieper in de respiratoire luchtwegen ook voor irritatie zorgen. Maar het is erg onwaarschijnlijk dat het voor enige andere ernstige symptomen zal leiden. 

Oké, koffie?
Als het gemalen koffie is, kan het leiden tot schade aan de slijmvliezen, ontsteking, bloedingen, etc. Het kan mogelijk ook het effect van koffie versterken en versnellen. Dus het is mogelijk dat je een hogere dosis in je systemische bloedsomloop krijgt door koffiepoeder te snuiven (in tegenstelling tot wanneer je het drinkt, red.). Maar je hebt zoveel pure koffie nodig dat het ook gewoon niet mogelijk is om een overdosis te krijgen.

Woestijnzand?
Het kan een hoop irritatie geven. Het kan de neusslijmvliezen beschadigen als je het inademt. Het kan tot lichte ontstekingen leiden. Als het in je luchtwegen terechtkomt kan het binnen je longen tot reacties op vreemde lichamen leiden, tot pneumonie, etc. Maar dat is het wel. 

De laatste is talkpoeder.
Dit kan tot ademhalingsproblemen leiden. En als je die talkdeeltjes inademt, kunnen ze ook tot ontsteking leiden, voornamelijk van het longweefsel. Dus het moet via de neus je longen inkomen, en dan kan het tot vrij ernstig aangetaste longfunctie leiden. Dat kan potentieel fataal zijn. Er is een aandoening genaamd talkose, dat is een door talkpoeder veroorzaakte neusontsteking. Maar nogmaals, dit is bijna hetzelfde als asbestose – het heeft een lange tijd nodig om zich te ontwikkelen. En je zou regelmatig talkpoeder moeten inhaleren om dit probleem te veroorzaken.

Wat is het gestoordste dat iemand ooit gesnoven heeft en waarvoor je diegene moest behandelen?
Afgezien van voorgeschreven medicijnen staat cocaïne toch wel op nummer één in het VK. Vooral kinderen stoppen ook allerlei rare dingen in hun neus. Ik heb een patiënt behandeld in Duitsland die vond dat haar neus te breed was en daarom gebruikte ze superlijm om haar neusvleugels aan elkaar te lijmen om ze smaller te maken, wat geen goed idee is. Ik heb patiënten gezien die aan hun vrienden willen laten zien hoe stoer ze zijn, en pepers, chiliolie, en van alles en nog wat in hun neus stoppen. Ik heb zelfs patiënten gehad die mieren hadden gesnoven. Ik heb geen idee waarom ze dat zouden doen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
5d9aezNick ThompsonZing TsjengasbestosRedditCocaineTalcum Powdercoffeenose
<![CDATA[Samira en Z maakten een hyperintieme film over ontluikende transliefde ]]>https://www.vice.com/nl/article/g5yn4b/ontluikende-transliefdeWed, 21 Feb 2024 13:53:10 GMTTrans mannen Z Walsh en Samira Elagoz zijn allebei kunstenaar en dolverliefd op elkaar. Hun online ontmoeting, gevolgd door een eerste date in Berlijn, leidde tot de korte film You can’t get what you want but you can get me: een slideshow waarin de intiemste details van hun opbloeiende relatie voorbij komen, van voorzichtig flirterige DM’s tot foto’s waarop ze samen bloot voor de spiegel poseren. De film, die onlangs op het International Film Festival Rotterdam (IFFR) werd vertoond, is een zowel hyperpersoonlijk als herkenbaar verhaal over twee mensen die elkaar leuk vinden en in een langeafstandsrelatie belanden. VICE sprak Z en Sam over hun intieme kunst, hun liefde en de toekomst van transkunst.

teoskuva 1.JPG
Samira Elagoz (links) en Z Walsh

VICE: Ha Z en Sam, hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Z Walsh : We hebben elkaar leren kennen via Instagram. Sam was de enige andere trans man met lang haar die ik kende. Ik dacht altijd over hem als de enige andere man die is zoals ik. En natuurlijk moest die aan de overkant van de oceaan wonen.

IMG_0669.jpg
Instagrambericht

Sam Elagoz: Ik woon in Amsterdam en Berlijn en Z woont in de VS. We begonnen met het sturen van foto’s naar elkaar, van rocksterren als Jimmy Page en Robert Plant, net zoals mensen kattenfoto’s naar elkaar sturen en dan zeggen ‘dit zijn wij’. Uiteindelijk hebben we elkaar in Berlijn ontmoet toen Z naar Europa kwam, en zo’n zeven uur in een bar gezeten. We deelden één whiskey sour en konden niet stoppen met praten, en uiteindelijk zoenden we. Helaas moest Z de volgende morgen weer vertrekken.

Was het liefde op het eerste gezicht? Sam: Ik zou zeker zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was, maar onze wegen werden dus meteen weer gescheiden omdat Z terug moest naar New York. Maar gelukkig zijn we in contact gebleven. Onze eerste ontmoeting was zo bijzonder dat we hoopten, en stiekem ook wel wisten, dat het goed zou komen. Na drie maanden zagen we elkaar weer, en nu zijn we inmiddels al zo’n twee jaar samen.

Jullie film You can’t get what you want but you can get me heeft best een ongebruikelijke vorm – het is een slideshow van berichtjes die jullie elkaar stuurden en foto’s die jullie van elkaar maakten, vanaf het moment van jullie eerste ontmoeting. Was dat vanaf het begin de bedoeling? Sam: Zowel Z als ik hebben carrière gemaakt door met onze camera’s bij vreemden thuis langs te gaan. Z fotografeert hen, ik filmde die ontmoetingen. Bijna tien jaar lang hebben we ons allebei ondergedompeld in onderzoek naar genderdynamiek en naar de vrouwelijke- en queerblik. Mijn hele oeuvre bestaat uit het vastleggen van ontmoetingen met vreemden. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik had afgesproken met iemand zonder dat ik de intentie had om het met mijn camera vast te leggen. Het was dus helemaal niet de bedoeling om werk met en van Z te maken. Maar tijdens onze afspraak in Berlijn begon Z meteen foto’s van mij en van ons te maken. Dat had ik niet verwacht. Eindelijk was er iemand die de camera op mij richtte in plaats van andersom, haha.

1708525072646-image67141889.jpeg
89630029 copy.jpg

Z: Het is wel grappig, want voordat ik met Sam afsprak had een gemeenschappelijke vriend me gewaarschuwd: “Pas op, Sam maakt misschien wel een film van je”. En toen reageerde ik met “ik hoop dat hij dat doet”. Maar ik begon met foto’s van ons te maken omdat ik voelde dat ik alle momenten die wij samen beleefden vast moest leggen. Ik vond alles vanaf het begin al zo speciaal, dat ik die foto’s gewoon wilde hebben als herinnering. Met natuurlijk ook de hoop dat we ze later samen zouden terugkijken.
Sam: Bij ons is de liefde eerst gekomen, daarna het werk. Ik denk dat we gewoon te druk waren met verliefd worden, haha. Pas maanden later bedachten we dat we werk zouden kunnen maken uit al het materiaal.

Ik kan me voorstellen dat jullie ongelooflijk veel foto’s gemaakt hebben samen. Hoe hebben jullie een selectie gemaakt voor de slideshow? Z: Dat klopt! Het waren echt duizenden foto’s. We zijn door stapels heen gegaan. Maar het selectieproces was heel organisch. De slideshow is een ontmoeting tussen onze twee stijlen. Mijn sterke kant is om met één foto impact te maken en Sam is goed in het maken van een verhaal op basis van meerdere foto’s.
Sam: Ik heb vooral met film en theater gewerkt. Bewegend beeld biedt meer ruimte om een verhaal te vertellen en drama te creëren. Het was best een uitdaging om met foto’s een verhaal over te brengen. Iedere foto moest voortbouwen op de vorige en tegelijkertijd ook iets brengen wat de kijker nog niet heeft gezien. Net een eindeloze climax loop.

In de slideshow laten jullie jezelf op een enorm intieme, en daardoor misschien zelfs kwetsbare, manier zien. Vonden jullie het spannend om dit met de wereld te delen? Sam: Ja, we wilden benadrukken dat transliefde mogelijk is, zonder dat het een traumaverhaal of tragedie hoeft te zijn. De slideshow heeft iets heel onschuldigs vind ik, het heeft bijna iets tiener-achtigs. We vonden het allebei heel belangrijk dat zoveel mogelijk mensen dit zouden zien.
Z: Trans mannen die verliefd op elkaar worden, dat zie je bijna nergens. Daarom wilden we ons verhaal tonen. Verhalen over transmannelijkheid worden vaak vanuit de blik van een ander, of in relatie tot een ander, verteld. Het wordt niet vaak getoond als iets wat op zichzelf kan staan, en we krijgen niet echt de kans om de hoofdpersonen te zijn. Het bestaan en de geschiedenis van trans mannen worden vaak uitgewist. De enige manier om deze verkeerde voorstelling tegen te gaan, is door onze eigen verhalen te vertellen, in al hun complexiteit en schoonheid. Dat is ook de reden dat we echte intimiteit laten zien. Niets is in scène gezet.

IMG_3172 copy.JPG
iffr z 6 copy.JPG

Zou je zeggen dat de slideshow meer over jullie liefde gaat dan over jullie transitie?
Sam: Absoluut! We zijn allebei al jaren uit de kast en hebben eerder werk gemaakt over onze transities, waarbij we soms zelfs in de val trapten om uit te leggen wat trans-zijn betekent. Dat wilden we niet meer. Iemand uit het publiek noemde onze film “een onverschrokken T4T-verhaal (trans for trans, red.) dat zich niet bezighoudt met het uitleggen voor de cisheteronormatieve blik”. Dat is precies wat we wilden maken. Werk dat niet zozeer gefocust is op onze genderidentiteit, maar meer op onze connectie.

In de slideshow is de top surgery van Z te zien. Had die ervaring effect op jou, Sam? Sam: Z is de eerste persoon die ik ontmoet heb die mijn gender op een heel moeiteloze en geloofwaardige manier heeft omarmd. Door hem heb ik voor het eerst het gevoel dat gender een beetje naar de achtergrond verdwijnt. Het is niet meer iets waar ik veel over nadenk en dat voelt prettig. Ik ben nu zelfverzekerder en bewuster.

Z, hoe was het voor jou dat Sam aanwezig was bij jouw top surgery? Z: De operatie stond allang gepland voordat ik Sam leerde kennen. In het begin heb ik ook wel getwijfeld of ik hem erbij wilde hebben, omdat we nog maar zes maanden samen waren. Maar uiteindelijk besefte ik me dat hij er gewoon bij moest zijn.

IMG_5524.jpg
pari 2 copy.jpg
89620008 copy.jpg

Ik werd wakker uit de narcose en vroeg meteen “waar is mijn vriend?” Mede door zijn aanwezigheid voelde het echt als een van de mooiste momenten uit mijn leven. Het voelde bijna als een holy experience. Het deed me beseffen dat ik Sam echt vertrouwde. Hij heeft me tijdens het gehele proces gesteund. Zijn aanwezigheid zorgde ervoor dat ik me aantrekkelijk voelde, zelfs toen ik in een plas van mijn eigen bloed dreef. En gerespecteerd, zelfs toen ik me extreem oncomfortabel voelde.

image_6483441.JPG
Facetune_11-05-2023-20-04-46.jpg

Jullie benadrukken dat het voor jullie belangrijk was om deze film te maken. Waarom? Z: Stereotiepe trans verhalen worden gemaakt door en voor cis-mensen en worden gebruikt als educatie, uitleg of amusement. We geloven dat de volgende stap voor transkunst is dat het niet alleen over horrorverhalen gaat, of overdreven helend en empowering is – maar iets daartussenin. Wat mist zijn de verhalen over trans personen die een normaal leven leven, en levens die gevuld zijn met liefde.

Wat is een van jullie meest memorabele herinneringen samen? Sam: Deze maand, tegelijkertijd met IFFR, was de opening van onze tentoonstelling in Kiasma, het museum van de moderne kunst in Finland, die daar een jaar lang te zien zal zijn. Om samen bij die opening te zijn, nog steeds dolverliefd, en tegelijkertijd onze film op de muur geprojecteerd te zien, was behoorlijk episch. Er zijn heel weinig trans mannelijke liefdesverhalen in een groot museum tentoongesteld, dus het voelde bijna historisch. 
Z: En toen we alle reacties hoorden en mensen ons lieten weten hoe belangrijk de film voor hen was, dat ze meerdere keren naar onze film waren gegaan en hadden gehuild, dat betekende enorm veel voor ons. Dat wij dit mee mogen maken, dat is zeker een van de meest memorabele momenten van onze relatie, maar ook van ons leven.

portrait.jpg
Samira en Z tijdens het Internationaal Film Festival Rotterdam (IFFR)

Zien jullie jullie relatie ook als een vorm van kunst? Sam: Ik hou er heel erg van om er op die manier naar te kijken. Schrijver McKenzie Wark bedacht een soortgelijk concept, waarbij ze stelde dat, om een trans persoon te zijn, je een kunstenaar moet zijn. Ik hou van dat idee, omdat je als trans persoon op een bepaalde manier jezelf moet creëren. En als het gaat om onze relatie: er zijn niet veel voorbeelden van trans- of queerliefde, dus we moeten het allemaal zelf ontdekken en creëren.

Dank jullie wel!

Portrait.JPEG
]]>
g5yn4bBregje KopAmarens EggeraatFilmtranslhbtiqaliefdeRelaties
<![CDATA[Deze ontdekking van prehistorische werktuigen herschrijft misschien de menselijke geschiedenis]]>https://www.vice.com/nl/article/93kv8v/ontdekking-prehistorische-werktuigen-Wed, 21 Feb 2024 10:31:21 GMTTussen de 50.000 en 40.000 jaar geleden streefden anatomisch moderne mensen de neanderthalers en andere archaïsche menssoorten voorbij, en spreidden ze zich uit over heel Eurazië.

Die verschuiving is voornamelijk toegeschreven aan een dramatische en plotselinge “revolutie” die de middel-laatpaleolithische culturele transitie wordt genoemd, waarin moderne mensen beter werden in het maken van gereedschap, nieuwe en verschillende voedselbronnen vonden, de zeeën bevoeren, en zichzelf uitdrukten door middel van versieringen en grotschilderingen. Maar nu trekt een onderzoek gepubliceerd in Nature Communications deze aanname in twijfel, en suggereert in plaats daarvan dat deze “revolutie” een meer geleidelijk en complex proces was.

Onderzoekers kwamen tot deze conclusie door te analyseren hoe productief vroege mensen waren in het bewerken van stenen tot gereedschappen, gedurende een 50.000-jarige periode van het late middenpaleolithicum (69.000 jaar geleden) tot het epipaleolithicum (15.000 jaar geleden). De gereedschappen waren afkomstig uit vijf verschillende sites in het westelijke Hismabassin in zuidelijk Jordanië.

De onderzoekers kwantificeerden met name de verhouding tussen de lengte van de snijrand van een bepaald stenen gereedschap en de massa van de steen op zich. Hoe meer snijrand er was per steenmassa, hoe efficiënter vroege mensen het rauwe stenen materiaal gebruikten. “Stenen grondstoffen, zoals vuursteen, zijn niet overal te vinden. Ze moeten van bepaalde bronnen worden verkregen,” vertelt Seiji Kadowaki van Nagoya University in Japan, de hoofdauteur van het onderzoek, in een e-mail aan Motherboard. “Dus een economischere consumptie van stenen grondstoffen maakt de verwerving van grondstoffen voordeliger.”

Kadowaki zegt dat ze deze standaard hebben gebruikt omdat ze een manier nodig hadden om heel verschillende soorten stenen gereedschappen op een systematische manier te vergelijken.  “Omdat de vormen en productietechnologie van stenen werktuigen veranderden en varieerden tussen het middenpaleolithicum en en laatpaleolithicum, zijn er ook verschillen tussen de classificatiesystemen voor stenen werktuigen van de twee periodes. Het is dus moeilijk om consistente vergelijkingscriteria tussen de twee periodes te hebben,” vertelt hij aan Motherboard.

Hij en zijn collega’s merkten dat moderne mensen niet voorafgaand aan of aan het begin van de middel-laatpaleolithische culturele transitie productiever werden, maar al nadat ze zich in het vroege laatpaleolithicum over nieuwe geografische gebieden waren begonnen te verspreiden. “De ontwikkeling van de productiviteit van de lengte van de snijrand komt niet overeen met de timing van de verspreiding van moderne mensen.”

Veel van deze verschuiving kwam neer op het feit dat de stenen die mensen gebruikten om werktuigen te maken, steeds kleiner en lichter werden. Dat kwam waarschijnlijk doordat mensen rond diezelfde tijd ‘bladelets’ begonnen te ontwikkelen – kleine, lange, symmetrische stenen werktuigen die waarschijnlijk als speer- of pijlpunten werden gebruikt.

Deze technologische veranderingen kwamen tegelijk met een verschuiving van mensen die van een meer mobiele levenswijze als jager-verzamelaars naar ietwat stabielere basiskampen gingen. Veel van de sites waar onderzoekers naar hebben gekeken zijn klein, met een paar vuurplaatsen – typisch voor meer zwervende groepen. Sommigen waren echter “intensievere bezettingen” waar mensen voor langere periodes verbleven. Onder dit nieuwe systeem droegen mensen misschien kleinere, meer draagbare (soms half afgemaakte) ‘messen’ met zich mee die ze konden gebruiken om voedsel fijn te hakken dat in deze basiskampen werd bewaard.

De nieuwste ontdekkingen komen overeen met andere onderzoeken die de afgelopen jaren gepubliceerd zijn, die ook stellen dat de zogenaamde revolutie eigenlijk een langzamer proces met meerdere stappen was.

Hoewel dit nieuwste onderzoek specifiek over archeologische vondsten in Jordanië gaat, zeggen de auteurs dat het als een werkhypothese dient voor andere plekken in de wereld, waaronder Europa en Centraal-Noord-Azië, waar archeologen vergelijkbare patronen in de evolutie van gereedschappen hebben geobserveerd.

Kadowaki zegt dat ze ook meer bewijs van andere bronnen nodig hebben voordat ze met zekerheid een nieuw beeld kunnen schetsen van de evolutie van stenen werktuigen. “We moeten naar andere aspecten van stenen werktuigen kijken, en naar andere archeologische data, om de technologische gedragingen en hun ontwikkeling in de middel-laatpaleolithische transitie beter te begrijpen.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
93kv8vMirjam GuesgenJordan Pearsontech-sciencegeschiedenisArcheologiewetenschapprehistorie
<![CDATA[We gingen met Siggy & D1ns mee op schrijverskamp in de Ardennen]]>https://www.vice.com/nl/article/ak38bb/siggy-d1ns-schrijverskampTue, 20 Feb 2024 13:31:58 GMTWaar sommige artiesten voor één genre kiezen, wisselen Siggy en D1ns hun nummers graag af. “Het ligt ook aan hoe we ons voelen. Meestal luister ik naar Siggy, in wat voor mood hij zit. Soms betekent dat een commerciële hit, soms is het een lovesong of rappen we over de straat,” zegt D1ns. “Als ik emo ben, moeten we een emo pokoe maken. Als ik boos ben, moeten we een boze pokoe maken,” legt Siggy uit. “En zodra hij boos is, word ik vanzelf ook boos,” zegt D1ns. “Vandaag is aan jou, Daan. Omdat er camera’s zijn, ben ik een beetje aardig voor je,” zegt Siggy.

We bevinden ons in een vakantiebungalow in België, die voor de gelegenheid met microfoons, laptops en speakers als studio is ingericht. De sfeerhaard staat aan en door het raam met halfopen gordijnen is er uitzicht op de heuvels van de Ardennen. Siggy en D1ns (allebei 23 jaar oud) zijn hier samen met hun producer Niaggi op schrijverskamp, georganiseerd door hun label Top Notch. Het rapduo, dat samen opgroeide in Zandvoort, heeft een bijzonder goed jaar achter de rug: ze stonden op het podium van meerdere grote festivals en zijn genomineerd voor een Edison Award voor beste nieuwkomer. “Eerlijk gezegd wist ik niet eens wat Edison was, man,” zegt Siggy daarover. “Ik dacht dat het een film-award was, zoiets als de Oscars. Maar ik heb me erin verdiept en het is wel gek. We kunnen blijkbaar in pak komen.” 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6142.JPG
VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6138.JPG
Center Parcs in de Ardennen

De producer laat een beat horen. “We willen nieuwe dingen uitproberen,” zegt D1ns. “Ik denk dat we nu pop willen proberen,” vult Siggy hem aan. “Dat werkt goed, daar is vraag naar en ik vind het leuk om te maken.” Ze moeten de juiste balans zien te vinden, omdat ze van hiphop komen, legt D1ns uit. “Een beetje Mula B-achtig. Of kijk naar Josylvio met zijn nummer Hey meisje. Of Boef. Iedereen maakt wel eens zo’n uitstapje naar pop.”

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6436.JPG
Producer Niaggi en Siggy

Vorig jaar waren de jongens ook op het schrijverskamp, en dat heeft ze veel opgeleverd: ze maakten er 180, Vlieg Hoog en Ribéry, hun drie meest gestreamde nummers. Het kamp heeft een rol gespeeld in hun verse succes, denken ze. “Daar kregen we de kans om ons volledig te focussen op muziek, waar uiteindelijk veel harde nummers uit zijn gekomen."  

Het kamp dat Top Notch vorig jaar organiseerde bestond uit artiesten die nog niet bij het label zaten, en was vooral bedoeld om nieuwe talenten te ontdekken. “Dit jaar werken we alleen met artiesten die bij ons label zitten, sommigen van hen zijn tijdens het vorige kamp ontdekt,” zegt Sami Abdou, A&R (artists and repertoire)-manager bij Top Notch en Noah’s Ark. “Het is altijd goed om je open te stellen voor nieuwe mensen, maar we moeten de focus nu leggen op onze eigen talenten en meer muziek uitbrengen. Daar krijgen ze nu de kans voor.” 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6265.JPG

“Dit is een van de grootste schrijverskampen die we ooit hebben georganiseerd”, vertelt Jahmaira Piena, Process Coordinator A&R en ook de organisator van het schrijverskamp. Veel talent wordt via socials ontdekt en de communicatie verloopt vaak ook digitaal, maar volgens Jahmaira is de beste manier toch the old way: artiesten bij elkaar zetten, samenkomen en kijken wat er ontstaat. “Artiesten leren ons ook kennen als team, die relatie is ook belangrijk om goede muziek uit te brengen.”

Waar deze week voor veel artiesten een gelegenheid is om hun identiteit of stijl te ontdekken, zijn Siggy en D1ns al een stap verder. “Wij zijn in principe ook beginnende artiesten, want we zijn nog niet zo lang in de scene. Maar voordat we getekend hadden, hebben we anderhalf jaar doorgebracht op onze zolderkamer en alleen maar tunes gemaakt. Daar hebben we onze sound gevonden,” zegt D1ns. 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6241.JPG
Siggy

Volgens Sami krijgen de artiesten de kans om van alles uit te proberen, omdat er veel verschillende producers aanwezig zijn. “Sommigen blijven trouw aan hun sound, hun stijl, maar anderen willen ook experimenteren en vernieuwen. Daar komt magie uit. Bij Siggy en D1ns zie ik dat ze het leerproces al achter zich hebben en dat ze nu vooral moeten maken.

Daarbij is het goed dat ze zich even afzonderen van de buitenwereld. De groepsdruk in het kamp is ook positief, denkt Sami. “Vorig jaar was het een soort wedstrijd, zo van: hoeveel pokoes heb jij al gemaakt? Toen wilden mensen natuurlijk überhaupt een signing. Dat is het grootste verschil met dit jaar. Mensen zijn er nu meer voor zichzelf.” 

Siggy vertelt dat ze in maart een album af willen hebben, en dat het kamp een goede gelegenheid is om daarvoor een flink aantal nummers te maken. “Je bent hier afgesloten van iedereen, je bent in een bos, dus je kunt nergens naartoe. Het is echt muziek, muziek, muziek. Daardoor blijf je gefocust.” Volgens D1ns is het anders dan een normale sessie, waarbij je na afloop weer naar huis gaat om te slapen. “Op kamp ga je meteen de studio in zodra je wakker bent. Je kunt afmaken waar je gisteren mee bezig was, je zit er nog steeds in.”

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6464.JPG
D1ns

Hoewel de focus van het schrijverskamp ligt op het maken van eigen muziek, leren de artiesten elkaar en elkaars werk ook kennen. Tijdens luistersessies, die elke avond plaatsvinden in een gezamenlijke ruimte waar ook wordt gegeten, laten ze elkaar een tune horen die ze hebben gemaakt. “Soms denk ik: wow, wie heeft die gekke tune gemaakt? Dan weet ik dat ik de dag erna met een nog hardere moet komen,” zegt Siggy. Hij voelt competitie, maar daardoor ook motivatie. “Tijdens het vorige schrijverskamp waren de huisjes en studio’s dichterbij elkaar, waardoor je elkaar ook vaker tegenkwam. Die vibe was anders, maar voor de focus is dit wel beter,” zegt D1ns. 

De twee artiesten zijn al hun hele leven buurjongens. Ze zijn elke dag samen en zien elkaar als broers, dus een week samen op schrijverskamp is voor hen niet te veel. Die innige band hoor je terug in hun muziek. “We hebben natuurlijk andere stemmen, maar onze manieren zijn hetzelfde. Soms schrijven we samen een refrein, en dan hoor je duidelijk iets van beiden terug. We doen alles echt samen.” 

Het loopt tegen het eind van de middag, en Siggy en D1ns zijn nog steeds bezig in de bungalow-studio.

–“Hey, Niaggi. Ik wil iets anders flippen, man,” zegt Siggy. 
–“Wat wil je maken, man?”
–“Pop.” 
–“Bro, ik maak geen pop. Je zit met een trap-poducer. Hoe ga ik pop maken?”

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6177.JPG
D1ns en Siggy

Siggy knikt en richt zich tot zijn partner. “Wat wil je maken, Dinna?”
“Gunna-type of shit. Ken je die pokoe van Gunna?” vraagt D1ns terwijl hij een stuk begint te neuriën van het nummer Born Rich. “Zoiets is gek.” 

Even later ligt D1ns buiten op een ligstoel en staart hij naar de bergen in de verte. Voor inspiratie, zegt hij. “Als je uren binnen in een ballenbak zit, is het soms lekker om je terug te trekken. Maar dat lukt niet met jullie erbij,” zegt hij lachend. “Wanneer ik terugkom van een plek, zoals straks van de Ardennen, merk ik dat ik heel andere inspiratie heb dan thuis. Hier kom ik op allerlei ideeën. Ik denk dat het komt doordat ik hier in een andere omgeving ben en de vibe heel anders is. Daarom ben ik echt fan van schrijverskampen. Je bent zo gefocust op muziek, en af en toe gaan we even zwemmen of even wat rust pakken, maar wel binnen het park. Het is werk, maar tegelijkertijd voelt het als een schoolreisje of voetbalreisje met matties.”   

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6404.JPG

Hoewel ze eerder “muziek, muziek, muziek” riepen als antwoord op de vraag wat hun planning voor de dag was, besluiten Siggy en D1ns tegen het eind van de middag het binnenzwembad van het bungalowpark te gaan, voor ontspanning. Helemaal afgezonderd van de wereld hebben ze zich niet: drie van hun vrienden hebben op eigen initiatief een huisje in het park gehuurd, en zij zwemmen nu gezellig mee. Daarna wordt er gegeten in de gemeenschappelijke ruimte en vindt ook de luistersessie plaats. Tegen mijn verwachting in willen Siggy en D1ns nog niets aan de anderen laten horen – ze zeggen dat ze nog niet tevreden zijn met het nummer.

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6550.JPG
VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6587.JPG

We lopen samen naar een van de huisjes, waar de jongens de meubels aan de kant schuiven om binnen te kickboksen. Een van hun vrienden is ook hun personal trainer. “We moeten ook fit blijven en onze frustratie eruit gooien. We kunnen niet alleen werken, werken, werken,” zegt D1ns. Voor Siggy is het trainen ook een pauze. “We gaan straks weer door tot in de nacht, want het is de laatste dag.” 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6659.JPG

We komen weer bij elkaar in een studio, waar ze dit keer samenwerken met de Belgische producer PICVSSO. Ook Leblanco en DIKKE zijn erbij. Volgens DIKKE zijn schrijverskampen vooral nuttig voor het begin van je carrière. Zelf ging hij in 2021 voor het eerst naar een schrijverskamp, waar hij zijn eigen potentie leerde kennen. “De feedback die ik kreeg van het label was dat het ongekend was dat iemand met zoveel tunes komt in een paar dagen,” zegt DIKKE. “Maar daarna vond ik de kwantiteit niet meer zo belangrijk. Ik maak liever in een week drie tunes die van A tot Z goed in elkaar zitten, dan dat ik er 25 maak waarvan er maar twee gaan werken. Dan heb ik mijn tijd verspild. Ik denk dat het afhangt van hoe je naar een schrijverskamp kijkt, wat voor soort artiest je bent en in welke fase van je carrière je zit.” 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6677.JPG

DIKKE bezoekt het kamp dit keer maar één dag, omdat hij de andere artiesten wil checken. “Ik vind het vooral belangrijk om te laten zien dat ik er ben en hen zie, en dat de artiesten die net in de scene zijn ook zien dat ze geloved worden door andere artiesten. Ik hoef niet per se samen te werken. Ik wil gewoon love showen.”

Als ik hem vraag wie zijn favoriete artiesten van dit kamp zijn, zegt hij zonder twijfel Siggy en D1ns en Leblanco. “Dat zijn mijn jongens, ik heb een band met hen,” zegt DIKKE. “En tijdens de luistersessie hoorde ik Noah, die tune was echt hard. Ik show die jongens dan ook meteen love. Veel mensen zijn bang om andere artiesten te praisen, omdat ze bang zijn dat ze arrogant worden. Ik vind juist dat ze het moeten horen, omdat het hen echt kan motiveren en laten groeien.” 

VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6686.JPG
VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6715.JPG
VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6700.JPG
Jahmaira Piena en Sami Abdou
VICE_TopCamp_Ardennen_2024_Roos_Pierson_2023dsc_6693.JPG
]]>
ak38bbSona BokerAmarens EggeraatRoos PiersonNoiseyHipHopSchrijverskampMuzieksiggy&d1ns
<![CDATA[We gingen langs bij Transit, een Brussels opvangcentrum voor verslaafde en dakloze mensen]]>https://www.vice.com/nl/article/z3mkn9/transit-opvangcentrum-verslaafden-daklozen-mensenMon, 19 Feb 2024 16:45:10 GMTTransit is een non-profitorganisatie in Brussel die al sinds 1995 dakloze mensen met een verslaving verwelkomt. Het programma laat drugsgebruikers dertien dagen lang in de herstelinrichting verblijven, waar ze medische en psychologische ondersteuning kunnen krijgen. De focus ligt niet op het volledig beëindigen van het drugsgebruik van de patiënten, maar op hen helpen hun consumptie te beheersen om zo risico’s te minimaliseren. 

In 2022 verbleven 693 gebruikers bij Transit. Mensen die door deze deuren komen staan al aan het begin van hun herstelproces. Hun eerste stap is het besluit om te leven met wat hun verslaving is geworden. De reis is lang en gevuld met spijt, stagnatie en gemiste kansen. Maar hoop op een beter en gebalanceerder leven spoort ze aan om de strijd voort te zetten. 

Voor sommigen is Transit een verse start, maar de meeste mensen hier hebben deze worsteling al eerder meegemaakt. Ik ontmoette sommigen van hen in hun nieuwe tijdelijke huis om meer over hun reis te horen. Ze wilden allemaal anoniem blijven, dus hun namen zijn veranderd.

Stephanie, 43

Transit_CharlotteV_15.jpg
Op Stephanie's gelakte handen bevinden zich de zilveren ring van haar moeder en de brandwonden van een aansteker waarmee ze heeft genuttigd, zij aan zij.

Stephanie zit alleen op een van de banken in de receptie. Ze is in de veertig, maar haar donkere ogen hebben iets kinderlijks. Met haar roodgelakte nagels en broek met pailletjes komt Stephanie niet echt over als gereserveerd persoon, maar ze is liever op zichzelf – zeker als ze haar verhaal vertelt. In haar kamer van twaalf vierkante meter, die ze met een andere vrouw deelt, vertelt ze voorzichtig over haar strijd om haar verslaving te overwinnen. 

Zoals veel mensen hier heeft Stephanie een bewogen leven gehad. Zeven jaar geleden is ze haar moeder verloren. “Vanaf daar is het eigenlijk allemaal bergafwaarts gegaan,” zegt ze. Dat moment was een keerpunt voor haar relatie met drugs. Ze begon meer te gebruiken om “het verdriet te proberen te verdoven”, en recreatief gebruik is uiteindelijk in verslaving veranderd. Ze raakte de controle kwijt en zat ineens in de val. 

Deze verschuiving markeerde het einde van haar vorige leven. Ze werd gedwongen op straat te leven nadat ze haar erfenis aan cocaïne had verkwist – “een van de dingen waar ik ontzettende spijt van heb”. Jaren aan geweld en mishandeling, en meerdere onsuccesvolle pogingen om nuchter te blijven, hebben haar tot vandaag geleid. 

Deze keer voelt het anders. De laatste keer dat ze gebruikte voelde ze “absolute walging”. Het heeft haar wakker geschud – het voelde voor haar alsof ze te ver was gegaan. Stephanie is nu tien dagen nuchter. Dat is bemoedigend, maar eerder is ze al eens anderhalf jaar nuchter geweest, waarna ze toch weer ging gebruiken.  

“Ik haat het dat er altijd een terugval is,” zegt Stephanie boos. “Ik vraag me vaak af, ‘wat is terugvallen, en waarom doe ik dat?’” Soms voelt ze zich suïcidaal. 

Na Transit zal Stephanie naar een opvangcentrum gaan waar drugs verboden zijn. Ze denkt dat het vooral nu erg moeilijk zal zijn om de verleiding te weerstaan, omdat ze veel over haar moeder heeft gedroomd. “Aan de andere kant betekent dat ook dat ze dichtbij me is,” zegt ze. “Ik wou dat ze me kon vergeven.”

Henri, 58

Transit_CharlotteV_10.jpg
Tafelvoetbal is een van de indoorspellen die beschikbaar worden gesteld aan gebruikers die via de non-profitorganisatie lopen. Er is ook een tafeltennistafel en een televisie waar gratis gebruik van kan worden gemaakt.

“Draai je spelers omhoog wanneer ik schiet,” zegt de 58-jarige Henri, wiens wangen worden bedekt met een baardje van drie dagen. De toptafelvoetballer is regelmatig te zien bij Transit. Vroeger was Henri alcoholist. Nu is hij al zes jaar nuchter, maar hij komt nog zo’n drie keer per week langs omdat de omgeving hem stabiliteit geeft. 

Henri ziet zichzelf als voorbeeld, omdat het hem is gelukt om na zo’n tien pogingen voorgoed te stoppen. Maar zelfs wanneer je nuchter bent kan een terugval in een klein hoekje schuilen, en dat weet hij. Een van de voornaamste redenen dat hij vandaag niet kan drinken is dat hij medicatie gebruikt die niet goed samengaat met alcohol. Dit is de oplossing die hij na 30 jaar zoeken heeft gevonden – een soort troefkaart.

Henri heeft een deel van zijn jeugd doorgebracht in een weeshuis in een ander land voordat hij door een welgestelde familie in België werd geadopteerd. Tijdens een bezoek aan zijn oude weeshuis kwam hij erachter dat zijn vader ook drankproblemen had. Alcoholisme zit vaak in families, en onderzoek heeft aangetoond dat genetica een rol speelt bij de vatbaarheid van mensen om verslavingsproblemen te ontwikkelen. 

In Henri’s geval was het zijn adoptiefamilie die hem rond zijn achtste kennis liet maken met alcohol, met de gedachte dat kennis van goede drank een onderdeel van zijn burgerlijke opvoeding zou moeten zijn. Deze vroege ervaringen hebben hun sporen achtergelaten, maar het ging van kwaad naar erger op de middelbare school, waar hij vaak spijbelde om met vrienden te gaan drinken. Dankzij zijn goede cijfers en geprivilegieerde achtergrond werd er lange tijd  niet echt aandacht besteed aan zijn relatie met drank. Maar uiteindelijk maakte zijn sociale status hem – of wie dan ook – niet immuun voor verslaving.

Marc-Antoine, 28

Transit_ZoéL_7.jpg

Met een koffie in de ene hand en een sigaret in de andere staat Marc-Antoine in een hoek van de binnenplaats. Het ziet er niet uit alsof hij met iemand wil praten. Zijn drug bij uitstek is hasj. “Soms boek ik voor een avond een hotelkamer om te kunnen blowen,” zegt hij. “Dan doe ik het wat rustiger aan en stop ik een tijdje voor ik het weer doe.”

Marc-Antoine ziet verslaving als een valstrik – proberen om te stoppen kan op elk punt fout gaan. Als hij hier niet met andere mensen praat, is dat ook om niet beïnvloed te raken. Hij merkte dat hij zich steeds meer aangetrokken voelde tot tatoeages, als een alternatief op zijn consumptie. “En dat terwijl ik eigenlijk een hekel heb aan naalden,” zegt hij, wat moeilijk te geloven is, aangezien zijn gezicht en lichaam onder de inkt zitten.

Hij droomt ervan om naar Zwitserland, Luxemburg en Oost-Europa te reizen. “Ik zou graag naar Oekraïne en Rusland willen gaan,” zegt hij. “Zelfs nu ja.” Voor die plannen heeft hij geld nodig. Daarom is hij bij Transit – door zijn 13-daagse verblijf kan hij geld sparen. Geld is een van de redenen dat hij het rustiger aan is gaan doen met zijn consumptie. “Het heeft me ook gewelddadig gemaakt,” zegt hij. Marc-Antoine heeft in het verleden drieëneenhalf jaar in de gevangenis gezeten. 

Marin, 50

Transit_ZoéL_3.jpg
Het uitzicht op Brussel vanuit het raam van een van de zelfstandige appartementen van Transit. Het betreft studio's, gelegen op de bovenste verdieping van het gebouw.

Marin, ook wel bekend als “de Fransman” of “de Oudere”, zoals hij zichzelf voorstelt, is een 50-jarige man die eruitziet alsof hij eind dertig is. Hij lacht veel en straalt zelfvertrouwen uit. Het is zijn eerste keer bij Transit, maar hij kent iedereen al van de straat. 

Marin is hier al meer dan een week en heeft meetings gehad met zijn sociaal werker om hem voor te bereiden op de toekomst. “Ik wil dit overwinnen,” zegt hij, alsof hij een gebed opzegt. Hij raakt het hout van het raamkozijn aan. Een van zijn voornaamste doelen is om weer contact te leggen met zijn zeven kinderen, waar hij met zowel trots als met spijt over praat. Hij heeft ze niet echt zien opgroeien. 

Marin staat al zijn hele leven achter fornuizen. Hij zegt dat het in de restaurantwereld moeilijk is om cocaïne te vermijden. Een avond op werk werd zijn oog gevangen door een Colombiaanse vrouw: “Een sirene in een witte jurk,” zegt hij met een glimlach. Ze stal zijn hart, en hij is haar naar Barcelona gevolgd. 

In haar huis werd hij opgewacht door drie kilo aan wit poeder op een zilveren dienblad. Hij was jong, en de drugs hebben hem sindsdien niet meer verlaten. Hij kreeg kinderen met haar, en hij mist ze ontzettend. Zijn 23-jarige zoon heeft hem recent bezocht. “Hij is nu dealer,” zegt Marin. “Toen ik hem zag had hij een enorm litteken. Ik vertelde hem dat hij moest stoppen, maar dit is allemaal mijn schuld.”

Door de aard van de mensen die hier worden gehuisvest kan Transit ook een bron van verleiding zijn. Overal om hem heen zijn “kreupelen”, zoals Marin ze noemt, die hem terug kunnen trekken naar drugsgebruik. De avond hiervoor heeft een andere gebruiker hem crack aangeboden. “Mensen stellen hier niet voor om een rondje te gaan hardlopen, een luchtje te scheppen, een film te kijken of te flirten,” zucht hij. “Hij vertelde me dat hij een pijp had, en ik accepteerde.”

Marin heeft een passie voor eten. Zijn droomproject om te herstellen is om zijn eigen fastfoodtent te openen. “Ik ben dol op koken, ik vind het heerlijk om mensen goed te laten voelen,” zegt hij. “Ik word er dolblij van als de borden leeg terugkomen!” Marin was verrukt toen een andere bewoner van Transit vertelde dat er voor de lunch een runderstoof op het menu stond. “We eten hier goed,” zegt hij. “‘s Avonds krijgen we zelfs een toetje.”

Nadat hij heeft rondgereisd en in verschillende landen heeft gewerkt, is Marin in België beland, waar hij moeite heeft gehad om een vaste baan te krijgen. Maar een dak boven zijn hoofd hebben is nog steeds een verre stap op zijn reis. “Ik zou nu nog niet eens moeten nadenken over een appartement vinden, want dan zal ik gewoon weer met een stel kreupelen in de buurt eindigen,” zegt hij. “En als dat gebeurt raak je alles kwijt. Ik moet eerst mijn detox afmaken, en daarna mijn rehabilitatie.” Volgende maand krijgt hij een plek in een ziekenhuis om te beginnen aan zijn ontwenningsbehandeling. 

Iedereen bij Transit is hoopvol, maar de meeste mensen die hier langskomen krijgen het niet voor elkaar om drugs volledig achter zich te laten. Het pad naar herstel is lang, misschien eindeloos, en elke uitdaging kan een terugslag zijn. Daarom gaat het verblijf bij Transit niet om stoppen, maar eerder om de overgang naar een andere fase – een fase waarin verslaving niet langer je hele leven in zijn greep houdt.

Scroll naar beneden om meer foto’s te zien.

Denk jij aan zelfdoding? Of ken jij iemand die aan zelfdoding denkt? In Nederland kan je anoniem praten met 113 Zelfmoordpreventie via chat op www.113.nl, of bel 0800-0113 (gratis) of 113 (gebruikelijke telefoonkosten). In België kan je bellen, chatten of mailen met de Zelfmoordlijn 1813

Het gebruik van drugs is nooit zonder risico. Neem in België voor alle vragen over drank, drugs, pillen, gamen en gokken, contact op met de Druglijn of bel 078 15 10 20. In Nederland kun je voor dezelfde onderwerpen contact opnemen met het Trimbos-instituut, via de website of het telefoonnummer 0900-1995.

Transit_CharlotteV14.jpg
Dankzij de wisselbalie kunnen gebruikers die door de deuren van Transit komen profiteren van steriele materialen, zodat ze veiliger kunnen consumeren.
Transit_ZoéL_2.jpg
Bij het betreden van de Transithal moeten degenen die van plan zijn in de gemeenschappelijke ruimtes te verblijven eerst al hun persoonlijke bezittingen achterlaten in de daarvoor bestemde kluisjes bij de receptie.
Transit_ZoéL_24.jpg
Transit_CharlotteV_17.jpg
De wasbak in de kamer van Stephanie.
Transit_CharlotteV_16.jpg
Wanneer iemand bij Transit een accommodatie aanvraagt ​​en er plek is, dan kan diegene daar dertien dagen achter elkaar verblijven. Ze krijgen dan een tweepersoonskamer toegewezen die ze met een andere bewoner delen.
Transit_ZoéL_18.jpg
In de rustruimte kan iedereen die bij Transit arriveert even uitrusten. Of ze nu op accommodatie wachten of gewoon op doorreis zijn.
Transit_CharlotteV_12.jpg

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE België.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
z3mkn9Charlotte VerbruggenZoé LeclercqGen UedaCharlotte VerbruggenZoé LeclercqDrugsverslavingdakloosheidBelgiëdrugsmisbruik
<![CDATA[ We zijn weer een stapje dichter bij het vinden van de mysterieuze Planet 9 ]]>https://www.vice.com/nl/article/ak38yk/vinden-we-planet-9-binnenkortThu, 15 Feb 2024 16:22:13 GMTWetenschappers hebben nu 78 procent van de ruimte waarin de hypothetische Planet 9 zich zou kunnen bevinden uitgesloten. Daardoor zijn ze een stuk dichter bij het vinden van de mogelijke locatie van de planeet, die een paar van de rare fenomenen in ons zonnestelsel zou kunnen verklaren – als-ie überhaupt bestaat. 

De Planet 9-hypothese stelt dat zich in de verre uithoeken van ons zonnestelsel een onontdekte planeet schuil houdt, en dat deze de vreemde banen van een half dozijn objecten in de buitenste randen zou kunnen verklaren. Deze ‘Extreme trans-Neptunian objects’ (ETNO’s) bundelen zich meestal samen naarmate ze dichter bij de zon komen, en hun omloopbanen zijn allemaal op een rare manier gekanteld. De zwaartekracht van een andere massieve planeet zou deze observaties kunnen verklaren.

Niemand heeft deze mysterieuze negende planeet daadwerkelijk gezien, maar een preprint die op arXiv werd gepubliceerd heeft het zoekveld significant verkleind. Het laat zien dat het bestaan van Planet 9 nog steeds de geprefereerde hypothese van de onderzoekers is. 

Astrofysici hebben stukje bij beetje delen van de ruimte waar ze Planet 9 zouden kunnen vinden, uitgesloten. Eerdere analyses met data van het archief van de Zwicky Transient Facilities en The Dark Energy Survey sloten 61 procent van die ruimte uit. Dit nieuwste werk – door Planet 9-zoekers Michael Brown, Konstantin Batygin van CalTech en Matthew Holman van Harvard University – schroeft dat percentage op tot 78 procent. 

Hoewel dat misschien weinig lijkt, vertegenwoordigt die vermindering van ruimte een vermindering van objecten die Planet 9 zouden kunnen zijn van 1,2 miljard naar 244 miljoen; onderzoekers aarzelen om nog meer ruimte uit te sluiten. “Hoewel het zoeken naar Planet 9 in deze grote dataset nog steeds een formidabele uitdaging is, konden we geen verdere filters vinden die de dataset op veilige wijze verder leken te verkleinen,” schrijven de auteurs van de preprint. “Elk van deze verminderingen van de data zou ook de detectie van Planet 9 kunnen uitsluiten. Onze calibratiemethode moet rekening houden met deze mogelijkheid.”

Michael Brown, medeauteur van het onderzoek, legt het slopende werk uit dat kwam kijken bij het verfijnen van de speurtocht. “Het zijn eigenlijk computersimulaties die met grof geweld worden uitgevoerd,” vertelt hij aan Motherboard. Het team simuleert objecten in het buitenste deel van het zonnestelsel, voegt daar verschillende parameters aan toe voor een potentiële Planet 9, en kijken dan (een gesimuleerde) vier miljard jaar toe hoe de zwaartekracht te werk gaat om te zien hoe de banen van die objecten veranderen. “Je combineert dat allemaal om een probabilistische distributie te krijgen van waar de planeet zou kunnen zijn.”

Maar het bestaan van een mysterieuze planeet is niet de enige manier om het bizarre fenomeen in onze hoek van de ruimte te verklaren. Het zou ook kunnen dat een reeks verre objecten – waaronder andere dwergplaneten, kometen en manen – collectief met de omloopbanen van de ETNO’s aan het knoeien zijn. Anderen zeggen dat het een afgelegen schijf van ijs en steen is, of een klein zwart gat

Sommige onderzoekers, waaronder de theoretische natuurkundige Harsh Mathur, zeggen dat een aangepaste wet van zwaartekracht – die Modified Newtonian dynamics wordt genoemd, ofwel MOND – zowel Planet 9 als donkere materie zou kunnen uitsluiten

Mathur en zijn medewerker waren er niet op uit om Planet 9 buiten beschouwing te laten toen ze in 2023 hun onderzoek publiceerden, maar ze waren wel geïnteresseerd in de effecten die deze theorie op het niveau van een zonnestelsel zouden hebben.

“We gebruiken de zwaartekrachttheorie die reeds bestaat en verklaren er iets anders mee, namelijk de dynamieken van een sterrenstelsel,” vertelt Mathur, van Case Western Reserve University, aan Motherboard. 

Mathur beschrijft zijn perspectief op de jacht naar Planet 9 zelfs als “agnostisch”. “Ik zou het ontzettend gaaf vinden als we Planet 9 ontdekken, want hoe vaak ontdek je nou een nieuwe planeet in het zonnestelsel? Maar voor ons is het hoe dan ook interessant. Als Planet 9 wordt ontdekt, betekent dat dat de MOND-verklaring niet werkt, en dat vertelt ons iets over zwaartekracht. Als hij niet wordt gevonden, dan begint het bewijs voor MOND zich op te stapelen, wat ook erg spannend is, aangezien het een nieuwe wet van de zwaartekracht is.”

Brown is van sommige alternatieve verklaringen een groter voorstander dan van anderen, maar zegt dat Planet 9 uiteindelijk het meest logisch is. “De meest doorsnee verklaring die je kunt verzinnen is dat er daar nog een planeet is. We zien dergelijke planeten met van die verre, excentrieke omloopbanen ook rond andere sterren. Er zijn goede redenen om te denken dat ons zonnestelsel meer planeten heeft voortgebracht en die misschien heeft uitgestoten. Er is niets ingrijpends aan het idee dat daar nog iets anders is.”

Een alternatieve variant van de Planet 9-hypothese die Brown noemt is dat het eigenlijk een veel grotere en meer afgelegen planeet is die zich ergens in de Oortwolk bevindt, op zo’n 3,2 lichtjaar afstand. 

De andere grote – en potentieel teleurstellende – verklaring voor ETNO’s die vaak naar boven komt is dat de oriëntatie clustervorming die astronomen waarnemen simpelweg voortkomt uit observer bias. Mathus legt uit dat we objecten die zó ver weg zijn alleen kunnen zien als ze dichtbij de zon komen en zich dus van nature samenbundelen. Of dat het komt door het gebruiken van data van slechts één onderzoek of telescoop, die slechts een bepaald deel van de lucht scant. 

Het is kritiek waar volgens Brown rekening mee is gehouden vanaf het moment dat ze het bestaan van Planet 9 zo’n acht jaar geleden hebben voorgesteld. Maar door uitgebreide statistische analyse – die Brown en Batygin op X en in blogposts in meer detail hebben uitgelegd – hebben ze geconcludeerd dat het onwaarschijnlijk is dat observer bias de verklaring is voor wat ze zien.

En ze zeggen ook niet verblind te worden door hun zoektocht naar de mysterieuze planeet. “Tot nu toe hebben we geen reden gevonden om de Planet 9-hypothese uit te sluiten. Of we dat ooit zullen doen? Wie weet. We zouden het jammer vinden als het bewijs voor het bestaan van Planet 9 in stukjes uit elkaar zou vallen, maar we zouden het idee dan gewoon moeten opgeven. We hebben ons op dat moment voorbereid sinds de dag dat we voor het eerst met het voorstel voor Planet 9 kwamen,” schreven Brown en Batygin in een post

Het waarnemen van Planet 9 zou ook kunnen afhangen van de nieuwste generatie telescopen en observatoria, zegt planetair astrofysicus Malena Rice. “We moeten alle data eigenlijk een maand lang samenvoegen met de dataset van de TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) om iets te vinden dat zich zowel op de juiste snelheid beweegt om in het buitenste deel van het zonnestelsel te zijn, en dat helder genoeg is om een planeet te zijn,” vertelt ze aan Motherboard. “Alleen Planet 9 zou in deze doorsnede kunnen vallen.”

“Er is hier een plek die echt een enorm verschil zal maken, namelijk het LSST [Legacy Survey of Space and Time],” zegt Brown, verwijzend naar het ruimteonderzoek dat binnenkort van start gaat bij het Vera C. Rubin-observatorium in Chili. “Het is een grote telescoop met de grootste camera op een telescoop in de wereld, en ze maken nacht op nacht foto’s van de hemel.” Deze telescoop brengt de hele lucht in drie nachten in beeld, vergeleken met de telescoopdata die Brown en zijn collega’s gebruikten, die dat gedurende vijf jaar slechts 10 tot 15 keer heeft gedaan. 

Brown zegt dit al tien jaar, maar hij heeft er vertrouwen in dat iemand in de komende jaren Planet 9 zal spotten. “Deze keer is het echt zo!” grapt hij. 

Rice zegt dat we in de zoektocht naar Planet 9 ook andere planeten in de verre uithoeken van ons zonnestelsel zouden kunnen vinden, vergelijkbaar met hoe Pluto werd ontdekt. “Het zou me verbazen als we precies de voorspelde planeet zouden vinden, maar dat wil niet zeggen dat we niets zullen vinden.”

Ze voegt eraan toe dat, hoewel ze de nieuwste preprint nog niet heeft bekeken, ze ernaar uitkijkt om meer te lezen. “Het ziet eruit als een hele mooie manier om een bestaande dataset te gebruiken en er gewoon innovatieve wetenschap mee te bedrijven.”


Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.


Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
ak38ykMirjam GuesgenEmily LipsteinJordan Pearsontech-sciencePlanet 9ruimteastronomie
<![CDATA[Waarom kunnen mensen zich niet meer normaal gedragen in het openbaar?]]>https://www.vice.com/nl/article/qjvaex/mensen-normaal-gedrag-in-het-openbaarWed, 14 Feb 2024 16:00:00 GMTJe hebt de toename van vijandigheid en regelrechte agressie in het openbaar vast wel gezien: bijvoorbeeld de vrouw die dronken meezong met de musical van The Bodyguard en de show twee keer stillegde voordat ze door de politie werd verwijderd. In november begonnen twee mensen uit het publiek te vechten bij een vertoning van Hamilton in Manchester. En afgelopen week, in hetzelfde theater, heeft een man een vrouw naar verluidt herhaaldelijk op de arm geslagen en haar gezegd dat ze stil moest zijn tijdens het ballet, waarop de echtgenoot van die vrouw die man op het hoofd heeft geslagen en misschien zelfs zijn oogkas heeft verbrijzeld.

En dan hebben we het nog maar over één theater in Engeland. Maar dit soort incidenten vinden niet uitsluitend in het VK plaats, en ook niet alleen in theaters. Het gebeurt vrij letterlijk in elke publieke ruimte en bij elk evenement: er zijn steeds meer mensen die zich misdragen bij concerten, elkaar filmen in clubs of in de gym, en ik hoef je vast niet te vertellen over alle vliegtuig-gerelateerde nachtmerries die zich bijna constant lijken voor te doen. 

Met andere woorden: het volk, waaronder jij en ik, maakt het niet zo goed. En dat brengt ons bij Kirsty Sedgman, een senior theaterdocent aan de Universiteit van Bristol. Haar specialiteit is het publiek, en als reactie op het nieuwsverhaal over de man met de verbrijzelde oogkas plaatste ze een reeks tweets over waarom er een opkomst van publieke misdragingen lijkt te zijn. Ze heeft ook recent een boek uitgebracht, genaamd On Being Unreasonable, dat over dit exacte onderwerp gaat, dus we hebben deze kans aangegrepen om uitleg te krijgen over waarom mensen tegenwoordig zo ontspoord zijn.

VICE: Hoi Kirsty! Ik ben erg benieuwd naar je onderzoek naar het publiek.
Kirsty Sedgman:
Mijn onderzoek gaat over dingen als: wat betekent het om ons te voelen alsof we degelijke mensen zijn, met het recht om andere mensen te veroordelen en te beschamen? En wanneer is dat daadwerkelijk iets goeds, omdat dat het sociale contract in stand houdt en ons aanmoedigt om ons sociaal te gedragen, en wanneer gaat het misschien een grens over en wordt het een onacceptabel soort gedragspolitie? Het balletincident was met name interessant omdat het verschillende lagen had: iemand werd tot stilte gemaand, en in plaats dat diegene zich stil hield of sorry zei, of misschien een passief-agressieve ‘tut’ liet horen, liep het uit op geweld. In dit ene incident zitten verschillende aspecten die ik sinds ik aan dit onderzoek werk  ook elders steeds vaker zie. 

Author Kirsty Sedgman posing against graffiti backdrop
Kirsty Sedgman. Photo courtesy of Kirsty-Sedgman

Het lijkt er bijna op alsof het publiek steeds onstuimiger wordt.
Mensen zeggen al sinds de tijd van Plato precies hetzelfde. Plato schreef 2000 jaar geleden dat het publiek vroeger stil en respectvol was. Maar er was een “hatelijke theatrocratie” ontstaan, zoals hij het noemde, waarbij mensen in het publiek die voorheen hun mond hielden ineens hun stem leken te hebben gevonden. Dus in zekere zin praten we al heel erg lang over de vraag of er een groeiend probleem van slecht publieksgedrag is, maar ook antisociaal gedrag in het algemeen. Voor de pandemie was er ook al een groeiend gevoel dat mensen in het publiek zich steeds slechter gingen gedragen. Maar sinds COVID lijkt het onbetwistbaar dat er een merkbare verschuiving is geweest – er is iets veranderd. We hebben nog geen harde kwantitatieve data, hoewel die wel langzaam naar binnen druppelt. Steeds meer mensen lijken zich actief te verzetten als ze gevraagd worden om andere mensen niet te storen. 

Er is een echte honger, en ook een echte gemeenschappelijke behoefte aan ruimtes in de maatschappij die ruimte bieden aan uitbundige vormen van vreugdevolle collectieve ervaring. Dus sommige mensen voelen een weerstand tegen het weer teruggaan naar theaters en daar dan in complete stilte blijven zitten, want ze willen helemaal niet dat het theater zo is. Dat is een van de redenen waarom ik veel met theaters werk – hoe balanceer je die tegenstrijdige behoeftes zonder de ervaring voor alle anderen te verpesten?

Kunnen we zien wat er gaande is in de maatschappij door naar het gedrag van publiek te kijken?
Hoe meer ik publiek bestudeer, met name bij liveoptredens – zowel historisch als het moderne publiek – des te meer ik besef dat ze altijd de kanarie in de kolenmijn zijn geweest. Ze zijn een geavanceerd waarschuwingssysteem voor wanneer maatschappelijke verschuivingen of  veranderingen of frustraties op het punt staan om in algemenere zin te verschijnen. Ze komen heel vaak als eerste in ruimtes van live performances tot uitbarsting. Dat komt niet door de geweldige overweldigende kracht van kunst, maar voornamelijk omdat dat, pragmatisch gezien, een van de weinige ruimtes zijn die we hebben waar verschillende leden van de maatschappij vaak in een behoorlijk kleine ruimte samenkomen.

Nog een plek waar we mensen tegenwoordig steeds vaker ruzie zien hebben met anderen is het openbaar vervoer, aangezien we daar als sardientjes in blik samengepakt zitten… Wat me vooral interesseert aan die momenten is hoe we dezelfde gebeurtenissen kunnen aanschouwen, of dat nou via een video is of omdat we er zelf bij aanwezig waren, en vaak tot radicaal andere conclusies kunnen komen over wie er zich redelijk gedroeg.

Op social media zie je vaak een video van een heftige woordenwisseling, en dan staat er in het bijschrift iets als: “Wie heeft er ongelijk?”
Dat is een van de dingen waar ik over schrijf in On Being Unreasonable. Die ideeën over wie er redelijk is, en hoe we kunnen uitvogelen wat er juist is in een wereld waarin we allemaal denken dat we redelijke mensen zijn. Maar ik denk dat we precies dat soort patronen zien op het internet, in cafés, in onze buurten. Dit is al een hele tijd gaande, maar sinds de jaren zeventig is het wel merkbaar toegenomen. We zagen een geleidelijk proces van politieke, technologische en economische stimulering om op een individualistische manier in plaats van een communautaire manier te denken. 

Dat wil niet zeggen dat we niet verantwoordelijk kunnen worden gehouden als we ons als egoïstische klootzakken gedragen. Een deel van wat ik beargumenteer is zelfs dat we solide mechanismen nodig hebben om het sociale contract daadwerkelijk in stand te houden, en mensen aan te moedigen om zich te gedragen op manieren die niet storend zijn voor anderen – geen luide muziek in het openbaar vervoer luisteren, bijvoorbeeld. Maar wat ik ook zeg is dat we na moeten denken over welke mechanismen ervoor zorgen dat we zo verdeeld raken. Social media is daar natuurlijk een belangrijk onderdeel van, omdat die ruimtes niet echt zijn ingericht op het voeden van onderhoudende en productieve vormen van communicatie. 

Het lijkt erop dat er ook veel slecht gedrag wordt vertoond bij concerten, in sportscholen, in vliegtuigen, etc. Wat zijn daar de daadwerkelijke oorzaken van?
Het is niet alleen slecht gedrag, maar er gebeuren ook echt heel rare dingen. Volgens mij kreeg Pink bij een concert een zakje met de as van iemands moeder aangereikt; iemand gaf Taylor Swift een stuk brie. Dus ja, er gebeuren een hoop rare dingen wanneer mensen samenkomen. Een deel van deze puzzel is dat social media iedereen, maar vooral jonge mensen, beloont voor het genereren van content. Veel van de Gen Z-mensen met wie ik werk en die ik ken zien dat content produceren daadwerkelijk een rendabele carrière-optie is. Dus het is mogelijk dat sommige mensen, vooral de mensen die meer rare dingen doen, misschien hopen dat iemand het filmt – misschien proberen ze het in content te veranderen.

Iemand zoals de persoon die Pink een zakje met as geeft… Je hebt het fenomeen genaamd parasociale relaties, waarbij we hele sterke connecties vormen met mensen die we alleen maar via een scherm kennen. En social media heeft dat gevoel natuurlijk versterkt, want het voelt alsof we iemand op een persoonlijker niveau leren kennen. Maar die beroemdheid heeft geen idee wie wij zijn. Een liveoptreden vormt ook een van die weinige ruimtes waarin mensen door die vierde wand heen kunnen breken. Ik betwijfel dat mensen die concerten bijwonen en iets doen dat door de performer wordt opgemerkt, denken dat dat betekent dat ze daardoor een echte relatie met de performer aangaan. Maar er kan wel het gevoel zijn van, “Nou, ik wil een soort connectie. Ik wil het gevoel hebben alsof ik door die persoon ben opgemerkt, ook al is het maar voor een seconde.”

Wat gebeurt er binnen een maatschappij als je mensen het sociale contract ziet verbreken, vooral machtige mensen die de regels straffeloos verbreken, en je niet alleen ziet dat ze ermee wegkomen, maar er zelfs actief profijt van hebben? Voor sommige mensen kan dat echt leiden tot een sterk gevoel van, “Nou, als gezagsdragers de regels verbreken, waarom zou ik dan deze verantwoordelijkheden moeten hebben?” Daarom noem ik het, enigszins grappend, “vertel me niet wat ik moet doen-itis”. 

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
qjvaexNick ThompsonZing TsjengGen Zmaatschappijopenbare ruimtegedragraar doen
<![CDATA[Maak kennis met de culinaire klootzak]]>https://www.vice.com/nl/article/88x7m3/maak-kennis-met-de-culinaire-klootzakWed, 14 Feb 2024 15:45:39 GMTJe komt na een lange werkdag bij hem thuis aan, en hij heeft zelfgemaakte pasta op tafel gezet. Hij schenkt je een glas rode wijn in waarvan één fles jou financieel zou ruïneren – hij heeft hem gratis van werk meegekregen, omdat hij nog wist hoe lekker je hem de vorige keer vond. Hij schept een rijkgevulde ragout over de pasta heen. Terwijl je eet maakt hij grappen over alle stamgasten in zijn restaurant en de uitgebreide dieeteisen waar hij de avond daarvoor mee te maken had, en daarna heb je de beste seks van je leven. Misschien schreeuw je in het heetst van de strijd zelfs “yes chef!”.

Klinkt als een goeie fantasie, toch? Maar, laten we wel wezen, we weten allemaal dat het in het echt niet zo zou gaan. Chefs zijn uitstekende personages op het witte doek, maar goeie vriendjes? Niet bepaald.

Excuses aan alle dromers, maar het is tijd om weer terug te keren naar de echte wereld. De popcultuur is nu al maanden in de greep van een chef-manie. We zijn zo druk bezig geweest met het reposten van foto’s van Anthony Bourdain en het staren naar Jeremy Allen Whites wasbordje en onzichtbare navel dat we helemaal zijn vergeten dat woedeaanvallen en een cokeverslaving in het echt niet zo sexy zijn. Zeker niet zo sexy als de serveerster die je chefkokvriendje ongetwijfeld achter je rug om aan het neuken is tijdens elke nazit. 

Oké, ik weet dat de doorgesnoven, schreeuwerige topchef/seksgod een stereotype is dat al de ronde doet sinds Marco Pierre White in de jaren negentig iedereen slappe knieën bezorgde. Maar het is niet zomaar een stereotype: culinaire klootzakken bestaan echt en bevinden zich onder ons, bezaaid met stick ‘n poke-tattoos, pratend over Topjaw en Thomas Straker, en altijd vragend om “nog één nakkie”. En met alle poeha omtrent “chef daddies” de laatste tijd worden ze alleen maar machtiger.

Hanteren ze messen op een sexy manier? Ja. Is hun vurige passie voor nieuwe smaakcombinaties aantrekkelijk? Absoluut. Zullen ze je gevoelens en emoties in mootjes hakken en dan zeggen niks serieus te zoeken? Zeker weten.

“Ik heb het grotendeels uit m’n geheugen gewist vanwege het trauma,” zegt de 29-jarige Jen, over haar ervaring met een culinaire klootzak in het wild. (Jens naam is om privacyredenen veranderd, net als alle andere geïnterviewde mensen in dit verhaal.) Nu wil ze anderen waarschuwen zodat die niet dezelfde fouten maken. “Hij leek niet vaak te douchen, ondanks dat hij de hele tijd in vettige keukens stond. Coke was belangrijker dan hygiëne,” verklaart ze. “Zeggen dat hij zich geen nieuwe kleren of een keertje uit eten kan veroorloven, maar wel in een oogwenk een envelopje kopen,” gaat ze verder, en ze voegt eraan toe dat haar voormalige chef-minnaar elk mogelijk excuus gebruikte om een lijntje te doen – waaronder “om ‘een vriend op te beuren’.”

Voor Jen ging het echter niet alleen om het cokegebruik, maar ook de hypocrisie die erbij kwam kijken. “We gingen een keer naar de apotheek om iets voor hem te halen en hij moest slikken bij de prijs, die compleet in het niets viel vergeleken met de prijs van coke,” zegt ze. “Hij had de medicatie nodig, maar begon daarna te zeggen dat hij niet vertrouwde wat er allemaal in farmaceutische medicijnen zit. Ik was zo van: Je gebruikt coke.”

In de handen van het klootzakkerige chefkokvriendje is niet alles goud wat er blinkt – waarschijnlijk is het een calorierijk, glinsterend mengsel van boter en MSG. “Een portie eten laat op de avond was wel een bonus,” zegt Jen, “maar je komt ook wel flink aan van vettig eten om middernacht.” Evie, 30, had een iets andere ervaring – “Ze koken nooit voor je omdat ze altijd vermoeid en gestrest zijn,” zegt ze. 

Dat is natuurlijk alleen als je überhaupt samen tijd doorbrengt. Want chefkokvriendjes hebben een karaktereigenschap die nog essentiëler is dan foerageren en aan sleutels ruiken, en dat is onstandvastigheid. Dit is tot op zekere hoogte te verwachten – ongezellige werktijden horen nou eenmaal bij de horeca. Maar het klootzak-chefkok-vriendje is ontzettend goed in de paar vrije uurtjes die hij heeft gebruiken om je helemaal gek te maken.

“Je ziet hem alleen op een zondag, maar dan wil-ie met al zijn vrienden afspreken en zich helemaal klem zuipen in een bar,” zoals Chloe het zegt. Wat ook onvermijdelijk leidt tot “coke doen op een zondagavond,” zegt Mia, 28, die laat merken dat ze dat helemaal niks vindt. Voeg daar ook nog de nazit op vrijdag- en zaterdagavond aan toe, “waar ze tot 5 uur ‘s nachts natuurwijn drinken en dan de rest van je samen geplande weekend verpesten,” zegt Sophie (ook 28), en je hebt een recept voor rampspoed.

“Rampspoed” is misschien zelfs te zacht gezegd voor het klootzak-chefvriendje van de 31-jarige Olivia. Ik noem haar niet alleen Olivia vanwege haar privacy, maar ook voor haar veiligheid, aangezien de chef met wie ze heeft gedate deel uitmaakte van een beruchte maffia-familie. “Er is een Channel 5-documentaire over ze,” zegt ze. Maar lekker eten en een onderstroom van geweld is sexy, toch meiden!? Olivia liet zich niet afschrikken door de maffia-connecties en plande een date met hem. “Hij kwam niet opdagen, en toen ik vroeg waarom, vertelde hij me dat hij net had gehoord dat zijn moeder was overleden,” zegt ze. “Daarna heeft hij zijn telefoon uitgezet en is hij heel veel coke gaan snuiven.”

Op hun volgende date – “Ja, ik weet het, waarom ben ik in godsnaam op een tweede date geweest,” zegt ze – zei hij op nonchalante wijze dat hij zijn moeder aan de telefoon had gehad. Ze was dus niet dood? “Hij zei, ‘Oh, ja, blijkbaar was het een grap’,” weet Olivia nog. Maar het allerergste aan dit verhaal? Het restaurant waar hij werkte is een van de favoriete eetplekken van haar huidige partner. “Dus dat is ongemakkelijk,” zegt ze. “Hij had ook stinkvoeten” – misschien door de Birkenstock-sloffen die hij per se dag in dag uit moest dragen?

Misschien kunnen we hieruit opmaken dat de huidige keukencultuur misschien niet de beste broedplaats is voor een stabiele mentale gezondheid, solide relaties of positieve mannelijkheid. Het lijkt erop dat de zweterige en coke-erige keukens van de jaren negentig nog niet zo ver achter ons liggen als we zouden willen denken, en de hele industrie zit nog vol met mensen die die smachten naar de adrenalinekick van een hectische vrijdagavondshift. Of misschien zijn we wel al een stuk verder gekomen, en is het klootzak-chefkok-vriendje eigenlijk een uitstervende soort, zij het eentje die absoluut niet van plan is een stille dood te sterven. Is er nog hoop dat het fantastische chefkokvriendje uit de as van de klootzak zal herrijzen?

“Ik heb door de jaren heen hier en daar in keukens gewerkt, en ik kan bevestigen dat de meeste mensen die daar werken gestoord zijn,” vertelt Robyn, 27, me. “Mijn voormalige keukenmanager maakte als bijbaantje gay porno met zijn vriendje, en mijn collega-chef keek die video’s, van zijn baan, tijdens zijn shift,” zegt ze als voorbeeld. “Maar als je fatsoenlijk met ze omgaat, doen zij dat ook met jou.”

Soms is zelfs dat echter niet genoeg, niet bij het gevaarlijkste soort klootzak-chefs. Jaz, 31, werkte vroeger in een bekroond eetcafé en beschrijft een van de chefkoks daar als “een complete teringlijer”. “Hij legde lijntjes klaar in de kelder om door de avond te kunnen snuiven,” herinnert ze zich. “Hij begon nog wel oké, maar werd geleidelijk steeds opvliegender. Alle tieners die daar parttime werkten waren doodsbang voor hem.”

Eén medewerker werd vaker belaagd dan de anderen. “Hij had een oogje op een van mijn vrienden,” zegt Jaz. “Hij bleef haar eindeloos eten geven in een poging om haar te versieren. Uiteindelijk was ze flink aangekomen en vertelde hij de mannen dat hij haar aan het vetmesten was zodat ze haar zelfvertrouwen zou verliezen en met hem naar bed zou gaan.” Het hoogtepunt van zijn terreurbewind gebeurde op een rustige zondagavondshift, toen, zoals Jaz het vertelt, “hij haar insloot in de koelcel – hij was 1,95 en ruim 120 kilo – zijn broek uitdeed en haar probeerde te zoenen.”

“Ik heb chefs altijd vermeden in mijn romantische leven,” zegt Robyn uiteindelijk, “omdat ik weet wat ik mezelf aan zou doen. Ik heb ooit een fling met een chef gehad,” geeft ze toe. “Hij vertelde me dat hij in de bak had gezeten voor een gewapende overval, en dat hij na zijn vrijlating in een keuken heeft gewerkt waar een keukenhulp een andere chef heeft doodgestoken.” Die vaardigheden met een mes zijn ineens niet zo sexy meer.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
88x7m3Eloise HendyJoe ZadehEsme BlegvadCocaineRelatiesSekschefkokDaten
<![CDATA[Er liggen ‘verloren beschavingen’ onder de zee, en wetenschappers willen ze snel vinden]]>https://www.vice.com/nl/article/7kxjde/verloren-beschavingen-onder-de-zeeTue, 13 Feb 2024 11:05:16 GMTOnder het zeeoppervlak bevinden zich overblijfselen van een aantal verloren menselijke beschavingen, en wetenschappers proberen die zo snel mogelijk te vinden – voordat moderne factoren zoals kustontwikkeling dat onmogelijk maken. 

Zoals vorige week door Popular Mechanics werd gemeld heeft de Universiteit van Bradford in het VK recent een beurs ter waarde van ongeveer 11 miljoen euro van de Europese Raad gekregen om, zoals een persbericht het stelde, “te jagen op verloren beschavingen onder de Baltische Zee en de Noordzee.” Onderzoekers zijn van plan om de nieuwste technologie, waaronder AI, te gebruiken om de zeebodem in kaart te brengen en te zoeken naar prehistorische nederzettingen die duizenden jaren geleden onder water zijn komen te staan toen de zeespiegel door klimaatfactoren is gestegen. 

“Twintigduizend jaar geleden was de wereldwijde zeespiegel 130 meter lager dan die nu is,” zei professor Vincent Gaffney, een archeoloog van de Universiteit van Bradford, in een statement. “Met de progressieve opwarming van de aarde en stijging van de zeespiegel zijn er unieke landschappen verdwenen die duizenden jaren door menselijke gemeenschappen zijn bewoond. We weten bijna niets over de mensen die op deze grote vlaktes leefden.”

Met behulp van de nieuwste technologie hebben onderzoekers in Europa recentelijk onder water meerdere tekenen van prehistorische mensen gevonden. In het Bodenmeer, dat tussen Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland ligt, werd een onder water-Stonehenge gemaakt van 170 cairns ontdekt; wetenschappers denken nu dat deze zo’n 5500 jaar geleden door mensen is gemaakt. In de Baai van Gradina, aan de westkust van het Kroatische eiland Korčula, hebben wetenschappers een 7000 jaar oude weg gevonden.

Dit soort ontdekkingen hopen de onderzoekers van de Universiteit van Bradford ook te doen als onderdeel van SUBNORDICA, een samenwerking tussen instituten in Denemarken, Duitsland en het VK die tot dusver meer dan 15 miljoen euro aan financiering heeft ontvangen. Hun werk is steeds urgenter geworden nu de kustontwikkeling wordt voortgedreven om groene energie-oplossingen zoals windmolenparken te bouwen.

“Aangezien Europa en de wereld op energieneutraliteit afstevenen is de ontwikkeling van het kustwatergebied nu een strategische prioriteit,” zei Gaffney. “SUBNORDICA zal de nieuwste technologieën gebruiken om deze gebieden te verkennen en duurzame ontwikkeling te ondersteunen.”

Een plek die voor de onderzoekers met name interessant is, is Doggerland, dat volgens een webpagina van de Universiteit van Bradford “een kerngebied van menselijke bewoning zou zijn geweest, en belangrijk voor het proces van hervestiging en kolonisatie van noordelijk West-Europa gedurende het Mesolithicum en Neolithicum.”

“In dit verzonken landschap ligt fragmentarisch doch waardevol bewijs voor de levenswijzen van zijn inwoners, waaronder de veranderingen die het resultaat waren van zowel de oprukkende zee als de introductie van neolithische technologieën,” leest de tekst verder.

Met meer financiering en veldwerk zouden we binnenkort misschien nog meer kunnen leren over de oude volkeren wier gemeenschappen verloren zijn geraakt onder de stijgende zeeën.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.

]]>
7kxjdeJordan PearsonEmily Lipsteintech-scienceAtlantisgeschiedenisArcheologieEuropaonderwater