Yung Lean żyje we własnym pięknym, mrocznym, pokręconym świecie. Mając tylko 17 lat raper ze Sztokholmu pojechał w trasę ze swoją ekipą po całej Europie. „Było fajnie", mówi mi. „Nie wiem… jeżdżąc po Europie zdałem sobie sprawę, że Szwecja jest beznadziejna". Swoje pierwsze kawałki Yung Lean nagrał, kiedy miał 12 lat, przy użyciu mikrofonu do gry Singstar. Dopiero kiedy ze swoją drużyną umieścili filmiki na YouTubie, ich twórczość rozniosła się po internecie niczym wirus.Kiedy odkryłem Yung Leana sądziłem, że zabłądziłem na YouTubie i natknąłem się na raperskie filmiki pełne japońskich napisów i cyfrowych naklejek z brokatem, które te dziwne dzieciaki kręciły po szkole. Nie myliłem się. Miliony odtworzeń zbiły mnie z tropu. Okazało się, że Jonatan Leandoer Hastad i jego kolektyw Sad Boys - producenci Yung Sherman i Yung Gud - stworzyli coś, co swoim hypem przypominało wczesne Odd Future. Dzięki trasie i występach ze znajomymi z Gravity Boys (ecco2k, Bladee i whitearmorem) i paroma dziewczynami, Sad Boysi mają teraz ogromną bazę oddanych fanów. Przychodzą na ich koncerty w kapeluszach typu bucket hat, robią sobie selfie w nieoficjalnej pozie Sad Boysów i znają każdą linijkę tekstów Yung Leana. Nastolatki ze Skandynawii powoli, ale zdecydowanie infiltrują scenę muzyczną. No bo dlaczego nie?Teksty piosenek o wyczilowanym klimacie są proste ale zagadkowe: mogą dotyczyć wszystkiego od koktajli z ciastkami Oreo i posuwania suczek, aż po Pokemony i sikanie na podłogę. Słuchając słów Yung Leana ma się wrażenie, że napisał je generator wierszy z dostępem do Urban Dictionary, a jego wokal z efektem autotune dobrze się komponuje ze skromnie urzekającą (niekiedy inspirowaną wschodem) produkcją. Postinternetowa muzyka dla postinternetowego pokolenia. Spotkałam się z yung rap godem, żeby zapytać go o dziewczyny, technologię i sytuację na świecie…
Reklama