Wysyłałem moje sobowtóry na wywiady do mediów i nikt się nie zorientował

Nie poznaję tego Oobah; prawdziwego Oobah. Odpuściłem go sobie jakiś czas temu. Wersja, do której jestem przyzwyczajony, to o wiele lepsza wersja online, którą od dziesięciu lat starannie kreuję. I nie jestem anomalią – wszyscy to robimy. Niezależnie od tego, czy jest to sardoniczny kutas, który tweetuje o stanach lękowych, czy twoje na wpół rozebrane alterego z Instagrama, coraz częściej normą jest prezentowanie siebie w wielu odsłonach w Internecie.

W związku z zainteresowaniem ze strony prasy może byłbym w stanie zastosować te reguły w prawdziwym życiu? Po co narażać na szwank moją karierę, wywiad po wywiadzie, skoro mogę znaleźć kogoś z lepszą gadką i bardziej przystępnym akcentem, by wystąpił w telewizji zamiast mnie? Kogoś wykształconego, kto mógłby sprawić, że będę brzmiał mądrze podczas audycji radiowej? Chcę być pierwszą osobą, która będzie miała własnego awatara z krwi i kości – różne wersje mnie, które zaprezentują mnie w sposób, w jaki chciałbym być postrzegany publicznie. Tak, pieprzyć to, zatrudnię armię sobowtórów i odprawię ich zamiast mnie.

Wiem, co sobie myślisz: nie ma opcji, żeby spikerzy, dziennikarze i producenci nie zdali sobie sprawy, że przeprowadzają wywiad z niewłaściwym facetem. Rozumiem. Ale mam powody, by sądzić, że to się uda. Niezależnie od tego, czy był to program w brazylijskim Globo TV, czy godzinny dokument w japońskiej telewizji, każdy dziennikarz zadawał mi te same pytania dotyczące szopy. Tak naprawdę wywiad wcale nie skupia się na mnie – to, co zrobiłem, jest rozpoznawalne, ale ja nie jestem.

Tak więc przez sześć tygodni ustępuje miejsca, by przekonać się, czy nadrzędne wersje mnie poradzą sobie w mojej roli.

Najpierw określę kilka kryteriów:

1: Musi mieć tlenione blond włosy.
2: Musi być gotów kłamać w telewizji.
3: Musi sprawić, że będę dobrze wyglądać.

Jest wcześnie rano, a dziennikarze z BBC One Rip Off Britain – programu o oszukiwaniu ludzi – są w drodze do mojej szopy, by przeprowadzić ze mną wywiad do odcinka na temat podłoża fałszywych recenzji online. Ale tak naprawdę nie będą rozmawiać ze mną, a lepszą, podrobioną wersją. Z Tomem.

Tom Rhys Harries to aktor z Walii, który trochę by mnie przypominał – gdyby wszystkie moje znaki szczególne nie wyglądały, jakby dziecko narysowało je kredką.

Przygotowywałem Toma na to, jak może wglądać taki wywiad, ale jeśli to ma wypalić, muszę przywiązać uwagę do szczegółów. W wielkim dniu przekształcam szopę ze starej:

w nową.

Z szarej:

w kolorową:

Kiedy skończyłem, przeprowadziliśmy serię prób, zanim pojawiła się ekipa.

Dzwoni mój telefon. Przyjechali. Drżąc z podekscytowania, wycofuję się na pozycję i wykrzykuje ostatnie polecenia w stronę Toma, gdy oddala się ścieżką, by ich powitać. Z wszechogarniającej ciszy wyłania się szmer szeptów…

…i uprzejmego śmiechu! Zdaliśmy pierwszy test. Czas na wywiad.

Czy to ważne, że osoba, która przeprowadza wywiad, widziała film o szopie dziś rano? To, że Tom ma zupełnie inną twarz niż moja? Nie! Zdumiewające! Muszę to zobaczyć na własne oczy.

Niezwykłe. Po godzinie ekipa opuszcza mój dom.

Czas na ostateczny test: program.

Odliczam dni do wielkiej chwili, a kiedy program się zaczyna i prowadzący dyskutują o szopie, brak mi tchu, mam zawroty głowy i czekam, aż ukaże się twarz Toma – jednak ten moment nigdy nie nadchodzi. Wywiad został kompletnie wycięty z ośmiominutowego materiału. Kurwa. Musieli się zorientować, że coś jest nie tak. Jeśli to ma się udać, muszę zacząć od czegoś małego; być mądrzejszy.

Problem z wywiadem Toma (jak wyjaśnili później producenci BBC) polegał na tym, że moje (jego) wypowiedzi na temat fałszywych recenzji nie były wystarczająco głębokie. W związku z powyższym dodaję kolejne kryterium, które musi spełniać mój sobowtór:

4: Musi mieć wiedzę na temat moich dokonań i pasować do okazji.

Na przykład do tej zaoferowanej mi przez BBC Radio 5 Live. Stacja chce przygotować wydanie specjalne na temat fałszywych recenzji, w którym wypowiadałbym się na temat ich moralności i szopy. Idealnym kandydatem na tę okazję jest:

Błyskotliwy Oobah znany także jako Peter Yeung (który od momentu, w którym mi pomógł, zyskał rozgłos w kręgach medialnych, robiąc coś zadziwiająco podobnego do mojej inicjatywy z szopą).

Tak, zupełnie mnie nie przypomina, ale wywiad jest zdalny, więc nikogo to obchodzi – najważniejszy jest mózg. A mając świadomość, że Peter ma wiedzę specjalistyczną w zakresie antropologii społecznej, można podejrzewać, że jego jest w dobrym stanie.

O 7 rano włączam radio 5 Live, by usłyszeć, jak spełnia się moje marzenie: brzmię inteligentnie na antenie ogólnokrajowego radia.

Kiedy tańczę w pokoju, słuchając mojej pierwszej mądrej wypowiedzi w życiu, słyszę odniesienia do Cambridge Analytica i świetnie skonstruowane argumenty. Nagle czuję chłód. Jedna z mam moich przyjaciół pisze smsa, w którym mówi, że „mówię wykwintnie”. Od razu widać, że to nie ja, prawda?

Ta obawa ciągnie się za mną do następnego dnia, kiedy dostaje maila. A później kolejnego. Przed południem, Błyskotliwy Oobah jest zaangażowany w swoją własną trasę po brytyjskich stacjach radiowych, pokazując mieszkańcom Wielkiej Brytanii, jak inteligentnym facetem jestem tak naprawdę. A to, przyjacielu, to wszystko, czego kiedykolwiek chciałem.

Poza seksapilem. Zawsze chciałem być uważany za bardzo seksownego.

Dzięki skuteczności Błyskotliwego Oobah poproszono mnie o wystąpienie w WION – jednym z największych anglojęzycznych kanałów telewizyjnych w Indiach. Słuchacze radia postrzegają mnie jako intelektualistę, dzięki czemu w telewizji mam przestrzeń, w której mogę stać się takim, jakim zawsze chciałem być:

Seksownym. Na szczęście Barney – przystojny blond model o wzroście 183 cm, którego znalazłem na Instagramie – czytał o moich poczynaniach i sprawiły mu wiele radości, a teraz jest gotów mi pomóc. Po upływie godziny oglądam go w telewizji, z głową skrytą w dłoniach, gdy jąka się na indyjskiej wizji. Dziennikarz wygląda na zdezorientowanego – ale jest jeden plus: zostałem zapowiedziany jako demaskator. Po programie napływają powiadomienia:

Mnóstwo polubień od nowych fanów na moim Facebooku; oferty biznesowe z Indii. Pomimo zająknięć Seksowny Oobah wywołał nową falę zainteresowania. Kolejny sukces!

Następny cel: jeden z najpopularniejszych bułgarskich programów informacyjnych. To typowa telewizja śniadaniowa – gawędziarska, swobodna, delikatnie kokieteryjna – i mam kogoś, kto doskonale nada się do tego zadania. Pamiętasz Toma, aktora z pierwszego wyzwania? Wiem, że za pierwszym razem się nie udało, ale od tamtego momentu nauczyliśmy się kilku rzeczy.

Gdybyśmy podczas tego wywiadu napotkali jakiekolwiek problematyczne pytania…

Mamy plan awaryjny.

Wygląda na to, że ten pomysł wcale nie jest niezawodny i raczej nie należy do najlepszych, prawda? Patrz i płacz:

Czy fakt, że możesz mnie dosłownie zobaczyć w odbiciu okularów Czarującego Oobah, ma jakiekolwiek znaczenie? Cóż, jak twierdzi kanał, po programie wskaźniki oglądalności były „sensacyjne”. Znowu! Sukces! Triumf!

Dzięki rozmachowi, którego nabrała moja popularność w Azji, Europie Wschodniej i Wielkiej Brytanii, nieuniknione było, że w pewnym momencie odezwie się kolejny kontynent. Niemniej jednak nie spodziewałem się jednego: zaproszenia od największej australijskiej telewizji śniadaniowej.

To spore wyzwanie. Nie tylko próbuję oszukać miliony Australijczyków, ale też nabrać ten sam kanał i ten sam zespół, który przeprowadził ze mną wywiad w tym samym studiu kilka miesięcy wcześniej. Potrzebuję kogoś prawie identycznego.

Potrzebuję mojego brata, Pete’a. A on potrzebuje całkowitej zmiany wyglądu.

Uczę go kwestii, które ma wypowiedzieć i wysyłam go na misję.

Czy jest więc możliwe, by pod lupą australijskiej telewizji, podczas programu w full HD w porze największej oglądalności przekonać studio, że człowiek, który jest nieco do mnie podobny, to tak naprawdę ja?

Tak.

Włosy są oczywiście miłym akcentem, ale zasługę przypisuję ogrodniczkom. Ogrodniczki na gołym torsie mężczyzny są elementem dezorientującym: powodują zwarcie mózgu.

Prezenterzy byli tak zaabsorbowani, że udało mu się nawet przekazać dwa precyzyjne komunikaty, na których mi zależało:

– „Biorąc to pod uwagę, jestem bardzo zainteresowany płynnością tożsamości”.
– „Nie jestem nawet tą samą osobą, którą byłem rok temu”.

Gigantyczny sukces.

Nie wystąpiłem publicznie od sześciu tygodni. Wysyłanie dublerów stało się moją drugą naturą, o której nawet nie myślę, dopóki nie dostaję wiadomości, która sprawia, że drżę.

Szczyt słuchalności w BBC Radio 2. Siedem milionów odbiorców, w tym potencjalnie: znajomi ze szkoły, byłe dziewczyny, przyszli pracodawcy i inni ludzie, którym kiedyś będę chciał rozpaczliwie zaimponować. Muszę wysłać sobowtóra.

Ale jest jeden problem: nadawcą jest stacja, która dotychczas jako jedyna udaremniła moje poczynania – BBC.

Jeśli ma się to udać, muszę znaleźć najlepszego dostępnego Oobah. Kogoś, kto byłby w stanie ominąć zabezpieczenia na lotnisku, wykrywacze metali i zdjęcia, których używają do weryfikacji tożsamości w BBC. Przesyłam więc swoje zdjęcie do każdego kierownika obsady w mieście i pod koniec tygodnia mam listę kandydatów:

Wywołuję pierwsze imię z listy:

I od tego momentu, stawiam przed nimi kolejne wyzwania:

Przepytuję ich z szopy:

Odgrywamy scenki, w których oni przyjeżdżają do siedziby BBC jako Oobah, a ja jestem producentem oskarżającym ich o to, że nim nie są:

Po wielu godzinach intensywnej analizy, ustawiam kandydatów w szeregu.

I zadaję sobie pytanie: jakim mianem chciałbym być określany, bardziej niż jakimkolwiek innym w życiu?

Przystojnego. Chcę być przystojny.

Zostało nam zaledwie kilka godzin do wywiadu, więc bierzemy się do pracy.

Wypytuję go o specyfikę fałszywego recenzowania; noc otwarcia szopy; ilość braci Oobah i ich imiona – o wszystko.

Gramy także w ping-ponga.

Przecznicę od Wogan House przekazuję mój telefon i dowód osobisty, a Seksowny Oobah opuszcza taksówkę. Reszta nie zależy już ode mnie.

Siedzę na tylnym siedzeniu czarnej taksówki – kolana wbite w klatkę piersiową, zaciśnięte szczęki – w tle głośno gra BBC Radio 2, a my jeździmy wokół londyńskiego zoo. Czuję wibrację telefonu. To Przystojny Oobah. Wiadomość sugeruje, że mają „pewien problem” z ochroną. Ja jebie. Proszę taksówkarza, by się zatrzymał. Gdy otwieram drzwi, przerywa mi głos prezenterki Vanessy Feltz.

„Jeśli myślisz, że usłyszałeś wystarczająco fałszywych wiadomości podczas jednej audycji, zostań z nami, bo nie słyszałeś o wszystkich oszustwach, o których porozmawiamy tego popołudnia. Oobah Butler…”

Udało się.

To było trudne zadanie: pomyśleć, że grupa ludzi o twarzach, które nieco przypominają moją, z powodzeniem udawała mnie przez półtora miesiąca.

Ale to był sukces. Tak wielki, że udało mi się zdobyć mnóstwo nowych zwolenników i fanów, ukończyć mini trasę radiową, pomóc bułgarskiemu programowi telewizyjnemu osiągnąć „sensacyjne” wskaźniki oglądalności, przekonać przynajmniej kilka osób, że tak naprawdę jestem niesamowicie atrakcyjny i, co najważniejsze, potencjalnie dzięki temu zostać nominowanym do najbardziej istotnego wyróżnienia w moim życiu: nagrody Content Creator of the Year.

Na gali DRUM Online Media Awards prezenter przedstawia nominowanych, robi przerwę i podchodzi do mikrofonu.

„Sędziowie powiedzieli, że zwycięzca niesamowicie ich zainspirował. Ten twórca, według słów sędziów, jest prawdziwym uosobieniem talentu. Nagrodę otrzymuje…”.

„Oobah Butler!”

Nie mogę w to uwierzyć! Ja pieprzę, zrobiłem to!

Cóż –

Nie do końca ja, a mój norweski sobowtór Joakim, ale tak: zrobiłem to!

Pewnie wchodząc na scenę, Joakim bohatersko unosi nagrodę w powietrze, jak jakiś Didier Deschamps podnoszący Puchar Świata.

Obserwując Joakima świętującego zdobycie nagrody, która bez wątpienia jest osiągnięciem, z którego moi rodzice będą niesamowicie dumni przez resztę mojego życia, czuję coś, czego się nie spodziewałem – dumę.

Wiem, że to dziwne; że tak naprawdę nie zrobiłem żadnej z tych rzeczy. Niemniej jednak przygotowałem to wszystko tak, bym został ukazany w sposób, w jaki najbardziej chciałbym być ukazany. Ci dzielni, młodzi, blondyni zoptymalizowali moją tożsamość, ulepszając mnie i moją reputację, czego nigdy nie byłbym w stanie dokonać samodzielnie.

Wnioski są takie, że realny awatar jest naprawdę przełomowym odkryciem, z którego każdy powinien skorzystać. Dlatego opracowałem aplikację, która ci to umożliwi.

Nazywa się Oobah.com, a zwiastun jej usług znajduje się poniżej:

Chcesz zoptymalizować swoją tożsamość? Zarezerwuj Oobah już dziś.

(P.S. To jest prawdziwa aplikacja, więc prosimy o wypełnienie formularza na stronie www.oobah.com, a my znajdziemy lepszą wersję ciebie JAK NAJSZYBCIEJ!)

Obejrzyj film dokumentujący cały pomysł poniżej:

Artykuł pierwotnie ukazał się na VICE UK

Więcej na VICE: