FYI.

This story is over 5 years old.

Film

„The Cloverfield Paradox”: bardzo zły film science-fiction albo drogie kino klasy B

Oglądacie to na własną odpowiedzialność. Tylko nie mówcie później, że nie ostrzegaliśmy

Powyżej możecie obejrzeć zwiastun filmu. Tekst nie zawiera spoilerów

Myślałem, że zeszłoroczny Obcy: Przymierze Ridleya Scotta był wystarczającym drogowskazem, jak nie ukazywać perypetii walczących o przeżycie ludzi w kosmosie, a potem na Netfliksie pojawił się The Cloverfield Paradox, mówiąc: hold my beer…

Dla osób, które nie znają kontekstu: wszystko zaczęło się w 2008 roku, wraz z premierą filmu Cloverfield, gdzie po raz pierwszy wykorzystano motyw found footage (kręcenie z łapy trzęsące się obrazy first person perspective, spopularyzowane przez Blair Witch Project, który pokazał Holywood, jak przy budżecie 60 tys. dolarów zarobić ponad 140 milionów) do przedstawienia ataku Kaijū (wielki stwór niszczący miasta, zazwyczaj japońskie) na Stany Zjednoczone.

Reklama

W 2016 roku świat przypomniał sobie o tej produkcji za sprawą 10 Cloverfield Lane, o którym pisałem już wcześniej. Początkowo film miał nosić nazwę The Cellar, jako że większa część akcji dzieje się w piwnicy. Oryginalny scenariusz uległ jednak zmianie, produkcją zajął się sam J.J. Abrams, tym samym oba filmy stały się częścią tego samego uniwersum. I nagle… zrobiło się trochę ciekawiej.

Uwaga, ten fragment zdradza zakończenie 10 Cloverfield Lane, jeżeli nie widzieliście jeszcze tego filmu (a chcecie), czytajcie od następnego akapitu: Chociaż nasłuchałem się żali geeków, że finał, w którym dowiadujemy się o inwazji kosmitów na Ziemię, to fabularna abominacja – to wciąż uważam, że pomysł, by obca rasa atakowała ludzkość przy pomocy wielkich tanków, jest zajebisty!

Minęły dwa lata i niespodziewanie dostajemy trzecią część z serii (zwiastun pokazano w niedzielę, podczas jednej z największych sportowych imprez w Stanach Zjednoczonych i tego samego dnia film był już do obejrzenia na Netfliksie, wow), która – podobnie jak poprzednio – opowie o tych samych wydarzeniach z kompletnie innej perspektywy. Tym razem jednak (jak to zwykle bywa w chwilach, kiedy brakuje pomysłu na dalsze poprowadzenie wątku), w końcu mieliśmy poznać genezę całej historii.

Początku zaś należy szukać w kosmosie, gdzie ekspedycja naukowców przygotowuje się do niebezpiecznego eksperymentu, dzięki któremu uda się uchronić ludzkość przed energetycznym kryzysem. Skłócone ze sobą państwa stoją w gotowości do konfliktu zbrojnego, byleby zabezpieczyć byt swoich obywateli. Czas ucieka, czy powiedzie się naukowcom ze stacji kosmicznej? Oczywiście, że się nie powiedzie.

Reklama

Jak to zwykle bywa w takich filmach, wielkie eksperymenty, podejmowane decyzje i przekręcanie wajch na statku zwykle prowadzi do tego samego – wszystko chuj strzela i zaczyna się sukcesywna eliminacja uczestników ekspedycji. Tak było, jest i chyba będzie w filmach science-fiction, w których prawo Murphy'ego jest tak samo ważne, jak pamiętanie, by nie otwierać kasku w otwartej przestrzeni kosmicznej. Kluczową jednak zdaje się godna śmierć (a najlepiej przy tym widowiskowa). W filmach sci-fi mierzenie się z bezkresem kosmosu od zawsze było napiętnowane śmiercią człowieka. Kosmonauci muszą umierać, to niezaprzeczalny fakt, ale sposób, w jaki radzą sobie w krytycznych sytuacjach, jak walczą o przetrwanie, kiedy cierpią i przezwyciężają swoje słabości – wydaje się być w tych historiach kluczowym czynnikiem. Ale nie w The Cloverfield Paradox. Tu po prostu czekasz, aż to wszystko się skończy i zajmiesz się czymś bardziej produktywnym, jak chociażby kolejna powtórka maratonu przygód Ricka i Morty'ego.

Co sprowadza nas do konkluzji, że oglądając ten film dostajecie ten komfort zadecydowania, jakie emocje będą wam towarzyszyć:

  • Jeżeli potraktujecie to widowisko jako drogie kino klasy B, dostaniecie zidiociałych bohaterów, podejmujących kretyńskie decyzje, bełkoczących do siebie jakieś pseudo-naukowe pierdololo. Czyli wszystko to, czego można spodziewać się po złym kinie. Idealnie.
  • Jeżeli potraktujecie ten film jako kolejny rozdział historii, której początek miał miejsce w 2008 roku, gdy wielki stwór wjechał w Nowy Jork jak rozwścieczony Popek w swoją kuchnię, rzucając talerzami i workiem ziemniaków – wtedy zrobi się wam zwyczajnie smutno.
  • Jeśli natomiast potraktujecie ten film bardziej na poważnie, w nadziei, że czeka was dobre show – zapewne poczujecie się, jak ten koleżka, który na koncercie zespołu Scream Maker z uporem maniaka darł się „GÓWNO".

Reklama

Tak więc oglądacie to na własną odpowiedzialność. Tylko nie mówcie później, że nie ostrzegaliśmy.

Śledź autora na jego profilu na Facebooku