Widoki z tokijskiej dzielnicy gejowskich mikro-barów

Shinjuku Ni-chōme jest jak szwedzki stół z gejowskimi barami. Ta część okręgu specjalnego Shinjuku, ulokowana między dwoma małymi kompleksami mieszkaniowymi, ma największe na świecie zagęszczenie takich lokali. Ale w przeciwieństwie do dużych, głośnych i wiecznie klejących się pijalni i klubów znanych Amerykanom i Europejczykom, japońskie bary queer-friendly są małe, intymne, mają swoje motywy przewodnie i mieszczą co najwyżej kilkanaście radosnych dusz.

Każdym barem zarządza mama – zazwyczaj jest to jednocześnie właściciel i barman, a także osoba odpowiedzialna za wybór motywu dla swojego mikro-baru. Niektóre z lokali w Shinjuku Ni-chōme nastawione są na klientów o konkretnych preferencjach seksualnych – poszukiwaczy grubasków, entuzjastów BDSM czy ekshibicjonistów. Inne zaprojektowane są wokół konkretnego hobby czy pasji jak J-Pop czy baseball.

Niektóre z barów są tak malutkie, że łatwiej jest rozpoznać po gościach subkulturę lub część gejowskiej wspólnoty, dla której jest przeznaczony – klienci mogą dzielić rodzaj uczesania czy budowy ciała, albo po prostu sączyć swoje drinki w skórzanych maskach.

W gejowskim epicentrum Tokio każdy znajdzie coś dla siebie. Mama i ich knajpki potrafią obrosnąć lokalną legendą, szczególnie jeśli udaje im się pozostać w branży przez całe dekady. Podczas niedawnej wycieczki do Shinjuku Ni-chōme zapytałem kilku mama o to, co wyróżnia ich mikro-bary wśród ponad 300 innych w okolicy.

Arata dorastał niedaleko Kioto, gdzie jego rodzice współtworzyli komunę artystyczno-naukową. Zawsze wydawało mu się normalnym, że na pogaduchy i drinka wpadają do nich geologowie, pisarze, malarze i muzycy. Chciałby odtworzyć to ze swoimi przyjaciółmi, sprawić, by rodzina nie ograniczała się tylko do krewnych.

Jako dwudziestolatek, Arata dużo imprezował i chodził na występy drag queens. W wieku 39 lat zachorował na poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego. Gdy wyzdrowiał, postanowił otworzyć mały bar, w którym mógłby spędzać czas z przyjaciółmi. Nazwał go „Bumpy".

Bumpy ma niecałe osiem metrów kwadratowych powierzchni i miejsca dla sześciu osób. Bywa tu ciasno, bo Arata waży 130 kg i ma ponad 1,80 m wzrostu. Bar Araty jest tak mały, że wszyscy muszą wstać, gdy klient siedzący pod ścianą chce skorzystać z toalety. Bumpy nie ma swojego motywu przewodniego, ale Arata jest dużym, miłym gościem, więc przychodzą do niego „miśki" i ich wielbiciele.

Hideki dorastał pod Akitą na północy Japonii, ale przeprowadził się do Tokio około 11 lat temu. Za dnia pracował jako elektryk, a wieczory spędzał, serwując drinki w barze kolegi. W końcu postanowił otworzyć swój własny mikro-bar – Donpan działa od czerwca zeszłego roku. Hideki mówi, że to jego „życiowe powołanie".

Jego mikro-bar ma wymiary około 3 x 3,5 metra i dziewięć miejsc siedzących. Wystrój wnętrza nawiązuje do jego wiejskiego dzieciństwa, ściany zdobią tu rękodzieło i sztuka ludowa. Hideki chce, by w Donpan panowała domowa, relaksująca atmosfera, pozwalająca na odrobinę wytchnienia od głośnych, tłocznych ulic Tokio.

Rodzice i siostra Hidekiego niedawno odwiedzili Donpan, po czym powiedzieli mu, że popierają jego wybór, mimo że wcześniej nie mogli pogodzić się z jego stylem życia. Hideki mówi: „Teraz tata wysyła mi coraz więcej sztuki ludowej, żebym mógł czuć się jak w domu".

Yoshino jest właścicielem DOCK, znanego cruisingowego baru w Shinjuku Ni-chōme już trzynasty rok, ale jego życie wyglądało zupełnie inaczej, gdy był jeszcze przed trzydziestką. Odnosił sukcesy jako informatyk, dorobił się nawet dwóch samochodów sportowych. Jednak jego kariera dobiegła gwałtownego końca, a Yoshino momentalnie stracił wszystko, co doprowadziło go do próby samobójczej. Twierdzi, że poprzedni właściciel DOCK, oferując mu pracę, zmienił jego życie. „Poprzedni mama podał mi pomocną dłoń i uratował mnie, gdy byłem już prawie na dnie".

DOCK otworzył się w 1999 roku, a Yoshino jest mama „trzeciej generacji". Uważa, że w okolicy jest za dużo barów gejowskich, w których podaje się głównie shōchū (japońską destylowaną wódkę), a brakuje dobrego sake (wina ryżowego). Celem Yoshino jest wypełnienie swojego baru „erotyczną energią, nagimi facetami i najlepszą selekcją sake w Shinjuku Ni-chōme".

Fujio zawsze marzył o życiu w wielki mieście, przeprowadził się do Tokio w wieku 17 lat. Swój bar, Cream, otworzył siedem lat temu, już po trzydziestce.

Wnętrze jego dobrze oświetlonego baru pomalowane jest na biało, co odzwierciedla jego własny styl. Jest tu prawie zbyt jasno i przejrzyście jak na bar w Shinjuku Ni-chōme. Większość tutejszych lokali to dość ciemne, skromne klitki. Bary gejowskie w tej dzielnicy mogą służyć jak prawdziwe „szafy", w których faceci przed coming outem mogą na chwilę schować sięi zapomnieć o swoim codziennym życiu. Cream na pewno takie nie jest.

Fujio wierzy w prawdziwą równość: nieważne kim są jego klienci albo czym się zajmują, wszystkich wita prostym „Co dla ciebie?".

„Wszyscy są tu równi, niezależnie od tego, co robią za dnia. Prawnicy, policjanci, projektanci, muzycy. Wszyscy płacą tu 15$ za drinka".

Gai wciela się w dwie role: aktora za dnia i właściciela baru nocami.

Uważa, że japońskie środowiska pracy są wrogo nastawione do osób otwarcie homoseksualnych, więc wspiera ruch legalizacji małżeństw jednopłciowych. Jednocześnie sam ma w związku z tym pewne wątpliwości, bo coming out jest wciąż tematem tabu w Japonii.

W przeciwieństwie do większości japońskich gay-barów, nastawionych na konkretną klientelę, w Gai's Bar mile widziany są wszyscy, niezależnie od płci. Pracując jako aktor, Gai nauczył się odgrywać różne role, co odzwierciedla jego bar – bardzo często jednocześnie goszczą tu mężczyźni, kobiety, osoby trans, starzy i młodzi. Na specjalne okazje Gai i jego pracownicy przebierają się za kobiety, by dodać pracy trochę smaczku.

Gai ma partnera, z którym od 22 lat jest w stałym związku. Ujawnił się jako homoseksualista swojej rodzinie i nie ukrywa nazwiska i tożsamości przed klientami baru, ale rodzina jego partnera wciąż nie ma pojęcia o jego seksualności, Gaiu i życiu w Shinjuke Ni-chōme.

Więcej zdjęć autora.