Jak zagłosują polscy jaracze zielska?

Parę dni temu, jak co roku, ulicami Warszawy przeszła pachnąca buchami demonstracja – Marsz Wyzwolenia Konopi. Jej uczestnicy, skandując hasła w stylu „Otwarte serca! Otwarte kraty! Nie chcę aby brat mój siedział za baty!" i głośno puszczając kiepski dubstep, chcieli wpłynąć na legalizacje albo depenalizację marihuany. Pomyślałem, że mają pewnie jakieś polityczne sympatie i postanowiłem zapytać ich, na kogo chcą zagłosować w nadchodzących wyborach parlamentarnych i czego oczekują od programu swojej partii – oprócz tego, że zalegalizuje trawę.

Kiedy dotarłem na miejsce zbiórki, pochód już ruszał. Przyjrzałem się szybko tłumowi, gdzie koszulki Legii Warszawa mieszały się z dredami. Gdzieś niedaleko majaczył transparent partii KORWiN, innych przejawów politykowania na razie nie zauważyłem. Moją uwagę przykuł misowaty ziomek z nieco chłopięcym zarostem, który lola lubi pewnie odpalić pod partyjkę w LoL-a. Machał do obserwatorów i nawoływał, by przy przyłączyli się do demonstracji.

Czyli od razu pierwsze pęknięcie – mój rozmówca średnio dogadałby się pewnie z miłośnikami Krula, którzy szli kilkadziesiąt metrów przed nim. Nie spodziewałem się, że pierwszy kolo, z którym zagadam będzie sympatykiem Ruchu Narodowego, ale pierwsze koty za płoty. Podszedłem do drobnej laski z jasnymi włosami, lekko farbowanymi na niebiesko, która właśnie odpalała gibona, stojąc 3 metry od gliniarza w odblaskowej kamizelce. Pomyślałem, że pewnie rezolutna z niej laska, ale w rozmowie to jej kolega (chłopak?) przejął inicjatywę, a ona nie odezwała się słowem.

Zacząłem się powoli zastanawiać, czy to wszystko na poważnie, czy padam ofiarą trolingu, a może po prostu typ się zjarał (chyba najprawdopodobniejsza opcja). Nie chciałem już gadać z aspirującymi samcami alfa, więc podszedłem do trzech kolorowo ubranych dziewczyn – ale krzyknęły tylko „Na pewno nie na Dudę! Robert Biedroń! Związki partnerskie!" i wskoczyły do tramwaju, który akurat zatrzymał się na przystanku obok.

Akurat przechodził koło mnie facet pod pięćdziesiątkę, którego twarz sugerowała, że z niejednego pieca chleb jadał, więc postanowiłem zagadać i jego. W ręku trzymał piwko, co w miejscu, gdzie wszyscy fajczyli pojarę, było jednak pewną nonszalancją. A ja lubię nonszalancję. Przedstawił się jako Krzysztof – był zresztą pierwszą osobą, która przedstawiła mi się na marszu. Co dawne maniery, to dawne maniery.

Możliwość swobodnego zbakania się to rzeczywiście jakiś sposób na lepsze życie. Skoro znałem oszczędną opinię starej gwardii, postanowiłem uderzyć w przeciwne spektrum wiekowe. Akurat zaczynało padać, i pod jednym z drzew wypatrzyłem dwie odstawione licealistki, trochę niczym wyjęte z reklamy H&M-u.

Trwało to przez dobre pół minuty, więc w pewnym momencie postanowiłem ruszyć dalej (laski pewnie nawet nie zauważyły). Deszcz padał coraz mocniej, więc parę osób postanowiło mnie zbyć, ja też nie miałem ochoty nabawić się zapalenia płuc i trochę kierowałem się w stronę chaty – ale zwróciłem uwagę na laskę w pluszowym stroju tygrysa i przyjaźnie wyglądającego ziomka, który jej towarzyszył.

Okej, zdążyłem się już przekonać, że zarówno miłośnicy konopii z opcji konserwatywnej, jak i z opcji socjalizującej, nie mają nic szczególnego do powiedzienia. Może to wina tego, że powoli wszyscy na marszu byli zbakani (trudno było wziąć oddech, by złapać jakiejś chmury z drugiej ręki) – pewnie zdawało się im, że mówią najbardziej odkrywcze rzeczy na świecie.

Czułem, że mój mózg się powoli odfałdowuję, i nadal nie wiem, czy to wina jakiegoś skuna, czy może jednak poziom wszystkich moich rozmówców. Marsz poszedł pod Sejm, domagając się „palenia, sadzenia, legalizowania", ja jednak nie chciałem być z nimi utożsamiany. Czego oprócz palenia, sadzenia i legalizowania chcą uczestnicy marszu? Trudno powiedzieć – jedni więcej czołgów, inni gejów. Jedno jest pewne – gdyby w Polsce powstała Partia Marihuany, miałaby najśmieszniejszy program na świecie. Dosłownie i w przenośni.