Odzieżowe butelki z benzyną i kamienie cz. 2

1986: Paninaro

Jedyny na świecie ruch młodzieżowy, którego nazwa pochodzi od baru kanapkowego, był przedziwną odzieżową obelgą wymierzoną we włoskich hipisów i poczucie kulturalnej wyższości starszego pokolenia. Kolesie zakładali kozackie, sportowe, amerykańskie, bądź włoskie ubrania i odegrali arcyważną rolę we wprowadzeniu górskich ciuchów typu Timberland na ulice. Tak właściwie, hip-hopowa stylówka początku lat 90. to właśnie obszerny Paninaro, tyle że z większymi logami. Pet Shop Boys napisali też o nich jeden z największych modowych hitów. Paninaro wbijali w politykę, kochali swój dobry wygląd i wszystko, co amerykańskie, jak sportowe ciuchy, chujowy pop i bujanie się po fast foodach.

Jebać was, Eurokomuniści.

1990: Być Amiszem

Na wczesne lata 90. przypadł ogromny przyrost naturalny populacji Amiszów, co mogło mieć związek z faktem, że średnia dzieciaków na rodzinę w ich wypadku wynosi 6.8. Amisze nie zamierzali angażować się ani przystosowywać do wygód nowoczesności, lecz wieść żywot  prosty (czyt. koszmarny) i ubierać się maksymalnie nudno, by nie przyciągać niepotrzebnej uwagi. Nic dziwnego, że mają tyle dzieciaków, nie ma tu przecież nic więcej do roboty, tylko się pieprzyć.

Jebać cię, nowoczesne życie.

Około 1990: Dupsko na wierzchu

Gdzieś w latach 90. zwisające spodnie zyskały aplauz wśród hip-hopowców i skejtów. Oskarża się ich o to, że zaadoptowali ten autfit z więzienia, gdzie zakazane było noszenie pasków, ale spodnie ogólnie stawały się w tym czasie coraz obszerniejsze. W 1996 roku, Alexander McQueen zaprojektował słynne biodrówki. Nie jestem pewna, czy afiszowanie się przerwą między pośladkami jest dokładnie tym, co niektórzy nazwaliby obrazą państwowego majestatu – jednakże w wielu miejscach próbowano tej praktyki zakazać – a z pewnością ogromnie wkurwiało to moją starszą.

Jebać was – nie wyglądacie jak gangsterzy, bardziej jakbyście chcieli poderwać geja.

Połowa lat 90-tych: Samookaleczanie

Odkąd Richie Manic wyciął sobie na przedramieniu „4 real” („Naprawdę”) w 1991 roku, kilka chorych osób uznało to za zajebisty pomysł. Naprawdę, wszystkie super alternatywne dzieciaki w moim liceum w 1998 roku z pewnością spędzały dużo czasu w samotności, zamknięci w swoich pokojach, snując głębokie egzystencjalne myśli, słuchając Elliott Smith i z zapałem pokrywając nadgarstki bliznami (które zwykle i tak nie były głębokie – cioty! – i były zakryte ćwiekowanymi bransoletkami tylko do połowy. „Nieszczególnie się staram, żeby ukryć swoje blizny, ale wcale nie zależy mi na tym, żeby zwrócić twoją uwagę na ból, z jakim się zmagam”.

Jebać udawanie, że wszystko jest ok.

2000: Arafatka

Pamiętacie te palestyńskie szaliki, które wszyscy nosili w okolicach nadejścia nowego milenium? Więc, oprócz bycia ‘zajebistym’ trendem w modzie, te szaliki – prawidłowa nazwa to kefija, tradycyjne palestyńskie nakrycie głowy – miały być noszone jako symbol wsparcia dla Palestyńczyków podczas drugiej rewolucji przeciwko izraelskiej okupacji, a nie służyć jako śliniaczek. Niestety tak właśnie 99% z nich skończyło.

Jebać rozumienie niuansów izraelsko-palestyńskiego konfliktu.

Około 2000: Laski Ganguro

Ganguro to trend popularny wśród młodych Japonek. Zapoczątkowany w latach 90., swój szczyt osiągnął około 2000 roku. Ogólnie rzecz biorąc, laska Ganguro wygląda jak kreskówkowa wersja czarnej, plażowej kurwy z Kalifornii, ma tipsy jak stare babcie i pokryta jest neonowymi naklejkami. Znane są z używania czarnego tuszu i niezmywalnych markerów jako kosmetyków do makijażu oraz workowatych pończoch, przymocowanych do skóry Super Glue. Może to brzmieć jak głupie dziecięce przebieranki, ale niektóre z dziewczyn, które oddają się temu trendowi, wykluczają się z japońskiej społeczności, z powodu swojego pragnienia ucieleśnienia całkowitego przeciwieństwa tradycyjnych, japońskich standardów piękna.

Jebać kraj, który nie pozwala wytatuowanym ludziom pływać w publicznych basenach.

Około 2000: Kolorowe rewolucje

Kolorowa rewolucja była metodą oporu bez użycia siły, zastosowaną przez kilka narodów byłego Związku Radzieckiego i na Bałkanach na początku nowego milenium, kiedy ludzie przyodziewali się w jakiś konkretny kolor, który czynili symbolem protestu przeciwko korupcji, bądź dyktaturze. Kolorowe rewolucje powiodły się w Gruzji (2003), na Ukrainie (2004) i ( bardziej brutalnie niż poprzednie) w Kirgistanie (2005). Za każdym razem kwestionowanym elekcjom towarzyszyły protesty uliczne na szeroką skalę, prowadzące później do rezygnacji, bądź obalenia autorytarnego rządu.

Jebać oszustwa wyborcze.

2008: Meksykańscy emo

Starałam się unikać tych najbardziej oczywistych zjawisk mody punkowej czy klubowej, bo żadne z nich nie są właściwie zagrożone wyginięciem. Ale pamiętacie jak kilka lat temu nurt emo zawojował Meksyk? Istnienie sklepów Hot Topic wskazuje na to, że na Zachodzie bycie prawdziwie alternatywnym jest niemożliwe, jednak w krajach trzeciego świata wciąż można za to zginąć. Eksplozja Emo wywołała niesamowicie ostrą reakcję wśród meksykańskich nastolatków o innych przekonaniach (punki, rasta, metale, itp.), które uważały emo za chujowych, przesadnie sentymentalnych pedałów, no i po prostu emo. W Meksyku wybuchły zamieszki pod sztandarem anty-emo. Emo przyjmowali wielokrotny fizyczny i werbalny wpierdol za ciuchy i gust muzyczny. Blogersi pieklili się w sieci by zmieść emusów z powierzchni ziemi. To była serio pojebana sprawa. Najsmutniejsze, że emo to właściwie bardzo pokojowy typ, co oznacza, że przyjmowali poniewieranie pokornie, swoją pasywnością jeszcze bardziej podkurwiając oprawców. Biedne stworzonka! (mówię serio).

Jebać was, meksykańscy macho.

… Jeśli chcecie wiedzieć, co działo się 70 lat wcześniej, poczytajcie książkę Jona Savage’a – Teenager: The Creation of Youth Culture, a jeśli chcecie wiedzieć, co działo się jeszcze wcześniej, piszcie do nas.