Tydzień mody made in Turkey

Udział w tygodniu mody to dla niejednego przedstawiciela czy fana branży życiowy cel. Cel ten nie jest niemożliwy do osiągnięcia. Po wielu trudach, miesiącach ciężkiej pracy, setkach maili i na skraju bankructwa, stawia się nasz fashionista u progu wybiegu, w pełni chwały meldując swoje położenie na facebookowym profilu.

Bywają tez takie momenty, kiedy pełni ekscytacji przekraczamy próg strefy mody, z przekonaniem, że właśnie wchodzimy do bańki mydlanej, wypełnionej samymi wspaniałościami. I tu okazuje się, że bańka pęka, woda zalewa nowe buty i aż wstyd przyznawać się, gdzie jesteśmy.

Niezależnie od pory roku czy sezonu, jest duża szansa, że w dowolnym momencie możemy trafić na jakiś alternatywny tydzień mody, który odbywa się gdzieś poza mapą wydarzeń „głównego nurtu", daleko od trasy Nowy Jork – Londyn – Mediolan – Paryż. Są to ciekawe przedsięwzięcia, a że osobiście nie stronię od zdobywania nowych doświadczeń, postanowiłam zboczyć z utartej ścieżki. Z tego względu wylądowałam w Stambule, żeby zobaczyć jak wygląda tydzień modyTurkish style.

Zachęcona opowieściami o poprzednich odsłonach imprezy, nie mogłam doczekać się tego modowego święta na styku kontynentów. Obiecywano mi imponującą przestrzeń, wybieg, którego nie powstydziłby się Marc Jacobs, modelki prosto z Paryża i Nowego Jorku, turecki design, który powali mnie na łopatki, lożę do złapania oddechu pomiędzy pokazami – pełną pysznych przekąsek, dobrego picia i wypełnionych po brzegi gift bagów, które zapewnią mi zapas kosmetyków na najbliższy rok. No i romantyczny widok na cieśninę Bosfor, rozpościerający się z tarasu. Niestety, jedyne co się zgadzało, to widoczki, które rzeczywiście były niczego sobie. A i to do czasu, aż na wysokości miejsca imprezy nie zacumował jakiś współczesny Titanic, skutecznie blokując możliwość rozkoszowania się widokiem nie-tak-bardzo-oddalonej Azji.

Nikogo nie dziwi już fakt, że wszystko, co z modą związane, nosi znamiona niemal niemożliwego do ogarnięcia chaosu. Stambuł spokojnie mogę zaliczyć do jednego z najbardziej niespokojnych miejsc, w których miałam okazję przebywać. Generalna nadpobudliwość, która włada życiem tutaj, nie była możliwa do wyeliminowania nawet przy okazji „imprezy na światowym poziomie". Wszechobecny harmider, brak pojęcia o tym co, kto, gdzie i dlaczego. Wszyscy udają, że spełniają jakąś niesamowicie istotną funkcję, którą nie do końca da się jakkolwiek zdefiniować. Poziom bałaganu – panującego od zaplecza, przez strefę wybiegu po lounge i przestrzeń dla prasy – osiąga imponujące rozmiary.

Najdokładniej mogłam przyjrzeć się temu, co działo się na backstage'u (a już nie raz udowadnialiśmy, że to właśnie tam dzieją się rzeczy najciekawsze). Metraż wygospodarowany dla kilkunastu makijażystów i fryzjerów ze sprzętem, kilkudziesięciu modelek – chudych, aczkolwiek nadal potrzebujących nieco przestrzeni – i tłumu ludzi, którzy koniecznie musieli dodatkowo zapełniać przestrzeń i podjadać modelkom kanapki generował mniej więcej tyle ścisku, żeby po znalezieniu wygodnej miejscówki strach ją było opuszczać. Ach, no i nie mogło zabraknąć kilku fotografów: pakujących obiektywy nad ramię make-upistki, czy polujących na dziewczyny kucające pod stołami czy w jakimś kącie w pobliżu grzejnika, żeby w spokoju móc coś zjeść.

Pod imprezą stempel postawiło Mercedes-Benz. Wydawać by się mogło, że taka podkładka ma stanowić o jakości przedsięwzięcia. U nas jeden modowy weekend też może się pochwalić takim ekskluzywnym patronatem. Jest między Warszawą i Stambułem różnica: Stambuł taki patronat ma oficjalnie, światowo i pod okiem IMG (agencji kojarzonej bardziej jako agencja modelek i sportowców – jak się okazuje, trudnią się też modowym PR-em), a tu w Warszawie wszystko dzieje się jakby po partyzancku… Ale nie o rodzimym podwórku tym razem mowa. Okazuje się, że prestiżowy patronat wcale nie gwarantuje jakości. W powietrzu czuć było desperację, wiało oszczędnością. Cała impreza zorganizowana jest podobnie do łódzkiego tygodnia mody, gdzie wszystko kręci się wokół dwóch wybiegów, a goście – w ramach urozmaicenia czasu pomiędzy pokazami – mogą napawać się własnym towarzystwem w przestrzeni wspólnej: swego rodzaju poczekalni, która nie oferuje nic, oprócz piwa i wody (chroniąc przedstawicieli modowej blogosfery przed osłabieniem z odwodnienia). Była też strefa VIP – w samym środku modowego cyrku, zaraz za najnowszym modelem Mercedesa, strzeżona przez dwóch przystojnych panów i ich urodziwą koleżankę, w teorii przeznaczona dla gości „od Mercedesa". Nie wiem jak można było się na takiej prestiżowej liście znaleźć, aczkolwiek okazało się, że wraz moimi wysokimi, chudymi i ładnymi koleżankami nie miałyśmy najmniejszego problemu, żeby ugoszczono nas w tej mocno obleganej i pożądanej strefie, w której mogłyśmy upijać się darmowym winem, przekąszać wymyślne przekąski i napawać się faktem, że pozwolono nam przebywać w tłumie ważnych osobistości tego wydarzenia.

Po tych kilku drinkach wracamy jeszcze na chwilę do clou programy, czyli pokazów mody. Wybieg mały, krótki – dla modelek to wybawienie, dla gości pewna niedogodność, głównie dlatego, że krótki wybieg generuje mało miejsc wokół niego. Bez oficjalnej wejściówki, która (niczym w teatrze) wskazywała widzom przynależną im przestrzeń, o wygodnym miejscu siedzącym można było jedynie pomarzyć. Ale to nawet i lepiej – osobiście wychodzę z założenia, że jeśli nie siedzieć w pierwszym rzędzie, to już lepiej stać. A kolekcje? No cóż, muszę przyznać, że to właśnie projektanci podtrzymują jakość tej imprezy. Podobno było gorzej, niż dawniej, ale i tak kilka głównych gwiazd wybiegowego line-upu pozytywnie mnie zaskoczyło – tu warto polecić waszej łaknącej modowych nowości uwadze Zeynep Tosun, Burce Bekrek czy Hakana Akkaye. Kilkoro zadziwiło dziwactwem (nie mylić z innowacyjnością) – jak na przykład marka Maid in Love i zaaranżowane przez nich tańce na wybiegu z karłowatym kulturystą jako atrakcją naczelną. Reszty nie widziałam albo nie pamiętam.

Nie mogło oczywiście obyć się bez afterparty. Wstęp tylko w czarnym uniformie (bo przecież Ładni ludzie ubierają się na czarno), podobno były gwiazdy i przedstawiciele najważniejszych światowych tytułów modowych (są dowody, że na stambulski fashion week zawitało nawet i-D!). Był też darmowy alkohol i odpłatna woda, dużo modelek i łóżko, gdyby ktoś potrzebował chwili wytchnienia po modowym maratonie. Wszystko made in Turkey, real-original my dear.