FYI.

This story is over 5 years old.

Sport

Jestem jednym z najstarszych skejtów w Polsce

Urodziłem się prawie czterdzieści lat temu. Każdego dnia mam ochotę iść na deskę. Nie zauważam zmarszczek na twarzy, ani faktu iż od dawna nie zrobiłem nowego triku. Do teraz próbuję jakoś żyć z deskorolki. Nie wychodzi, sorry

Piotrek Dabov, założyciel Pogo Skate i zina Dizaster, napisał dla nas o tym, jak wjechać na desce w piątą dekadę życia.

Miałem… a może mam ochotę skoczyć z okna. Patrząc na puste oczy nastolatków, ze słuchawkami w uszach, nerwowo pocierających w ciszy swoje ukochane ekraniki. Isis. Niech przeskrolują też ten tekst. Nie ma sensu tego czytać. Uchodźcy. Za dużo tekstu, włącz lepiej Instagrama se. Lęki. Usuń. „Czy na pewno chcesz usunąć?" Usuń. Tak. Być jednym z najstarszych aktywnych skejtów w tym kraju. Tak naprawdę co to właściwie znaczy? Nic. Czy jest to powód do szczęścia? Radości? Pieniędzy? Dumy?

Reklama

Jedziemy autobusem. Lecimy Ikarusem. Bardzo ciepła wigilia '89 roku. Mam makowiec między zębami. Misja to zjechanie z górki w innej dzielnicy. Plastikowe kółka nie będą szybko się toczyć, ale i tak euforia.

Jeździsz? Nigdy nie przestawaj!

Rok 2000. Jedno z olśnień. Chwile jakie pamięta się do końca życia. Dokładnie w dwudzieste piąte urodziny obroniłem pracę magisterską. Siedząc przy barze, zachlewając ryj, z oczu nagle popłynęły łzy. Uświadomiłem sobie, że prócz wspomnień słodkiego dzieciństwa, tak naprawdę pamiętam jedynie powycinane, kilkusekundowe ujęcia. Jak w teledysku: gleby, triki, imprezy, awantury, bzdury, chmury. Nic więcej. A może to wynik tylu upadków? Coraz częściej, tracenie świadomości na ułamek sekundy. Kolejny strzał wódy. Rzyganie w taksówce. Tego dnia nikt nie złożył mi życzeń.

Wszystkie zdjęcia: Miłosz Rebeś, RBS photo

Piętnaście lat później klikam te litery. Słowa. Praca, pieniądze, momenty. Wzloty i upadki, pierdnięcia i głupoty. Próby życia w tym kraju. Antisocial. Próby zmierzenia się z codziennością. Próby przebicia głową czegoś, czego nie ma.

Dobra. Muszę już iść. Masz jakieś drobne? Potrzebuję na kawę chociaż. Auta nie mam. Dzieci tak. Sny i marzenia czasami. Porozciągać. Umysł. Ciało. Tak mało już zostało.

Palenie marihuaniny. Kiedyś religia, bo przecież nie można robić trików bez palenia? Cała "kultura", mówiła tak, robiła to w kółko. A właściwie robi to cały czas. Skejci jak harlejowcy. Wolne ptaki, bez reguł, żadnych reguł. Jazda na desce nigdy do końca nie będzie tylko sportem. Największy magnes i największe przekleństwo.

Reklama

Ciężko jest „żyć z deskorolki", niezależnie jak mocno się ją kocha.


Zobacz wideo Piotrka z ostaTniego deskorolkowego wyjazdu do Kopenhagi:


Sprzedałem prawie wszystko co posiadałem. Dla idei, nie dla biznesu. Marzeniem było stworzenie firmy deskorolkowej z prawdziwego zdarzenia. Od podstaw. Takiej, jakiej nigdy nie było w tym kraju. Deski i ubrania. Niepowtarzalność. Serce. Przecieranie szlaków. Po dziesięciu latach prowadzenia firmy rzeczywistość skrzywiła się w pseudo-uśmiechu. Zostały długi, kilka zajebistych wspomnień, kilka reklam, zdjęć, logasi. Próby przebicia głową muru, stworzenia społeczności, dojrzałej grupy ludzi związanej z jazdą na desce. Pierdolony mit. Porażka. A może za mało magnezu w organizmie? A może…

Wóda i dragi to fałszywi przyjaciele. Przytulają się i uśmiechają, aby tuż za moment włożyć nóż w żebra i zacząć nim obracać. W buddyzmie to nazywa się „pomieszaniem". Tak łatwo i przyjemnie jest odurzyć się, co? Pogoń za przyjemnościami, przeradzająca się w ból, żal i smutek. Ale nie zawsze.

Pewnego razu, całkiem nieoczekiwanie sen spełnił się. Śnieżyca i 140km na liczniku, nieśmiertelność, rekord toru w drodze na lotnisko. Uff. Zdążyłem. Kilkanaście godzin lotu mija w towarzystwie starszej kobiety. Mąż kręcił filmy o matce wszelkich desek. W Kalifornii muszę wejść do prawdziwego surf-shopu. Zaczynam gadać ze shaperem. Gdzieś w rozmowie wychodzi mój wiek i ilość lat na desce. Gość nawet tego nie zauważa. Kalifornia to nie Łódź kurwa! Tam każdy skejt wtapia się w tłum. Ostatniej nocy, na plaży patrząc na styczniowy ocean, przytulam się do piasku z mantrą „na pewno tu wrócę, na pewno tu wrócę".

Reklama

Dustin Dollin, największy melanżowicz wśród skejtów:


Do teraz próbuję jakoś żyć z deskorolki. Nie wychodzi, sorry. Chyba tak naprawdę nikt w tym kraju nie zapewnił sobie spokojnej starości przez darzenie uczuciem kawałka drewna i uretanowych kółeczek. Może lepiej było zostać taksówkarzem?

Łapanie fuch. Zawody, eventy. Komentowanie, jeżdżenie, proszenie. Pitolenie. Nie da rady do pierwszego. No dobra. Kolejny wyjazd. Spokojny wdech, i niczym nie wymuszony wydech. Pilnowanie, aby banda dzieciaków zebrała materiał z wyjazdu, nagrała triki i nie przebalowała mikroskopijnych dniówek. Presja. Jestem skejt-tatą. Mam pod sobą cyrk młodych indywidualistów, którym trzeba wskazać drogę. Skejterzy to młodzi kaskaderzy. Za niewielkie pieniądze próbują przekroczyć własne bariery. Wiele upadków. Bardzo wiele upadków.

Wszyscy zrobili już jakieś triki. Arbait został wykonany. Teraz jest mój moment. Znowu mam nogi z waty jak na pierwszych zawodach, dwadzieścia lat temu. Nie ważne, że trik który chcę zrobić nie należy do trudnych. To szczyt, moje Kilimandżaro które muszę zdobyć. Nie dla sławy, kasy, bo wiadomo już, że chuj z tego jest. Przede wszystkim, a może nawet tylko, dla siebie.

Urodziłem się prawie czterdzieści lat temu. Każdego dnia mam ochotę iść na deskę. Nie zauważam zmarszczek na twarzy, ani faktu iż od dawna nie zrobiłem nowego triku. Cały czas chcę nagrać video part życia i nic z tego nie wychodzi. Może to betonowe biodra, a może to po prostu się nie wydarzy? Wszystko, co przeczytałeś tak naprawdę nie jest ważne. Jeździsz? Nigdy nie przestawaj! Przyjdź do mnie na szkółkę. Podobno ślepy koń ciągnie wóz najlepiej.