Nie ma jak w domu

Narodziny mojej siostrzenicy wyznaczyły nowy początek w naszej rodzinie. Dzięki niej zacząłem bardziej doceniać miłość, którą mnie obdarzano i dom – prawdziwy azyl

tekst VICE Staff

16.9.15

Bethesda, Maryland, 2014. Moje odbicie w szybie okna pokoju

Artykuł ukazał się wThe Photo Issue 2015

Tekst i zdjęcia: Peter van Agtmael

Decyzja, żeby zacząć na poważnie fotografować moją rodzinę, przyszła w chwili, gdy już od kilku lat robiłem zdjęcia w ogarniętych wojną Iraku i Afganistanie. Fotografia w swoim najlepszym wydaniu jest dla mnie destylatem osobistego doświadczenia i niczym niezmąconym odbiciem podświadomości. Wojna wprowadza do zdjęć przytłaczającą atmosferę, naznaczając je śmiercią i rozpaczą. Nie potrafiłem już odkrywać piękna w prozaicznej codzienności. Wtedy właśnie zacząłem fotografować moich krewnych i dom rodzinny w Marylandzie. Na początku chodziło o to, żeby mieć pamiątkę po dziadkach. Starzeli się, a ja zaczynałem dotkliwie zdawać sobie sprawę z ich i swojej własnej śmiertelności. Narodziny mojej siostrzenicy wyznaczyły nowy początek w naszej rodzinie. Dzięki niej zacząłem bardziej doceniać miłość, którą mnie obdarzano i dom – prawdziwy azyl.

Reklama

Bethesda, 2010. Kilku niedobitków z mojej kolekcji żołnierzyków, która wciąż stoi na półce w pokoju. Jako dzieciak byłem zapalonym kolekcjonerem żołnierzyków, głównie z drugiej wojny światowej

Bethesda, 2013. Moja mama Emily w hełmie wojskowym z drugiej wojny światowej, który był kiedyś częścią mojego przebrania na Halloween

Lighthouse Point, Floryda, 2004. Mama z babcią Dorothy

Silver Spring, Maryland, 2011. Hamburger, którego ktoś upuścił na ulicę na osiedlu domów spokojnej starości, gdzie mieszkali moi dziadkowie. Zdjęcie powstało kilka dni po śmierci babci

Lighthouse Point, 2004. Moi dziadkowie Ralph i Dorothy Kaufman, aka Patcha i Manya. Babcia nie przepadała za pozowaniem do zdjęć. Kiedy nalegałem, ostentacyjnie chowała się przed obiektywem