10 najważniejszych płyt: Natalia Grosiak (Mikromusic)

Niepodrabialny głos. I wielka muzyczna wrażliwość. Natalia Grosiak, kolejna bohaterka naszego cyklu, nie pcha się na okładki gazet. Nie przeczytacie o niej również w serwisach plotkarskich, raczej też niechętnie mówi o swoim życiu osobistym. I dobrze. Bo tak naprawdę, dla uważnego słuchacza, powinny się liczyć tylko dźwięki i słowa. A te w przypadku Natalii i jej grupy Mikromusic są… niezwykłe. Inne. Osobne. Oryginalne. Takie jak w piosence "Takiego chłopaka"? A pamiętacie zaśpiewane w duecie ze Skubasem "Bezładnie"? Jeśli lubicie takie alt-popowe klimaty, to od 30 października możecie posłuchać najnowszego, siódmego już albumu Mikromusic pt. "Tak mi się nie chce". Tuż przed jego premierą Natalia przygotowała dla nas swoją "dychę" złożoną z płyt innych artystów. Miłej (muzycznej) lektury!

Miałam jakieś 10-11 lat, gdy odkryłam kasetę Talk Talk na półce sklepu muzycznego w Bielawie, niedaleko obecnego aquaparku. Pamiętam, że potem w tym miejscu był sklep zoologiczny, potem jeszcze jakaś restauracja. Właściciel lokalu palił papierosy i w kłębach dymu tytoniowego odkryłam tę kasetę. A razem z nią jeszcze "Some Great Reward" Depeche Mode. Co łączyło te dwie płyty? Wciągnęła mnie ich totalna melodyjność. Depeche grają do tej pory. O Talk Talk dawno nie słyszałam. Jednak panowie wiedzieli, jak pisać piosenki. Nie wstydzili się melodii, pięknych harmonii, rozbudowanych form z nutką romantyzmu.

W tym samym sklepie odkryłam "Secret Story" Metheny'ego. Szczególnie magiczny był dla mnie pierwszy utwór pod tytułem "Above The Treetops" z przepiękną partią chóru z Kambodży. Było to dla mnie totalnie magiczne odkrycie.

Gdy miałam 10 lat, mój tata przywiózł z Australii kasetę Dionne Warwick. Była to "przegrywanka" z różnymi piosenkami, prawdopodobnie z różnych albumów. Był to powiew czegoś nierealnie pięknego i kolorowego. Dobre piosenki, zaśpiewane z tęsknotą i feelingiem. Wybierając swoją najważniejszą dziesiątkę przesłuchuję jej piosenek Spotify i dochodzę do wniosku, ze mogła być to płyta "I'll Never Fall In Love Again". Jak ta kobieta śpiewała! Ciary.

Mój chłopak z liceum pożyczył mi kilka kaset, które okazały się ogromnie ważnym ładunkiem muzycznym: najpiękniejszy album Massive Attack, czyli "Mezzanine" - z jedną z najczęściej wtedy słuchanych piosenek, czyli "Teardrop". Przewijałam kasetę w te i wewte, aby posłuchać tego utworu jeszcze raz. Potem Björk i jej dwa albumy "Debut" oraz "Homogenic". Na mnie działały przede wszystkim te ogromne emocje w głosie i - znowu - melodyjność artystki. Jakie ona wymyśla przepiękne tematy?! Pierwszy raz słyszałam, aby ktoś krzyczał i śpiewał, i tym krzykiem malował tyle uczuć w piosence.

Mojemu ówczesnemu chłopakowi zawdzięczam też miłość do płyty Kur Tymona Tymańskiego. Tym razem nie melodyjność i emocje były dla mnie na pierwszym miejscu, ale zabawa konwencją i tekstem. To było niczym odkrycie! Do tej pory lubię czerpać z tej inspiracji i przemycam moje poczucie humoru do piosenek Mikromusic. Mistrzu Tymański - dziękuję za lekcję! :)

Gdy pojechałam na studia do Wrocławia i zetknęłam się po raz pierwszy z muzycznym środowiskiem, miałam okazję pożyczyć kilka pięknych płyt. Wśród nich była "New Moon Daughter" Cassandry Willson. Wtedy nie wiedziałam, że de facto jest ona specjalistką od śpiewania coverów. Robiła to w jedyny, niepowtarzalny sposób. I była tak wiarygodna, że aż uwierzyłam, że… to jej piosenki! W podobnym czasie kupiłam w Empiku, w ciemno, płytę Stiny Nordenstam "Memories of a Color". I tutaj odkryłam totalny minimalizm w śpiewaniu i graniu. Myślę, że Stinie zawdzięczam takie podejście do śpiewania, jakie mam - ozdobniki zostawiam na deser.