Socijalistička arhitektura Beograda koju (ne) volimo

Beograd nije preterano lep grad. Bar mi koji ga volimo i živimo u njemu možemo to da kažemo. Jasno je da glavni grad Srbije, nekada SFRJ, nema prostrane trgove, široke bulevare, Trijumfalne kapije, pa ni nebodere, tornjeve sa pogledom na panoramu grada. Nema skockane pločnike, kilometre pešačkih zona ili umivene fasade. Beograd se voli zbog drugih stvari, najmanje zbog izgleda. Kao i veći deo istočnoevropskih prestonica, Beograd može da se pohvali arhitektonskim i urbanističkim nasleđem iz doba komunizma. Posleratna obnova zemlje, "zlatno Titovo doba" i ono što je izgrađeno tada su, sa jedne strane, podsetnik na hladna i siva vremena komunizma, ali i ponos stručne javnosti. I dok arhitekte izučavaju stručni pravac koji nam se dogodio, pre svega, na močvarama Novog Beograda i predgrađu, dobar deo građana i dalje ne razume zašto ove zgrade nemaju ljudski lik iako su nastale kao deo modernizacije zemlje, preporoda, napretka i radnih akcija. Zgrade, pa i čitavi blokovi, ostali su mahom hladni kao i vreme u kojem se živelo, ali i sa šarmom koji tek danas prepoznajemo.