Ernst Coppejans fotografeerde Senegalese worstelaars

Elke twee weken gaan VICE en New Dawn in gesprek met een toffe fotograaf. New Dawn is een tweemaandelijks magazine dat zich richt op alles dat met de boeiendste hedendaagse fotografie te maken heeft. Het schrijft over nieuwe ontwikkelingen, geeft talenten een podium, recenseert fotoboeken en presenteert portfolio's van opkomend Nederlands fotografietalent. Deze week: Ernst Coppejans.

Ernst Coppejans is pas vijf jaar bezig met fotografie, maar heeft er wel meteen flink de schouders onder gezet. Zo won hij al de SO 2014 Award en de Zilveren Camera in de categorie Portret. Naast fotografie heeft hij een achtergrond in styling en productontwerp, waardoor hij een neusje heeft voor kleur, sfeer en compositie. We spraken hem over de gayscene in West-Afrika, zijn liefde voor mooie beelden en zijn liefde voor mannetjes met oranje baarden.

VICExNew Dawn: Hey Ernst! Hoe ben je eigenlijk de fotografiewereld ingerold?
Ernst Coppejans: Toen ik eindelijk klaar was met school in Brabant ben ik naar Amsterdam verhuisd om kunstgeschiedenis te studeren aan de UvA. Het is best een interessante studie, maar wel echt te droog voor woorden. Kort daarna heb ik mezelf aangemeld bij Artemis, om productontwerp en styling te volgen. Daar heb ik toen zeven jaar in gewerkt.

Ik werkte toen ook voor BLVD en daar begon ik me langzaam aan steeds meer te bemoeien met de fotografie, ook al maakte ik zelf nog geen foto's. Dat was een keerpunt in mijn carrière. Ik besloot de vooropleiding aan de Fotoacademie te volgen, met het idee dat ik interieurfotograaf zou worden. Later bleek dat ik niet op zo'n concrete manier met interieur bezig wilde zijn, dus stapte ik over naar (documentaire) portretfotografie.

Dat is een hele aanloop. Heeft die achtergrond invloed op je werk als fotograaf?
Ik wil heel graag dat een beeld mooi is. Dat voelt bijna als vloeken in de kerk, binnen de fotografiewereld. Esthetiek is namelijk vaak niet een criterium. Een hele tijd was het in om lelijke beelden te schieten – hoe lelijker hoe beter. Maar ik hou gewoon echt van mooi. Ik vind het belangrijk dat het plaatje klopt qua kleur, gevoel en compositie, en het liefst allemaal tegelijk.

Dus jouw series zijn gestyled?
Nee, totaal niet, maar als alles klopt, qua kleuren en compositie, word ik daar wel heel gelukkig van. Toen ik in Bangladesh zat kwam ik steeds mannen met oranje haar tegen. Eén zo'n vent had een oranje baard en zat in een koffiehutje waarvan de hele vloer bedekt was met oranje-groene chipszakken. De compositie klopte totaal en tegelijkertijd zei het beeld ook iets over het leven van de mannen. De Bengalezen zijn namelijk heel goed in koffiedrinken en chips eten. Dat was dus echt perfect.

Wat wil je precies bereiken met je foto's?
Waar ik heel blij van word is als mensen iets zien waar ze eigenlijk nooit eerder over nagedacht hebben. Dat kan op een grappige manier zijn, zoals met de oranje baarden. Eerst intrigeerde het me, daarna was ik verbaasd door de achterliggende gedachte; de mannen zijn eigenlijk gewoon heel ijdel. Ze verven hun haar totaal niet uit religieuze overwegingen maar puur om er goed uit te zien. Tegelijkertijd komt de kleurkeuze wel weer voort uit religie, omdat ze geen haarkleuring mogen gebruiken – alleen henna.

Een serie kan ook heftiger uitpakken. Zoals Lutteur en Dans Le Milieu, die ik allebei in West-Afrika heb geschoten. Beide zijn iets zwaarder qua onderwerp, verhalen waar mensen vaak niet bij stil staan. Dans Le Milieu gaat bijvoorbeeld over de gayscene in West-Afrika, waarmee ik (indirect) wilde laten zien dat homoseksualiteit daar nog altijd strafbaar is. Uit de kast komen betekent verstoten worden door je familie en je vrienden, geen werk meer hebben en gevangenisstraf krijgen, die kan oplopen tot tien jaar. Ik wil mensen door middel van mooi beeld ergens bewust van maken.

Waarom wilde je Senegalese worstelaars fotograferen?
Worstelen is de nummer één sport in Senegal en als worstelaar heb je dezelfde status als een Hollywood-ster. Ze intrigeerden ze me enorm. Ik heb een maand lang in een klein dorp gewoond net buiten de hoofdstad van Senegal. Ik stuitte toen op deze groep opvallende gespierde jongens die continu druk aan het trainen waren op het strand, alleen maar om erkenning te krijgen. Ik had de professionele worstelaars kunnen fotograferen, maar ik vond het juist interessant om te kiezen voor de jongens uit het kleine dorp die iets in het leven willen bereiken door middel van worstelen.

Naast de foto's uit je serie Lutteur stuurde je ook foto's van dezelfde jongens die zich achter planten verschuilen. Hoe zit dat precies?
Ik werk normaal gesproken vanuit een vast concept, waar ik dan veel onderzoek voor doe, maar ter plekke loop je tegen onderwerpen aan die je eigenlijk niet aan je voorbij kunt laten gaan. Het is misschien een soort bijvangst van het grotere project, maar ik ben er alsnog erg trots op. De foto's van de jongens tussen de planten zijn dezelfde mensen van de serie Lutteur, alleen op een andere manier verbeeld. Op strand zijn ze heel erg macho, terwijl ze tussen de planten op een gegeven moment het worstelen loslieten. Daardoor krijg je de ware jongens te zien.

Dit is de website van Ernst: www.ernstcoppejans.com.